Margerytkowo

Znalazłam się w takim dziwnym momencie mojego życia, że dochodzę do zaskakujących wniosków. Mianowicie, dopiero teraz czuję, że pewne rzeczy dopiero teraz zostawiam za sobą, że niektóre zadraśnięcia dopiero teraz się zabliźniają, że już nie boli, że ... że to tak bardzo przeszłość.

I myślę sobie, że niczemu nie służy wracanie do przeszłości i zadręczanie się nią. Na ten moment chyba nawet nie bardzo mi służy analizowanie jej i zastanawianie się nad nią.

Spróbuję po prostu żyć. A jeśli będą jakieś problemy, na pewno się nad nimi pochylę,zmienię trochę swoje podejście i pójdę dalej.

Tak, bywało źle i owszem, życie dało mi w kość. Jednak, jak już to kiedyś napisałam, mogłam z tych doświadczeń wyjść o wiele bardziej poobijana. Jednak... nie jest tak najgorzej.

Myślę sobie czasem, że patrzenie na zasadzie: losie, jak mnie doświadczyłeś, czemu mi się tyle złych rzeczy zdarzyło - jest dość mocno pozbawione sensu. Może było ciężko, może czasem życie mnie przerastało... nie zaprzeczam, mogło być łatwiej.

Jednak nigdy nie będę wiedziała, kim bym była bez tych doświadczeń, nigdy nie będę pewna, czy bez któregoś z moich dotychczasowych doświadczeń nie byłabym teraz pozbawiona czegoś, co sobie wypracowałam, jakiejś ważnej umiejętności, cechy, czegoś, co stało się moim udziałem, bo się starałam... Nigdy nie będę wiedziała, czy gdybym nie wiedziała z własnego, namacalnego doświadczenia, jak może być źle, czy miałabym w sobie dość motywacji i wytrwałości do dążenia, by było o niebo lepiej, do podnoszenia się po kolejnych rozczarowaniach, upartego dążenia do tego, co o niebo lepsze.

Dlatego... chcę po prostu żyć. Uśmiechać się i cieszyć się z tego, gdzie jestem i ile jeszcze pięknych rzeczy może się stać moim udziałem.

A zastanawiać się nad przeszłością i wpływem nienajlepszych doświadczeń tylko wtedy, kiedy zaistnieje taka potrzeba... nie "na wszelki wypadek".

Moje dzieciństwo i wczesna młodość mogłyby zagwarantować kilku psychoterapeutom pewną pracę na kilka lat, a jednak wybaczenie, zrozumienie i nazywanie pewnych zjawisk dobrymi i umiejętnymi słowami spowodowały, że nie osądzam i nie cierpię. (...) Potrafię o tym mówić, wyciągnęłam wnioski. Mówię jednak dobrymi słowami, a wnioski uważam za niewątpliwą korzyść takiej przeszłości. Myślę o tym inaczej niż osoby wciąż czujące negatywne uczucia, widzę to jako dojrzała kobieta, a nie mała dziewczynka. Nie powiem, że w żaden sposób nie odbiło się to na moim życiu, na moich wyborach, jednak nie mam żalu w sobie i nie noszę w sobie „zranionego wewnętrznego dziecka”.

Iwona Majewska-Opiełka: Powiedz to dobrym słowem

Łupinka i kolce, plus miękkie wnętrze - wypisz, wymaluj, cała ja.

Otwarta łupinka i miękkie wnętrze na zewnątrz - też cała ja.

A wszystko... tak bardzo zależne od sytuacji.
Bo co powiedzieć o kimś, z kim znajduję wspólny język bez żadnego wysiłku i tak po prostu, bez żadnych starań wiem, że jest OK, ot tak. Zarazem bez starań, jak i bez nadziei na coś więcej, nowa i jednocześnie bardzo pożądana sytuacja.

Czasem, jak wszystko inne - i to chciałabym zrozumieć: jak to się "samo" dzieje, że z kimś łapię dobry kontakt i znając bardzo krótko, wiem, że jest OK poruszać tematy takie a nie inne i nie będzie mi nikt miał tego za złe. To "skracanie dystansu" tak bardzo nieświadome, zwykle zauważane po fakcie.

Jaki świat jest inny- gdy zamiast po nim chodzić, dotykać go stopami-wtulamy się w ziemię.
Jaki inny jest świat- gdy zamiast brodzić wśród traw, deptać po nich i patrzeć na nie z góry, zanurzamy w nich głowy, a one łaskoczą policzki, muskają wargi, wplątują się w nasze pocałunki.
Trawy ogromnieją w tej bliskości, wyrastają ponad nas, jak dobrze jest wtedy chłonąć nieskończone bogactwo kształtów, barw, lśnień, szelestów, bzykań, brzęczeń-
Ukryci wśród wysokich pni sosnowych pod dachem kołyszących się koron z prześwitem nieba pośrodku

jesteśmy jednością
i jedność tworzymy
wszystko pulsuje
gwar owadów
szelest traw
kołysanie drzew
słońca migotanie
ziemia przyjmuje nasz uścisk
i niebo- niebo- niebo-
ptak krzyczy razem z nami!

