Jeden Osiem L

Czasem zdaje się, że tak dobrze by było nie pamiętać. Wyrzucić z pamięci to, co złe.

A czasem chciałoby się pamiętać, ale się nie daje. Na przykład niewiele pamiętam z tego półtora roku, które upłynęło po śmierci Mamy. Nie pamiętam tego, co niektórzy ludzie mówili do mnie w szczególnie dla mnie bolesnych chwilach. Wyrzuciłam to z głowy tak skutecznie że być może nigdy nie wróci, a może wróci z czasem.

Niektóre rzeczy pamiętam jedynie dlatego, że napisałam o nich w pamiętniku, choć kiedy czasem do nich wracam, są dla mnie zupełnie jak nie-moje. A jednak lubię pisać, bo pomaga mi to w głowie ułożyć myśli. Choć coraz rzadziej wracam do tego co pisałam dawniej i może właśnie to jest OK:)

Mimo wszystko, chcę pamiętać. I to, co dobre i to, co złe. Bez wspomnień nie byłabym sobą, tą osobą, którą jestem. A jednak żyć wolę teraźniejszością.