Myślałam o tym od dawna, jednak zwykle "nie było okazji", było mnóstwo innych ważniejszych rzeczy, zawsze coś się działo. A gdzieś obok tego świadomość, że przynajmniej kilka z bliskich mi (wtedy) osób zareagowałaby mniej więcej tak: ale to bez sensu, przecież tak na jeden dzień to strasznie krótko, ale samej? - jeszcze coś Ci się stanie.

A później, po tych ostatnich ciężkich tygodniach stwierdziłam, że niczego innego tak aktualnie nie potrzebuję jak spakowania kilku rzeczy, dwóch biletów na polskiego busa - i powitania poranka 340 km dalej, czyli nad Bałtykiem, spędzenia tam kilku godzin i powrotu.

Tak też zrobiłam.

Dla mnie to trochę niesamowite, że "tylko" jestem w innym mieście, a tyle się zmienia.

W ciągu tych kilkunastu godzin przekonałam się, że to tak, jakbym w tym mieście była kimś zupełnie innym. Pytania o drogę po angielsku stały się czymś częstszym niż w stolicy, a normą było, że ktoś mnie zagadywał ot tak, co było całkiem miłe, tak po prostu. I było mi z tym fajnie.

Chyba to jednak prawda że w Warszawie większość stale goni, biegnie, jest wiecznie na niedoczasie... Może tylko tak to odebrałam, ale w Gdańsku tego nie odczułam. Było spokojnie, tak po prostu. Inna rzecz, że w Gdańsku byłam po raz czwarty i zwykle mi się te chwile kojarzyły z relaksem...

Odetchnęłam, zamoczyłam się w Bałtyku, poleżałam na plaży, nazbierałam muszelek... zrobiłam sobie spacer z gdańskiego do sopockiego mola, zgubiłam się w Sopocie, plątałam się po gdańskiej Starówce. Miło.

Potrzebowałam tego, jak nie wiem czego.

I pewnie jeszcze nieraz to powtórzę. Zmęczona, ale szczęśliwa. To jest TO.