Margerytkowo

Z jednej strony to słońce, cała ta radosna zieleń i pierwsze kwiaty - aż zachęcają, by wyjść na zewnątrz i cieszyć się nimi, nie móc się "napaczeć" i robić zdjęcia, leżeć na kocyku i wygłupiać się ze znajomymi, łapać pierwsze wiosenne słońce i sycić nim piegi, grać w badmintona i tańczyć na trawie.

A z drugiej strony chęć zmian, jakiegoś uporządkowania, ładu, jakiejś jasności i przejrzystości, pozamykania zaległych spraw, odetchnięcia ze świadomością: OK, zrobiłam to, co odkładane od dawna, mam to za sobą, jestem z siebie dumna. Takie myśli owocują przemeblowaniem w pokoju, remanentem w szafie i zrobionym po wielu miesiącach odkładania tego - backupie plików na dysk zewnętrzny.

Pytanie, jak jedno z drugim pogodzić. Wychodzi mi to raz gorzej, raz lepiej.

A czasem kończy się zostaniem w domu, zaczytywaniem się w książkach, a ostatnio coraz częściej oglądaniem czegoś z rzeczy, które od dawna chciałam obejrzeć: posiadanie kabla HDMI umila życie :) A czasem kończy się zgoła inaczej: wielkie plany, a zamiast tego sen do oporu.

Ale jest wiosna i to cieszy maksymalnie.

A zdjęcie z wpisu aktualnie ląduje jako tapeta na moim notabene, zielonym laptopie i będzie cieszyć oczy tak długo, jak długo zapragnę.

Książka Życie piękna katastrofa. Mądrością ciała i umysłu możesz pokonać stres, choroby i ból Jona Kabat Zinna to dosyć wyjątkowa pozycja. Z jednej strony jest podręcznikiem, który opisuje techniki opracowane na potrzeby ośmiotygodniowego programu redukcji stresu, jak również jest to książka bardzo przystępnie wyjaśniająca założenia nurtu mindfullness, ale zarazem to pozycja, która znacznie wybiega poza ramy "podręcznika".

Zanim napiszę więcej o samej książce, wspomnę tylko, że już na długo przed sięgnięciem po tą pozycję nie były mi obce medytacja i mindfullness, miałam okazję przekonać się, ile pozytywnego mogą zdziałać (konktrety TUTAJ), ale też nigdy nie byłam bezkrytyczna, raczej na początku podchodziłam do tematu "jak pies do jeża" o czym możecie przeczytać choćby TU.

Wracając jednak do samej książki, tym, co najbardziej zostało mi w pamięci po jej przeczytaniu, było poczucie, że Kabat-Zinn przekazał swoją wiedzę w sposób bardzo przemyślany i zrównoważony, zdając sobie sprawę z wątpliwości, które mogą się pojawić i stopniowo, krok po kroku je rozwiewając.

Przykład? Dość szczegółowo są w Pięknej katastrofie opisane techniki świadomego oddychania, skanowania ciała czy praktykowania jogi, w takim wymiarze, że przeciętnemu zabieganemu człowiekowi (tak, to ja!) po przeczytaniu tego może przyjść do głowy coś mniej więcej takiego: nawet nie ma mowy, że znajdę na to czas! Ale zupełnie inaczej się to odbiera, kiedy autor chwilę później dodaje: tak, wiem, że to dużo czasu. A zarazem jestem głęboko przekonany, że warto najpierw poznać te metody dokładnie, by przekonać się, jak działają i w przyszłości móc wybrać, co Ci aktualnie najbardziej pomoże, bo nie każdemu pomoże to samo, a czasem wystarczy choćby pięć minut ale kiedy jest to coś, o czym się przekonałeś, że działa.

W jakimś stopniu to, o czym pisze Kabat-Zinn może zburzyć powszechne poglądy i założenia na temat medytacji. Pisze on bowiem:

Pamiętaj, jeśli stale wkładasz energię w cierpliwą samoobserwację w każdej chwili, kiedy skupiasz uwagę na oddychaniu albo czymś innym i łagodnie dyscyplinujesz umysł, ilekroć zacznie błądzić - wtedy medytujesz właściwie. Jeśli zaś oczekujesz jakiegoś specjalnego uczucia, odprężenia lub spokoju, koncentracji, albo zrozumienia, to znak, że próbujesz dotrzeć gdzie indziej, niż jesteś, i że musisz sobie przypomnieć, by po prostu być w chwili teraźniejszej ze swoim oddechem. Paradoksalnie, jak mieliśmy okazję się przekonać, jest to najskuteczniejszy sposób "docierania gdzieś" oraz rozwijania odprężenia, spokoju, koncentracji i zrozumienia.

Było też kilka stwierdzeń, któe dalej nieco szokują, mimo że to nie pierwszy raz, kiedy o niech czytam i generalnie mniej lub bardziej miałam okazję przekonać się o ich hmmm zasadności:

W tym badaniu niezdolność do wyrażania emocji silnie korelowała ze śmiertelnością chorych na raka płuc. U tych, którym najtrudniej było wyrażać emocje, roczna śmiertelność była cztery i pół raza większa niż u tych chorych na raka płuc, którzy mieli największą zdolność wyładowywania emocji. Tę proporcję widać było zawsze, niezależnie od tego czy badani pili i ile palili, choć jak można się spodziewać, u nałogowych palaczy rak zdarzał się dzisięciokrotnie częściej niż u tych, którzy w życiu nie mieli w ustach papierosa.

Mocno dało mi do myślenia to, jak autor opisał trzy sposoby dotyczące reagowania na atak przeciwnika w aikido, z czego ten ostatni wydał mi się najbardziej instrygujący, zwłaszcza, jeśli popatrzeć na niego bardziej metaforycznie:

Ten ruch w aikido nazywa się wejściem. Decydując się na niego, unikasz bezpośredniego stracia, a jednocześnie podchodzisz bliżej i nawiązujesz kontakt. Twoja postawa komunikuje napastnikowi, że chcesz kontaktu i jesteś przygotowany na wszystko, ale nie dasz się rozjechać. Nie próbujesz kontrolować napastnika brutalną siłą. Zamiast tego chwytasz go za nadgarstek, "wchodzisz" w jego energię. Nie puszczając nadgarstka, tak zmieniasz jego pęd, byście patrzyli w tym samym kierunku. Teraz obaj widzicie to samo. W tej technice unikasz czołowego zderzenia, podczas którego mógłbyś mocno ucierpieć albo przytłoczyłaby Cię energia napastnika. Mimo to nawiązujesz silny kontakt, a jednocześnie zmieniając kierunek i obracając napastnika, pokazujesz, że chcesz poznać jego punkt widzenia, że jesteś otwarty, chcesz patrzeć i słuchać. W ten sposób napastnik nie doznaje obrażeń, ale zarazem otrzymuje komunikat, że nie boisz się kontaktu, ale nie chcesz dopuścić, by jego energia zdominowała Cię czy skrzywdziła. W takiej chwili stajecie się partnerami, a nie adwersarzami, czy druga strona tego chce, czy nie.

Zaskakujące, ale jednak tak bardzo na miejscu i zupełnie naturalne w kontekście całej reszty było poruszenie tematu problemów  z jedzeniem, zaburzeń odżywiania:

Może jesteśmy nadmiernie skupieni na własnej wadze i wyglądzie, zamiast na zdrowieniu i poprawianiu samopoczucia? Jeśli zaczniemy zwracać uwagę na rzeczy podstawowe, na przykład na to, o czym myślimy, co pochłaniamy i dlaczego, wtedy może zrobimy znacznie większy krok w stronę zdrowienia i to bez neurozy i marnowania energii. Można to osiągnąć skupiając uwagę na tym, ile jemy, i dokonując mądrych wyborów, co jeść. Więcej ma to wspólnego z osiąganiem nieformalnej równowagi niż ze sztycznym rygorem.

Mimo wszystko, ciężko się z tym nie zgodzić, prawda?

O możliwości zatrzymania się na chwilę i zdecydowania, czy faktycznie chcę reagować tak, jak dyktują mi emocje, czy jednak nie - pisałam już w tekście o korzyściach z medytacji, ale fajnie to ujął sam autor:

Kiedy zbliżysz się do swoich strachów i pobserwujesz, jak wydobywają się na powierzchnię w postaci myśli, uczuć i doznań ciałą, łatwiej będzie rozpoznać ich naturę i określić, jak właściwie na nieodpowiedzieć. Wtedy będziesz mniej podatny na to, by Cię przytłoczyły, poniosły ze sobą, albo by trzeba było je kompensować w autodestrukcyjny czy blokujący sposób.

Bardzo mi też przypadło do gustu stwierdzenie o bezsensie rzucaniu sobie pod nóg kłód (czyli stwierdzeń w stylu: na pewno sobie nie poradzę, to nie dla mnie, nie dam rady), na co autor odpowiada:

W rzeczywistości nigdy nie wiadomo, do czego jesteś zdolny w danej chwili. Mógłbyś sam siebie zadziwić, mierząc się z problemem, ot choćby dla zabawy, próbując czegoś nowego, nawet jeśli nie wiesz, co robisz, i nawet jeśli w duchu wątpisz, czy potrafisz temu podołać. W ten sposób udało mi się naprawić wiele zegarków i drzwi do samochodu. Czasami musiałem się czegoś nauczyć na temat zegarków i drzwi, ale czasami udawało się je naprawić po prostu metodą prób i błędów, chć potem nie miałem najmniejszego pojęcia, jak tego dokonałem. Rzecz w tym, że nie zawsze wiemy, jakie naprawdę są nasze granice.
Ale też tak do przemyślenia sposobała mi się ta myśl:

Można więc powiedzieć, że nasze życie częśto staje się niekończącym się balansowaniem między pogonią za tym, co lubimy, i ucieczką przed tym, czego nie lubimy. W tej sytuacji trudno raczej o chwile spokoju czy szczęścia. Bo niby skąd miałyby się brać? Zawsze znajdziemy powód do lęku. W dowolnej chwili możemy stracić to, co mamy. ALbo możemy nie zyskać tego, co chcemy. Możemy też zdobyć to tylko po to by przekonać się, że jednak wcale tego nie chcieliśmy. Wtedy nadal nie będziemy czuć się spełnieni.

Natomiast jako idealne podsumowanie:

A przede wszystkim, po prostu siądź, po prostu oddychaj, a jeśli masz ochotę, pozwól sobie też na uśmiech w głębi duszy.

Podsumowując, myślę, że jest to pozycja, po którą naprawdę warto sięgnąć, choć jej objętość może przerażać, a nie da się jej ot tak pochłonąć. To, za co ją doceniam, to realizm i brak fanatyzmu, który niekiedy każe ludziom twierdzić, że poznali jedyną słuszną receptę prowadzącą do szczęścia, która z każdego zrobi szczęśliwego i spełnionego człowieka. Kabat-Zinn jedynie pokazuje możliwości i korzyści, które z nich wynikają - i to bardzo mi się podoba.

I znów szukanie wiosny, tym razem w Parku Skaryszewskim, szukanie każdej odrobiny zieleni, ale też zachwycanie się słońcem i jego kolorami - podobnie jak i tymi zgoła nie-zielonymi liśćmi :)


Muzykowanie w Pubie pod Baryłką okołourodzinowe (znajomego urodziny), całkiem przyjemnie, a później "ladies in red" na balfolku w Mechaniku. I koncert w Korsarzu czyli i The Tamblers (z Reflinką) i Ceili (również z Reflinką)


Tulipanowy Dzień Kobiet i piękne zachody słońca. Szaleństwa muzyczno-taneczne w Emeraldzie (Irish Pubie) i (jakże by inaczej!) zachwyty dźwigami i niebem :)


Zabawy z aparatem czyli uwiecznianie pomarańczki i tulipana. Pyszności czyli mochi z czarnym sezamem (w towarzystwie delicji z cytryną i pigwą), a obok tego jedyna herbata jaśminowa, którą uwielbiam (pływają w niej kwiaty jaśminu).
A niżej moje zachwyty słoneczną pogodą i niebem - dodam tylko że następnego dnia po totalnym chorowaniu.


W prawym górnym rogu przygotowania do świętopatrykowej niespodzianki urodzinowej, obok próby niespania na nocce w pracy. A niżej: ciąg dalszy przygotowań do niespodzianki, uprzedzając pytanie - tort był zamówiony, nie piekłam go sama. I jak to na świętego Patryka - zielono mi! Światełka na szybie w kroplach deszczu zachwyciły mnie, kiedy już z tortem-niespodzianką wracałam do mieszkania, by się wyszykować na imprezę.


No a później sam koncert, pokazy stepu irlandzkiego (The Treblers) i późniejsze after-party, aż miło powspominać. A jeszcze niżej muffinki marchewkowe, które w końcu znów, po dłuuuugiej przerwie upiekłam, a później je szamałyśmy do dobrej herbaty na pierwszej takiej imprezie czyli rewolucji w szafie. Nie ma to jak w babskim gronie spotkać się, powymieniać ciuchami i poplotkować. Zdecydowanie chcę taką imprezę powtórzyć.


Spokojny wieczór i czytanie, zerkanie, ogarnianie. Osładzanie sobie poniedziałku w pracu muffinkiem. Szukanie choćby odrobinek wiosny, które można przechować w wazonie. i kolorowania ciąg dalszy. Coć cudnego! Szukanie wiosny a więc pierwsze pączki forsycji wypatrzone (do tego wystarczy chwila przesiadki w drodze do pracy!). A później zaczytywanie się w ... no właśnie, czym? Ciężko mi na to pytanie odpowiedzieć, może poza jednym: zaczytywanie się w czymś mega ciekawym. Choć momentami mega abstrakcyjnym - wszak to zupełnie inny krąg kulturowy a więc i zupełnie inne podejście.


