Margerytkowo

Przeczytałam ostatnio dość dziwną książkę o fizyce kwantowej, Bogu i najogólniej rzecz biorąc o tym, że wszystko jest połączone. Książka jak książka, czytałam ciekawsze i mniej monotematyczne, jak zwykle najważniejsze zadziało się poza nią, czyli dopadły mnie później przemyślenia, a jako takie zawsze są cenne.

Jak to jest z tym wybaczaniem głupich rzeczy, zachowań?

Jeśli mam komuś za złe to, że zachował się kiedyś głupio, niezrozumiale i tak, że nijak nie udaje mi się ogarnąć o co właściwie chodziło (a mam na myśli zachowania wobec mnie)... zaraz przypomina mi się coś z mojego rodzinnego "podwórka": wypominanie nawet nie tygodniami czy miesiącami a latami głupich rzeczy, które się zrobiło... Nie, to nie jest fair.

Zawsze sobie powtarzałam, że ja tak nie będę... i chyba rzeczywiście mi się udało, na szczęście.
Tylko.... hmmm.
O ile jestem w stanie przyjąć, że być może nigdy się nie dowiem, czemu ktoś zachował się wobec mnie głupio i po prostu to zmilczeć...

To o samej sobie ciężko mi coś takiego powiedzieć.
Bo jak to zwykle bywa, jeśli ktoś zachował się głupio wobec mnie, ja również dołożyłam swoje.
I czasem są sytuacje, które najchętniej wykreśliłabym ze swojej pamięci, sprawiła, by przestały istnieć, odcięła się od nich kompletnie. Albo chociaż nie miała do siebie żalu, że się zdarzyły, że w jakichś momentach mojego życia okazałam się nie dość mądra, rozsądna, ogarnięta. A one tkwią jak wyrzut sumienia w pamięci, uwierają jak kamyk w bucie i niestety, zapomnieć o nich nie sposób, nawet jeśli nikt mi ich nie wypomina.

Trudniej mi więc wybaczyć samej sobie niż innym.
Smutne.

Jak to zwykle bywa, szukając jednego, na czyimś blogu znalazłam info o ciekawej książce. Poczytałam, zajrzałam w kilka innych miejsc, rzuciłam okiem na spis treści i postanowiłam się zapoznać bliżej. Zamówiłam na stronie Empiku i kilka dni później odebrałam.

"Mapa marzeń, mapa celów" Kariny Sęp jest dość ciekawą mieszanką z jednej strony psychologii, z drugiej nieco ezoteryki jakby (symbolika kolorów, feng-shui, chińskich żywiołów) i takiego zwykłego, pragmatycznego podejścia. Co w sumie daje dość zaskakujący efekt.

Z założenia książka mówi o tym, jak warto planować swoje cele, a co ważne: planować je tak, by widzieć to bardziej całościowo, nie skupiać się tylko na jednym aspekcie. Warto wspomnieć o tym, że najpierw była seria warsztatów zaplanowanych przez Karinę Sęp, pomagających innym w planowaniu swojego życia za pomocą mapy marzeń, a później powstała sama książka.

Jak dla mnie całkiem fajna pozycja, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdego musi porwać, zamierzam sprawdzić na sobie jak działa takie stworzenie mapy marzeń o dziewięciu polach - i jak to się przekłada na życie. Nawet więcej, już taką mapę marzeń wykonałam, czas pokaże co z tego wyniknie :)

A poniżej mały schemat: