Margerytkowo

Dziś ostatnia część Alfabetu Margerytki. Przyznam się: o ostatniej literce zapomniałam zupełnie, dopiero niedawno odnalazłam szkic w wersjach roboczych. A więc... czy czegoś żałuję, a jeśli tak, to czego? Cóż...

Kiedyś napisałam o tym następująco:

No dobra, czasem żałuję, że w porę czegoś nie zauważyłam: że coś się zaczynało sypać, a ja tego nie dostrzegałam, że coś było ewidentnie nie tak, a ja wszystkie słowa, gesty, zachowania jakiejś osoby brałam za dobrą monetę, jednocześnie z zapałem pozwalając robić z siebie balona. A później bolało i to dotkliwie. Jednak nawet z takich sytuacji potrafiłam wyciągnąć rozsądne wnioski, powiedzieć sobie "nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło", uznać, że być może i takie doświadczenie było mi potrzebne, że skoro czegoś mnie nauczyło to jest OK :)

Na co dzień staram się nie żałować, bo to niczego nie daje.

A co dodałabym teraz? Cóż...

Jeśli czegoś żałuję, to własnych wahań, które sprawiały, że czegoś nie powiedziałam, o coś nie zapytałam, czegoś nie zrobiłam. Nigdy niewykonany krok naprzód chyba boli najbardziej.

Z reguły nie żałuję rzeczy, które zrobiłam, a przynajmniej bardzo rzadko. Nigdy nie wiem, kim bym była, gdybym została pozbawiona własnych doświadczeń, choćby i bolesnych.

Czasem, zupełnie bez sensu, żałuję rzeczy, na które zupełnie nie mam wpływu... ale to już osobna historia.

link do tekstu-bliźniaka z poprzedniej serii TU

Wyrzucić warto choćby już
niejedną gorzko zbędną rzecz
więc zasuszone pąki róż
i reszta złudzeń z kątów precz
Trzeba posprzątać będzie i
zdmuchnąć płomienie wszystkich świec
by żaden cień nie wskazał mi
w którą ze stron za tobą biec

Ustalę nowy domu plan
od jutra - może już od dziś
nadchodzi słodka chwila zmian
tylko za tobą zamknę drzwi.

Basia Stępniak-Wilk: Słodka chwila zmian

Co mogę powiedzieć o zapominaniu? Mam do niego dwoisty stosunek.

Z jednej strony chcę pamiętać, bo każde doświadczenie, każde wspomnienie jest częścią mnie, jak to kiedyś ujęłam:

Mimo wszystko, chcę pamiętać. I to, co dobre i to, co złe. Bez wspomnień nie byłabym sobą, tą osobą, którą jestem. A jednak żyć wolę teraźniejszością.

Ale jest też druga strona. Czasem myślę, że nawet powinno się zapomnieć. Zostawić za sobą, nie gryźć się, nie analizować, nie zastanawiać się. Czasem myślę, że zapominanie czasem jest potrzebne, że trochę bez sensu jest składować w swojej pamięci rzeczy tak trochę na siłę, ot, żeby były, choć nie ma się nawet pewności, czy się przydadzą.

Tak w sumie, to myślę sobie, że najważniejsza jest umiejętność pamiętania tego, co ważne i zapominania tego, co nieważne.

link TU

Wyjdź, zniknij z mojego życia i więcej nie wracaj. Nie chcę Cię, nie mamy już chyba nic wspólnego, nie ma czegoś, co moglibyśmy sobie wzajemnie powiedzieć. Nie mamy powodu, by sobie coś powiedzieć. Zniknij.

Kiedyś ujęłam to w ten sposób:

Ciężko mi komuś powiedzieć: nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego, nie chcę żadnych wyjaśnień, odejdź, zniknij, niech Cię nie znam. Już łatwiej: przez jakiś czas nie chcę się kontaktować, potrzebuję czasu, potrzebuję odpocząć, do tego i tego dnia nie pisz do mnie i nie dzwoń, chcę się zająć sobą. Odezwę się. Albo i nie.

Co dodałabym teraz?

