Margerytkowo

Zazdroszczę niektórym ludziom ich umiejętności życia teraźniejszością, niezadręczania się przeszłością i tym wszystkim na co nie mają wpływu... umiejętności cieszenia się na maksa z tego, co jest teraz, życia "tak po prostu".

Chłopak, który był drobnym złodziejaszkiem a jego życie upływało bez większych refleksji i trudności i bogaty, sparaliżowany mężczyzna. Czy mogło by ich coś połączyć? Nie? Wręcz przeciwnie.

źródło: jestkultura.pl

Młody chłopak niemalże z przypadku staje się asystentem sparaliżowanego człowieka, z czasem powie o tym tak:

Podjąłem się pracy u Philippe'a Pozzo di Borgo, bo byłem młody i głupi, chciałem jeździć pięknymi autami, podróżować w pierwszej klasie, spać w zamkach, podszczypywać bogate panienki i bawić się, gdy udając oburzenie, z cicha popiskiwały. Niczego nie żałuję. Ani dawnej motywacji, ani tej, którą jeszcze dziś się kieruję. Jednak opowiadając w tej książce o moim życiu, zdałem sobie sprawę z jednej rzeczy. Z tego, że dorosłem dopiero przy panu Pozzo, przez duże P, będąc już całkiem dorosły. I że apetyt na życie pochodzi z serca. Teraz ja z kolei staję się liryczny jak sztuka abstrakcyjna...

Szczera opowieść, a jednak pozbawiona jakiegokolwiek patosu, tony lukru i szczegółowego opisu jak było źle i jak nagle się cudownie zaczęło układać. Wręcz przeciwnie: na początku zwykły chłopak choć nieco zagubiony i wybierający niezbyt dobre wyjścia, powoli, niemal niezauważalnie zmienia się pod wpływem kogoś, kogo z czasem zaczyna nazywać przyjacielem. Co więcej, zmienia też jego życie...

Ofiarował mi swój fotel niczym laskę, na której mogę się opierać. Korzystam z niej do dziś.