Margerytkowo

Opowiem Wam o moim lipcu... Kiedy patrzę na te zdjęcia, to z jednej strony dziwię się, że to już "tak dawno", z drugiej, zaskakuję się, że aż tyle się działo, ale oprócz tego - cieszę się, że lipiec się skończył. Cóż, nie tylko pozytywnie się działo.

Opowieści Galeonów Baśni, gdzie moja znajoma opowiadała a znajomy grał... wszystko działo się w Chatce na Jazdrowie. Więcej o Chatce TUTAJ, jakby ktoś chciał. Niżej zdjęcia trzmieli i motyli w lawendzie... jakieś to było cudne spotkać coś tak wspaniałego na spacerze w Łazienkach... a jaki zapach!


Dalej jeszcze Łazienki a więc zachwyty nie tylko florą ale i fauną :)


Późniejszy spacer po mieście i tak zachwyty miastem, przyrodą jak i.. opuszczonymi miejscami.


I zachody słońca, które kocham (tak, to ten sam spacer, zrobiłam wtedy ładnych parę kilometrów)...


Przypadkiem znaleziona na Ursynowie syrenka... taka perełka. I widoki z drogi, z reguły do lub z pracy... albo z imprezy. Za to wyjątkowo tutaj nie zachód a wschód słońca i nie na początku pracy a na jej końcu. I tuż po pracy (a więc zarwanej nocy) bieganina, zamęt i ogólne zmęczenie materiału.


To z kolei widoki w moich rodzinnych stronach tego samego poranka.


I zachwyty późniejszych dni... lato na całego, jak by nie patrzeć.


Zdjęcie pierwsze z lewej na górze przypomina mi wieczór, kiedy zadzwoniłam do Pana Uśmiecha i on piekł bułeczki, a oprócz tego gadaliśmy i umówiliśmy się na spacer innego dnia... po dłuuugiej przerwie. Z jednej strony lato, z drugiej totalne zaskoczenie, bo jednak owoce pigwy (no dobrze, pigwowca) w lipcu to może niezbyt typowo... I moje ukochane dźwigi!


Spacer po Parku Praskim i okolicach, tigerowe zajawki i .. piwo z Królikiem. Jakże by inaczej, bardzo miły czas.


Zachwyt niebem i zachwyt wieczorem i światełkami świec. Zachwyt latem i... nietypowe piwa kupione na wieczór tego samego dnia, kiedy wzdłuż i wszerz przespacerowaliśmy z Panem Uśmiechem Pola Mokotowskie rozmawiając.


Kolorowe (i kolorowankowe) szaleństwa. W jakimś momencie stwierdziłam, że nawet jako dziecko nie miałam takiej ilości kredek i flamastrów jak teraz ;)


Smuteczek, bo misio się zgubił na Pradze. A obok podwórkowe malwy. Jeszcze niżej Loesje niedaleko mnie. I spacer po Shire (kto wie ten wie) tuż przed tym jak z moim przyjacielem poszłam na piwo i hamaki.


Niespodziewane kibicowanie z przyjaciółką w Kici-Koci i same pyszności. Niżej pierwszy od dawna recital kogoś mi bliskiego, w ramach Festiwalu Strefa Ciszy. A jeszcze niżej zachwyty między deszczem a deszczem.


Gość co wskoczył przez okno i został przeze mnie wyniesiony na zewnątrz i ciacha, które schowałam i zapomniałam. Ściereczka poprawiająca humor i książka, która leżała na półce i czekała na swój czas. Pyszności, czyli niedrogie awokado z bazarku. I kolorowanie pewnego wieczoru.


Kwiaty pod moją pracą i szukanie pozytywów w deszczu: mam w końcu okazję użyć parasolki! Eksperyment z muffinkami z dodatkiem awokado... bywały eksperymenty bardziej udane. I później spacer tuż przed ślubem i przyjęciem ślubnym mojej przyjaciółki.


Tego samego dnia znaleziona czterolistna koniczynka.
I spacer po Ursynowie... pełnia lata...


Tu z kolei trochę Ursynowa a trochę Ochoty. I moje nowe "drzwi do Narnii" czyli nowa osłona na drzwi". I zachód słońca...


Znów miłość do kolorowania i miłość do zachodów słońca. Zielono mi! I spacerów dużo, samotnych i z przyjaciółką, tym razem po Parku Szczęśliwickim.


I jeszcze Ochota i powstający Park Zachodni... Roślinność na mieście... i znów te zachwycające zachody słońca.


Kolorowankowe pomysły. I drobiazg dla miłośniczki arbuzów. A później roślinność uchwycona w drodze i "rozdziewiczenie" kupionej jakiś czas temu gry EGO - czyli znów piwo z Królikiem i wspólna gra. A później... jeszcze jedno spotkanie z kimś zupełnie innym. I też granie :)


Znów miłość do kolorowania. I kanapkowe zabawy bo czemu nie. Zachwyt kolejnym zachodem słońca pełnym urody. I... tak, jestem narwana! Narwałam sobie pigwy, a właściwie owoców pigwowca. Będzie się działo!
I cudne kolczyki, które wypaczałam najbardziej przypadkowo jak się tylko dało.


I to chyba tyle, jeśli chodzi o mój lipiec ;)

Pełnia lata.

Chodzę po ulicach tego miasta, poznaję jego zakamarki, zachwycam się, przystaję. Tu żyję, robię zakupy, tu mieszkam, tu się spotykam z przyjaciółmi, jego ulicami przebiegam każdego dnia, tu pracuję, tu cieszę się życiem, tu tańczę, kocham, tu uśmiecham się do własnych myśli.

A później przychodzi ta myśl, że mogło być zupełnie inaczej. Że Warszawa mogłaby nie być wolna, że szyldy nad sklepami mogłyby nie być polskie, że każdy dzień byłby walką, zmaganiem nie do wyobrażenia.

I myślę o tych młodych ludziach i dzieciach, które wiele, wiele lat temu wierzyły, że ich wysiłek, poświęcenie, coś znaczą. Tych, którzy nie chcieli patrzeć jak jest coraz gorzej.

Nie chcę oceniać. Przede wszystkim dlatego, że aktualne wybory nijak nie będą przystawały do tych, które były podejmowane w 1944. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, jakie decyzje bym podjęła, gdyby moje miasto pożerała wojna a każdy mój dzień był walką o przetrwanie i zachowanie tego, co dla mnie ważne.

Dziś o 17ej zawyją syreny przypominając o wybuchu Powstania Warszawskiego....
Chcę pamiętać. Chcę oddać im hołd.