Margerytkowo

O samej książce, a właściwie jej pierwszych trzech rozdziałach pisałam TUTAJ.

Teraz mogę się podzielić wrażeniami o całości. Miałam okazję przeczytać całość jeszcze zanim została opublikowana.

Jak dla mnie, choć książkę można nazwać romansem, to na pewno jest to dość nietypowy przedstawiciel tego gatunku. Główna bohaterka, zmagająca się z zaburzeniami ze spektrum autyzmu - to na pewno nie jest temat, który pojawia się w literaturze zbyt często.

Na pewno dużym plusem było dosyć oryginalne opisanie sytuacji: z punktu widzenia dwóch osób, z czego każda miała nieco inny odbiór rzeczywistości i to mężczyzna był tym bardziej reflaksyjnym, wrażliwym (a przynajmniej tak to odebrałam).

Inną mocną stroną są opisy tak kulinarnych "smaczków" (dosłownie!) rodziny Michaela, tak opisy wierzeń, jakichś rodzinnych tradycji, czy nadziei. To na pewno dodawało oryginalnego rysu tej opowieści.

Sceny miłosne... ok, były gorące. I chyba autorce udało się uniknąć przesady w sposobie opisywania ich, czytało się całkiem przyjemnie.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to, że kwestię przywyknięcia przez Stellę do różnych rzeczy, czy potyczek z różnymi trudnymi dla niej kwestiami widzę jako opisaną mocno skrótowo, wolałabym więcej szczegółów, jakoś ciężko mi uwierzyć, że tak szybko się udało pewne trudności pokonać.

Sama książka bardzo mi się podobała i myślę, że jest w sam raz na lato, przyjemna opowieść.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu MUZA.

Milion razy miałam nadzieję, że jakaś książka diametralnie zmieni moje życie i zwykle kończyło się na nadziejach. I nie, nie napiszę teraz, że z tą książką było zupełnie odwrotnie, ale też nie napiszę, że nie zmieniła nic. Bardziej by tu pasowało stwierdzenie, że pewne rzeczy pomogła ułożyć, uporządkować i ... pójść dalej. A jednocześnie jest pozycją dość wyjątkową moim zdaniem.

Byłam bardzo sceptyczna, ale to nic nowego. Ogólnie nie przepadam za książkami, które obiecują wszystko, a w rzeczywistości ich treść to rzeczy, które nie wnoszą nic nowego, a jedynie powtarzają to, co już w takiej czy innej formie gdzieś się przewinęło. I choć mam do tego takie podejście:  to, co komuś pomaga na tym etapie jego życia, to spoko. Mi nie musi, ale to w żaden sposób nie świadczy o sposobach, po które się sięga, ani o tym, kto szuka rozwiązań swoich problemów.

Inna rzecz, że Mistrzyni swojego życia uświadomiła mi, jak wiele jest kwestii, które dla mnie są dość oczywiste i naturalne, nie wymagają wypracowania i znajdowania na nie czasu, zapału - bo ja już tak robię. Jednocześnie ta świadomość, że dla kogoś faktycznie to samo może być totalną abstrakcją. Tu akurat mam na myśli znajdowanie czasu tylko dla mnie czy sprawianie sobie drobnych przyjemności bez (większych) wyrzutów sumienia.

Rzadko coś takiego robię, ale tym razem tego potrzebowałam.
Co mi się podobało w książce?

*szczere słowa na temat własnych życiowych zmagań, problemów i słabości, choć momentami było to odrobinę ciężkie, ale generalnie na plus
*podziw dla osoby, która chce i umie pisać o przejściu własnej terapii, spotkań z psychologiem, psychiatrą w ciężkich życiowych momentach - to zawsze jest i będzie dla mnie nie powód do wstydu, ale powód, by powiedzieć o kimś, że ma w sobie dość siły by poszukać dla siebie pomocy i odwagi, by zmierzyć się z tym, co mu szkodzi - więc tak czy inaczej, że ktoś jest zwyczajnie godny szacunku i podziwu
*odniesienia do innych: I. Majewskiej-Opiełki, Jacka Walkiewicza czy zaznaczanie, że ok, proponuję Ci na to popatrzeć tak i tak, bo zgodnie z badaniami Xi Y, to pomaga
*przemyślana całość, poruszająca temat raczej kompleksowo i z różnych stron
*sama treść, bez lania wody
*opieranie się na zagadnieniach, co doktóych po wielokroć słyszałam, że są warte uwagi (wdzięczność, wybaczanie)

To, co uważam za minusy:
*momentami czcionka
*były momenty kiedy styl pisania trochę "zgrzytał"
*czasem niewyczerpanie tematu, albo trochę zostawianie miejsca dla własnej interpretacji, ale trudno wyczuć czy nie było to zamierzone

I na koniec garść cytatów.

Jak dla mnie, szalenie prawdziwe, choć za często o tym zapominam:

Pamiętaj, że jeśli wykonujesz działania w ten sam sposób, co zawsze, nie możesz oczekiwać odmiennych rezultatów.

A to jeszcze bardziej dało mi do myślenia:

Jeśli podejmujesz decyzje, które stoją w sprzeczności z Twoimi wartościami, możesz odczuwać wyraźny dyskomfort, dysonans. Na pewno zdarzyło Ci się czasem po fakcie być niezadowoloną z dokonanego wyboru lub podjętej decyzji w życiu osobistym.

I jeszcze to:

Kiedy realizujesz w życiu role oderwane od Twoich potrzeb i zasad, nie jesteś napędzana żadną wewnętrzną siłą - wówczas życie wymaga wielkiego wysiłku i ciągłego zmiagania się, prowadzi do zmęczenia i poczucia pustki. Role, które dają poczucie sensu i spełnienia w życiu, wynikają z misji i wartości, a sposób ich realizacji jest Twoim naturalnym wyborem.

I to:

Gdybyś sę zatrzymała w tym pędzie zauważysz, że każdego dnia stajesz się lepsza, mądrzejsza i silniejsza, tylko świat Ci wmawia, że jesteś niewystarczająco dobra. Korzystaj ze swojego potencjału, ze swoich doświadczeń. 

Książka Życie piękna katastrofa. Mądrością ciała i umysłu możesz pokonać stres, choroby i ból Jona Kabat Zinna to dosyć wyjątkowa pozycja. Z jednej strony jest podręcznikiem, który opisuje techniki opracowane na potrzeby ośmiotygodniowego programu redukcji stresu, jak również jest to książka bardzo przystępnie wyjaśniająca założenia nurtu mindfullness, ale zarazem to pozycja, która znacznie wybiega poza ramy "podręcznika".

Zanim napiszę więcej o samej książce, wspomnę tylko, że już na długo przed sięgnięciem po tą pozycję nie były mi obce medytacja i mindfullness, miałam okazję przekonać się, ile pozytywnego mogą zdziałać (konktrety TUTAJ), ale też nigdy nie byłam bezkrytyczna, raczej na początku podchodziłam do tematu "jak pies do jeża" o czym możecie przeczytać choćby TU.

Wracając jednak do samej książki, tym, co najbardziej zostało mi w pamięci po jej przeczytaniu, było poczucie, że Kabat-Zinn przekazał swoją wiedzę w sposób bardzo przemyślany i zrównoważony, zdając sobie sprawę z wątpliwości, które mogą się pojawić i stopniowo, krok po kroku je rozwiewając.

Przykład? Dość szczegółowo są w Pięknej katastrofie opisane techniki świadomego oddychania, skanowania ciała czy praktykowania jogi, w takim wymiarze, że przeciętnemu zabieganemu człowiekowi (tak, to ja!) po przeczytaniu tego może przyjść do głowy coś mniej więcej takiego: nawet nie ma mowy, że znajdę na to czas! Ale zupełnie inaczej się to odbiera, kiedy autor chwilę później dodaje: tak, wiem, że to dużo czasu. A zarazem jestem głęboko przekonany, że warto najpierw poznać te metody dokładnie, by przekonać się, jak działają i w przyszłości móc wybrać, co Ci aktualnie najbardziej pomoże, bo nie każdemu pomoże to samo, a czasem wystarczy choćby pięć minut ale kiedy jest to coś, o czym się przekonałeś, że działa.

W jakimś stopniu to, o czym pisze Kabat-Zinn może zburzyć powszechne poglądy i założenia na temat medytacji. Pisze on bowiem:

Pamiętaj, jeśli stale wkładasz energię w cierpliwą samoobserwację w każdej chwili, kiedy skupiasz uwagę na oddychaniu albo czymś innym i łagodnie dyscyplinujesz umysł, ilekroć zacznie błądzić - wtedy medytujesz właściwie. Jeśli zaś oczekujesz jakiegoś specjalnego uczucia, odprężenia lub spokoju, koncentracji, albo zrozumienia, to znak, że próbujesz dotrzeć gdzie indziej, niż jesteś, i że musisz sobie przypomnieć, by po prostu być w chwili teraźniejszej ze swoim oddechem. Paradoksalnie, jak mieliśmy okazję się przekonać, jest to najskuteczniejszy sposób "docierania gdzieś" oraz rozwijania odprężenia, spokoju, koncentracji i zrozumienia.

