Potrzebuję czuć, że sama też mogę coś dać z siebie, choćby to było niewiele. Potrzebuję przekonania, że mogę coś istotnego dać drugiej osobie, choćby (a może szczególnie) niematerialnie...
Tym bardziej, że jestem osobą, która może wiele dać innym.

-pisałam jakiś czas temu. TUTAJ i TU.

Zdawać by się mogło, że minęły całe wieki, ale podejście się nie zmieniło.

I kiedy ktoś wyraża swoją wdzięczność i dziękuje, że podnoszę go na duchu, jest mi bardzo, bardzo miło. Szczególnie kiedy mam w pamięci to, że mnóstwo razy było odwrotnie: to ja potrzebowałam wsparcia i podniesienia na duchu, kilku ciepłych słów i wtedy ktoś przy mnie był...

Nie umiałabym inaczej.

Źle mi kiedy mam poczucie, że tylko "biorę", jestem wspierana, ktoś mi pomaga, daje mi swój czas i uwagę a ja... przyjmuję to, bo tego potrzebuję, ale nie mam nic (albo tylko tak myślę), by dać coś tej drugiej osobie, by pomóc w słabszym momencie, kiedy to jej jest źle, kiedy ma gorszy dzień.

Podobnie się czuję, kiedy ktoś co prawda sam jest dla mnie wsparciem, ale  nie wierzy w moją umiejętność radzenia sobie i innym, pomocy, może we mnie samą, że nie jestem zbyt słaba i zbyt krucha... a może po prostu nie ma do mnie zaufania.

I kiedy wiem, kiedy czuję że są wokół mnie ludzie na których mogę liczyć i wiem, że oni też mogą liczyć na mnie, to parafrazując pewne powiedzenie: to trochę tak, jakby z obu stron grzało mnie słońce :)