Wypatrzone kwitnące krokusy, którymi się zachwyciłam. Wiosenne kolorowanie. I oczywiście dźwigi, bo jakże by inaczej. Nalepka znaleziona w moich starych papierach, niby spoko, niby fajnie, ale wiecie co, chyba nie do końca się z nią zgadzam. I ciacho, które krzyczy, zjedlibyście takie?
No i zestaw tego, co w ostatnim czasie pokolorowałam.


Zdjęcie wiosennej zielonej trawy zrobiłam czekając w dordze do pracy na autobus a później rozkminiałam, jak mój szalony telefon może tak szatańsko psuć zdjęcia w słabym świetle, a później robić tak spoko zdjęcia w jasnym. Obok mój ulubiony dźwig - ulubiony bo mam go za oknem i widuję codziennie. I dźwigi w drodze do pracy. Kolorowanki tak bardzo tęczowe. I gapienie się z okna w pracy, kiedy w weekend słoneczko a ty pracujesz.


Zachwyty wschodem słońca, czyli jednak wstawanie skoro świt ma plusy. OK, więcej plusów miało: skończyłam pracę tak wcześnie, że dzięki temu mogłam spędzić dwie godziny na słoneczku, nad wodą, wśród zieleni, czytając mega książkę ("Fatum i furia"), a na dokładkę, uwaga, uwaga, znalazłam pierwszą w tym roku (a zapewne wcale nie ostatnią) czterolistną koniczynkę. Oki, zachód słońca też był piękny, więc w sumie wyszło mi takie "od świtu do zmierzchu" ;)


Kolorowanki kolorowankami, jednak mandale to nieco inna historia i miło było do niej wrócić. Później ciąg dalszy zachwytów wiosną i coraz bardziej rozbuchana ta wiosna... A wieczorem szaleństwo: w końcu czas tylko dla mnie i zarazem powrót do mojej ulubionej, wściekłej odżywki, od której zrobiłam sobie odwyk (cztery tygodnie) i wróciłam z zachwytem, bo nic nie jest tak dobrą bazą pod lakier jak ona.


A pod koniec marca jeszcze niebieskie przebiśniegi (jak myślałam), a jednak cebulica (jak podpowiedziała Klarka) na Osiedlu Przyjaźń... a zarazem plenerowa biblioteka, która też jest ciekawym pomysłem... I znów forsycja a więc zachwyty wiosną, a później zachwyty zachodem słońca. I miły wieczór z Królikiem - tak wyglądał mój ostatni wieczór tego marca.


Działo się dużo, no nie?

Jestem w szoku, że w marcu przeczytałam tyle książek, zupełnie nie wiem kiedy. Jednak warto tu wspomnieć, że na większość z nich polowałam od dawna i jak już je w końcu dostałam w swoje ręce, to nie mogłam przestać czytać. W większości były to bardzo udane łowy, więc możecie się spodziewać zachwytów i masy entuzjazmu, serio podoba mi się to, co przeczytałam po tak długim czasie czekania.

1. Magdalena Tulli: Szum
Niesamowita książka. Nieco mroczna, nieco piękna, a miejscami tak do bólu prawdziwa, opowiadająca o rodzinie, w której dominuje samotność i niezrozumienie, gdzie snują się duchy esesmanów i pojawia się postać Lisa, trochę jak z "Małego Księcia".
Przy tym świetnie napisana, więc tym bardziej warto sięgnąć.

Nikt nas wtedy nie szanował, ani w szkołach, ani w fabrykach, ani w urzędach, więc nie mieliśmy gdzie się nauczyć, jak okazać szacunek samym sobie inaczej niż w jedyny zalecany nam sposób: przez pogardę dla mieszkańców tego zagadkowego miejsca na mapie.

*****

Nikt mnie nigdy nie uczył, jak walczyć, żeby nie mieć krwi na rękach. Wprost przeciwnie, uczono mnie bezwarunkowej kapitulacji na dany znak, ale i to nie wychodziło mi za dobrze. Jak dotąd, potrafiłam tylko uciekać.

****

Byłam pewna, że to tam, w tym wielkim mieszkaniu, uległa nieuchwytnej przemocy litościwych spojrzeń, uwierzyła w wyższość milczenia, w zwycięską siłę chłodu. Dlatego pozwoliła, by rozwinęła się w niej twardość serca, jakiej życie naprawdę od nikogo nie wymaga. Wymaga trudów ponad siły, wymaga ryzyka ponad rozsądek, ale akurat tego nie, niegdy. Musiałam jej powiedzieć, że wszystko wiem. I jeśli coś mam jej za złe, to tylko to, że ugięła się i opuściła samą siebie.

2. Kelly Jones: Dziewczyna, która słyszała kolory
Świetna, dobrze napisana i wciągająca opowieść. Czytałam z zapartym tchem i nie mogłam się wręcz oderwać. Polecam :)

3. Ruta Sepetys: Szare śniegi Syberii
Niesamowita książka, momentami naprawdę ciężka, niełatwa i wręcz uwierająca, jednak mimo wszystko, myślę, że bardzo warta przeczytania.

Niektórzy ludzie niezgrabnie wyrażają sympatię. Jest ona jednak wtedy bardziej szczera niż to, co czytasz w książkach o tych wszystkich wspaniałych mężczyznach. (...)Czasami w niezgrabności kryje się wiele piękna. Jest miłość i uczucie, które ktoś chce wyrazić, ale w danej chwili po prostu nie potrafi.

***

Obcy mi ludzie otoczyli mnie i osłonili przed spojrzeniami, odeskortowali bezpiecznie do jurty. Nie prosili o nic. Z radością pomogli, nawet jeśli sami nie mieli na tym skorzystać. Próbowaliśmy wszyscy dotknąć nieba, stojąc na dnie oceanu. Zrozumiałam, że jeżeli będziemy się nawzajem wspierać, to może wzniesiemy się nieco wyżej.

4. Alan Alexander Milne: Kubuś Puchatek
Ot po prostu klasyka, dla miłego rozluźnienia i oderwania od poważnych tematów. Mile spędzony czas, po prostu :) I jak dla mnie piękna opowieść o przyjaźni i akceptacji.

5. Isabel Allende: Japoński kochanek
Uwielbiam książki Allende, ale ta chyba przeszła wszystko, zdobywając moje serce na amen. Fabuła wciąga, trzyma w napięciu i choć przeszłość przeplata się tu z teraźniejszością, a młodość z wiekiem podeszłym, ten miszmasz jest tu jak najbardziej na miejscu i spisuje się świetnie wręcz.

Wszyscy żyjemy z demonami ukrytymi w mrocznych zakątkach duszy, ale jeśli wyciągniemy je na światło dzienne, demony stają się mniejsze, słabsze, milkną, a w końcu zostawiają nas w spokoju.

****

Zaawansowany wiek nie czyni sam z siebie nikogo lepszym ani mądrzejszym, on jedynie uwydatnia to, kim każdy był od zawsze.