Dalej potwornie ciężkie jest dla mnie powiedzenie komuś, że to koniec. Zwykle robię to za późno niż za wcześnie. Zwykle daję zbyt wiele szans niż zbyt mało, wybaczam, kiedy nie powinnam już, daję szansę choć to już kolejna, raczej zapominam niż wypominam.

Może dlatego mocno przeżywam sytuację, kiedy dzieje się tak, że to ktoś wyrzuca mnie ze swojego życia. Tym mocniej, im mniej wiem o powodach, dla których tak się stało. Kiedy jednego dnia jest OK, a kolejnego nie ma już nic.

W dużym uproszczeniu: to dlatego ostatnimi czasy piszę tutaj tak rzadko- bo bardzo mocno mnie zabolało to, że ktoś wobec mnie zachował się właśnie tak, jak opisałam w akapicie powyżej - a nie chciałam o tym pisać zbyt wiele na tym blogu. Powoli mija ból, mam nadzieję, że skutecznie.

link TUTAJ

Uśmiech rozjaśnia wszystko. Nawet najpochmurniejsze i najbardziej deszczowe dni. Rozpromienia je. Skraca dystans i sprawia, że jest jakoś milej, przyjemniej.

Uśmiech słychać, nawet jeśli nie widzimy rozmówcy, głos osoby, która się uśmiecha jest zupełnie inny. Milszy.

Czasem mały drobiazg pozwala się uśmiechnąć: ta konkretna melodia, zapach, ten jeden sms, albo to, że usłyszymy czyjś głos.

A o uśmiechu pisałam kiedyś tak:

I ten moment, kiedy ktoś zamyślony patrzy gdzieś w przestrzeń i zobaczy kogoś, do kogo uśmiecha się od serca, albo usłyszy głos, dzięki któremu się uśmiechnie. Takie chwile są cudowne.

A czasem uśmiech "znikąd" się pojawia na ustach, kiedy wystarczy jedna, mała myśl, skojarzenie, czasem naprawdę drobiazg.

A jakie zaskoczenie ludzi wokół, np. w zatłoczonym tramwaju, kiedy ktoś się nagle uśmiecha, tak po prostu.


link TU

Macie tak czasem, że pomyślicie sobie: Mógłby do mnie zadzwonić X. - i X. właśnie dzwoni? Albo myślicie o kimś i na niego wpadacie? Albo bierzecie telefon do ręki a za chwilę on dzwoni?

Ja mam tak nieraz...

Niektórzy tłumaczą to tym, że jeśli z kimś jesteś blisko i jesteś otwarty na to, zacznie o Tobie myśleć, a Ty to odczujesz. Może?

Choć ostatnio mimo strasznej chęci by do kogoś zadzwonić, odpuściłam. Niepotrzebne mi było wracanie do przeszłości, co było, niech zostanie przeszłością.

A kiedyś pisałam o tym tak:

Swojego czasu jakoś się niefortunnie złożyło, że z bliską mi osobą nie rozmawiałam ani nie pisałam dłuższy czas. Pewnego wieczoru myślałam o niej, ale koniec końców stwierdziłam, że już późno i dzwonić nie będę. Zasnęłam. Przyśniła mi się, a w tym śnie pytała, czemu się nie odzywam, czy się na nią pogniewałam. Sen był o tyle sugestywny, że następnego dnia kiedy nadszedł wieczór wybrałam jej numer i gdzieś tam na początku rozmowy wspomniałam, że mi się śniła i jak. Co ona na to? Ze śmiechem rzekła: bo się wczoraj zastanawiałam, czemu się nie odzywasz i gdybyś Ty dziś nie zadzwoniła, ja bym to zrobiła :)

link TUTAJ

Śmiech to cudna sprawa, czasem, kiedy jest szczególnie ciężko, tak bardzo brakuje mi takiego śmiechu... do łez.

A czasem, to takie przyjemne, kiedy z kimś łapię świetny kontakt i oboje śmiejemy się aż nam łzy z oczu lecą a mięśnie brzucha bolą.

