Margerytkowo

Jeden Osiem L

Czasem zdaje się, że tak dobrze by było nie pamiętać. Wyrzucić z pamięci to, co złe.

A czasem chciałoby się pamiętać, ale się nie daje. Na przykład niewiele pamiętam z tego półtora roku, które upłynęło po śmierci Mamy. Nie pamiętam tego, co niektórzy ludzie mówili do mnie w szczególnie dla mnie bolesnych chwilach. Wyrzuciłam to z głowy tak skutecznie że być może nigdy nie wróci, a może wróci z czasem.

Niektóre rzeczy pamiętam jedynie dlatego, że napisałam o nich w pamiętniku, choć kiedy czasem do nich wracam, są dla mnie zupełnie jak nie-moje. A jednak lubię pisać, bo pomaga mi to w głowie ułożyć myśli. Choć coraz rzadziej wracam do tego co pisałam dawniej i może właśnie to jest OK:)

Mimo wszystko, chcę pamiętać. I to, co dobre i to, co złe. Bez wspomnień nie byłabym sobą, tą osobą, którą jestem. A jednak żyć wolę teraźniejszością.

STĄD

Przyjaźń to dla mnie...

Czas znaleziony mimo zabiegania, miliona ważnych spraw i obowiązków- choćby kilka chwil by wysłuchać, przytulić czy powiedzieć: ej, nie rób tak! Może nie rzucanie wszystkiego, ale jeśli czasem stanie się coś nieprzewidzianego – chcę wiedzieć, że przyjaciel przy mnie będzie, nawet jeśli by to wymagało zmiany jego planów.

Chwile spędzane razem na tym, co obu osobom sprawia przyjemność, jak miło mieć wspólną pasję, coś, co przyjemnie robić samemu, a z kimś – o wiele przyjemniej!

Coś, czym się różnimy, co sprawia, że każde z nas jest inne, co sprawia że się uzupełniamy i możemy ze sobą porozumieć mimo różnych zapatrywań i poglądów.

Szczerość: bo kto ma powiedzieć coś, co jest może mało przyjemne, ale za to prawdziwe- jeśli nie przyjaciel?

To, że nieważne ile czasu upłynęło, spotykając się czujemy się tak, jakbyśmy się widzieli najdalej kilka dni wcześniej.

Poczucie, że w całym tym zabieganiu zwanym życiem codziennym nie tylko ja znajduję czas na to, by pamiętać, zadbać o tą relację, ale druga osoba – że obie osoby się starają.

Drobne rzeczy, które przypominają, że się jest, że się pamięta, że obchodzi kogoś jak się mam, co czuję i jak mi się życie układa.

I świadomość że jest się częścią czyjegoś życia, że wokół są inni ważni dla mnie i dla tej osoby ludzie, że mamy jakąś część wspólną, coś nas łączy, ale nie wszystko, nie ograniczamy siebie nawzajem...

Czas ze sobą spędzony, który pozwala mi poznać drugą osobę, dowiedzieć się co dla niej ważne, co lubi, jaką jest osobą. Nie da się mówić o kimś przyjaciel, jeśli nie miało się okazji kogoś poznać bliżej, bo jak?

Trudno mi powiedzieć, czy kiedyś miałam takie podejście, czy sama zdecydowałam że będę tak patrzeć na życie i to wszystko, co mi się zdarza i kroczek po kroczku zaczęłam zmieniać swoje podejście w taką stronę. Dość powiedzieć, że szukanie pozytywów zwłaszcza kiedy zdarzało się coś mało przyjemnego- weszło mi w nawyk.

(Choć swoją drogą martwienie się, zamartwianie i spodziewanie się tego co złe, ponure i w ogóle- to zupełnie inna bajka- z tego jeszcze do końca nie wybrnęłam, choć wiem, że byłoby to dla mnie dobre)

Szukam więc pozytywów w każdej sytuacji, ostatecznie myśląc, że niekiedy niespełnienie pragnień jest lepsze niż ich spełnienie (Koralinowe "uważaj czego sobie życzysz"), zdarza mi się skupić na jakimś drobiazgu i uśmiechnąć choćby w najbardziej ponury dzień - bo zobaczyłam promień słońca, piękny kwiat, kawałek błękitnego nieba spośród chmur. A gdzieś obok tego zdarza mi się zmartwić jednym drobiazgiem, obawiać, że jedna zła rzecz pociągnie za sobą kolejne, spodziewać się tego, co smutne, bolesne, złe...

I gdzieś w tym wszystkim uważam, że ostatecznie nawet to, co złe, może wyjść na dobre, bo nie da się przewidzieć, do czego mnie doprowadzi np. to, że nie zdążyłam na autobus ... Ostatecznie to co mi się przydarza nie zależy ode mnie ale to, co sama mogę z tym zrobić - już tak.

Czy jestem więc optymistką? Nie wiem.