6. Lauren Groff: Fatum i furia
Dużo słyszałam o tej książce i strasznie chciałam ją przeczytać. Sięgnęłam po nią w końcu i... było warto! Sam pomysł, by ująć tą samą historię oczami dwóch osób, jej i jego, ale i sposób ujęcia tematu - zdziałały tutaj bardzo dużo. Małe arcydziełko jak dla mnie, choć wiem, że tu zdania są podzielone, ale mam wrażenie, że obok tej książki nie da się przejść obojętnie: albo zachwyt albo głęboka niechęć.

Pomyślała, że życie ma kształt stożka, teraźniejszość to jego szeroka podstawa, a przeszłość zwęża się ku ostremu wierzchołkowi. Im dłużej się żyje, tym bardziej rozszerza się podstawa, a rany i zdrady, których wcześniej się nie zauważało, rozrastają się jak plamki na powoli nadmuchiwanym balonie. Drobna skaza u dziecka staje się w dorosłym życiu okropną i nieodwracalną deformacją o postrzępionych brzegach.

****

7. Kinga Bogdańska: Mistrzyni swojego życia
Zastanawiałam się, czy napisać o tej książce. Bo w sumie to czytanie polegało na "przerabianiu jej", czytaniu i robieniu ćwiczeń, pisaniu, pisaniu, pisaniu, rozkminianiu i jeszcze raz pisaniu. A to pomimo początkowego dużego dystansu i niechęci do poradników czy jakiegoś rodzaju przewodników do pracy nad sobą. Niebawem naskrobię nieco więcej o tej książce, na razie napiszę tylko, że było warto po nią sięgnąć.

Słyszeliście o Habitice? Swego czasu rozmawiałam ze znajomą o moim namiętnym graniu w ową grę, po namyśle stwierdzając: wiesz, to może zabrzmieć naprawdę głupio, ale ta gra naprawdę działa! Na co Kasia: wiesz, ale jak działa, to to wcale nie jest głupie! Po roku odkąd się w nią wciągnęłam, postanowiłam napisać parę słów o tym, co mi dała gra w Habiticę.

Jak tu ujęła Natalia:

Habitica to prosty program, który pomoże Ci wreszcie ogarnąć życie. Siebie. Zadania dnia codziennego. Nudne, żmudne i powtarzalne oraz te nietypowe, do zrobienia na raz. To także świetne narzędzie do wykształcenia pozytywnych nawyków. W nagrodę możesz sobie wyhodować ziejącego ogniem smoka (Pan Mąż) albo różowego kaktusa (ja! ja!). Zaprosić do zabawy znajomych, wspólnie pokonywać wrogów, zbierać złoto i walczyć z prokrastynacją bez łez, potu i nawet kropli krwi.

A ja? Czemu tak się zachwyciłam Habiticą i co mi to właściwie dało?

1. Mniej stresu

Zniknął stres pt. "ojejku, mam tyle na głowie, na pewno o czymś zapomnę!". Zapisuję, wracam, im bardziej się kolor zmienia, tym bardziej myślę: kurczę, czas to w końcu ogarnąć. A przy tym mam wrażenie, że już samo zapisanie zabiera duży ciężar i jakoś się człowiek lepiej czuje, wiedząc, że zapisał więc mu nie umknie, ale też nie musi mieć tego stale gdzieć "z tyłu głowy". Zapisane, więc wiem, że będę pamiętać i odpada sytuacja, kiedy po kilku dniach albo kilku tygodniach nagle uświadomię sobie, że powinnam coś zrobić a na śmierć zapomniałam. Gwarantuję Ci, że jak tak parę razy wejdziesz na Habiticę i zobaczysz zaznaczone na czerwono np. oddać książki do biblioteki i zapłacić karę, to nie zapomnisz!

2. Lepsza pamięć

Zupełnie paradoksalnie, jak się okazuje. Obawiałam się bowiem, że zdanie się na aplikację sprawi, że moja pamięć stanie się przez to słabsza i mniej wyćwiczona (bo przecież zdaję się na Habiticę, nie na własną pamięć) ale też nie podobał mi się fakt, że w jakiś sposób się od tego uzależniam. A jednak w miarę jak odciążałam głowę od pamiętania o milionie rzeczy do zrobienia, to o czym musiałam pamiętać na bieżąco, przestało z niej ulatywać. Może po prostu musiałam polegać na swojej pamięci a'propos pięciu rzeczy, a nie np. piętnastu... Czy nie jest tak, że na co dzień upieramy się, by pamiętać o milionie pierdółek, kiedy wystarczyłoby mieć je zapisane i wrócić we właściwym momencie? A na bieżąco "mieć z tyłu głowy" tylko pięć do siedmiu spraw?

3. Mogę i zrobię to!

Moje poczucie własnej satysfakcji i przekonanie, że mogę, dam radę, znacznie wzrosło. Kiedy zawalasz kolejne rzeczy, nie możesz się zmobilizować i wiecznie zapominasz, w sumie zaczynasz myśleć o sobie dość kiepsko, a to niesie ze sobą kolejne porażki. Koniec końców, ciężko tą tendencję zatrzymać. W drugą stronę to też działa: im więcej rzeczy ogarniasz na czas, "odgruzowujesz", myślisz o sobie lepiej i masz więcej chęci, by zmierzyć się z tym, co nieco większego kalibru, a zarazem - masz większe szanse, że poradzisz sobie z tym dobrze. Jeśli poradzisz sobie z drobniejszymi kwestiami, poczucie, że się da - sprawi, że i z tymi większego kalibru uda Ci się uporać.

4. Wypracowane nowe nawyki

Wyrobiłam sobie kilka nawyków, które są dość przydatne (jak choćby odkładanie różnych rzeczy od razu na miejsce, picie czystka czy zielonej herbaty), a zarazem dawniej wydawały mi się nie do ogarnięcia i dominowało przekonanie, że zawsze będę chaosem i nigdy pewnych kwestii nie ogarnę tak dobrze, jak bym chciała. Owszem, w wielu kwestiach dużo mi jeszcze brakuje, ale zdecydowanie mam poczucie, że się da. A to dość mocno zmienia sytuację: lepiej się działa z przekonaniem, że zmiany są możliwe, że da się coś zrobić, by było lepiej.

5. Mit: systematyczność zabija spontaniczność

Przekonałam się, że systematyczność i działanie zgodnie z planem wcale się nie kłócą ze spontanicznością, luzem i dobrą zabawą. Nawet więcej: dopiero jak się jedno z drugim łączy, można osiągnąć naprawdę fajne efekty. Przykład? Gdybym spędziła dzień, kompletnie nie realizując swoich zamierzeń i planów, do tego na przykład spóźniła się do pracy i musiała wyjść później, średnio miałabym ochotę wieczorem wyjść z domu, a nawet gdybym wyszła... nie bawiłabym się dobrze. Myślałabym o tym, że zawalam, humor miałabym podły, a w takim nastroju ciężko o dobrą zabawę. A jeśli mam to (przynajmniej w części) ogarnięte, to mogę się dobrze bawić, co też realnie przekłada się na więcej radości w życiu i więcej chęci do działania.

6. Mieć efekty przed oczami

Uświadomiłam sobie wagę namacalnych efektów mojego działania. Nie jestem pewna z czego to dokładnie wynika, ale jeśli każdego dnia klikam sobie, że coś zrobiłam, np. medytowałam, a później widzę 30 dni "odklikniętych" (i szkoda byłoby to nagle zaprzepaścić opuszczonym dniem, a aplikacja jest nieubłagana), a później jak się nad tym zastanowię, widzę, jak lepiej się czuję - to jeszcze bardziej mnie motywuje, by to kontynuować i nie poddawać się. Czasem samo spojrzenie i myśl: no ej, 30 dni dałam radę, to już coś - naprawdę daje mi niezłego kopa. OK, tu przyznam: w przypadku medytacji więcej mi dała strona Calm.com niż Habitica, ale chodzi mi w tym momencie o efekt.

7. Można stać się systematycznym i poukładanym

To przekonanie, że systematyczność jest przydatna, a co więcej da się ją wyrobić kompletnie od zera. Na początku taka teza wydawała mi się dość... ryzykowna. Owszem, znam ludzi systematycznych i poukładanych, jednak umówmy się, zestawiając samą siebie z nimi, samą siebie zwykle traktowałam jako kompletne ich przeciwieństwo, zakładając, że nigdy nawet nie zbliżę się do ich poziomu ogarniania rzeczywistości. A jednak! Efekty mówią same za siebie: nie sposób przegapić tego, że przestajesz się spóźniać, albo że na skutek odkładania rzeczy na miejsce na bieżąco na większe sprzątanie poświęcasz dużo mniej czasu. Widzisz to i mówisz sobie: łał, udało mi się, dałam radę! I o to chodzi.

8. Dzielenie na mniejsze zadania robi różnicę

Nieraz zapisywałam jakieś zadanie do wykonania i już przez samo to widziałam, żę kurczę, to zbyt ogólne. Dzieliłam na mniejsze zadania i to sprawiało, że całość była bardziej do zrealizowania, nie wydawała się tak przytłaczająca i ciężka. Jakaś taka bardziej... strawna? Różnicę robi też precyzyjne określenie, co zamierzam zrobić i dopiero wtedy podzielenie na mniejsze części. Ogólniki odpadają. Przykład? Swego czasu postanowiłam ogarnąć temat dzielenia się moimi zdjęciami i planowania przyszłego i bardziej profesjonalnego etapu. Tak więc mniejszymi częściami było: rozkminienie nazwy, loga, ale też sprawdzenie, gdzie warto kupić domenę, gdzie wykupić hosting i jak wybrać szablon, by moja strona wyglądała sensownie, rozbudowanie fanpejdża na fb.

9. Liczy się kolejność i rozplanowanie w czasie

Jakiś czas temu moja siostra dała mi poprawiony przepis na fajne ciasto. Fajne i zarazem dość skomplikowane. Poprawki polegały na rozplanowaniu co w jakim czasie przygotować i jak to rozplanować, bo bez tego się wszystko rozjeżdzało: tu galaretka, tam krem, tu biszkopt. I tak jest w sumie ze wszystkim: nie wystarczy wiedzieć, co jest do zrobienia. Owszem, to ważny początek, by wiedzieć, od czego zacząć, jednak... Grunt to wiedzieć, co zrobić najpierw, co po tym, a co na koniec. Wracasz z pracy, masz milion rzecz do zrobienia a w planach wyjście wieczorem. Podsumowując, masz 30 do 45 minut czasu. Albo zrobisz to, co masz do zrobienia w takiej kolejności, że się uda, albo zakończysz wieczór irytacją i zepsutym wyjściem. Co wybierasz?

10. Trzeba wiedzieć, kiedy odpuścić

Wszystkich dziewięć poprzednich punktów nie miałoby znaczenia bez tego ostatniego: wiedzieć kiedy dać sobie spokój. Owszem, planowanie jest ważne, bez tego wiele się sypie. A jednak trzeba wiedzieć, kiedy przychodzi ten moment, kiedy trzeba odpocząć i odpuścić plany, odhaczanie podpunktów i realizowanie celów. Albo żeby wrócić do nich w lepszym czasie, albo żeby dać sobie spokój na stałe.

I to by było na tyle.

Po więcej info i bardziej szczegółowy opis odsyłam do Natalii i do FAQ na Wikii:

Natalia z bloga Jest-rudo o grze.
Link do FAQ na Wikii poświęconej grze Habitica (ang.)

Pisanie ostatnio kiepsko mi wychodzi - czy pisanie tutaj, czy pisanie ze znajomymi, pisanie o tym, co mi w głowie siedzi.

Za to dla odmiany, w ramach odreagowania, wróciłam ostatnio do kolorowania i ... to był bardzo dobry pomysł. Tym razem nie mandale, ale też efekt jest całkiem przyjemny.

Nie byłabym sobą, gdybym nie rzekła, że czas na wiosenne zmiany - i mam nadzieję, że tym razem skuteczniej, bo szczególnie jedną konkretną zmianę w życiu powinnam wprowadzić już dawno, mam nadzieję, że tym razem będzie konkretnie.

Początki wiosny jakoś odzierają mnie nieco z sił, sama sobie tłumaczę to jakimś przesileniem, zmęczeniem po zimie, zmęczeniem pracą.

I tymi wszystkimi "nie wiem", które plączą się po mojej głowie. Dziś spokojna, wyluzowana sobota, mam nadzieję, że przyniesie mi nieco odpowiedzi na te zawiłe pytania.

Zaczytałam się w lutym, oj zaczytałam i to konkretnie. Miło się zaskoczyłam, wyzwanie pt. przeczytać "Życie piękną katastrofę" zanim będę ją musiała oddać do boblioteki - zupełnie się udało. Poza tym udało mi się przeczytać kilka książek, po które od dawna chciałam sięgnąć i kilka zupełnie przypadkowych, efekt tak czy inaczej całkiem przyjemny.

1. Helen Oyeyemi: Mała Ikar
Z jednej strony niesamowita opowieść o przyjaźni, znajdowaniu bratnich dusz i ludziach, którzy chcą pomóc. A z drugiej... mroczna opowieść o tym, co mroczne w człowieku, niszczące i raniące ludzi nam najbliższych. Czytasz i nie wiesz, czy to o czym czytasz jest opisem szaleństwa, czy... opętania. A jednak, mimo wszystko polecam, niesamowita książka. Poniżej kilka cytatów.

Bisi, co Ty wygadujesz? Wiesz, że kto się modli, ten zostaje wysłuchany, jeśli nie przez Boga, to przez siebie samego. Modląc się, mówisz sobie, czego naprawdę chcesz, czego naprawdę potrzebujesz. A kiedy już to wiesz, możesz tylko dążyć do celu. Sae, teraz rozumiesz?

*****

-Dwóch głodnych nie powinno się zaprzyjaźniać, bo pozjadają się nawzajem. A jak jeden jest głodny, a drugi syty, z przyjaźni też nic nie wyjdzie, bo ten głodny pożre tego sytego. Rozumiesz mnie?
-Tak dziadku. - Bała się, bo wiedziała, że dziadek nie ma na myśli zwyczajnego głodu. Prawie rozumiała, co do niej mówi; właściwie pewna była, że rozumie.
-Tylko dwóch sytych może naprawdę stać się przyjaciółmi. Bo nie chcą od siebie nawzajem niczego innego prócz przyjaźni...

2. Tammy Greenwood: Bliżej niż niebo
Ciężki temat zrównoważony przez wątek kochającej się pary, porozumienia, które ich łączy i wręcz magicznego miejsca, w którym mieszkają. Poza tym...
Ciężko ująć w słowa to, o czym jest ta książka. Dorosła młoda kobieta wraca w rodzinne strony, by pomóc mamie, która przechodzi ciężki okres. Chcąc - niechcąc mierzy się z przeszłością, wspomnieniami z dziecistwa, na nowo definiując co się właściwie wtedy stało. Przy okazji odkrywa, że młodsza siostra krzywdzi swoją córkę tak samo, jak ich mama krzywdziła swoje córki. Ciężko sobie wyobrazić, jak matka może celowo robić krzywdę własnym dzieciom, ale tak się dzieje. Mam na myśli dokładnie to, o czym pisze autor TEGO tekstu.

3.Tadeusz Konwicki: Rzeka podziemna, podziemne ptaki
Uwielbiam styl pisania Konwickiego. Czasem poetycki i melodyjny, a czasem nierówny, ostry, jakby niewypolerowany. Sama opowieść raz do bólu realistyczna, szara rzeczywistość PRLu opisana z najdrobniejszymi, najbardziej nieprzyjemnymi detalami, a raz oniryczna, odrealniona opowieść w którą wplatają się wątki Wilna, Litwy, "kraju lat dziecinnych". Coś niesamowitego.

Sanki zanoszą się od jednego skraju drogi do drugiego. Nad głową konia szamocze się zawieszony pod łukiem duhy mosiężny, poczerniały dzwonek. Ziarnisty, drobny śnieg siecze z boku. Ciotka, a może wujenka, otula mnie wełnianą kraciastą chustą, tak że widzę tylko podrygujący koński zad, duhę i dzwoneczek. Czekam, aż spod rozkołysanego ogona końskiego spiętego czerwoną wstążką zaczną się sypać zielonobrązowe jabłka nawozu. Wtedy koń popierduje rytmicznie i wszystkim robi się weselej. 
Potem stryj albo wujek wynosi mnie z sań. Policzek stryja albo wuja kłuje mnie niemiłosiernie, a wuj albo stryj jest w mundurze wojskowym, bo bokach straszne zaspy, wiatr poświstuje na śnieżnych pagórkach, czochra białym pyłem ich zlodowaciałe łysiny. Zewsząd wypływa mrok, jest to szarówka zimowa, i nagle przede mną okno z czarnym krzyżem ramy. Czerwonozłoty prostokąt złożony z czterech prostokątów, i ja wiem, nagle rozumiem albo przeczuwam, że w moim życiu, jeśli doczekam tego życia, jasne okno w nocy, oko życia, źrenica współczucia ludzkiego, że to okno będzie zawsze ufnym symbolem nadziei, znakiem kojącej radości. Więc zbliżamy się do tego okna, a ja umieram, umieram na kilka lat w dziecinnym śnie niepamięci.

*****

Jeśliby nawet spalono mnie w piecu hutniczym, pomyślał, jeślibym sczezł na pył popielny, jeśliby płomień obrócił mnie w smugę dwutlenku węgla, to i tak bym został w drganiach fal, w trwałym promieniowaniu, w wiecznej kliszy odciśniętej w strasznej i niezrozumiałej materii czasu. Znieczulić się, otruć się chwilą, zabić szczyptą zwierzęcego bólu.

4. Jon Kabat-Zinn: Życie piękna katastrofa
Świetna książka, napisana rzetelnie i bardzo konkretnie. I z takim z jednej strony realizmem, a z drugim, przekonaniem, że to, co autor ma do przekazania, jest naprawdę wartościowe. Bo jest, bez dwóch zdań. Niebawem napiszę więcej o tej książce, tymczasem mały cytat:

Środek i cel medytacji to tak naprawdę jedno i to samo. Nie próbujemy dotrzeć gdzieś indziej, lecz pracujemy nad tym, by nasza obecność tu, gdzie jesteśmy, była pełna. Nasze ćwiczenia z medytacji mogą z biegiem lat się pogłębić, ale tak naprawdę nie po to ćwiczymy. Nasza podróż do poprawy zdrowia to w rzeczywistości naturalny postęp. Świadomość, zrozumienie oraz zdrowie dojrzewają samodzielnie, jeśli tylko skupiamy uwagę na danej chwili i pamiętamy, że w życiu ważne są tylko chwile.

Ratowanie się przed chorowaniem w pracy - pomarańczką. I kolorowanie pt. "Zielono mi". Jeszcze parę wspomnień z koncertu Ceili i Reflinki w Korsarzu :) I ciąg dalszy kurowania się w pracy. Słoneczne niebo pewnego sobotniego przedpołudnia.


Szalone kolory lakierów i reflinkowe urodziny w Korsarzu. Testowanie nowych kolorów i zachwycanie się piękną pogodą. I śniegiem... cóż, zima nie chciała zbyt łatwo odpuścić. Ciąg dalszy kolorowania.


Pracowe zachęcanie się do jedzenia owoców. Zaczytywanie się w Życiu, pięknej katastrofie (o której niebawem więcej). Moje kosmetyczne fascynacje czyli olejki wszekiej maści. I pyszności - placki ziemniaczane. Sama czerwień czyli portfel i torebka. I coś pięknego: i niebo i dźwigi.


W trakcie kolorowania tęczowej mandali. Wschód słońca w pracy, po spędzonej tam całej nocy. Spacery nad Wisłą po raz pierwszy od dawna, tęskniłam za tym. Tego samego dnia w końcu skróciłam włosy u fryzjerki. Dźwigami zachwyciłam się idąc po mój aparat do serwisu - i tu wspomnę, że przez większość lutego byłam go pozbawiona, całe szczęście że już go mam. Poniżej koncert Ceili w Irish Pubie w Łodzi - bo czemu by nie! :)


Piękna pogoda i piękne niebo pewnego sobotniego poranka. Znów kolorowanie. Szklanka-sowa kiedy poszliśmy ze znajomymi na pyszne naleśniki i jeszcze trochę, byśmy pękli z przejedzenia. Kolorowanie znów i pyszności przy okazji czytania Konwickiego.


Efekt końcowy: tęczowa mandala. Miły wieczór ze świeczkami, chwile tylko dla mnie. Zachwyty piękną pogodą, głównie z pracowego okna. I długi nadwiślański spacer - takie szukanie wiosny...


Tutaj dalej zdjęcia z szukania wiosny i inne atrakcje ostatniego dnia lutego: ostatkowe pyszności w Kawiarni w Pasażu, zaczytywanie się w tramwaju i wieczorne powroty z Bemowa. A ostatnie zdjęci: cóż, ratowanie pazurka :)


Marzec zapowiada się nie tak szaleńczo jak na początku miał być, ale i tak będzie cudnie :)

Wyrzucić warto choćby już
niejedną gorzko zbędną rzecz
więc zasuszone pąki róż
i reszta złudzeń z kątów precz
Trzeba posprzątać będzie i
zdmuchnąć płomienie wszystkich świec
by żaden cień nie wskazał mi
w którą ze stron za tobą biec

Ustalę nowy domu plan
od jutra - może już od dziś
nadchodzi słodka chwila zmian
tylko za tobą zamknę drzwi.

Basia Stępniak-Wilk: Słodka chwila zmian

Co mogę powiedzieć o zapominaniu? Mam do niego dwoisty stosunek.

Z jednej strony chcę pamiętać, bo każde doświadczenie, każde wspomnienie jest częścią mnie, jak to kiedyś ujęłam:

Mimo wszystko, chcę pamiętać. I to, co dobre i to, co złe. Bez wspomnień nie byłabym sobą, tą osobą, którą jestem. A jednak żyć wolę teraźniejszością.

Ale jest też druga strona. Czasem myślę, że nawet powinno się zapomnieć. Zostawić za sobą, nie gryźć się, nie analizować, nie zastanawiać się. Czasem myślę, że zapominanie czasem jest potrzebne, że trochę bez sensu jest składować w swojej pamięci rzeczy tak trochę na siłę, ot, żeby były, choć nie ma się nawet pewności, czy się przydadzą.

Tak w sumie, to myślę sobie, że najważniejsza jest umiejętność pamiętania tego, co ważne i zapominania tego, co nieważne.

link TU

W pewnym sensie wróciłam, bo czuję, że mogę dać tu z siebie więcej niż jedynie narzekanie, smęcenie, marudzenie i opowiadanie o tym, co mnie boli. Myślę, że to, co mogę napisać, może być czymś wartościowym dla innych.

Powoli zmieniam swój sposób patrzenia na życie, ludzi, na to, co mi się zdarza i... nie jest łatwo. Jednak z ludźmi, któych mam wokół siebie - jak najbardziej się da. Czasem dalej szukam, jak znaleźć w sobie energię, by nie stracić rozpędu, iść dalej i realizować to, co sobie zamierzyłam.

A co do zmiany optyki, podoba mi się ten cytat:

Czasem trudno jest to zrobić samemu. Czasem potrzebujesz pomocy. Nie musi to być psycholog, jeżeli nie wierzysz.

Lub nie chcesz.

Lub nie masz już siły.

Może to być ktokolwiek, kto Ci wskaże inną rzeczywistość i pomoże ci w nią uwierzyć. Ta nowa wiara zmieni Twoją biologię, Twój stan hormonalny – a dzięki temu zauważysz zmiany.

Moim psychologiem jest każdy, kto pomoże mi spojrzeć na świat innymi oczami.

Który wskaże mi inną drogę.

Który zmusi mnie do przemyślenia moich przekonań.

cytat STĄD

Oki, to się przyznam.

Po wielu wahaniach i wątpliwościach zebrałam się i piszę e-booka. Będzie on o stracie Mamy, radzeniu sobie z żałobą, o tym, co pomaga jako-tako wrócić do siebie, z dodatkiem w postaci wzmianek o książkach, filmach i różnych tekstach, słuchowiskach na temat. Zapewne pojawią się informacje, gdzie znaleźć pomoc jeśli się takiej potrzebuje.

Aktualnie moje pisanie to 18 stron A4 i jestem zdeterminowana, by pisać dalej.

Myślę, że po tych prawie dziewięciu latach mogę założyć, że mam coś do powiedzenia na temat przeżywania żałoby po Mamie.

A jeśli to, co mogę na ten temat powiedzieć, może sprawić, że komuś będzie lżej - to będzie dla mnie największa nagroda.

Nie będę też się zgrywać, przyznaję - dla mnie to też pewien rodzaj autoterapii.

Do napisania więc :)

Wyjdź, zniknij z mojego życia i więcej nie wracaj. Nie chcę Cię, nie mamy już chyba nic wspólnego, nie ma czegoś, co moglibyśmy sobie wzajemnie powiedzieć. Nie mamy powodu, by sobie coś powiedzieć. Zniknij.

Kiedyś ujęłam to w ten sposób:

Ciężko mi komuś powiedzieć: nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego, nie chcę żadnych wyjaśnień, odejdź, zniknij, niech Cię nie znam. Już łatwiej: przez jakiś czas nie chcę się kontaktować, potrzebuję czasu, potrzebuję odpocząć, do tego i tego dnia nie pisz do mnie i nie dzwoń, chcę się zająć sobą. Odezwę się. Albo i nie.

Co dodałabym teraz?

Dalej potwornie ciężkie jest dla mnie powiedzenie komuś, że to koniec. Zwykle robię to za późno niż za wcześnie. Zwykle daję zbyt wiele szans niż zbyt mało, wybaczam, kiedy nie powinnam już, daję szansę choć to już kolejna, raczej zapominam niż wypominam.

Może dlatego mocno przeżywam sytuację, kiedy dzieje się tak, że to ktoś wyrzuca mnie ze swojego życia. Tym mocniej, im mniej wiem o powodach, dla których tak się stało. Kiedy jednego dnia jest OK, a kolejnego nie ma już nic.

W dużym uproszczeniu: to dlatego ostatnimi czasy piszę tutaj tak rzadko- bo bardzo mocno mnie zabolało to, że ktoś wobec mnie zachował się właśnie tak, jak opisałam w akapicie powyżej - a nie chciałam o tym pisać zbyt wiele na tym blogu. Powoli mija ból, mam nadzieję, że skutecznie.

link TUTAJ

Poniżej śnieżyca konkretna i moje wędrówki do biblioteki a przy okazji zachwycanie się zimywm pejzażem, ciszą i spokojem. A ponizej dwie książki, które wtedy wypożyczyłam. Do jednej z nich miałam baaaaardzo mieszane uczucia, ale ostatecznie obie warto było przeczytać. Mój śliczny zeszyt, który poprawia mi humor jak tylko na niego spojrzę. Bluzka (tunika?) którą wyciągnęłam z szafy po tym, jak leżała tam kilka lat, bo ktoś mi kiedyś powiedział, że jest zbyt wyzywająca...
Powiem Wam jedno, świetnie mi się w niej ostatnio tańczyło.


Zaleganie w hamaku u Asi i ta myśl: kiedyś koniecznie chcę mieć hamak w swoim przyszłym mieszkaniu! Pyszna herbata, której troszkę przygarnęłam, mówię Wam pyszności: czarna liściasta herbata, kawałki kory cynamonu i szałwia, mrrr! A obok małe pijaństwo z rodzoną siostrą czyli nie ma to jak Belfast :) Poniżej jeden z moich styczniowych zachwytów książkowych i szron w drodze do pracy.


Zielono mi czyli pożeranie kiwi w pracy. Łoś światełkowy, którym się na nowo zachwyciłam.Osładzanie pracy czekoladowymi słodkościami i gra, którą zabrałam ze sobą na wspólne granie ze znajomymi przy miodzie pitnym. To był mega fajny wieczór. I "cztery pory roku" herbaciane - istne szaleństwo :) No i oczywiście dźwigi spotkane w drodze do pracy.


Bardzo zimowe pazurki w drodze... nie, nie do pracy, w drodze na pewne warsztaty, takie nietypowe podsumowanie roku metodą Points of you, o którym więcej dowiecie się TUTAJ. Kolejne zdjęcia właśnie z tych warsztatów, powiem Wam, że jestem pod wrażeniem. A poszłam, bo to znajoma była prowadzącą, jak widzicie, oczywiście poszłam z aparatem. Późniejsze sushi (biedronkowe) i zielona herbata, a jeszcze poza tym nauszniki, które sobie kupiłam z nadzieją, że będą idealną alternatywą dla czapek, których nie znoszę.


Jednego dnia dwa kocerty: podsumowujący warsztaty śpiewu i koncert WOŚPowy, na którym występowali m. in. The Tamblers. I nieodzowne tańce przy tej okazji i inne hulanki. Późniejszy powrót do mieszkania i zachwyty zimową nocą i ośnieżonymi drzewami. Jeden z późniejszych wieczorów: dbanie o swój dobry nastrój.


Planowanie niespodzianki i kolorowanki. A później zachwyty zimą w wolniejszej chwili, takie małe zatrzymanie się w biegu.


Niespodzianka urodzinowa na pewnym koncercie - eh działo się, działo w Irish Pubie! Kolorowanki i polowanie na błękitne niebo pewnego razu w drodze do pracy. I tofikowa mordka pewnego poranka po mega fajnej imprezie, kiedy nocowałam u znajomych :)


Urzekły mnie te tęczowe świeczki po prostu :) Pewnego wieczoru wybrałam się nad Balaton i udało mi się zrobić kilka udanych zdjęć, to w prawym górnym rogu to coś, z czego jestem autentycznie dumna. Tego samego wieczoru zrobiłam remanent w zdjęciach, co zakończyło się totalnymi zmianami na mojej ścianie.


Któregoś razu spodobało mi się graffiti na ścianie przy Rondzie Wolnego Tybetu i też mu oczywiście zrobiłam zdjęcie. Listek to ze spaceru w pewien piękny i słoneczny dzień, późniejsze zdjęcia z wizyty w To lubię i gry w kalahę, prosto stamtąd poszłyśmy na ciuchowe zakupy - czego efekt poniżej, to się chyba nazywa poncho :D


Zachwycanie się błękitnym, czystym niebem i Pałacem Kultury w dniu kiedy łapałam polskiego busa i jechałam do rodzinki. Domowy pączek, pysznoooości. I pożegnanie pewnego urokliwego miasta o zachodzie słońca a później... zaskoczenie dworcem, zachodnim zresztą.


To pierwsze zdjęcie z lewej jest dla mnie takie... wiosenne, oczywiście bez dźwigu by się nie obeszło. Obok Mjud z Ma. i nieco wiosenny klimat też. Tuż po wschodzie słońca zachwycające niebo i energetyczne wzory wymalowane przeze mnie. I pewien miły, wieczorny spacer nad stawem na Bemowie, pomiędzy biblioteką, biblioteką a kawą :)


I taki wieczór tylko dla mnie: olej kokosowy na włosy, mapa marzeń i "magiczny zeszyt" do ręki :) Udał mi się ten wieczór... i cały styczeń. Choć nie powiem, był męczący.

Składniki:

1 1/3 szklanki mąki tortowej
1 szklanka płatków owsianych
200 g masła
1/2 szklanki cukru kryształu
1 opakowanie cukru waniliowego
1 szklanka ziaren słonecznika
1 łyżka czarnego sezamu
1 łyżeczka sody oczyszczonej
1/2 szklanki cukru brązowego

W styczniu całkiem miło mi się czytało, choć dziwnym trafem często trafiałam na temat szaleństwa w różnych konfiguracjach, co momentami bywało ciężkie. Poza tym większość "styczniowych" książek albo ktoś mi polecił, albo wypatrzyłam je na lubimyczytać, tylko jedna z w sumie była dziełem przypadku, ale całkiem udanym (mam na myśli pierwszą pozycję).

1.Aleksandra Zielińska: Bura i szał
Ciężka, mroczna i niepokojąca. Przejmujący opis szaleństwa... choć czytając, nieraz się człowiek zastanawia, kto tu tak w gruncie rzeczy jest szaleńcem i kto właściwie zwariował. Polecam.

2. Brunonia Barry: Wróżby z koronek
W sumie klimaty nieco podobne do poprzedniej pozycji. Też coś na kształt szaleństwa, też mroczne i ciężkie historie. I ten moment, kiedy okazuje się, że wszystko jest inaczej niż się na początku wydawało, a po drodze dało się zauważyć tego subtelne zapowiedzi.
Świetnie napisana książka.

3. Jon Kabat-Zinn: Gdziekolwiek jesteś, bądź
Potrzebowałam się zagłębić w temat mindfullness i ta książka okazała się do tego idealna. Przystępnie napisana, jak dla mnie zgoła ciekawa wiedza podana w całkiem przystępnej formie.
Mały cytat:

Taktyka, jaką przyjmujemy w czasie medytacji, polega na tym, by wyłącznie obserwować wszystko, co pojawia się w umyśle i ciele i rozpoznawać bez potępienia i lgnięcia, wiemy bowiem, że nasze osądy są nieuniknionymi i z konieczności ograniczającymi myślami o doświadczeniu.

4. Pauline McKinnon: Wycisz strach. Jak przezwyciężyć lęk, panikę i agorafobię
Na początku czytało mi się mega, mega ciężko. Opisy agorafobii i wszystkiego, z czym zmagała się autorka bardzo mocno przytłaczały. A później wręcz ciężko było uwierzyć że medytacja wyciszenia dr Mearesa może zdziałać takie cuda, ale opinie na ten temat są zgodne, więc zapewne sprawdzę na sobie :)

5.Tammy Greenwood: Roziskrzony świat
Jestem pod wrażeniem. Zapowiadała się taka sobie opowieść jakich wiele. Momentami troszeńkę działał na nerwy język. A jednak całość oceniam bardzo dobrze, zaskoczył mnie sposób poprowadzenia narracji i przesłanie, które ze sobą niesie cała książka - tak niepodobne do większości książek, gdzie pojawia się on, ona i "ta trzecia" - ale nie ukrywam, że to dość oryginalne ujęcie tematu bardzo mi pasuje.

6. Rhonda Byrne: Sekret
Z tą książką miałam dość duży problem. Polecił mi ją znajomy, choć byłam do niej (i podobnych) uprzedzona. Wypożyczyłam ją i długo zwlekałam, zanim się w ogóle do niej zabrałam. Opinie o niej krążą skrajne. A co ja powiem? Cóż, nie powiem, że przewróciła mój światopogląd do góry nogami, jednak kilka cennych myśli z niej zaczerpnęłam, tak więc warto było.