Było też kilka stwierdzeń, któe dalej nieco szokują, mimo że to nie pierwszy raz, kiedy o niech czytam i generalnie mniej lub bardziej miałam okazję przekonać się o ich hmmm zasadności:

W tym badaniu niezdolność do wyrażania emocji silnie korelowała ze śmiertelnością chorych na raka płuc. U tych, którym najtrudniej było wyrażać emocje, roczna śmiertelność była cztery i pół raza większa niż u tych chorych na raka płuc, którzy mieli największą zdolność wyładowywania emocji. Tę proporcję widać było zawsze, niezależnie od tego czy badani pili i ile palili, choć jak można się spodziewać, u nałogowych palaczy rak zdarzał się dzisięciokrotnie częściej niż u tych, którzy w życiu nie mieli w ustach papierosa.

Mocno dało mi do myślenia to, jak autor opisał trzy sposoby dotyczące reagowania na atak przeciwnika w aikido, z czego ten ostatni wydał mi się najbardziej instrygujący, zwłaszcza, jeśli popatrzeć na niego bardziej metaforycznie:

Ten ruch w aikido nazywa się wejściem. Decydując się na niego, unikasz bezpośredniego stracia, a jednocześnie podchodzisz bliżej i nawiązujesz kontakt. Twoja postawa komunikuje napastnikowi, że chcesz kontaktu i jesteś przygotowany na wszystko, ale nie dasz się rozjechać. Nie próbujesz kontrolować napastnika brutalną siłą. Zamiast tego chwytasz go za nadgarstek, "wchodzisz" w jego energię. Nie puszczając nadgarstka, tak zmieniasz jego pęd, byście patrzyli w tym samym kierunku. Teraz obaj widzicie to samo. W tej technice unikasz czołowego zderzenia, podczas którego mógłbyś mocno ucierpieć albo przytłoczyłaby Cię energia napastnika. Mimo to nawiązujesz silny kontakt, a jednocześnie zmieniając kierunek i obracając napastnika, pokazujesz, że chcesz poznać jego punkt widzenia, że jesteś otwarty, chcesz patrzeć i słuchać. W ten sposób napastnik nie doznaje obrażeń, ale zarazem otrzymuje komunikat, że nie boisz się kontaktu, ale nie chcesz dopuścić, by jego energia zdominowała Cię czy skrzywdziła. W takiej chwili stajecie się partnerami, a nie adwersarzami, czy druga strona tego chce, czy nie.

Zaskakujące, ale jednak tak bardzo na miejscu i zupełnie naturalne w kontekście całej reszty było poruszenie tematu problemów  z jedzeniem, zaburzeń odżywiania:

Może jesteśmy nadmiernie skupieni na własnej wadze i wyglądzie, zamiast na zdrowieniu i poprawianiu samopoczucia? Jeśli zaczniemy zwracać uwagę na rzeczy podstawowe, na przykład na to, o czym myślimy, co pochłaniamy i dlaczego, wtedy może zrobimy znacznie większy krok w stronę zdrowienia i to bez neurozy i marnowania energii. Można to osiągnąć skupiając uwagę na tym, ile jemy, i dokonując mądrych wyborów, co jeść. Więcej ma to wspólnego z osiąganiem nieformalnej równowagi niż ze sztycznym rygorem.

Mimo wszystko, ciężko się z tym nie zgodzić, prawda?

O możliwości zatrzymania się na chwilę i zdecydowania, czy faktycznie chcę reagować tak, jak dyktują mi emocje, czy jednak nie - pisałam już w tekście o korzyściach z medytacji, ale fajnie to ujął sam autor:

Kiedy zbliżysz się do swoich strachów i pobserwujesz, jak wydobywają się na powierzchnię w postaci myśli, uczuć i doznań ciałą, łatwiej będzie rozpoznać ich naturę i określić, jak właściwie na nieodpowiedzieć. Wtedy będziesz mniej podatny na to, by Cię przytłoczyły, poniosły ze sobą, albo by trzeba było je kompensować w autodestrukcyjny czy blokujący sposób.

Bardzo mi też przypadło do gustu stwierdzenie o bezsensie rzucaniu sobie pod nóg kłód (czyli stwierdzeń w stylu: na pewno sobie nie poradzę, to nie dla mnie, nie dam rady), na co autor odpowiada:

W rzeczywistości nigdy nie wiadomo, do czego jesteś zdolny w danej chwili. Mógłbyś sam siebie zadziwić, mierząc się z problemem, ot choćby dla zabawy, próbując czegoś nowego, nawet jeśli nie wiesz, co robisz, i nawet jeśli w duchu wątpisz, czy potrafisz temu podołać. W ten sposób udało mi się naprawić wiele zegarków i drzwi do samochodu. Czasami musiałem się czegoś nauczyć na temat zegarków i drzwi, ale czasami udawało się je naprawić po prostu metodą prób i błędów, chć potem nie miałem najmniejszego pojęcia, jak tego dokonałem. Rzecz w tym, że nie zawsze wiemy, jakie naprawdę są nasze granice.
Ale też tak do przemyślenia sposobała mi się ta myśl:

Można więc powiedzieć, że nasze życie częśto staje się niekończącym się balansowaniem między pogonią za tym, co lubimy, i ucieczką przed tym, czego nie lubimy. W tej sytuacji trudno raczej o chwile spokoju czy szczęścia. Bo niby skąd miałyby się brać? Zawsze znajdziemy powód do lęku. W dowolnej chwili możemy stracić to, co mamy. ALbo możemy nie zyskać tego, co chcemy. Możemy też zdobyć to tylko po to by przekonać się, że jednak wcale tego nie chcieliśmy. Wtedy nadal nie będziemy czuć się spełnieni.

Natomiast jako idealne podsumowanie:

A przede wszystkim, po prostu siądź, po prostu oddychaj, a jeśli masz ochotę, pozwól sobie też na uśmiech w głębi duszy.

Podsumowując, myślę, że jest to pozycja, po którą naprawdę warto sięgnąć, choć jej objętość może przerażać, a nie da się jej ot tak pochłonąć. To, za co ją doceniam, to realizm i brak fanatyzmu, który niekiedy każe ludziom twierdzić, że poznali jedyną słuszną receptę prowadzącą do szczęścia, która z każdego zrobi szczęśliwego i spełnionego człowieka. Kabat-Zinn jedynie pokazuje możliwości i korzyści, które z nich wynikają - i to bardzo mi się podoba.

... że tak sparafrazuję autobiografię jednego z moich ulubionych autorów, którą właśnie czytam :)



Jak by nie patrzeć, ten cytat pasuje tu idealnie :)

Zaczytuję się po raz drugi w "O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu" i jest mi z tym super :)
Od dawna chciałam wrócić do tej książki i cieszę się, że mi się w końcu udało, bo teraz odkrywam w niej jeszcze bardziej zachwycające mnie rzeczy, tym bardziej że sama też miałam okazję zakochać się w bieganiu.

Murakami odpowiada na często mu zadawane pytanie, o czym myśli, kiedy biega:

Biegnąc, staram się myśleć o rzece. I chmurach. Ale w zasadzie nie myślę o niczym. Jedyne, co robię, to biegnę przez własną przytulną, skrojoną na moją miarę pustkę, własną nostalgiczną ciszę. I jest to czymś cudownym. Bez względu na to, co mówią inni.

Do nieba i chmur nawiązuje też metaforą:

Myśli, które przychodzą mi do głowy, kiedy biegnę, są jak chmury na niebie. Chmury o najrozmaitszych kształtach. Przychodzą i odchodzą, a niebo pozostaje zawsze takie samo. Chmury są tylko gośćmi na niebie, przepływają przez nie i znikają na zawsze, zostawiając za sobą niebo. Niebo jednocześnie istnieje i nie istnieje. Jest namacalne i nie jest. A my akceptujemy ten wielki ogrom i chłoniemy go.

I nieco bardziej uniwersalnie pisze:

Mówiąc inaczej i dosadniej: życie jest z gruntu niesprawiedliwe. Lecz nawet w tak niesprzyjających okolicznościach można, moim zdaniem, odnaleźć w nim odrobinę przyzwoitości. Wymaga to rzecz jasna czasu i wysiłku. Na końcu może się też okazać, że właściwie nie było warto. Od każdego z nas zależy, czy było warto, czy nie.

Bardzo cenię twórczość Murakamiego, a po przeczytaniu tej książki, cenię jeszcze bardziej pisarza jako osobę, strasznie podoba mi się prostota jego podejścia do życia, praca nad sobą i realizowanie wyznaczonych przez samego siebie celów, dążenie do pokonywania samego siebie.

ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka: Życie na pełnej petardzie czyli wiara, polędwica i miłość


Choć sama bym się nie skusiła, by ową książkę kupić, zaciekawiła mnie kiedy dostałam ją na urodziny. Z pewną obawą zaczęłam czytać i oto wsiąkłam totalnie i po uszy, nie spodziewałam się, że do tego stopnia mnie ta książka "wessie".

Autentycznie: jeden wielki szacun dla jej bohatera.

Mam duży dystans do opinii w różnych sytuacjach wygłaszanych przez księży, ale doceniam naprawdę wartościowe słowa z ich strony. I tak jest w tym przypadku.

To coś o wiele więcej niż tylko opowieść jak ks. Kaczkowski sam o sobie mówi: onkolcelebryty. Jak teraz o tym myślę, to jestem zaskoczona, że w jednej książce można poruszyć tak wiele różnorodnych tematów.

Na koniec mały cytat, a nawet dwa (wybaczcie, że ten drugi w takiej formie):

Przeraża mnie, gdy słyszę słowa skierowane w Kościele do kobiet, że ich trwanie w patologicznym małżeństwie z pijakiem, który je bije i wyniszcza psychicznie, jest chwalebnym męczeństwem: "Nieś swój krzyż". To bardzo groźne podejście do sprawy. Małżeństwo jest ogromną wartością i jest nierozerwalne. Ale kiedy stanowi zagrożenie dla życia, to samo życie jest wartością wyższą i aby je zachować, należy się bronić lub uciec przed zagrożeniem. Ocalić siebie, to obowiązek! A jeśi któryś ze spowiedników tego nie rozumie, to powinien pójść jeszcze raz na kurs teologii.

Michaił Bułhakow, Helena Bułhakowa: Dziennik Mistrza i Małgorzaty

Niesamowita książka, a dla miłośników "Mistrza i Małgorzaty" - pozycja obowiązkowa.
Dziennik Bułhakowa, listy do przyjaciół i rodziny, dziennik prowadzony przez żonę, Jelenę Siergiejewną - połączone z ciekawym wstępem.
Tak długo się zbierałam by się wczytać, bo to dość pokaźna pozycja...

Mam dla Was garść cytatów, które powiedzą więcej niż moje własne słowa.
Bułhakowskie refleksje, jakże ... przebija w nich niepewność samego siebie i własnej wartości:

W literaturze powoli, ale jednak idę do przodu. Jestem o tym przekonany. Szkoda tylko, że nigdy nie mam pewności, czy to, co napisałem, rzeczywiście jest dobre. Jakbym dostawał paraliżu mózgu i ręki, gdy muszę opisać to, co tak głęboko i prawdziwie czuję i myślę.

Podobnie tutaj:

W chwilach choroby i samotności oddaję się smutnym i zawistnym rozważaniom. Gorzko żałuję, że rzuciłem medycynę i skazałem się na niepewną egzystencję. Ale Bóg mi świadkiem, że kierowała mną wyłącznie miłość do literatury.

Literatura to teraz ciężka sprawa. Mnie, z moimi poglądami, mimowolnie odbijającymi się w utworach, ciężko jest wydawać i żyć. A moja choroba w tych okolicznościach jest bardzo nie w porę.

A tu, no cóż, czy tylko mi to coś przypomina?:

-Ja nie tylko MChAT-owi, ale i diabłu bym się sprzedał za mieszkanie...!

Jelena Siergiejewna, żona pisarza, w swoim dzienniku pisze zaś tak:

M.A. obwinia o wszystko siebie. A mnie ciężko tego słuchać. Przecież ja wiem, że go zniszczyli. Zniszczyli pisarze, krytycy, dziennikarze. Z zawiści. No i dlatego, że trzyma się z dala od nich, nie lubi tego towarzystwa, nie cierpi bohemy, poufałości. Nie mogą mu tego wybaczyć. Mówił to pewnego razu Olesza, gdy za dużo wypił.

A dalej z miłością i oddaniem:

Misza zadaje pytanie:
-Więc co mam robić? Zrezygnować? Przerzucić się na inną pracę?
Co mogę powiedzieć? Dla mnie, gdy nie pracuje, nie pisze swoich rzeczy, życie traci sens.

W ogóle w słowach dziennika Jeleny przebija taka miłość do męża, te wszystkie drobne sytuacje, opisy czasu spędzanego z Michaiłem i synem Siergiejem...

Misza zobaczył, że notuję w dzienniku, więc mówi do mnie: napisz, że jestem cudowny i że mnie kochasz. No to napisałam.

I pierwsze nawiązania do przyszłego dzieła:

We mnie zaś wcielił się diabeł. Już w Leningradzie, a teraz tu, dusząc się w swoich pokoikach, zacząłem znów bazgrać na papierze, strona po stronie, tę swoją zniszczoną trzy lata temu powieść. Po co? Nie wiem. Zabawiam się. Niech zginie w zapomnieniu! Zresztą chyba to wkrótce rzucę.

A później liczne nawiązania do powieści w listach do żony chociażby:

W tym konkretnym przypadku łgarstwo kryje się w listach. Przy czym jest to łgarstwo typu opowiadania Behemota o zjedzonym tygrysie czyli ł g a r s t w o   o d   p i e r w s z e g o   d o   o s t a t n i e g o  s ł o w a.

***

(...)Przyznaj się, że zleciłaś napisanie telegramu kotu Behemotowi! Więc on zrobił z tego łamigłówkę - "zdrowa"! No proszę! Co to ma znaczyć!

I właściwie już u schyłku życia:

W tej chwili jestem zajęty zupełnie bezsensowną z codziennego punktu widzenia pracą - wprowadzam ostatnią korektę do swojej powieści. Jednak choćbym nie wiem jak się starał tłamsić to w sobie, trudno mi jest nie chwytać za pióro. Dręczy mnie ukryte pragnienie podsumowania własnej twórczości.

Jak dla mnie niesamowita książka, pozwalająca zupełnie inaczej spojrzeć na życie autora takiego dzieła, poznać go w lepszych i gorszych chwilach, poznać jego codzienność. Wiedzieliście na przykład, że Bułhakow miał pasierbów, z których jeden mieszkał z nim i jego żoną? Albo że lubił pływać kajakiem? Że cierpiał na nerwicę? Ja jak dotąd nie.

A tu takie perełki wynalezione w necie o tejże książce. Tu i Tu.

grafika z okładką mojego ulubionego wydania, które stoi na mojej półce, wydana w roku w którym się urodziłam...

Tym razem nie tyle pochłonęłam tą książkę, ile chłonęłam ją... słuchając na yutube audiobooka, czytanego zresztą przez Zborowskiego. Co było bardzo wygodne, bo przeziębienie sprawiało, że oczy miałam załzawione, a i nie ma to jak zakopać się po uszy pod kołdrą i tylko słuchać opowieści, którą zna się wręcz na wylot, że momentami aż chciałoby się "czytać" z myśli ze Zborowskim... Za każdym razem doceniam na maksa ten kunszt i styl, sposób pisania... i poczucie humoru. Pojawiające się tu i ówdzie "diabli wiedzą"... kiedy właśnie diabli wiedzieli.

Postać diabła, który "wiecznie pragnąc zła wiecznie czyni dobro" i wydaje się, że ze wszystkich mieszkańców Moskwy to sam diabeł ma najlepsze serce.



I miłość Mistrza i Małgorzaty, ponadczasowa i taka... piękna.


Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza. Niosła żółte kwiaty! To niedobry kolor! Skręciła z Twerskiej w zaułek i wtedy się obejrzała. No, Twerską chyba pan zna? Szły Twerską tysiące ludzi, ale zaręczam panu, że ona zobaczyła tylko mnie jednego i popatrzyła na mnie nie to, żeby z lękiem, ale jakoś tak boleśnie. Wstrząsnęła mną nie tyle jej uroda, ile niezwykła, niesłychana samotność malująca się w tych oczach. Posłuszny owemu żółtemu znakowi losu ja również skręciłem w zaułek i ruszyłem jej śladem. Szliśmy bez słowa tym smutnym, krzywym zaułkiem, ja po jednej jego stronie, ona po drugiej. I proszę sobie wyobrazić, że prócz nas nie było w zaułku żywej duszy. Męczyłem się, ponieważ wydało mi się, że muszę z nią pomówić, i bałem się, że nie powiem ani słowa, a ona tymczasem odejdzie i nigdy już jej więcej nie zobaczę.

Nieoceniony Behemot, po prostu uwielbiam tego kota, no po prostu poezja!

– Nie rozumiem – oschle zaprotestował kocur – dlaczego Asasello i Korowiow goląc się dzisiaj mogli się posypać białym pudrem i w czym biały puder jest lepszy od złotego? Upudrowałem sobie wąsy i to wszystko! Co innego, gdybym się ogolił! Ogolony kot to rzeczywiście shocking, zgoda, zawsze to przyznam. Ale w ogóle – tu w głosie kota zadrżała obraza – widzę, że robi się tu jakieś wycieczki pod moim adresem, widzę też, że staje przede mną poważny problem – czy aby powinienem iść na bal? Cóż mi na to odpowiesz, messer?