A potem wszystko ucisza się uspokaja nasyca kolebie płyniemy na obłoku w stanie nieważkości motyl siada ci na dłoni poruszasz nią lekko motyl odfruwa twoja ręka przypływa do mojej splatają się nasze palce jesteśmy szczęśliwi bezgranicznie szczęśliwi.

Żyję. Wiem, po co.

Krystyna Berwińska: Con amore

Tymczasem jestem tutaj. Nie wiem, jak długo, może w jakimś momencie stwierdzę, że chcę iść w zupełnie innym kierunku. Może. Na razie chcę tu zostać i dać szansę temu nowemu, co się pojawiło w moim życiu i trochę zmieniło jego kierunek. Skoro już stwierdziłam, że gdyby pominąć choć jedną poznaną osobę, moje życie mogłoby być diametralnie inne - to wszystko, co się dzieje teraz, też ma swoje sensowne i najlepsze z możliwych miejsce.

Tymczasem sklejam w całość wszystko to, co się roztrzaskało, co pękło i co jeszcze skleić się da. Zbieram wszystkie kawałki, sprawdzam, czy na pewno jeszcze jest co ratować; czasem tak, choć wymaga to wiele cierpliwości; czasem zupełnie nie i choć boli - trzeba odejść do czegoś innego.

Tymczasem w fizycznym zmęczeniu odnajduję ukojenie, a kolejne kilometry na rowerze, prócz swobody przypominającej tą z czasów dzieciństwa, dają również porządną dawkę endorfin, pozwalającą nabrać dystansu do wszystkiego innego.

Tymczasem porządkuję, sprzątam, wyrzucam, wprowadzam ład - zgoła materialnie, a jakoś tak to działa, że i w głowie robi się jaśniej.

Z jednej strony boli teraźniejszość i niezbyt odległa przeszłość.

Z drugiej strony ta dalsza przeszłość, sprzed kilku lat, kilku miesięcy, po raz pierwszy jest tak mocno odległa.

Chyba, tak nieśmiało, mogłabym być szczęśliwa.

Wiem, że to "tylko" połowa sierpnia, ale dla mnie już prawie jak jesień... te krzyczące, "sejmikujące" ptaki za oknem, chłód i zgoła jesienna pogoda, grzaniec z przyprawami, by się rozgrzać i gorący prysznic.

I w pewnym sensie koniec jakiegoś etapu we mnie.

Trochę smutno, trochę straszno, jak mówią.

Nie powiem, że mi z tym dobrze, jednak zawsze to bodziec, by się zmierzyć ze sobą.

Co się stanie gdy nam "zniknie" lewa strona wszystkiego? Co może się wydarzyć, jeśli w październikowy poranek w stercie liści znajdziemy płaczące niemowlę? Co jeśli bohaterką zbioru opowiadań jest dziewczyna, której wszyscy mówią: za kogo Ty się do diabła, uważasz? Świat, gdzie książki są zakazane i palą je strażacy, dom, gdzie główny bohater ma siostrę mieszkającą w urnie na kominku, staw, który bywa oceanem i medytacja, która może być stylem życia. Zapraszam w podróż po moich czytelniczych odkryciach lipca.

1. Lisa Genova: Lewa strona życia

Niesamowita książka. Ciężko sobie wyobrazić, że można w wyniku wypadku stracić świadomość swojej lewej strony ciała, a nawet więcej: dostrzegania lewej strony wszystkiego - ale to możliwe. Niesamowicie prostu ale bardzo intrygująco napisana książka, bardzo mocno polecam. Teraz na swoją kolej czeka Motyl tej samej autorki :)

2. Catherine Ryan Hyde: Dzień, który zmienił wszystko

Wcześniej przeczytałam Nie pozwól mi odejść i zaciekawiona stylem autorki, sięgnęłam po więcej. I się nie rozczarowałam. Napisana w ciekawy sposób, o trudnych sprawach, ale bez zbytniej czułostkowości i sentymentalizmu, bez popadania w patos. Poza tym dla mnie ta książka jest bardzo o byciu odpowiedzialnym i o w gruncie rzeczy bezwarunkowej akceptacji. Mocno mi zapadł w pamieć fragment, gdzie żona stawia męża przed wyborem: albo ja albo Twój przyszywany syn. Na co on odpowiada: on, bo Ty nigdy nie próbowałaś się do niego przekonać, w przeciwieństwie do niego, poza tym on nigdy nie postawiłby mnie przed wyborem: ona albo ja.

Większość ludzi woli sądzić, że ich uprzedzenia wynikają bez reszty z winy osoby, do której je czują, i ta pokrętna logika wydaje się im rozumna. Ja jednak nie widzę w tym ani krztyny sensu. To jakby powiedzieć, że Twoją winą jest, że cię zastrzeliłem, ponieważ pistolet był wymierzony w ciebie. Takie podejście zupełnie nie bierze pod uwagę osoby celującego. Niemniej to popularna perspektywa. Zapewne dlatego, że prostsza. Uwalnia ludzi od ciężaru autorefleksji.