A wtedy każde głupstwo, każdy drobiazg tylko to podkręca i jest jeszcze bardziej... wesoło :)

Kiedyś pisałam o tym tak:

Czasem mam wrażenie, że wspólny śmiech łączy mnie z kimś bardziej niż na przykład wspólne łzy (no chyba że ze śmiechu) czy marudzenie. Bo to już jakiś plus: skoro śmiejemy się z tego samego, to mamy podobne poczucie humoru a to już coś :)

Bo ciężko się porozumieć, jak coś mnie śmieszy do szaleństwa, a mój rozmówca patrzy zdziwiony i nie wie o co mi właściwie biega, nie rozumie, jak można się z czegoś takiego śmiać...

link TU

Uprzedzając pytania: tak, to moja własna łapa i moja własna, prywatna, czterolistna koniczynka... no ok, po prostu znaleziona przeze mnie w Gdańsku, teraz już nie moja bo dałam ją komuś na urodziny :D

Swego czasu ujęłam to tak:

Co mi się w Królewiczu nie podobało, co mnie do szału doprowadzało to jedno, ale naprawdę doceniałam to, że jeśli coś obiecywał to to robił a jeśli wiedział, że może nie mieć takiej możliwości - po prostu nie obiecywał.

Do dziś nic się w tej materii nie zmieniło. Co jest pewnym plusem naszej dziwnej i pokręconej znajomości, pełnej burz.

Mnie samą do szału doprowadzają sytuacje, kiedy ktoś najpierw obiecuje, że coś zrobi, a później stwierdza albo, że nie obiecywał, albo że to była luźno rzucona uwaga, albo że to ogólnie nie miało "aż takiego znaczenia". No serio?

Do dziś pamiętam, jak swego czasu, mając lat 9, może 10 uparłam się, że skoro rodzice obiecali mi, że pójdziemy do lasu na jagody to ja chcę tam iść, a nie jechać do mojej siostry. Koniec końców tata poszedł ze mną na jagody a mama z bratem pojechali do siostry, ostatecznie wiec dostałam to, czego chciałam. Choć patrząc z perspektywy czasu nie wiem, czy teraz byłabym tak uparta.

W każdym razie skoro nie lubię niesłowności, sama staram się też nie robić tego, czego sama w innych nie lubię: jeśli obiecuję, to choćby się waliło i paliło, zrobię to. A jeśli z jakichś powodów nie jest to możliwe, czuję się naprawdę paskudnie.

Razu pewnego doprowadziło to do zabawnej (przynajmniej dla mnie) sytuacji. Mianowicie rozmawialiśmy we trójkę: ja, R. i B., dwóch znajomych. W pewnym momencie rzuciłam od niechcenia, że niezależnie od tego, czy pewna zajęcia odbędą się owego dnia, mnie na nich i tak nie będzie, bo będę gdzie indziej. Na co miał miała miejsce następująca wymiana zdań:
R.: Bo będziesz na naszej imprezie
ja: dokładnie tak.

R. w moim odczuciu wysnuł z moich stwierdzeń wniosek, że mam jakąś niechęć do prowadzącego zajęcia i jakiś czas później powiedział odrobinę więcej niż... byłabym w stanie stolerować.

Natomiast moje stwierdzenie wiązało się jedynie z tym, że kilka tygodni wcześniej w luźnej wymianie zdań powiedziałam B. że jeśli przy organizacji imprezy będzie potrzebował pomocy, to może na mnie liczyć. Luźna czy nie luźna wymiana zdań, obiecałam, więc będę. Taki lajf.

Może więc dlatego tak bardzo mnie irytuje, że skoro sama tak to traktuję, inni też by mogli.


Link TU

Dawniej o ryzyku pisałam tak:

Bo czy nie jest ryzykiem zaufać komuś, kogo się mało zna, bo tak mówi intuicja - i sprawdzić osobiście czy to była dobra decyzja czy nie? Zwłaszcza jeśli zdania na temat tej osoby wygłaszane przez innych nie zawsze są pozytywne, a temat wymaga odsłonięcia się dość mocnego.

Dalej się z tym zgadzam, co więcej, nieraz tak zrobiłam i powiem jedno: zwykle było warto. 

