Co się stanie gdy nam "zniknie" lewa strona wszystkiego? Co może się wydarzyć, jeśli w październikowy poranek w stercie liści znajdziemy płaczące niemowlę? Co jeśli bohaterką zbioru opowiadań jest dziewczyna, której wszyscy mówią: za kogo Ty się do diabła, uważasz? Świat, gdzie książki są zakazane i palą je strażacy, dom, gdzie główny bohater ma siostrę mieszkającą w urnie na kominku, staw, który bywa oceanem i medytacja, która może być stylem życia. Zapraszam w podróż po moich czytelniczych odkryciach lipca.

1. Lisa Genova: Lewa strona życia

Niesamowita książka. Ciężko sobie wyobrazić, że można w wyniku wypadku stracić świadomość swojej lewej strony ciała, a nawet więcej: dostrzegania lewej strony wszystkiego - ale to możliwe. Niesamowicie prostu ale bardzo intrygująco napisana książka, bardzo mocno polecam. Teraz na swoją kolej czeka Motyl tej samej autorki :)

2. Catherine Ryan Hyde: Dzień, który zmienił wszystko

Wcześniej przeczytałam Nie pozwól mi odejść i zaciekawiona stylem autorki, sięgnęłam po więcej. I się nie rozczarowałam. Napisana w ciekawy sposób, o trudnych sprawach, ale bez zbytniej czułostkowości i sentymentalizmu, bez popadania w patos. Poza tym dla mnie ta książka jest bardzo o byciu odpowiedzialnym i o w gruncie rzeczy bezwarunkowej akceptacji. Mocno mi zapadł w pamieć fragment, gdzie żona stawia męża przed wyborem: albo ja albo Twój przyszywany syn. Na co on odpowiada: on, bo Ty nigdy nie próbowałaś się do niego przekonać, w przeciwieństwie do niego, poza tym on nigdy nie postawiłby mnie przed wyborem: ona albo ja.

Większość ludzi woli sądzić, że ich uprzedzenia wynikają bez reszty z winy osoby, do której je czują, i ta pokrętna logika wydaje się im rozumna. Ja jednak nie widzę w tym ani krztyny sensu. To jakby powiedzieć, że Twoją winą jest, że cię zastrzeliłem, ponieważ pistolet był wymierzony w ciebie. Takie podejście zupełnie nie bierze pod uwagę osoby celującego. Niemniej to popularna perspektywa. Zapewne dlatego, że prostsza. Uwalnia ludzi od ciężaru autorefleksji.

3. Alice Munro: Za kogo ty się uważasz?

Zbiór opowiadań, które łączy postać głównej bohaterki... Całkiem OK, choć w miarę kolejnych opowiadań, coraz mniej miałam ochotę czytać dalej. Nie wiem w sumie z czego to wynikało, bo to kawałek całkiem przyjemnej lektury, ale mi czegoś zabrakło. Niemniej jednak czytało się dość miło.

4. Ray Bradbury: 451 stopni Fahrenheita

Jedno wielkie ŁAŁ. Dobrze napisana, wciągająca i ... cóż, zmuszająca do nieco niewesołych refleksji, ale akurat to ostatnie mi bardzo pasowało. Wyobraźcie sobie świat, gdzie czytanie książek jest zakazane, krytyczne myślenie jest zakazane... i nie dlatego, że ktoś odgórnie taki nakaz narzucił. Tak wygląda właśnie świat 451 stopni Fahrenheita. Warto po tą książkę sięgnąć. Co ciekawe, w bibliotece się dowiedziałam, że jest aktualnie lekturą, co mnie zaintrygowało, dalej nie wiem, w której klasie.

Takich rzeczy nie da się zaplanować! Przecież nawet kiedy jeszcze mieliśmy wszystkie potrzebne książki, sami właziliśmy na najwyższe możliwe urwiska i skakaliśmy stamtąd. Ale z całą pewnością potrzebujemy oddechu. I wiedzy. Jeśli je zdobędziemy, może za tysiąc lat będziemy się rzucać z niższych urwisk. Książki są po to, by nam przypominać, jacy z nas durnie.

5. Neil Gaiman: Ocean na końcu drogi

Magiczna, niezwykła opowieść, jak to u Gaimana: magia, koty i różne nieprzewidziane zdarzenia. Plus trochę taka opowieść jak dla mnie o zaufaniu, odpowiedzialności za kogoś i traceniu... zamknięta w pięknych słowach, bardzo klimatyczna. Przeczytałam niemalże jednym tchem, ciężko mi się było od niej oderwać. Bardzo, bardzo warto.

Nie tęsknię za dzieciństwem, ale brakuje mi radości czerpanej z z drobiazgów, nawet wtedy, gdy wokół wszystko się wali. Nie potrafiłem zapanować nad światem, w którym żyłem, nie mogłem odejść od rzeczy, ludzi ani chwil, które mnie raniły, lecz znajdowałem radość w tych niosących szczęście.

6. Annabel Pitcher: Moja siostra mieszka na kominku

Zaczajałam się na ową książkę od dawna, no i w końcu upolowałam. Zdecydowanie warto było. Niebanalnie napisana opowieść o stracie, o losach pewnej rodziny, która właściwie się rozpadła po tym, jak jedno z dzieci tragicznie zginęło. Trochę przypominała mi Nostalgię anioła, ale nie było to negatywne skojarzenie. Plusem było to, że autorce udało się uniknąć cukierkowej czułostkowości i słodkich opisów, jak to się wszyscy kochali i miłość ich ocaliła, a mimo śmierci kogoś bliskiego, wszystko się ułożyło. Momentami czytanie było jak zgrzyt i człowiek miałby ochotę krzyknąć: nie! jak możesz coś takiego robić!? - ale dzięki temu bohaterowie byli zwyczajnie ludzcy.

7. Pema Chödrön: Kiedy życie nas przerasta. Psychologia buddyjska w życiu codziennym

Szukałam od dawna, choć mam wrażenie, że dopiero teraz był idealny moment na to, by po nią sięgnąć i wziąć z niej dla siebie maksymalnie dużo. W zabawny sposób wpisała się w moje pomysły na życie i próby medytowania, będąc za razem ciągiem dalszym pewnej rozmowy po ostatnich tańcach prowadzonej. W skrócie: warto ją przeczytać, by przekonać się, że medytacja to może niekoniecznie siedzenie bez ruchu ale coś jak styl życia. W jakimś sensie bardzo potrzebowałam tego, co w niej znalazłam.


Gdyby ktoś chciał zerknąć, co aktualnie pożeram, pożarłam, albo dopiero planuję, można mnie znaleźć TU.