3. Alice Munro: Za kogo ty się uważasz?

Zbiór opowiadań, które łączy postać głównej bohaterki... Całkiem OK, choć w miarę kolejnych opowiadań, coraz mniej miałam ochotę czytać dalej. Nie wiem w sumie z czego to wynikało, bo to kawałek całkiem przyjemnej lektury, ale mi czegoś zabrakło. Niemniej jednak czytało się dość miło.

4. Ray Bradbury: 451 stopni Fahrenheita

Jedno wielkie ŁAŁ. Dobrze napisana, wciągająca i ... cóż, zmuszająca do nieco niewesołych refleksji, ale akurat to ostatnie mi bardzo pasowało. Wyobraźcie sobie świat, gdzie czytanie książek jest zakazane, krytyczne myślenie jest zakazane... i nie dlatego, że ktoś odgórnie taki nakaz narzucił. Tak wygląda właśnie świat 451 stopni Fahrenheita. Warto po tą książkę sięgnąć. Co ciekawe, w bibliotece się dowiedziałam, że jest aktualnie lekturą, co mnie zaintrygowało, dalej nie wiem, w której klasie.

Takich rzeczy nie da się zaplanować! Przecież nawet kiedy jeszcze mieliśmy wszystkie potrzebne książki, sami właziliśmy na najwyższe możliwe urwiska i skakaliśmy stamtąd. Ale z całą pewnością potrzebujemy oddechu. I wiedzy. Jeśli je zdobędziemy, może za tysiąc lat będziemy się rzucać z niższych urwisk. Książki są po to, by nam przypominać, jacy z nas durnie.

5. Neil Gaiman: Ocean na końcu drogi

Magiczna, niezwykła opowieść, jak to u Gaimana: magia, koty i różne nieprzewidziane zdarzenia. Plus trochę taka opowieść jak dla mnie o zaufaniu, odpowiedzialności za kogoś i traceniu... zamknięta w pięknych słowach, bardzo klimatyczna. Przeczytałam niemalże jednym tchem, ciężko mi się było od niej oderwać. Bardzo, bardzo warto.

Nie tęsknię za dzieciństwem, ale brakuje mi radości czerpanej z z drobiazgów, nawet wtedy, gdy wokół wszystko się wali. Nie potrafiłem zapanować nad światem, w którym żyłem, nie mogłem odejść od rzeczy, ludzi ani chwil, które mnie raniły, lecz znajdowałem radość w tych niosących szczęście.

6. Annabel Pitcher: Moja siostra mieszka na kominku

Zaczajałam się na ową książkę od dawna, no i w końcu upolowałam. Zdecydowanie warto było. Niebanalnie napisana opowieść o stracie, o losach pewnej rodziny, która właściwie się rozpadła po tym, jak jedno z dzieci tragicznie zginęło. Trochę przypominała mi Nostalgię anioła, ale nie było to negatywne skojarzenie. Plusem było to, że autorce udało się uniknąć cukierkowej czułostkowości i słodkich opisów, jak to się wszyscy kochali i miłość ich ocaliła, a mimo śmierci kogoś bliskiego, wszystko się ułożyło. Momentami czytanie było jak zgrzyt i człowiek miałby ochotę krzyknąć: nie! jak możesz coś takiego robić!? - ale dzięki temu bohaterowie byli zwyczajnie ludzcy.

7. Pema Chödrön: Kiedy życie nas przerasta. Psychologia buddyjska w życiu codziennym

Szukałam od dawna, choć mam wrażenie, że dopiero teraz był idealny moment na to, by po nią sięgnąć i wziąć z niej dla siebie maksymalnie dużo. W zabawny sposób wpisała się w moje pomysły na życie i próby medytowania, będąc za razem ciągiem dalszym pewnej rozmowy po ostatnich tańcach prowadzonej. W skrócie: warto ją przeczytać, by przekonać się, że medytacja to może niekoniecznie siedzenie bez ruchu ale coś jak styl życia. W jakimś sensie bardzo potrzebowałam tego, co w niej znalazłam.


Gdyby ktoś chciał zerknąć, co aktualnie pożeram, pożarłam, albo dopiero planuję, można mnie znaleźć TU.

Często się czegoś boję. Nieraz, kiedy już skonfrontuję swój strach z rzeczywistością, wychodzi, jak bardzo było to... wydumane? Przesadzone? Nijak mające się do rzeczywistości?

Albo patrzę komuś w oczy i w tym momencie zyskuję pewność, że przecież ze strony tej osoby nie spotka mnie nic złego, po prostu nie ma takiej opcji, jedyne negatywne scenariusze są możliwe tylko w mojej głowie. Na szczęście...

Nie jestem już taką kupką strachów, jak bywałam, jednak czasem jest ciężko, mimo wszystko, mimo całej masy pozytywów.

A czasem się boję tak po prostu: poznając kogoś, zamieniając z nim więcej niż parę słów, wiedząc, że po raz pierwszy od czasów Akademii zaczynam "wsiąkać" w grupę osób, że chcę tak a nie inaczej spędzać czas, w nowych miejscach, nowych aktywnościach. zmienić swoje "nie ogarniam" i radzić sobie lepiej niż teraz, mimo, że do ideału ciągle daleko.