Co bym napisała teraz? Chyba jednak tego, co powyżej nie nazwałabym ryzykiem. Bo to jednak oparcie się na własnej intuicji przynajmniej z założenia powinno być szukaniem oparcie w sobie, pewnego rodzaju zaufaniem wobec własnych odczuć.

Czym więc byłoby ryzyko?

Tym, co (jak głosi opowieść) zrobił pewien maturzysta, który dostał temat pracy pisemnej: wyjaśnij czym jest ryzyko. Zostawił wszystkie kartki puste i na ostatniej napisał: to jest właśnie ryzyko.

Ryzyko to dla mnie stwierdzenie, że może i coś się nie opłaca, może i niekoniecznie będą same plusy tego przedsięwzięcia, ale jednak wolę to wybrać, niż pozostać w tym, co pewne, spokojne i bezpieczne, ale przynajmniej pod pewnymi względami rutynowe i nieco nudne.

Zrobienie kroku do przodu, choć nie wie się na pewno, czy to, co czeka za zakrętem będzie dobre. Jeśli nie - i tak dam radę.

Link do notki z poprzedniej serii  TU

Kiedyś pisałam o tym tak:

Ciężko usłyszeć jak mówię o kimś przyjaciel czy przyjaciółka. Łatwiej ode mnie usłyszeć: ktoś mi bliski, jesteś dla mnie bliską osobą, jesteś dla mnie ważny/ważna, cieszę się, że jesteś. To jedna z tych rzeczy, które chcę w moim życiu poprawić, zmienić: zaufanie do ludzi, tych wyjątkowych, którzy na to zasługują, są tego warci... bo to, wbrew pozorom, nie tylko kwestia słów...

A jak jest dziś?

Chyba jeszcze trudniej. Mimo pozornej łatwości w zaprzyjaźnianiu się... nie jestem w stanie brać na siebie odpowiedzialności za jakąkolwiek przyjaźń.. tak w całości. Nie zamierzam nawet.

Mimo wielu ludzi z którymi spędzam czas, rozmawiam, wymieniam poglądy, dzielę się przeżyciami, słucham ich marzeń i planów, wiem o radościach i smutkach, jest garstka osób, o których mogę powiedzieć, że to przyjaciele. Łączy ich kilka rzeczy: są mniej lub bardziej obecni w mojej rzeczywistości, możemy być sobą, nie ma tematów tabu - jest za to szczerość i bliskość...

Nie będę też walczyć z wiatrakami i upierać się przy dbaniu o te relacje, o które druga strona nie dba.

W świecie, gdzie życie tak naturalnie łączy się z życiem, gdzie kwiat nawet w powiewie wiatru łączy się z innymi kwiatami, gdzie łabędź zna wszystkie łabędzie, tylko ludzie budują sobie samotność.
Antoine de Saint-Exupéry

Link TU

Czasem się zastanawiam, co ja właściwie mam wspólnego z optymizmem i... nie wiem :P

Niektórzy nazwaliby mnie skrajną pesymistką, inni optymistką, zapewne wszystko zależy od punktu widzenia...

A ja co o tym myślę?

Myślę, że czasem chcę widzieć tylko to, co dobre, pozytywne, niejako z premedytacją unikając dostrzegania tej ciemniejszej strony; skupiam się na tym, na czym chcę się skupiać, zaliczając wcześniej czy później katastrofę :/ Nie raz i nie dwa.

A jednocześnie jest we mnie trochę z pesymisty- coś, co trochę bezrefleksyjnie jako dziecko przejęłam od najbliższych... Takie spodziewanie się po innych ludziach tego, co najgorsze, spodziewanie się że coś się stanie, ktoś mi zrobi krzywdę, albo po prostu niefortunny bieg wydarzeń obróci wniwecz moje plany i marzenia. To akurat coś, z czym mocno w sobie walczę, nie chcę tak.

Mimo wszystko myślę, że optymizm we mnie ma się całkiem dobrze, a na pewno może się mieć lepiej. Mimo wszystko chcę się po innych ludziach i świecie spodziewać przede wszystkim tego, co dobre.

