Zauważyliście, że tak często się mówi "prawdziwy" przyjaciel, jakby już samo słowo "przyjaciel" to było za mało?

I jak często się mówi, że przyjaciel to ktoś, na kogo można ZAWSZE liczyć, kto jest ZAWSZE kiedy tego potrzebujesz, choćby w środku nocy. Naprawdę?

I jak to się ma do stwierdzenia dość hmmm kontrowersyjnego w tym świetle:

W mojej definicji przyjaźni, przyjaciel to ktoś, kto nigdy nie postawi cię w kłopotliwej sytuacji. Nie zadzwoni do ciebie w nocy i nie powie, że właśnie przegrał w karty cały swój majątek, a ty weź przyjedź i pożycz mu gacie, bo bez ubrań do domu nie wróci. Przyjaciel, zupełnie jak partnerka w miłości, nie oczekuje deklaracji przyjaźni i nigdy nie pozwoli ci zrobić niczego, co jest niezgodne z twoimi zasadami.
Pewnie dlatego nie mam przyjaciół i nikt mnie nie lubi 

źródło: STĄD

To stwierdzenie dotyczące romantycznej wizji "zawsze"... wydaje się takie cudowne... i przynajmniej mi, nierealne. I nie z powodu braku wiary w ludzi.

Po prostu ostatnio coś mi się chyba przewartościowuje w głowie, również poglądy na przyjaźń.
Stąd i cytat z księdza Jana.