Niepokój, czy to dobrze. Niepokój, czy nie dostanę po głowie. Znów.

A jednocześnie widzę, jak zaczyna mi brakować "czegoś więcej", czegoś poza pracą... Nie, żebym tęskniła za czasem, kiedy pracowałam, byłam wolontariuszką Akademii Przyszłości na co dzień i Fundacji Maraton Warszawski raz na jakiś czas. Nie zafundowałabym sobie dobrowolnie podobnego zamieszania teraz, jednak... czuję jakiś niedosyt.

Jedna z rzeczy, które w sobie zdecydowanie lubię to odwaga by mimo obaw iść dalej, poznawać ludzi i mimo lęku - angażować się w różne bliższe i dalsze znajomości.

Póki co sytuacja wygląda następująco: boję się, ale mimo to zamierzam po prostu żyć i nie zamartwiać się zbytnio przyszłością.

***
współczesnym

boimy się siebie
podejrzliwie przyglądamy się sobie
ostrożnie mijamy się na schodach
niechętnie otwieramy drzwi
częściej udajemy że nie ma nas w domu
ściskając czyjąś dłoń obawiamy się pułapki
dlatego czasami
przechodzimy na drugą stronę ulicy
wieczorami nie wychodzimy z domu
a dla pewności
w kieszeni trzymamy pistolet
gotowy do strzału

nie bój się
nie jestem złodziejem
nie jestem mordercą
nie jestem twoim wrogiem
uśmiech który mam na twarzy
nie jest maską
to jest most
po którym próbuję iść na spotkanie
z tobą

Tradycyjnie już, nie wiem, kiedy mi minął lipiec. Dopiero co się zaczynał, a już jego ostatni dzień.
No cóż, może powinnam przywyknąć, że czas mi biegnie jak opętany i nijak nie chce zwolnić.

Jednak jak by na to nie patrzeć, cieszę się, że jestem w takim miejscu, w jakim jestem. O wiele lepszym niż rok temu. W większości jest mi po prostu dobrze. Jakoś się powoli ogarniam. Z naciskiem na "powoli".

I, co jak na mnie dość niezwykłe, trzy dni zupełnie wolnego od pracy i wszelkich zobowiązań. I co jeszcze bardziej niezwykłe, dzień, kiedy odbieram zaskakujący telefon od mojej przyjaciółki z dzieciństwa i mogę na jej równie zaskakujące pytania odpowiedzieć: tak, wiesz, jestem dziś cały dzień w domu... nie, nie mam żadnych planów... spoko, wpadajcie. I słuszne domysły, że ta niespodziewana wizyta zwiastuje jedno: zbliżający się ślub. Swoją drogą, znów ściągnęłam myślami kogoś, kto jest mi bliski...

Wczoraj zrobiłam sobie długi spacer, bez planu, bez celu, za to z nieodłącznym aparatem. Miło. Chyba to właśnie był ten brakujący element tego pierwszego od dawna, w pełni wolnego weekendu: wyspałam się, nadrobiłam wszelkie książkowe zaległości, a nawet obejrzałam dwa z odkładanych na później filmów, nadrobiłam pisanie pamiętnika, (no po prostu nie wierzę w to wszystko), a i tak mi było czegoś brak. Po dłuuuugim, samotnym spacerze jest idealnie. Pięć kilometrów to w sam raz by złapać oddech. Jak to mówią: czasami trzeba długo iść, by dojść do siebie. Choć i tak nawet tak cudny spacer nie rozproszył do końca mojego smutku.

Na to ostatnie myślę, że nie jestem na ten moment zbyt wiele poradzić. Mogę tylko nie uciekać od ludzi, ani nie uciekać od chwil tylko dla siebie - i mieć nadzieję, że smutek minie raczej wcześniej niż później. Może jeszcze powinnam sobie napisać na czole, że choćby się waliło i paliło, do niektórych ludzi nie ma powrotu, bo to byłoby proszenie się o kłopoty.

Tak więc, żeby nie było nudno, na dziś planuję rowerową przejażdżkę (sama, skoro Królik się zamotał), a później lody, już z Królikiem. I mam nadzieję, że w Limoni będą mieli najdziwniejsze i najbardziej zaskakujące smaki dziś, chętnie bym spróbowała czegoś nowego. Po ostatnich lodach z Pa. moja prywatna lista przebojów jeśli chodzi o lody wygląda następująco: na pierwszym miejscu czarny sezam, na drugim estragon, a na trzecim cedr (nie mylić z cydrem;)

-Boję się Alicjo. Niby wszystko dobrze, ale czuję strach przed ludźmi. Czyżbym oszalał?
-Tak, odbiło Ci,zbzikowałeś, dostałeś fioła! Ale zdradzę Ci sekret.Wszyscy najlepsi ludzie też tacy są.