A tak pisałam o tym kiedyś:

Szukam więc pozytywów w każdej sytuacji, ostatecznie myśląc, że niekiedy niespełnienie pragnień jest lepsze niż ich spełnienie (Koralinowe "uważaj czego sobie życzysz"), zdarza mi się skupić na jakimś drobiazgu i uśmiechnąć choćby w najbardziej ponury dzień - bo zobaczyłam promień słońca, piękny kwiat, kawałek błękitnego nieba spośród chmur. A gdzieś obok tego zdarza mi się zmartwić jednym drobiazgiem, obawiać, że jedna zła rzecz pociągnie za sobą kolejne, spodziewać się tego, co smutne, bolesne, złe...

Link TU

Jak to kiedyś ujęłam, mam dwojakie podejście do zmian:

Z jednej strony kiedy zmiany nie są moim wyborem, zapieram się jak osioł, nie chcę zmian, chcę żeby było jak dotąd, zmiany są be, nie, nie i jeszcze raz nie. A później, co ciekawe, kiedy nie mam innego wyboru jak zaistniałą zmianę zaakceptować, cieszę się nią na maksa a i często z czasem dochodzę do wniosku, że to nowe jest lepsze niż to co było dotychczas.

Z drugiej strony mam świra na punkcie nowych smaków, zapachów, nowych miejsc i nigdy mi dość. W kuchni eksperymentuję, z robieniem zdjęć również, daję szansę przypadkowo spotkanym książkom, lubię poznawać nowych ludzi.

Inna rzecz, że zmiany są dla mnie jak domino: decyduję o jednej zmianie, a ta jedna kostka wprawia w ruch wszystkie pozostałe i jak lawina wszystko niemalże ulega zmianie. I nieco później widzę wokół siebie zupełnie nowy pejzaż, choć zupełnie nie mogłam przewidzieć że jedna decyzja pociągnie za sobą tyle zmian.

A czasem... czasem nie sposób nie przewrócić wszystkiego do góry nogami, aż człowieka świerzbi, żeby zmienić to, to i jeszcze tamto, bo jak już się zaczęło, to czemu by nie?

Myślę sobie że na przestrzeni ostatnich miesięcy przestałam aż tak kurczowo trzymać się tego, co jest i nie boję się zmian... aż tak :)

Link TU.

Najtrudniejszą dla mnie częścią zmian na lepsze było dla mnie uwierzenie, że MOGĘ coś zmienić, że moje działania odniosą skutek, że osiągnę to czego pragnę, że mi się uda.

Ciężko zmieniać cokolwiek, nie mając nawet pewności, że w ogóle uda się osiągnąć zamierzony efekt choć w części. Gorzej jeśli ma się o sobie zdanie jeszcze gorsze i jest się przekonanym, że życiem rządzą niezrozumiałe prawidła i że choć innym się udaje realizować marzenia, cele i plany, to mi - mi nie może się udać kompletnie nic.

Albo jeszcze z innej strony: przekonanie, że jeśli się nie uda osiągnąć w 100% swojego celu, to nie warto zaczynać w ogóle, bo ma być idealnie albo wcale. Moim zdaniem jedno z gorszych stwierdzeń, ale jeszcze niedawno zupełnie mi nieobce.

A jeśli wiem, że mogę i wiem, że chcę coś osiągnąć, pozostaje "tylko" przejść do działania i krok po kroku realizować, co samo w sobie łatwe nie jest, ale za to ile później frajdy :)

(...)I wiem, że mogę
wiem, że mogę
choć mam pod skórą coś jakby strach
lecz mimo tego wiem , że mogę
zanurzyć się w bezmiarze dnia

Rozpadasz się rozpadasz
jak kamień toczysz się
na nowo zbierasz w sobie
jak wiele w tobie jest sił
światło niech w tobie płonie
i myśli wirują po głowie
chcesz się swobodnie unosić
i zrzucasz te betonowe buty
(...)

Lipali: Upadam

Link do tekstu-odpowiednika z poprzedniej serii TUTAJ