******

- Ach, ty draniu! - z zadumą powiedział Woland. 
- Messer! Raz jeszcze muszę zaapelować do logiki! - przyciskając łapy do piersi mówił kot. - Jeśli grający obwieszcza szach królowi, gdy po królu na szachownicy nie pozostało już nawet wspomnienie, to taki szach nie ma mocy prawnej! 
- Poddajesz się czy nie? - straszliwym głosem zawołał Woland. 
- Zastanowię się, jeśli wolno - pokornie odpowiedział kot, wsparł łokcie na stole, zasłonił łapami uszy i zaczął się zastanawiać. Długo medytował, wreszcie powiedział: 
- Poddaję się. 
- Zabić tę upartą bestię - szepnął Azazello. 
- Tak, poddaję się - powiedział kot - ale poddaję się wyłącznie dlatego, że nie mogę grać w atmosferze rozpętanej przez zawistnych nagonki. - Wstał, a figury szachowe weszły do pudła.

Zaczytałam się w tej książce po raz drugi.
I jak zupełnie inaczej: ostatnim razem byłam jeszcze w gimnazjum, a książkę wybrałam sobie z listy lektur do jakiejś olimpiady. Strasznie mi się wtedy podobała.
A jednak zupełnie inaczej się czyta tę samą książkę, kiedy po mieście o którym czytam, chodzę już od 8 lat.
Kiedy byłam nieraz na Żoliborzu, kiedy sama płynęłam kajakiem po Wiśle, kiedy ... tyle innych rzeczy.
Dla mnie to trochę opowieść o nadziei:

Rodzice patrzą na siebie rozświetlonymi oczyma: jakie to szczęście, że dla tych szkrabów to już wszystko jedno, że będą miały o tyle lżejsze, wyrównane życie.

I o rodzinnym cieple, o wychowaniu pełnym jednocześnie rozsądnych zasad i miłości:

Przede wszystkim Mama sama nosiła przezwisko- Królik. To poszło od tej anegdoty o dwóch warszawskich Antkach, którzy sprzedawali na Kercelaku - jeden psy, a drugi króliki. Buldog zdławił królika, zrobiła się sprawa, a właściciel buloga tłumaczył: "Panie władza- jak Boga kocham- to król zaczął. Buldog szedł spokojnie, a ten król na niego marszczył nosem - tak!"
Ponieważ "wilk okropnie zły" nieraz wybuchał: "Bo Ty zawsze zaczynasz!" więc Mama została Królikiem.

Ona jednak twierdziła, że kłamstwo wybierają tylko tchórze, a prawda jest zawsze pożądaną pełnią, jak czerń czy biel. A może istnieje sto odcieni prawdy? (s. 121)

Zafascynowała mnie ta książka.
Nie tylko dlatego że tak bardzo o Indiach, nawet nie tylko dlatego, że tak bardzo o przygotowywaniu potraw... Jak dla mnie ma w sobie coś zgoła magicznego. To opowieść o czasem pełnych ciepła a czasem pełnych niechęci i wzajemnego żalu relacjach między córką a matką, o pokoleniowych przekazach i w jakimś sensie nieuchronnie powtarzanych scenariuszach... Ale też opowieść o wybaczaniu, wdzięczności i decyzjach, które nie dla wszystkich będą do przyjęcia, a niektórzy zareagują na nie żywą niechęcią i żalem.

Moja matka zawsze powtarzała, że zaufanie przygotowuje grunt pod wybaczenie. Wiara i zaufanie są niezbędne, tworzą glebę, w której dopiero może zakorzenić się przebaczenie. Po nim zwykle następuje wdzięczność, która potrafi przyjmować najróżniejszą postać, podobnie jak w najróżniejszej postaci występują podawane gościom przekąski. Jej zdaniem, jest ona formą wyrażania zadowolenia, swoistą odpłatą za możliwość robienia w życiu tego, co się kocha. (...) Moja matka powtarzała, że wdzięczność powstrzymuje strach. Jeżeli skupia się uwagę na tym, co się ma, posiadane dobra się pomnażają, jeśli jednak choć przez chwilę pomyśli się o tym, co budzi lęk, strach się potęguje i sprawia, że człowiek się cofa, zamiast się rozwijać. Dlatego dziękowała za wszystko, co jej się przytrafiało, nawet za zło; dziękowała za to, że zostawił nas mój ojciec. (...) Mawiała też, że wdzięczność wydobywa na światło dzienne różne brzydkie sprawy, a dobre życie polega między innymi na tym, żeby mierzyć się z nimi i w ten sposób się od nich uwalniać. (s. 148)

Po prostu zakochałam się w tej książce.
Na koniec podzielę się jeszcze jednym cytatem:

Zobaczyłam Rawiego Thakkera w zupełnie innym świetle. On wie, co to znaczy kogoś stracić, odczuwać ściskający serce żal, którego nic nie może ukoić, a potem przeżyć radykalną zmianę - doświadczył tego dwukrotnie. Ja straciłam Ammammę i Aććana, podobnie, jak on. Dzięki niemu moja mama była szczęśliwa, to było widać, bardzo się też starał wobec nas, chociaż wiele razy trafiał kulą w płot. (. s 211)

Jak to zwykle bywa, szukając jednego, na czyimś blogu znalazłam info o ciekawej książce. Poczytałam, zajrzałam w kilka innych miejsc, rzuciłam okiem na spis treści i postanowiłam się zapoznać bliżej. Zamówiłam na stronie Empiku i kilka dni później odebrałam.

"Mapa marzeń, mapa celów" Kariny Sęp jest dość ciekawą mieszanką z jednej strony psychologii, z drugiej nieco ezoteryki jakby (symbolika kolorów, feng-shui, chińskich żywiołów) i takiego zwykłego, pragmatycznego podejścia. Co w sumie daje dość zaskakujący efekt.

Z założenia książka mówi o tym, jak warto planować swoje cele, a co ważne: planować je tak, by widzieć to bardziej całościowo, nie skupiać się tylko na jednym aspekcie. Warto wspomnieć o tym, że najpierw była seria warsztatów zaplanowanych przez Karinę Sęp, pomagających innym w planowaniu swojego życia za pomocą mapy marzeń, a później powstała sama książka.

Jak dla mnie całkiem fajna pozycja, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdego musi porwać, zamierzam sprawdzić na sobie jak działa takie stworzenie mapy marzeń o dziewięciu polach - i jak to się przekłada na życie. Nawet więcej, już taką mapę marzeń wykonałam, czas pokaże co z tego wyniknie :)

A poniżej mały schemat:

Przypadkiem wpadłam na ten tytuł na czyimś blogu, szukając tam czegoś zgoła innego. Tytuł jak tytuł, ale treść... jak dla mnie bomba.

Najfajniejsze, że temat niby taki bardzo życiowy i konkretny, a czytając książkę uśmiałam się setnie, bo humorystycznie napisana.

Czas by było wbić sobie ją do głowy, bo za łatwo sobie nawkręcać jakichś głupstw, tłumaczyć człeka, że się nie odezwał bo coś tam, że mu zależy tylko coś tam, a w ogóle to jeszcze to i tamto...

Że zacytuję:

Obiecał zadzwonić, ale nie zadzwonił? To ty dzwonisz do niego, a on
przyjmuje to z lekkim zniecierpliwieniem? Nie proponuje spotkań?
Zaprasza cię do siebie do domu, a potem wcale nie ma ochoty przespać
się z tobą? Nie chce z tobą zamieszkać? Opowiada bajki o zawiłym
układzie z żoną, z którą ma zamiar się rozstać, ale jeszcze nie teraz?
Nie prosi o rękę?

Nie oszukuj się i nie wymyślaj usprawiedliwień. Odkąd wynaleziono
komórkę, zawsze można na chwilę zadzwonić. Jak ktoś ma w poczcie
elektronicznej opcję "odbierz", to ma i "wyślij". A wysłanie listu nie
wymaga dzisiaj wynajęcia dyliżansu. Nikt nie jest aż tak zajęty, żeby
nie znaleźć godzinki na spotkanie. Jeśli mu się naprawdę podobasz,
będzie miał ochotę na seks, nawet gdy będzie zmęczony. I z pewnością
nie będzie potrzebował do tego alkoholu. Jeśli opowiada ci, że ma
kłopoty z bliskością, niech idzie na terapię, zamiast zawracać ci
pupę. Jakby naprawdę chciał rozwieść się z żoną, toby się rozwiódł. I
ożenił z tobą. Pogódź się więc z prostą prawdą: jemu na tobie nie
zależy.

Recenzja Flandry TUTAJ

Nie dajcie się zwieść: tytuł brzmi mega banalnie, zdawać by się mogło, że zapowiada pełen pustych frazesów poradnik o wszystkim i o niczym, pełen "złotych" a może pozłacanych rad, które w realnym życiu zastosowanie mają raczej marne. Gdybym ot tak trafiła na ową książkę, w życiu by mnie do siebie nie przekonała tytułem, ale na szczęście wspomniała mi o niej bliska osoba. I... wsiąkłam.

