Przeczytałam ostatnio dość dziwną książkę o fizyce kwantowej, Bogu i najogólniej rzecz biorąc o tym, że wszystko jest połączone. Książka jak książka, czytałam ciekawsze i mniej monotematyczne, jak zwykle najważniejsze zadziało się poza nią, czyli dopadły mnie później przemyślenia, a jako takie zawsze są cenne.

Jak to jest z tym wybaczaniem głupich rzeczy, zachowań?

Jeśli mam komuś za złe to, że zachował się kiedyś głupio, niezrozumiale i tak, że nijak nie udaje mi się ogarnąć o co właściwie chodziło (a mam na myśli zachowania wobec mnie)... zaraz przypomina mi się coś z mojego rodzinnego "podwórka": wypominanie nawet nie tygodniami czy miesiącami a latami głupich rzeczy, które się zrobiło... Nie, to nie jest fair.

Zawsze sobie powtarzałam, że ja tak nie będę... i chyba rzeczywiście mi się udało, na szczęście.
Tylko.... hmmm.
O ile jestem w stanie przyjąć, że być może nigdy się nie dowiem, czemu ktoś zachował się wobec mnie głupio i po prostu to zmilczeć...

To o samej sobie ciężko mi coś takiego powiedzieć.
Bo jak to zwykle bywa, jeśli ktoś zachował się głupio wobec mnie, ja również dołożyłam swoje.
I czasem są sytuacje, które najchętniej wykreśliłabym ze swojej pamięci, sprawiła, by przestały istnieć, odcięła się od nich kompletnie. Albo chociaż nie miała do siebie żalu, że się zdarzyły, że w jakichś momentach mojego życia okazałam się nie dość mądra, rozsądna, ogarnięta. A one tkwią jak wyrzut sumienia w pamięci, uwierają jak kamyk w bucie i niestety, zapomnieć o nich nie sposób, nawet jeśli nikt mi ich nie wypomina.

Trudniej mi więc wybaczyć samej sobie niż innym.
Smutne.