Kolejny wieczór, kiedy słucham TEGO i nie mogę się oderwać. Fismoll to już całkiem dużo szczęścia, joan też, a joan i Fismoll jednocześnie - to już po prostu poezja :)

Jest pozytywnie, zdecydowanie idzie ku dobremu, kiedy dziś wieczorem szłam na spacer, wokół wszystko pachniało latem i myślałam sobie, jak mi kurczę dobrze, jak ze wszystkich momentów mojego życia ten jest chyba najlepszy... a jednocześnie jak wytłumaczyć to, że dwa ostatnie wieczory i jedną noc przepłakałam? Taka dwoistość:

...jest ktoś, co mi skrzydła rozwija,
i ktoś, co mi skrzydła pęta;
jest ktoś, co mi oczy zakrywa,
i ktoś, co światło ciska;
jest jakaś ręka święta
i jest dłoń inna, przeklęta;
jest Szczęście, co się ze mną mija
i nieszczęście, które mnie tuli...

Stanisław Wyspiański

Trochę boli. Minie. Ot postanowiłam zaufać komuś, kto już zaufanie kiedyś zawiódł. Może było warto tylko dlatego, by się przekonać, że jeśli komuś warto ufać to sobie... i własnej intuicji.

I może tylko tym mocniej się przekonuję, jak bardzo cenię zupełne przeciwieństwo, czyli szacunek dla kogoś, kto Ci zaufa, odpowiedzialność za to, jakie uczucia budzi się w innym człowieku i akceptację... niezależnie od tego, czy ktoś Ci płacze w rękaw, czy patrzy na Ciebie uśmiechniętymi oczami.

Może to jest właśnie odpowiedź na moje wątpliwości: boisz się? masz wątpliwości? To paczaj jak źle może być z kimś innym.

I paradoksalnie, zaczynam doceniać pesymizm, czemu: o tym napiszę niebawem - o tym, czemu nie chcę za bardzo ufać skrajnym optymistom też :)

A na koniec jeszcze taki cytat:

W praktyce ten proces wygląda następująco – stoisz na brzegu, na którym czujesz się bezpiecznie i komfortowo. Przed sobą masz olbrzymie bajoro błota i mułu, za którym podobno jest wszystko, o czym marzysz. Wierzysz w to, więc pełen dobrych emocji zdejmujesz buty i zanurzasz się w błocie. Z trudem brniesz przed siebie i mając za sobą mniej więcej 20% drogi doświadczasz pierwszego kryzysu pod tytułem: „Myślałem, że będzie łatwiej”

cytat STĄD

Zrozumcie, że język może ukryć prawdę, ale oczy - nigdy! Ktoś wam zadaje niespodziewane pytanie, nie zdradzacie się nawet drgnieniem, błyskawicznie bierzecie się w garść i wiecie, co należy powiedzieć, żeby ukryć prawdę, i wygłaszacie to niezmiernie przekonywająco, i nie drgnie na waszej twarzy żaden muskuł, ale - niestety - spłoszona pytaniem prawda na okamgnienie skacze z dna duszy w oczy i już wszystko stracone.

Michaił Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

Jedna wielka burza. Emocje, które trudno okiełznać. Wspomnienia, które wracają, choćby się wcale tego nie chciało i utrudniają cieszenie się z teraźniejszości.

Niebawem minie rok, odkąd zdecydowałam się odrzucić opinie innych i zaufać własnym odczuciom dotyczącym kogoś z mojej dalszej rodziny. Okazało się to jedynym rozsądnym wyjściem i naprawdę cieszę się, że tak wybrałam. Mój świat byłby o wiele bledszy i smutniejszy bez tego.

Za niedługo minie też rok, od pewnego przypadkowego spotkania w autobusie, które zapoczątkowało serię wydarzeń, po których nic nie pozostało takie samo. Bez najmniejszej przesady mogę napisać, że gdyby nie tamto przypadkowe spotkanie w połowie sierpnia zeszłego roku, na pewno nie byłabym tu, gdzie jestem teraz.

Tym, co najmocniej wwierca mi się w świadomość i nie pozwala utonąć w strachach, złych wspomnieniach i obawach - jest właśnie świadomość trwania przez tak długi okres czasu: tygodni, miesięcy, a później niespełna roku. Niby wydaje się, że to tak niedawno, a później człowiek sobie myśli: nie wiem, kiedy to "niedawno" stało się rokiem.

Co do cytatu z początku tekstu: zastanowiłam się raz, na ile Pan Uśmiech świadomie, a na ile intuicyjnie korzysta z wiedzy o tym, że tak wiele da się powiedzieć spojrzeniem i że czasem naprawdę, nie trzeba niczego więcej. Myślę sobie czasem nawet, że słowa mogą dawać furtkę do polemiki, dyskusji, niewiary, mówienia: nie, nie wierzę Ci, że tak jest. A tymczasem, jeśli ktoś Ci patrzy w oczy w taki sposób, że od tego jednego spojrzenia wiesz, że doskonale zdaje sobie sprawę nie tylko z tego, jak ciężko czasem z Tobą wytrzymać, i że masz wady - ale mimo to ma dla Ciebie tyle akceptacji i tak zwyczajnie po prostu, bez warunków i zastrzeżeń, bardzo Cię lubi... z tym się nie da dyskutować. Sądzę nawet, że gdyby chcieć to samo zawrzeć w słowach, mogłoby się nie udać, a same słowa, o wiele łatwiej uciekłyby z pamięci - w przeciwieństwie do takiego jednego spojrzenia.

Wspomnienie tamtego letniego popołudnia, kiedy na ławce w parku rozmawialiśmy o rzeczach poważnych i zgoła niepoważnych - podnosi mnie na duchu w gorszych chwilach i pomaga iść dalej, kiedy wspomnienia zbyt mocno ciągną w dół.

Wszak pamiętam czyjeś stwierdzenia, że akceptuje to, że mam takie a nie inne podejście do czegoś - powiedział mi to, a ja tego zupełnie nie czułam, dla mnie to były puste słowa... Pan Uśmiech nigdy mi czegoś podobnego nie powiedział, a jednak wiem na pewno, że tak jest. Pomimo wszystkiego co we mnie mało pozytywne.



dystans,czyli mimo chęci nie otworzysz się tak szybko, bo masz w sobie dużo emocji, które mogą Cię przytłaczać swoją siłą, gdy okaże się, że to jest prawdziwe. 

Czasem się zastanawiam, co ja właściwie mam wspólnego z optymizmem i... nie wiem :P

Niektórzy nazwaliby mnie skrajną pesymistką, inni optymistką, zapewne wszystko zależy od punktu widzenia...

A ja co o tym myślę?

Myślę, że czasem chcę widzieć tylko to, co dobre, pozytywne, niejako z premedytacją unikając dostrzegania tej ciemniejszej strony; skupiam się na tym, na czym chcę się skupiać, zaliczając wcześniej czy później katastrofę :/ Nie raz i nie dwa.

A jednocześnie jest we mnie trochę z pesymisty- coś, co trochę bezrefleksyjnie jako dziecko przejęłam od najbliższych... Takie spodziewanie się po innych ludziach tego, co najgorsze, spodziewanie się że coś się stanie, ktoś mi zrobi krzywdę, albo po prostu niefortunny bieg wydarzeń obróci wniwecz moje plany i marzenia. To akurat coś, z czym mocno w sobie walczę, nie chcę tak.

Mimo wszystko myślę, że optymizm we mnie ma się całkiem dobrze, a na pewno może się mieć lepiej. Mimo wszystko chcę się po innych ludziach i świecie spodziewać przede wszystkim tego, co dobre.

A tak pisałam o tym kiedyś:

Szukam więc pozytywów w każdej sytuacji, ostatecznie myśląc, że niekiedy niespełnienie pragnień jest lepsze niż ich spełnienie (Koralinowe "uważaj czego sobie życzysz"), zdarza mi się skupić na jakimś drobiazgu i uśmiechnąć choćby w najbardziej ponury dzień - bo zobaczyłam promień słońca, piękny kwiat, kawałek błękitnego nieba spośród chmur. A gdzieś obok tego zdarza mi się zmartwić jednym drobiazgiem, obawiać, że jedna zła rzecz pociągnie za sobą kolejne, spodziewać się tego, co smutne, bolesne, złe...

Link TU

Zaczynam coś zupełnie nowego, nową "przygodę". Czy się okaże na dłużej, czymś poważniejszym i czymś, w co się "wkręcę" - to się okaże. Może zwyczajnie uznam, że to nie dla mnie, że się nie nadaję? Kto wie? Na razie wkręcam się w kurs internetowy, żeby sprawdzić, czy to dla mnie. I sprawdzę to :)

A jednocześnie porywam się na napisanie e-booka na bardzo ważny dla mnie temat - i sądzę że nie tylko dla mnie ważny, jestem pewna, że przynajmniej paru osobom mogę pomóc, ujmując w słowa to, co mi po głowie kołacze. I oczywiście, nie oszukujmy się: pisząc, pomogę też sobie. A może przede wszystkim pomogę sobie. Tak czy inaczej, gra jest warta świeczki. Plan jest taki, by e-book był gotowy 9 listopada. Tak więc: wyzwanie czas zacząć!

Na razie tylko w sferze planów jest pewien pomysł związany z robieniem zdjęć... choć tym razem nie chodzi bynajmniej o zdjęcia makro. Na razie nie powiem więcej, chcę tylko zasygnalizować, że pomysł jest, że się rozwija, że w swoim czasie zapewne ujrzy światło dzienne, chyba, że mój zapał okaże się być słomianym ;) Ale mam nadzieję, że stopniowo, krok po kroku zaplanuję co i jak i przejdę do działania...

Emocjonalnie też mam aż zanadto do przepracowania... niekiedy dopiero teraz zdaję sobie sprawę z przyczyn własnych dziwnych reakcji, dlaczego tak, dlaczego siak... Często bywa to dość mocnym zaskoczeniem i nie zawsze przyjemnym, ale na pewno lepiej zdawać sobie sprawę, niż się łudzić.

I choć to pewnie już nieraz pisałam, napiszę po raz kolejny: jestem wdzięczna za wszystko to co mniej lub bardziej materialnie "mam", za ludzi, których mam wokół siebie, za możliwości, z których mogę skorzystać, za pomysły, umiejętności i rzeczy, które w sobie wypracowałam. Cieszę się, że jest tak, jak jest....

Moje myśli kierują się ku jednemu z wierzeń buddyjskich. Według niego dąb powołują do życia dwie siły jednocześnie. Jest to, co oczywiste, żołądź, od którego się to wszystko zaczyna, zalążek, który zawiera w sobie całą obietnicę i cały potencjał wyrastający w drzewo. Wszyscy to widzą. Niewielu jednak jest w stanie rozpoznać  inną działającą tam siłę - samo przyszłe drzewo, które tak bardzo chce powstać, że zmusza żołądź do zaistnienia, swoim  pragnieniem wyciągając młodą roślinkę z pustki, kierując ewolucją od nicości do dojrzałości. W tym sensie, mówią mędrcy zen, to właśnie drzewo dębu stwarza żołądź, z którego się narodziło.

Myślę o tej kobiecie, jaką się ostatnio stałam, o życiu jakie terazz prowadzę i o tym, jak bardzo zawsze chciałam być tą osobą i wieść to życie, wyzwolona z farsy udawania, że jestem kimś innym niż tylko sobą. Myślę o tym wszystkim, co musiałam znieść zanim dotarłam tutaj i zastanawiam się czy to j a - – to znaczy ta szczęśliwa i zrównoważona ja, drzemiąca teraz na pokładzie tej małej indonezyjskiej łodzi rybackiej – przez te wszystkie ciężkie lata ciągnęła tę drugą, młodszą, bardziej zdezorientowaną i szamocącą się. Ta młodsza ja byłam tym pełnym możliwości żołędziem, jednak to ta starsza j a, ten istniejący już dąb, powtarzała cały czas: „Tak…rośnij! Zmieniaj się! Ewoluuj! Przyjdź i spotkaj się ze mną tutaj, gdzie j a już istnieję, wypełniona i dojrzała! Chcę, byś we mnie wrosła!” I możliwe, że właśnie to obecne i w pełni urzeczywistnione j a unosiło się cztery lata temu nad łkającą na posadzce w łazience mężatką i może to j a szeptałam czule do ucha tej pogrążonej w rozpaczy kobiety: „Wracaj do łóżka, Liz…” Ja już wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że ostatecznie wszystko sprowadzi nas razem t u t a j. Dokładnie tutaj, dokładnie w tę chwilę, bo to jest miejsce,  w którym na nią zawsze czekałam, spokojna i zadowolona.(…)

Elizabeth Gilbert: Jedz, módl się, kochaj

Myślałam o tym od dawna, jednak zwykle "nie było okazji", było mnóstwo innych ważniejszych rzeczy, zawsze coś się działo. A gdzieś obok tego świadomość, że przynajmniej kilka z bliskich mi (wtedy) osób zareagowałaby mniej więcej tak: ale to bez sensu, przecież tak na jeden dzień to strasznie krótko, ale samej? - jeszcze coś Ci się stanie.

A później, po tych ostatnich ciężkich tygodniach stwierdziłam, że niczego innego tak aktualnie nie potrzebuję jak spakowania kilku rzeczy, dwóch biletów na polskiego busa - i powitania poranka 340 km dalej, czyli nad Bałtykiem, spędzenia tam kilku godzin i powrotu.

Tak też zrobiłam.

Dla mnie to trochę niesamowite, że "tylko" jestem w innym mieście, a tyle się zmienia.

W ciągu tych kilkunastu godzin przekonałam się, że to tak, jakbym w tym mieście była kimś zupełnie innym. Pytania o drogę po angielsku stały się czymś częstszym niż w stolicy, a normą było, że ktoś mnie zagadywał ot tak, co było całkiem miłe, tak po prostu. I było mi z tym fajnie.

Chyba to jednak prawda że w Warszawie większość stale goni, biegnie, jest wiecznie na niedoczasie... Może tylko tak to odebrałam, ale w Gdańsku tego nie odczułam. Było spokojnie, tak po prostu. Inna rzecz, że w Gdańsku byłam po raz czwarty i zwykle mi się te chwile kojarzyły z relaksem...

Odetchnęłam, zamoczyłam się w Bałtyku, poleżałam na plaży, nazbierałam muszelek... zrobiłam sobie spacer z gdańskiego do sopockiego mola, zgubiłam się w Sopocie, plątałam się po gdańskiej Starówce. Miło.

Potrzebowałam tego, jak nie wiem czego.

I pewnie jeszcze nieraz to powtórzę. Zmęczona, ale szczęśliwa. To jest TO.

Przez moment dość mocna się podłamałam. W krótkim czasie spadło na mnie kilka mało przyjemnych, dość przygnębiających wydarzeń. Zapragnęłam schować się pod kocem i najbliższe dni przespać, przeczekać. I wiecie co? Później było jeszcze jedno przybijające wydarzenie, po którym podjęłam ważną decyzję, jakiś etap zamknęłam za sobą w pewnej relacji. Odchorowałam to i odchorowuję jeszcze. Tego samego wieczoru dłuuuugo rozmawiałam z moją przyjaciółką i spokojna, rzeczowa rozmowa pomogła mi spojrzeć na całą sytuację z boku i zastanowić się nad rozwiązaniami.