Wszystko zaczęło się od wykładu na TEDx który wygłosił Jacek Walkiewicz.


A później powstała książka, rozwijająca ów wykład, odpowiadająca na pytania od słuchaczy, internautów, zaciekawionych.

Wrażenia?

Czytało się mega przyjemnie, samo się czytało wręcz. A i same poruszane tematy: to tak, jakby ktoś wreszcie w prostych słowach napisał o tym, o czym myśli się  rzadko, a czego zazwyczaj nie ubiera się w słowa (jeśli się w ogóle nad tym człowiek zastanawia).

A jednocześnie czytając to miałam wrażenie, że rozmawiam z kimś, kto życzliwie mówi mi: tym i tym nie przejmuj się, bo szkoda na to Twojego czasu, na tym jest sens się skupiać i o to walczyć, w tym i w tym to od Ciebie zależy, jak wiele osiągniesz, wiedz jednak że problemem może być to i to. Czytam i czuję, że to nie puste słowa, gadanina kogoś, kto się wywyższa, wręcz przeciwnie, to tak, jakby ktoś zdarł buty na ścieżkach życia i stwierdził: OK, to teraz podzielę się swoim doświadczeniem z innymi, żeby mieli prościej.

W bieganinie ostatnich dni czy też tygodni ta właśnie książka mocno podniosła mnie na duchu i wprawiła w lepszy nastrój i jakiś taki... uśmiech wewnętrzny.

Trochę mi to wszystko przypomina poglądy księdza Stryczka, tak trochę. Jakkolwiek jest to zgoła przyjemna opowieść. I warta przemyślenia.

Bo marzenia się realizuje a nie czeka aż się zrealizują. Bo bycie marzycielem wizjonerem to nie to samo co bycie marzycielem łapaczem iluzji. Jeden aby latać buduje samolot, drugi czeka aż wyrosną mu skrzydła.

A co jeśli każdy ma swoje ograniczenia,lęki które niszczą?

Trudno czasem pokonać swoje lęki samemu, a jedno słowo, spojrzenie, uśmiech,gest drugiego człowieka może nam pomóc rozwinąć skrzydła i polecieć.

Co wspólnego może mieć chodzenie po węglach z mierzeniem się z życiowymi trudnościami, problemami?

Chodzenie po węglach to metafora życia. To, że inni wcześniej przeszli, nie zmienia faktu, że każda następna osoba musi się zmierzyć ze swoim strachem. 
To, że inni mówią: idź, dasz radę, nie zwalnia nas z własnej ostatecznej decyzji o wejściu w żar. 

Ilekroć przyjdzie mi do głowy obwiniać się za przeszłość, chciałabym mieć w pamięci to:

Nie obciążaj się wszystkimi przeszłymi decyzjami, podjąłeś je bowiem w dobrej wierze, najlepiej jak potrafiłeś, a teraz, do jakich konsekwencji doprowadziły, możesz tę wiedzę wykorzystać przy następnych decyzjach.

I jeszcze to:

Robię krok w prawo, w lewo, do przodu. I tu się moje sprawstwo kończy. Chociaż głęboko ufam, że dojdę tam, gdzie chcę dojść, to wiem, że tak nie musi się stać po drodze bowiem może się zdarzyć. Wiem, że nigdy nie przewidzę dalekich skutków wszystkich swoich decyzji. 

I coś, co jest mi szczególnie bliskie, i zdecydowanie nie spodziewałam się, że tak bardzo mi trafi do przekonanie porównanie człowieka do... sklepu, ale to jest to! :)

Wiem, że nie jestem sklepem całodobowym, dlatego nie oczekuję od siebie otwartości dwadzieścia cztery godziny na dobę. Co jakiś czas mam prawo do remanentu, zastanowienia się nad sobą, wyciszenia się, przejrzenia zawartości swojej głowy i swojego serca. W trakcie remanentu bardzo potrzebuję spokoju. 
Potem, gotowy do nowego otwarcia, potrzebuję pozytywnej energii do dalszego życiowego marszu i - co wydaje się oczywiste - poszukuję wtedy źródeł inspiracji i motywacji do działania.

Spodobało mi się też proste porównanie:
samodyscyplina: sztuka robienia tego na co nie mamy ochoty
samokontrola: sztuka nierobienia tego na co mamy ochotę

A w czasie czytania i jeszcze później, refleksje:

*a co by było, gdybym przestała się zastanawiać, analizować, skąd i dlaczego jestem teraz w takim miejscu w jakim jestem? co mi to da? jestem i to widać. mogę się zastanowić co dalej ale po co drążyć temat skąd  jak doszłam tutaj?

*a gdybym zaczęła robić coś, w czym wcale nie czuję się pewnie, coś, w czym jestem zgoła "zielona", czy naprawdę robić mogę tylko to, co wynika z pasji? a może pasja pasją a praca... zupełnie swoją drogą? czemu by nie?

*zdecydowanie czasem nawet te drobne rzeczy i wydarzenia z teraz mogą kiedyś nabrać znaczenia i w większej perspektywie- być ważne i potrzebne.... nawet jeśli teraz tego nie widzę. z tym się zgdzam.

*a gdyby tak zamiast szukać stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa, postarać się odnaleźć zaufanie do siebie (poczucie, że niezależnie od tego, co się wydarzy, dam radę, co oznacza też że poproszę o pomoc jeśli będzie taka potrzeba)?

*i czy naprawdę zupełnie niezbędne jest dla mnie posiadanie pasji i praca z nią związana?

*może czasem słomiany zapał nie jest taki zły?

..i inne perełki.

Gorąco polecam :)

Na początek zacytuję fragment czyjejś opinii o samej książce, bo bardzo trafnie wyraża to, co sama czułam, czytając ją.

Historia jest wielopoziomowa, wielowątkowa. Czytać i rozumieć można ją na mnóstwo sposobów. Wiele traci się, nie będąc biegłym w tradycji Wschodu, choć wciąż jest w tej książce wiele do odkrycia. Ale będzie to żmudna orka na ugorze własnych kompleksów. Bo przez sporą część lektury ma się wrażenie, że na tę książkę jest się po prostu za głupim.
(cała opinia TUTAJ)

To druga książka Rushdiego po którą sięgnęłam. Wcześniej przeczytałam "Ziemię pod jej stopami" o której pisałam TU.
Mimo, że styl Rushdiego jest dość nierówny (raz czytam jedno zdanie i ... podziwiam go za kunszt, a raz przebiegam kolejne zdania i mam wrażenie, że nie wnoszą nic nowego, albo w każdym razie niewiele) uważam, że "Szatańskie wersety" są arcydziełem. Tak jak autorka zacytowanej recenzji mam wrażenie, że wiele mi umyka przez słabą znajomość Wschodu i islamu, a jednocześnie będąc wielką miłośniczką "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa, ucieszyłam się mogąc odkrywać bułhakowskie inspiracje w książce Rushdiego. Przyznaję, to dopiero była uczta.

Nawet sama kompozycja: dwa światy. Jeden w którym właśnie Prorok "tworzy" nową religię, gdzie Aisza pociąga za sobą rzesze ludzi i wyrusza z nimi na pielgrzymkę do Mekki, gdzie skryba celowo błędnie spisuje słowa Proroka... I drugi świat, gdzie splątane losy dwóch mężczyzn, z różnych powodów będących antagonistami, zawiłe rodzinne historie, życie Londynu i Indii. Przynajmniej w niektórych momentach miałam wrażenie, że mimo że te dwa światy takie od siebie odległe, to w jakimś sensie "równoległe".

Ale też sam "diabelski" wątek, płonące miasto, w jakimś sensie miasto potępione, zgoła magiczne sytuacje, miłość i śmierć, widmo schizofrenii, powstawanie religii- to wszystko w jakiś ulotny sposób przypominało mi Bułhakowskie dzieło.
Aż by się chciało POSŁUCHAĆ - pasuje idealnie.

Parę słów o książce TU.

Kilka cytatów:

Człowiek, który wymyśla sam siebie, potrzebuje kogoś, kto by wierzył w niego, aby udowodnił, że zamysł mu się powiódł. Znowu odgrywanie roli Boga, można by powiedzieć. Albo też można by zejść o kilka stopni w skali w dół i pomyśleć o Dzwoneczku, wróżki nie istnieją, jeżeli dzieci nie klaszczą z uciechy w dłonie. Albo też można by po prostu powiedzieć: tak właśnie wygląda natura ludzka.


Góra lodowa to woda, która stara się być lądem; natomiast góra, szczególnie góra w Himalajach, a w szczególności Everest, jest z ko­lei próbą ziemi, by przemienić się w niebo; jest unieruchomionym lotem, ziemią zmienioną - prawie - w powietrze, czymś, co w istocie rzeczy, stało się wyniosłe.


