Czasem zaczynam się zastanawiać, czy kiedy tak niemalże "co krok" mówię komuś: lubię z Tobą rozmawiać, cieszę się, że jesteś, cieszę się, że Cię znam.... nie przeginam z tym.

A jednocześnie peszy mnie kiedy ktoś zupełnie z zaskoczenia mówi mi mniej więcej to samo.

I nieswojo mi, kiedy czuję potrzebę by powiedzieć: lubię sposób, w jaki mówisz, Twój głos, sposób, w jaki się uśmiechasz, wszystko to, co decyduje o tym, że jesteś Tobą, ten drobny gest, kiedy poprawiasz okulary i dzięki temu nawet na basenie poznaję Cię z daleka.

Powiedzieć komuś, że ślicznie wygląda w tej sukience, albo że pyszne jest to co ugotował? Uśmiechnąć się i powiedzieć, że to miłe, że tak się troszczy i kiedy wpadam bo chcę pogadać, źle mi i cały świat wali mi się na głowę, zostaję przytulona a przede mną ktoś stawia kubek koktajlu kefirowo-truskawkowego?

Nieswojo jakoś....

I jeszcze bardziej nieswojo, kiedy ktoś, o kim myślałam, że mnie mało zna, nagle pisze pod moim adresem rzeczy tak miłe, że później już na żywo pytam go, czemu takie ma zdanie o mnie i to co słyszę, przekonuje mnie by uwierzyć....

Ach.

Po prostu sama kiedyś nie miałam na co dzień takich słów, usłyszanych od innych. Akademia Przyszłości wiele zmieniła w tym względzie, tak, jeśli chodzi o dawanie jak i o "branie", może zresztą najważniejsze okazało się znalezienie się w grupie ludzi, którzy myślą i czują podobnie jak ja. To piękne.

Nie chcę kiedyś żałować, że nie powiedziałam czegoś ważnego, czasem jeśli się o czymś nie mówi i nie pisze, to zupełnie tak, jakby tego nie było. ja tak nie chcę. Zmieniam to.  I ... będzie jeszcze piękniej.

Chciałabym, żeby świat był miejscem, gdzie ludzie częściej zwracają uwagę na to co dobre i pozytywne w innych, zamiast na to, co złe.

Mały EKSPERYMENT o którym napisała Karioka :)