Od jakiegoś czasu toczę sama ze sobą potyczki: by być bardziej systematyczna, robić to, co na co dzień powinnam robić, jeśli chcę osiągnąć swoje cele i marzenia. Ciężko jest się  przestawić z odkładania na później na robienie czegoś, choć się czasem nie chce i wolałabym "robić nic".

A jednak coraz częściej myślę, że o ile ważne jest dla mnie motywowanie się do działania, to chyba jeszcze ważniejsze powiedzenie sobie STOP i odpuszczenie w odpowiednim momencie. Czy też może raczej: znalezienie w sobie równowagi, która pozwoli mi w jednym momencie zebrać się do kupy i zrobić coś mimo totalnego niechcieja, a w innym czasie: wybranie zamiast działania kilku chwil w słońcu, totalnego oderwania od wszystkiego na kilka chwil.

I czasem ważniejsze mi się wydaje to drugie: danie sobie prawa do tego, by totalnie odpuścić i wybrać: ważniejsze jest dla mnie w tej chwili złapanie oddechu niż zrealizowanie kolejnych pięciu rzeczy z listy.

Idealnie mi tu pasuje to:

Ufff, udało mi się przerwać mój czytelniczy impas i mól książkowy zadowolony jest. Dziś o czerwcowym zaczytywaniu się czyli: nieco o Freudzie, "przeżyjmy to jeszcze raz" czyli powroty do Murakamiego i Carrolla, jak zawsze udane, moja miłość- Konwicki i garść opowieści, które bywają nazywane polską wersją "Oskara i pani Róży". Ciekawi? To proszę bardzo.

1. Irving Stone: Pasje utajone czyli życie Zygmunta Freuda cz. 2
O ile pierwsza część mnie urzekła, to tą czytałam właściwie tylko dlatego, że nie chciałam jej porzucać ot tak. Momentami miałam wrażenie, że autor miał świetny pomysł, pierwszą część napisał z pasją, a drugą... ot, chyba zabrakło mu pomysłu. Było OK, ale bez szału, wynudziłam się jak mops.

2. Tadeusz Konwicki: Wniebowstąpienie
Mówiłam już, że kocham Konwickiego?
Nawet, kiedy jest "nierówny", albo właśnie dlatego: proza życia i piękne zdania, które się czyta, czyta i nigdy dość.
Niesamowita książka.
Parę cytatów:

Chwytając w rozcapierzone palce długie nitki babiego lata, które szybują nad trotuarem, myślę z goryczą o tym, jak ciężko poradzić sobie z tą kroplą czasu, co ją dostaje każdy z nas od wieczności.

***

Niebo to cieniutka warstewka mieszaniny gazów, co przesłania wieczną próżnię. Bardzo stare wklęsłe lustro, w którym majaczą odbicia naszych wierzeń. Pewnie dlatego tak często spoglądamy w niebo.

3. Jan Grzegorczyk: Niebo dla akrobaty
Cudnie napisane, proste i bez zbędnego chaosu, a tak mocno chwytające za serce. Sama prostota, a jak zapada w pamięć... w serce. Zdecydowanie warto.

4. Jonathan Carroll: Oko dnia
Po raz pierwszy przeczytałam kilka lat temu, jeszcze na studiach. Kiedy sięgnęłam teraz, na początku nie umiałam się wciągnąć, jednak magia Carrolla zdziałała swoje i niedługo później nie umiałam się od książki oderwać, dopóki nie skończyłam.
Zdecydowanie polecam.
Mały cytat:

Jest coś żałosnego w stawianiu sobie zadań do wykonania, aby mieć pewność, że jeśli się je wykona, to znaczy, że się żyło "naprawdę". Japończycy mówią: żyj tak, jakby paliły Ci się włosy na głowie" i  w pewnych rozsądnych granicach brzmi to całkiem nieźle. Zazwyczaj, stojąc wobec wyboru, wiemy od razu, czy będziemy później żałować, żeśmy czegoś zaniechali, czy też nie. Wiemy też zwykle, że mimo odzywających się w nas strachliwych, ugrzecznionych głosów, które nas od czegoś odwodzą, powinniśmy je zignorować i to zrobić. Kiedy nam się powiedzie, staniemy się silniejsi, a nasze życie bogatsze. Jeśli nam się nie uda, pocierpimy jakiś czas, po czym wyliżemy się i pójdziemy dalej Nie musisz wdrapywać się na Mount Everest, aby czuć się spełnionym. Musisz tylko mieć odwagę, zwykle zresztą niewielką, żeby powiedzieć "tak". Powiedz "tak" i zrób coś, mimo, że pierwszy, drugi i trzeci odruch każe Ci powiedzieć "nie, boję się".

5. Haruki Murakami: Sputnik Sweetheart
Po prostu KOCHAM, no nie da się tego inaczej nazwać.
Uległam fascynacji kilka lat temu, teraz przeczytałam ją po raz drugi i nadal jestem kompletnie oczarowana. Podoba mi się ten oniryzm, samotność w tak piękny sposób opisana i ... paradoksalnie kobieco-kobiece relacje też. Coś pięknego po prostu.

Prawie cztery lata temu pisałam o tej książce TAK