Jakiego rodzaju ideą jesteś? Czy należysz do tych idei, które idą na kompromis, układają się, przystosowują do społeczeństwa. Szukają dla siebie schronienia, aby przetrwać, czy też jesteś przekorną i krwiożerczą myślą, sztywną jak kij ciężką idiotką, która prędzej złamie się niż ugnie pod podmuchem wiatru? - Tym rodzajem, który najprawdopodobniej, dziewięćdziesiąt dziewięć razy na sto, zostanie starty na proch; ale, za setnym razem, zmieni świat.


Mahoundzie, każdej nowej idei zadaje się dwa pytania. Kiedy jest słaba: czy pójdzie na kompromis? Znamy odpo­wiedź na to pytanie. A teraz, Mahoundzie, jako że wracasz do Dżahi­lijji, czas na drugie pytanie. Jak postępujesz, kiedy zwyciężasz? Kiedy wrogowie są zdani na twoją łaskę i niełaskę i kiedy twoja władza staje się absolutna: co wtedy?

Pytanie: Co jest przeciwieństwem wiary?
Nie niewiara. Zbyt ostateczne, pewne, kategoryczne. Samo w sobie jest swego rodzaju wiarą.
Powątpiewanie.

O ile sam tytuł innej książki tej samej autorki: "Chcę być kochana tak jak chcę"  spotkała się zapewne z entuzjazmem kobiet, tytuł tej może być nieco problematyczny i niekoniecznie przyjęty z aprobatą. No bo jak to, kupować kwiaty kochance męża? Za co niby?



Książka podobała mi się już z samego opisu, bo po pierwsze porusza tematykę zdrady a po drugie: dość nietypowo i w sposób, jaki mi się podoba i wydaje się dość sensowny.

Niezależnie od tego, jak na to patrzą inni, zawsze miałam gdzieś w głowie przekonanie, że nie istnieje idealny związek w którym wszystko jes cudownie i nagle, znikąd jak jakiś kataklizm przychodzi zdrada. Tak samo jak nie wierzę że istnieją związki w których jedna osoba jest święta, idealna i ogólnie mega, a druga wszystkiemu winna, zła i w ogóle. Z podobnego założenia wychodziła autorka więc miło mi się czytało.

W książce przewijało się też podejście które jest mi bliskie: o tym, jak się czujemy, decydujemy my swoim podejściem do tego co się wydarza, a nie same wydarzenia. I tak naprawdę nawet to co mega przykre, nieprzyjemne czy bolesne - może coś nam dać cennego, ważnego, być jakimś boźcem do zmiany... nauczyć czegoś, czy po prostu skłonić do zastanowienia się nad różnymi kwestiami.

Dlaczego więc zdrada miałaby być traktowana inaczej? Patrzenie na nią w dokładnie taki sposób jest podejściem, które wydaje mi się OK, choć wiem, że to piekielnie trudne.

Albo znów wydaje się kobiecie dużo więcej niż trzeba. Zdarza się, że mąż, skręcony ze strachu i poczucia winy, spowiada się: "Wybacz, zakochałem się nieprzytomnie i nic nie mogę na to poradzić, nigdy w życiu nie byłem taki zakochany." A ona słyszy "nigdy w życiu" czyli "bardziej niż kochał mnie". A to wcale nie musi być prawda, bo człowiek, który jest zamroczony nagłą fascynacją, może myśleć że to jest pierwsza i jedyna miłość jego życia. Jak mu przechodzi, widzi, że swoją żonę kocha dużo bardziej, ale w tej chwili mówi tak jak czuje, a żona ma poczucie że on przekreślił ich uczucia, i nie jest w stanie usłyszeć tego co "pod spodem".

I takie małe stwierdzenie:

ON nie robi tego Tobie, on robi to dla siebie.
A nawet:
ON tego nie robi przecwko Tobie, on to robi dla siebie.

Choć dodać należy że obok słów o tym, że romans to często coś co facet po raz pierwszy od dawna robi tylko dla siebie, pada też w książce stwierdzenie, że oczywiście lepiej i bezpieczniej dla wszystkich byłoby, gdyby znajdował jednak inne sposoby...

I nieco inne spojrzenie na szklankę w połowie pełną:

Mam pół szklanki pełnej, w związku z tym zawsze się napiję, ale muszę wiedzieć że są granice. Osoba nieszczęśliwa tego nie wie. Chce chłeptać bez granic, dlatego jest oburzona, że ma tylko pół szklanki a nie całą. Chciałaby mieć dwadzieścia tych szklanek, albo żeby jej dostawiali ciągle nowe. 

I gdzieś w tej książce wraca i to, o czym sama często myślę, nad czym staram się skupiać, co wiem, że jest mądrym podejściem:

Dlatego kierunek zmiany w życiu jest taki: najpierw zrób coś dla siebie, zainwestuj w siebie a nie w faceta, nawet nie w dzieci ale w siebie. A potem będziesz mogła dawać i będziesz wiedziała, co możesz dostać. Poza tym będziesz wiedziała że inne kobiety są w takiej samej sytuacji jak Ty. Przynajmniej część z nich, ponieważ w różnych środowiskach kobiety są w różnych sytuacjach. Niektóre mają pysznie w życiu i mówą "Ach, to nieprawda, że kobiety są dyskryminowane, mnie jest bardzo dobrze".

I jeszcze to:

Nie zdradzaj siebie a nie będziesz zdradzana?
Tak, tak właśnie uważam.
A przynajmniej nie będziesz się czuła odarta z siebie. 
Zawsze pozostanie Ci to co najważniejsze: TY SAMA

I coś, pod czym podpisuję się obiema rękami:

Mąż, partner, może być wspaniałym, udanym, jednym z najważniejszych elementów życia kobiety, czego życzę każdej, która tego chce, ale dorosły człowiek ma przede wszystkim odpowiadać za siebie. Nie może czekać na to, aż ktoś inny urządzi mu życie.

Jak dla mnie świetna książka. I taka bardzo do przemyślenia, niekoniecznie tylko dla kobiet, które zostały zdradzone kiedykolwiek.

Mamo, wróbelku maleńki, tak bardzo cię kocham, czy zdążyłam ci o tym powiedzieć? - to cytat z niezwykłej książki Hanny Samson: Miłość-reaktywacja. Dlaczego "wróbelku"? Bo wróbelek jest mały, leciutki i bardzo kruchy - zupełnie jak mama, którą wyniszcza choroba, unicestawiając krok po kroku a Ty nie możesz nic na to poradzić.

Dziś tylko kilka cytatów.
Związanych z książką Hanny Samson: Miłość- reaktywacja.
Polecam.



Mama. Ta sama mama, która jeszcze niedawno jednym spojrzeniem sprawiała, że zimny dreszcz przebiegał mi po plecach, niepostrzeżenie zmieniła się w osobę wymagającą opieki. Moja potężna matka stała się nagle, choć nawet nie tak nagle, ten proces trwał już od jakichś dwóch, trzech lat, nim doprowadził ją do tego momentu, w którym bezsprzecznie wymagała opieki, a więc nie tak nagle, ale jednak ku jej i mojemu zaskoczeniu moja mama stała się niesamodzielna. Ona w innym mieście, ja w innym, od dawna chciała, żebym przeprowadziła się do niej, ale na to się zgodzić nie mogłam. Już nawet nie o to chodzi, że w jej domu byłabym nikim innym jak tylko jej córką, a wiele lat zajęło mi to, żeby się od tej roli uwolnić, żeby stać się kimś innym, aniżeli tylko jej niezbyt udaną córką, ale pal licho, w tej sytuacji, pewnie zdobyłabym się na powrót do nigdy nie dość dobrze opanowanej roli córki i zamieszkała u niej, ale nie mogłam, bo musiałam pracować. Ta prosta konieczność zdejmowała ze mnie obowiązek mierzenia się z powinnością powrotu do starej roli, bo przecież nawet to, że byłabym opiekunką mamy, nie zmieniałoby faktu, że przede wszystkim byłabym jej dzieckiem, które mieszka w jej domu. Los sprawił jednak, że miałam pracę, o jakiej w P., gdzie ona mieszkała, nie mogło być mowy.
Reaktywacja. No właśnie. Przeciez
najpierw życie się od Niej zaczyna, jest całym światem. Nie można sobie bez
Niej świata wyobrazić."Ona mi pierwsza pokazała księżyc..." pisał Gałczyński. A
potem jest różnie. Któraś z Was tu napisała, że rozumiałyście się bez słów.
Moja - pewnie też chciała być przyjaciółką, ale równocześnie też kierowniczką.
Więc bywało różnie. Parę bardzo głupich decyzji podjęłam w życiu, nie tyle ze
strachu przed Nią, ale dlatego, że wiedziałam, że Ona tego nie zaakceptuje i
nie odważyłam się Jej przeciwstawić. A teraz - taka mała, słabiutka kruszynka,
chora,zdana tylko na mnie. I tylko ja jestem ważna, żadne opiekunki, nawet
Tata, choć kochali się zawsze bardzo. Tylko kiedy ja jestem tuż obok, przytulę,
potrzymam za ręke jest dobrze, tylko ja dotykiem i słowem potrafię wlać w Nią
odrobinę sił i wiary, że będzie dobrze. Więc właśnie reaktywacja. Choć może
jednak nie. Bo reaktywacja to powrót do czegoś co było. A tu nie ma powrotu, bo
przecież są zupełnie odwrócone role. Nie, to nie jest reaktywcja, to zupełnie
nowy rodzaj miłości. Miłość dziecka do Matki to miłośc dziecinna. I tak jak
różne miłości przychodzą z biegiem lat z biegiem dni to i ta , dorosłej
kobiety, która też ma już wiele za sobą do bezbronnej i nieporadnej Starowinki
jest czymś zupełnie nowym. Pozwala poznawać siebie na nowo i jak każda miłość
wzbogaca. Więc nie sądźmy tych naszych Starowinek, nie mierzmy Ich nasza miarą.
Po protu dajmy Im z siebie to, co jeszcze dać możemy, bo potem będzie żal wszystkiego, czego nie dałyśmy, choć mogłyśmy. A tak niewiele potrzebują.
Dotyk, słowo, chwila przy Niej. Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodza

Kiedy pochłaniałam książkę Być kobietą i nie zwariować, natknęłam się na wzmiankę o właśnie tej książce. Wspomniała mi też o niej Karioka.

Chłopak, który był drobnym złodziejaszkiem a jego życie upływało bez większych refleksji i trudności i bogaty, sparaliżowany mężczyzna. Czy mogło by ich coś połączyć? Nie? Wręcz przeciwnie.

źródło: jestkultura.pl

Młody chłopak niemalże z przypadku staje się asystentem sparaliżowanego człowieka, z czasem powie o tym tak:

Podjąłem się pracy u Philippe'a Pozzo di Borgo, bo byłem młody i głupi, chciałem jeździć pięknymi autami, podróżować w pierwszej klasie, spać w zamkach, podszczypywać bogate panienki i bawić się, gdy udając oburzenie, z cicha popiskiwały. Niczego nie żałuję. Ani dawnej motywacji, ani tej, którą jeszcze dziś się kieruję. Jednak opowiadając w tej książce o moim życiu, zdałem sobie sprawę z jednej rzeczy. Z tego, że dorosłem dopiero przy panu Pozzo, przez duże P, będąc już całkiem dorosły. I że apetyt na życie pochodzi z serca. Teraz ja z kolei staję się liryczny jak sztuka abstrakcyjna...

Szczera opowieść, a jednak pozbawiona jakiegokolwiek patosu, tony lukru i szczegółowego opisu jak było źle i jak nagle się cudownie zaczęło układać. Wręcz przeciwnie: na początku zwykły chłopak choć nieco zagubiony i wybierający niezbyt dobre wyjścia, powoli, niemal niezauważalnie zmienia się pod wpływem kogoś, kogo z czasem zaczyna nazywać przyjacielem. Co więcej, zmienia też jego życie...

Ofiarował mi swój fotel niczym laskę, na której mogę się opierać. Korzystam z niej do dziś.

W sumie to tytuł i tematyka tak w sam raz na Dzień Kobiet :)
Swoją drogą: wszystkiego pięknego w tym dniu Kobietki :)

Razu pewnego na blogu Karioki natknęłam się na ciekawy tekst o pewnej książce. Jako że książka wpisywała się niemal idealnie w moje poszukiwania i wydawała się być tym, czego szukałam, znalazłam ją w bibliotece i po krótkim czasie zaczęłam czytać. I... nie myliłam się, tego właśnie szukałam :)

źródło: publio.pl

Kolejna książka podejmująca tematykę sympatii do siebie i zadbania o swoje potrzeby. W końcu ile można oczekiwać, że inni coś dla nas zrobią: zaopiekują się nami jak małym dzieckiem, którym od wielu lat już nie jesteśmy, będą wiecznie wyrozumiali i dbający, właściwie nie okazując, że sami mają jakieś potrzeby? Chyba po jakimś czasie nawet najbliżsi przyjaciele nie wytrzymają z osobą o swoim podejściu.

Dorodny kwiat bezbożności rozwijać się może tylko w bezpośrednim sąsiedztwie tego, co Święte. Nigdzie kuszenie nasze nie przynosi tak dobrych wyników, jak kuszenie u samych stopni ołtarza.

źródło: mediarodzina.pl

Po książkę C. S. Lewisa sięgnęłam niemal zupełnie przypadkowo. Buszowałam po jednej z moich ulubionych bibliotek i wpadł mi w oczy znajomy autor i tytuł też się jakoś mniej więcej kojarzył. Intrygował. Wypożyczyłam. Na początku ciężko było mi się wciągnąć w dość specyficznie pisaną opowieść, jednak było warto dać szansę.
Paradoksalnie, książka o diabłach i o diabelskich sprawach przybliża katolicyzm bardziej niż co niektóra książka 'religijna'. A przy tym wciąga w wir rozmyślań nad własnymi decyzjami, pojęciem tego co dobre i co złe i jak często człowiek balansuje na pewnej granicy...
Powieść napisana w formie listów bardziej doświadczonego diabła, uczącego kunsztu kusicielstwa swojego młodszego pobratymcę- gdzie człowiek jest nazywany 'pacjentem' i gdzie nieustannie trwa walka o przeciągnięcie jego duszy na mroczną stronę.

Otóż może cię to zdziwi, ale w swoich wysiłkach zmierzających do trwałego zawładnięcia duszą ludzką liczy On więcej nawet na doliny niż na szczyty – niektórzy z Jego ulubieńców przeszli przez dłuższe i głębsze doliny niż ktokolwiek inny.
Powód jest następujący: dla nas istota ludzka jest przede wszystkim żerem, naszym celem jest wchłonięcie jej woli przez naszą, powiększenie naszej osobowości jej kosztem, natomiast posłuszeństwo, którego Nieprzyjaciel wymaga od ludzi, jest czymś zupełnie innym. Trzeba pogodzić się z faktem, że całe to rozprawianie o Jego miłości do ludzi i o tym, że służenie Mu jest całkowitą wolnością, nie jest tylko (jak by się w to chciało wierzyć) czczą propagandą, lecz przerażającą prawdą. On naprawdę chce zapełnić Wszechświat mnóstwem małych wstrętnych kopii samego Siebie – stworzeń, których życie (w miniaturowej skali) będzie podobne do Jego; nie dlatego, że je wchłonął, lecz dlatego, że ich wola dobrowolnie dostosowuje się do Jego woli.

I to stwierdzenie w posłowiu napisanym przez C.S. Lewisa gdzie podkreślał, że nie można powiedzieć że Szatan jest antagonistą Boga, siłą przeciwstawną, nie- on jest jedynie upadłym Aniołem, który "wybrał inną drogę", ale i to było możliwe dlatego, że Bóg na to pozwolił i na wybranie tej innej drogi pozwolił.

My możemy ciągnąć za sobą naszych pacjentów przez ustawiczne kuszenie, ponieważ przeznaczamy ich wyłącznie na stół, a im więcej wikła się ich wolę, tym lepiej. On nie może kusić do cnoty, jak my kusimy do występku – On chce, żeby nauczyli się chodzić o własnych siłach, dlatego musi cofać rękę i jeśli tylko istnieje prawdziwa wola chodzenia, jest zadowolony nawet z ich potknięć.
Nie łudź się, Piołunie. Nasza sprawa nigdy nie jest bardziej zagrożona niż wówczas, gdy człowiek już nie pragnie, a jednak dalej usiłuje pełnić wolę naszego Nieprzyjaciela, rozgląda się po Wszechświecie, z którego wszelki Jego ślad pozornie zaginął, i pyta, dlaczego został opuszczony, a jednak słucha nadal.

źródło: http://www.wizlej.narod.ru/8.html


Ujrzał nie tylko Ich; on ujrzał również Jego. To zwierzę, ta istota zrodzona w łóżku mogła spoglądać na Niego. To, co jest dla ciebie duszącym i oślepiającym ogniem, dla niego jest orzeźwiającym światłem, jest samą jasnością, i przyjmuje postać Człowieka. Gdybyś mógł, chciałbyś to padnięcie pacjenta na twarz w Obecności, to jego uczucie odrazy do samego siebie i całkowite poznanie swych grzechów (tak, Piołunie, nawet jaśniejsze poznanie niż twoje) interpretować na podobieństwo twoich własnych doznań, owego dławiącego i paraliżującego uczucia przy zetknięciu się z tym śmiertelnym wiewem idącym z samego wnętrza Nieba. Pozbądź się jednak niemądrych złudzeń. Z karą może się jeszcze spotkać, lecz kary te przyjmują oni ze skwapliwością. Nie zamieniliby jej na żadną ziemską uciechę. Wszystkie rozkosze zmysłów, serca lub intelektu, którymi mogłeś go niegdyś kusić na ziemi, nawet rozkosze cnoty samej, mają dla niego, w porównaniu z obecną sytuacją, taką wartość, jaką miałyby na wpół zwiędłe wdzięki uróżowanej ladacznicy dla mężczyzny, który dowiaduje się, że jego prawdziwie ukochana (którą całe życie miłował, a sądził, że umarła) żyje i stoi właśnie u jego drzwi. Pacjent został porwany w ów świat, gdzie zarówno cierpienia, jak i rozkosze, nabierają wartości niewymiernych i gdzie cała nasza arytmetyka zawodzi. Jeszcze raz spotykamy się z czymś niewytłumaczalnym.

Swojego czasu w poszukiwaniu własnej recepty na szczęście maniacko połykałam kolejne książki o rozwoju osobistym, czasem dobierane na własną rękę, bo coś w bibliotece w oczy wpadło, a czasem polecane przez zdawać by się mogło doświadczoną osobę. Jednak większości z tamtych książek bym nie poleciła, choć zapewne niosły ze sobą coś wartościowego. Tutaj będę polecać tylko te książki, które faktycznie stały się dla mnie konkretnymi drogowskazami, dały coś, co wryło się w pamięć, książki do których wracałam po wielokroć.



Do takich książek należy "Kochaj siebie a nieważne z kim się zwiążesz" autorstwa Evy-Marii Zurhorst.

Rzadko zdarza mi się czytać tak zapadające w serce książki o poczuciu własnej wartości jak ta, wolne od pustych frazesów, rad by powtarzać sobie przed lustrem magiczne mantry i słów "kochaj siebie" w każdej możliwej konfiguracji, za to bez konkretów, co właściwie autor rozumie przez owo "kochaj", wszak dla każdego miłość znaczy coś innego...

W dużym stopniu to książka o kryzysach w związkach, o momentach, kiedy para dochodzi do wniosku, że to już koniec, że jest zbyt źle, by móc dalej być razem. Jednak z takiego punktu autorka książki prowadzi do innego rodzaju rozważań, zastanawiając się, czy ktoś komu się nie układa w jednym związku, na pewno znajdzie szczęście z innym partnerem, a nie zabierze ze sobą dotychczasowych problemów? Wszak problemy z czegoś wynikają...

To obojętne, kogo poślubisz. I tak spotkasz w nim samego siebie. Ta druga osoba jest zawsze lustrem, w którym możesz zobaczyć własne niespełnione potrzeby, zdolność do miłości, blokady i rany, własną życiową energię, a przede wszystkim - Twoje rozdarcie między tęsknotami i lękami. Żaden partner nie może Ci dać lepszego samopoczucia, zapewnić Ci szacunku i zaufania do Ciebie samego. Niezależnie od tego, kogo spotkasz, zawsze spotykasz tylko siebie. (s. 28)

Najbardziej ze wszystkiego zapadła mi w pamięć sugestia by starać się po prostu widzieć swoje złe, niekiedy mroczne strony, o których wolałoby się zapomnieć:

Stale będę to podkreślać - jest tylko jedna droga do prawdziwego uzdrowienia, autentycznego powodzenia w związku partnerskim: przyglądajmy się uważnie naszym mrocznym stronom. Nie potrzeba do tego lat psychoterapii ani męczącej autoanalizy. Prawdziwa bliskość z partnerem i szczera wewnętrzna gotowość poznania prawdy wystarczą. Jeśli dzięki tej gotowości natkniesz się na dokuczliwe cechy i ukryte lęki w Twoim działaniu i istnieniu, zaczniesz powoli w innym  świetle dostrzegać trudności w Twoich związkach. (s. 37)

Autorka ostrzega przed złudną nadzieją, że jedna osoba, ta wyjątkowa, zupełnie odmieni nasze życie i sprawi, że stanie się ono pełne:

Jeśli wchodzisz w związek jako połowa osoby i dlatego uważasz, że potrzebujesz kogoś, kto pomoże Ci uzupełnić brakującą część, przygotowujesz grunt pod konflikty i rozstanie. Twój partner nie może Cię uszczęśliwić. Wystarczy, że uszczęśliwi siebie. Z początku możesz ulec złudzeniu, że ów wspaniały nowy człowiek u Twego boku wniesie w Twoje życie cudowne dary. Zalety, dla których go wybrałeś, staną się z czasem przywarami, z powodu których go przeklinasz. Stanie się tak, gdy odmówi Ci tych właściwości, gdy nie przejawia lub nie będzie mógł przejawiać tych cech. (s. 53)

W sumie dlaczego wchodząc w związek miałoby się zakładać, że to dlatego, bo samemu jest się niepełnym, niedokończonym, jakby niepełnowartościowym? Przecież to bez sensu...

Jeśli w kimś coś mnie denerwuje, działa mi na nerwy, złości, zawsze jest szansa zapytać: ale co to ma wspólnego ze mną? Dlaczego się wkurzam? Przecież coś zupełnie bez znaczenia nie sprawiłoby że się zdenerwuję, wkurzę, zezłoszczę.

To co autorka nazywa "cieniem" to wszystko to, co uważamy w sobie za złe, naganne, będące wadą. Skąd ten cień?

Do narodzin cienia przyczyniają się nakazy i sztywne reguły życia rodzinnego. Dziecko próbuje się poruszać w odgórnie wyznaczonych granicach, być dobre i uczynne, zachowywać się poprawnie ale nie wie, jak może przysłużyć się sobie. Wszystkie naturalne popędy i pragnienia, nieprzystające do tego nienaturalnego wysiłku spycha do "złego", zakazanego obszaru cienia. Dawne naturalne pragnienia pojawiają się w zniekształconej i przeinaczonej formie jako zachłanność, nienawiść, mściwość, rozpusta lub uleganie popędom. Czasami prowadzą wręcz do podwójnego życia. (s. 77)

Ciekawe jest to, co zostało napisane o zdradzie:

Trójkąt małżeński powstaje prawie zawsze wtedy, gdy w naszym wnętrzu uciekamy przed partnerem i jego wypowiedzianą lub niewypowiedzianą presją, przed naszymi zahamowaniami, poczuciem niedoskonałości i wewnętrznej pustki i nie jesteśmy gotowi do pracy nad uzdrawianiem. W trójkącie dajemy wyraz wewnętrznemu lękowi przed bliskością. (s. 127-128)

Zastanawiam się jak sama bym się odniosła do stwierdzenia, że jeśli jedna osoba zdradza drugą to dlatego, że nie jest w stanie być zupełnie blisko z jedną osobą i dlatego jedna relacja daje jej coś,a  druga coś zupełnie innego i jakoś nierealne jest by w jednej mieć i jedno i drugie... ale chyba wydaje mi się to sensowne.

Autorka pisze też o wybaczaniu, podkreślając, że nie jest to coś, co robimy dla innych, ale dla siebie, nie po to, by ktoś inny poczuł się lepiej, ale żeby uwolnić samych siebie od przeszłości, czegoś, co można nazwać trucizną... Przypomina mi się tu powiedzenie, że uparcie wracając wspomnieniami do tego, co złego wyrządził nam ktoś inny i "strzelając focha" na tą osobę, robimy tak, jakbyśmy zażywali truciznę, mając nadzieję że uśmierci naszego wroga ;)

Spodobało mi się też to, co przeczytałam o kryzysie jako szansie, o przeszkodach, które niejako pomagają nam się rozwijać (bo doceniam tę myśli i uważam, że tak faktycznie jest):

Rośniemy dzięki temu, co się nam opiera, przeciwstawia, bo stanowi wyzwanie dla naszej siły, wiary i naszego potencjału. Sprawia to ból, dopóki nie wnikniemy w problemy, czyli to, co budzi w nas opór i dopóki nie obejrzymy ich i nie zaczniemy traktować z ciekawością, oddaniem, zrozumieniem i miłością. Dopiero wtedy ból ustaje a życie staje się lżejsze, aż natykamy się na następne bolesne miejsce, zaczynamy kolejny etap pracy, wytrwałości, dyscypliny - aż do następnych żniw. (s. 227)

Co może dać kryzys? Tak nasz osobisty, życiowy, jak i (a może szczególnie) kryzys w związku?

Kryzys jest korzeniem energii życiowej. Kryzys to bóle porodowe miłości. W kryzysie tkwi szansa. Pokonany kryzys pozostawia zawsze ślady:  wiarę w samego siebie, odwagę, bliskość, ożywienie. Po przebytym kryzysie lepiej się znamy. Nie musimy już wątpić. Wiemy, że potrafimy sobie poradzić. Nie przedzieramy się przez wszystkie te wyzwania i burze małżeńskie, nasz związek staje się intensywniejszy, oboje wzrastamy. (s. 227)

Mimo, że powyższy cytat odnosi się do związków, myślę, że z powodzeniem można go też odnieść do pojedynczych osób, ludzi w ogóle.

Tak jak tu: