Margerytkowo

Moim ważniejszym odkryciem (jeszcze za czasów nastoletnich) było, że mogę czuć się ze sobą źle, ale dalej mogę to zmienić, mogę coś zrobić, nad sobą pracować. Może być lepiej. Jeśli włożę w to swój wysiłek, dam sobie dużo czasu... jest duża szansa, że będzie lepiej.

Po tym odkryciu próbowałam siebie zrozumieć na różne sposoby, w różnych stwierdzeniach odnajdując siebie, określając siebie na nowo, mniej lub bardziej zasadnie. I nie zrozumcie mnie źle: nie mam na myśli etykietek. Ani szukania wytłumaczeń, usprawiedliwień. To trochę tak, że jeśli coś się dzieje i da się to jakoś nazwać, to tak, jakby człowiek mógł w końcu odetchnąć. W sensie: ok, wiem co jest grane, albo w takim razie wiem, jak to oswoić, jak sobie z tym poradzić, a jeśli nie wiem, to się dowiem.

Już ja znajdę jakiś sposób, dajcie mi trochę czasu i odrobinę farta

Teraz, kiedy myślę o swoich poszukiwaniach, z jednej strony cieszę się ze swojej dociekliwości i poszukiwania odpowiedzi. Z drugiej strony niektórych prób rozwiązania własnych problemów, wolałabym uniknąć. Choć w sumie, jak mówią: nie popełnia błędów tylko ten, kto nic nie robi. Choć prawdą też jest, że niektóre z decyzji też mnie mocno poobijały, nie da się temu zaprzeczyć.

Nawet nie chcę o tych wszystkich ścieżkach pisać... dość powiedzieć, że moja ciekawość sięgała zawsze w stronę pracy nad sobą, swim podejściem do życia, nigdy w stronę substancji zmieniających świadomość, na szczęście.

Był moment, kiedy ataki paniki i stara znajoma nerwica - dały mi w kość na tyle, że jedynie leki i terapia dały radę to ogarnąć. Co dość zaskakujące, branie leków zmieniło na lepsze również te obszary, po których się tego bynajmniej nie spodziewałam. Jest lepiej, o niebo lepiej. I piszę to po pół roku od odstawienia leków.

Bywają dni naprawdę paskudne, jednak bilans nadal wychodzi na plus.

A ostatnio przeczytałam tekst Blimsien i zaczynam po raz kolejny myśleć, czy lustro "osoba wysoko wrażliwa" to coś, co mówi prawdę o mnie. Jakąś część choćby.

Marcowe pochłanianie książek... cóż, na pewno po przechorowanej drugiej połowie lutego, marzec to taki mały pikuś, jednak coś tam udało mi się przeczytać. Przede wszystkim dorwałam w końcu nowego Murakamiego, no bo jak to tak, że jakiejś jego książki wydanej po polsku nie przeczytałam. I jak to w ogóle: przegapiłam, że w zeszłym roku wyszła u nas jego książka?

1. Lisa See: Herbaciana dziewczyna
Pochłaniająca, piękna opowieść. Choć momentami trudna i budząca wiele emocji. Jednak... bardzo warto.

2. Haruki Murakami: Śmierć Komandora. Pojawia się idea
Sięgając po tę książkę, miałam wrażenie, że siadam przy herbacie czy winie ze starym dobrym znajomym, który opowiada mi swoją historię w taki sposób, że nieopatrznie wciągam się po uszy i przestaje istnieć świat wokół nas.
Warto wspomnieć, że książka wywołała w Japonii burzę, skrajni prawicowcy oskarżyli Murakamiego o zdradę narodową (bo pisał o masakrze nankińskiej podczas II wojny światowej), z kolei odezwały się chińśkie głosy oburzenia (bo za mało napisał o masakrze nankińskiej). Poza tym w Japonii książkę można czytać od 18 roku życia.
I jeszcze mały cytat:

W tej pracy ważne było to, żebym portretowanego choć trochę polubił. Dlatego podczas owej godzinnej rozmowy starałem się znaleźć w nim jak najwięcej elementów budzących sympatię. Oczywiście wśród portretowanych byli i tacy, którzy nic w sobie nie mieli. Odrzucało mnie na samą myśl, że któryś z nich miałby być moim znajomym. Jeżeli jednak traktowałem ich jak osoby, z którymi będę miał do czynienia tylko w określonym miejscu i tylko przez określony czas, zawsze udawało mi się bez większego trudu znaleźć jedną lub dwie rzeczy, które można było pokochać. Jeśli zajrzało się bardzo głęboko, każdy miał w sobie coś lśniącego. Trzeba to odnaleźć, a jeżeli wydaje się z wierzchu zakurzone (chyba w większości przypadków tak jest), należy zetrzeć kurz szmatką. Robiłem to dlatego, że nastawienie malarza przenikało jakoś do obrazu.


3. Haruki Murakami: Śmierć Komandora. Metafora się zmienia
Drugi tom to już jak dla mnie totalnie jazda bez trzymanki i Murakami w swojej najlepszej formie. Rany, jak on pisze! Ten gość naprawdę tworzy niesamowite światy swoim piórem. No po prostu porwał mnie totalnie.

4. Karolina Wójciak: Tożsamość Nieznana, NN
Niebanalna konstrukcja, ciekawy pomysł na fabułę i fajny styl pisania. Tak, ta książka ma w sobie to coś, co sprawia, że ciężko się od niej oderwać. Nawet jeśli są momenty cokolwiek abstrakcyjne i jak dla mnie mocno niedopowiedziane...Ale i tak bilans wychodzi na plus, warto moim zdaniem :)

5. Piotr Adamczyk: Powiem Ci coś
Z tą książką mam pewien problem. Z jednej strony kocham sposób, w jaki ten pan używa słów, z drugiej momentami książka mi się dłużyła... a o zakończeniu nie bardzo wiem co mam myśleć. Choć całość zdecydowanie na plus.

Swego czasu poruszył mnie tekst znajomej, a właściwie parę słów opublikowanych przez nią na fb. O tym, że się w pracy tłumaczy z objawów nerwicy i depresji i z tego, że nienajlepiej się czuje  w openspejsie. W pierwszej chwili: szacun, że tak wprost o tym pisze. W drugiej: ale PO CO ona się w ogóle tłumaczy?

Żeby nie było, że krytykuję coś, na czym się nie znam, sama zmagałam się z atakami paniki i innymi "przyległościami" związanymi z nerwicą. Czasami czułam się w pracy naprawdę źle, choć nie na tyle by musieć wychodzić do domu. Moja praca jest stresująca, ma też pewne ograniczenia (praca biurowa, gadanie przez słuchawki i mikrofon). Jednak moja decyzja o sięgnięciu po leki i pójściu na terapię była i jest jedynie moją decyzją i nie miałam najmniejszej ochoty zapoznawać z nią moich przełożonych, dopóki nie musiałam (czyli nigdy -bo tak, jak zaczęłam leki brać, tak ponad rok później je odstawiłam).

Tłumaczenie się w takiej sytuacji jak dla mnie jest trochę takim podkreślaniem, że człowiek czuje się winny (choć nie ma czego -chorujesz i to tyle), a gdzieś obok taką próbą usprawiedliwienia się przed samym sobą i przed innymi. Czasem, owszem, czułam potrzebę takiego usprawiedliwienia (się), ale nie skorzystałam z tego.

Może i dziwnie, ale dla mnie to zawsze było ważne, by sobie poradzić, nie angażując w to całego świata, a jedynie jak najmnejszą garstkę ludzi. Nie chciałam, by ktokolwiek patrzył na mnie przez pryzmat nerwicy, niezależnie od tego, co by to ze sobą miało nieść dla mnie.

Sama...nie lubię się tłumaczyć z czegokolwiek. A mimo to z trudem przyjmuję, że asertywność - to nie musi być "nie" powiązane z długim wyjaśnieniem "dlaczego nie". Uczę się tego z trudem, powoli. Czasem jest ciężko. Jednak kiedy ktoś na mnie wymusza tłumaczenie się, wkurza mnie to nieziemsko, no po prostu nie znoszę takich nacisków. Zwłaszcza, kiedy chodzi o moje decyzje, szczególnie te najbardziej delikatne i dotyczące ważkich dla mnie kwestii.

Jeżeli coś widzisz jako zło lub dobro, to tak jest. Jeżeli czujesz, że chcesz zrobić, tak jak trzeba lub wręcz przeciwnie, to tak zrób. Jeżeli z czymś się nie zgadzasz, to widocznie masz do tego podstawy. Jeżeli czujesz, że powstrzymuje cię przed czymś twoja intuicja, to najpewniej masz rację. Dlaczego ma ci się tylko wydawać? Dlaczego masz wszystko wszystkim tłumaczyć? Skoro tak to widzisz, to tak jest. Widzisz to, co widzisz. Oczywiście, możesz się poradzić, możesz wysłuchać czyichś argumentów. Ale najważniejsze decyzje w swoim życiu i tak podejmujesz w samotności i to ty na własnym grzbiecie odczujesz konsekwencje swoich kroków. Tak odbierasz i tak czujesz. Koniec. Kropka.

żródło Róża Wigeland - strona autorska

Dwa pierwsze miesiące tego roku były bardzo obfite w książki. Czemu? Cóż, jak się niespodziewanie urlop spędza w łóżku z gorączką, to chociaż książki dają jako-takie wytchnienie, al to dopiero wtedy, jak człek już jako-tako na oczy patrzy. Co przy gorączce nie jest takie oczywiste. W każdym razie nadrobiłam zaległości, odpuściłam książki, które mnie zanudzały i skończyłam te, które się podobały.

Styczeń

1. Laini Taylor: Dni krwi i światła gwiazd
To dalej jest to, co mnie pochłonęło i nie chce puścić. świetna książka, świetna seria. Jest dla czego zarywać noce :)

2. Eugen Herrigel Zen w sztuce łucznictwa
Od dawna się na to czaiłam, w końcu sięgnęłam... ale chyba mnie dość mocno rozczarowała ta książka, możliwe, że za wiele sobie po niej obiecywałam.

3. Laini Taylor: Sny bogów i potworów (część 1)
4. Laini Taylor: Sny bogów i potworów (część 2)
Napiszę ogólnie o obu: jedno wielkie ŁAŁ. Całkiem udana kontynuacja serii.

5. A.J. Finn: Kobieta w oknie
Pochłonęła mnie, fabuła jak dla mnie zupełnie nie była przewidywalna. Ale ciekawa.

6. Maria Paszyńska: Owoc granatu. Dziewczęta wygnane
Momentami piękna, momentami ciężka. Nie wiem co o niej napisać. Drażniła mnie roszczeniowość jednej z bohaterek, ale mimo wszystko książkę uważam za całkiem OK>

7. Maria Paszyńska: Owoc granatu. Kraina snów
Jakoś już mniej mi się ta część podobała, dalej jednak myślę, że warto ją było przeczytać.

Luty

8. Clive Staples Lewis Lew, czarownica i stara szafa
Odświeżyłam sobie baśń z dzieciństwa i odkryłam, że niewiele z niej pamiętam, jakkolwiek czytało się bardzo przyjemnie :)

9.  Clive Staples Lewis Książę Kaspian
Podobnie jak wyżej, miło się było zaczytać :)

10. Clive Staples Lewis: Podróż "Wędrowca do Świtu"
Ta część podobała mi się w sumie o wiele mniej i ostatecznie na tej postanowiłam poprzestać. Choć co Lewis to Lewis i miło było poczytać :)

11. Ellen Marie Wiseman: To, co zostawiła
Momentami ciężka i poruszająca trudne tematy książka, ale naprawdę warta przeczytania.

12.  Kate Lord Brown: Zapach gorzkich pomarańczy
Momentami fabuła naprawdę hardkorowa, ale znów jak poprzedniczka: napisana na tyle przyjemnie, że czasu nad nią spędzonego nie uważam za stracony, wręcz przeciwnie, nie mogłam się od niej oderwać.

13. Barbara Antonowicz-Wlazińska: Tarot intuicyjny. Małe Arkana
Drugi tom - i dalej dość ciekawa lektura.

14. Deborah Smith Ogród Kamiennych Kwiatów
Mocna, momentami ciężka, ale myślę, że mimo wszystko warta przeczytania. Pochłonęła mnie totalnie, nie mogłam się od niej oderwać.

15. Michael Laitman: Kabała dla początkujących
Totalnie inna tematyka, właściwie to nie wiem co o tym myślę.

16. Renee Carlino: Zanim zostaliśmy nieznajomymi
Ciekawa fabuła, niebanalne zakończenie. Miło się czytało, zdecydowanie warto.

17. Wilkie Collins: Tajemnica mirtowego pokoju
Na początku ciekawie, ale im później tym trudniej. Zdecydowanie nie mój klimat, choć doczytałam do końca.

18. Gemma Malley: Deklaracja
Nietypowy pomysł na fabułę: przeludnienie na Ziemi, ludzie mają wybrać: albo niestarzenie się i brak chorób, albo posiadanie dzieci. Dzieci urodzone "wbrew prawu" stają się nadmiarami i są zamykane w specjalnych ośrodkach.
Pomysł ciekawy, ale nie wciągnęła mnie na tyle, bym sięgnęła po kolejne części.

19. Beatrice Colin: Zdobyć to, co tak ulotne
W całej tej historii chyba najbardziej mi się spodobało tło opowieści: Paryż w czasach budowania wieży Eiffle'a, społeczeństwo często zmagające się z dla nas już dawno nieaktualnymi problemami (choćby skutki polio, szkarlatyny) i całe to tło obyczajowe. Bo sama historia: cóż, nic wyjątkowego.

Zaciekawiła mnie akcja, o której dowiedziałam się z portalu Lubimy Czytać, więc postanowiłam spróbować - i tak oto dostałam do ręki trzy pierwsze rozdziały książki, która w Polsce zostanie opublikowana w czerwcu. Tytuł mógłby sugerować, że to ot, przeciętny romans. Tyle, że tak nie jest, na szczęście. Zaintrygowała mnie już informacja, że książka wygrała w plebiscycie na najlepszą książkę roku  portalu  Goodreads. OK, myślę sobie - może warto się przekonać, co tak zachwyciło ludzi? Na razie sięgnęłam więc po pierwsze rozdziały.

Według trzydziestoletniej Stelli świat powinien rządzić się jedynie prawami logiki. Tworzenie algorytmów wydaje jej się zdecydowanie prostsze niż relacje z mężczyznami.  Wizja bliskości budzi w niej niechęć, a na myśl o całowaniu robi jej się niedobrze. Trochę pod wpływem matki, trochę dla samej siebie postanawia to zmienić. Na pewno nie pomagają jej chorobliwe trudności z nawiązywaniem relacji. Czy to wina objawów zespołu Aspergera, czy może Stella tak po prostu ma?