Wiele rzeczy się po prostu układa.
Tak zwyczajnie, "samo".

Ktoś wybiera między spędzeniem wieczoru z kimś innym a spędzeniem wieczoru ze mną... I tak oto przychodzi taki wieczór kiedy siedzimy na drewnianej podłodze w moim pokoju, grając w Jengę, jedząc ugotowane przeze mnie leczo i rozmawiając, w tle gra radio, powoli zapada zmrok.

A ja z nieukrywanym zaciekawieniem słucham anegdotki z czasów licealnych mojego rozmówcy, zadaję pytania, patrzymy sobie w oczy i uśmiechamy się do siebie.

I jest tak dobrze, że aż strach.

To dziwne, ale w momencie kiedy dzieją się w moim życiu rzeczy, których pragnęłam od dawna, o których dawniej wydawało mi się, że mogę tylko marzyć... ja nie umiem za bardzo nazwać swoich emocji i odczuć, jedno co wiem, że jest mi pozytywnie i jakbym nie do końca wierzyła... Może jednak faktycznie niepotrzebnie się upieram by to nazywać?

Czy to coś zmieni, jeśli będę się upierać by nazwać słowami co mi w duszy gra?

Jedyne, na czym mi zależy, to by nie obudzić się ze snu za czas jakiś i nie odkryć że właśnie: to był tylko sen.

Spoko. Tak szybko nie znikam ;)