Miałam trudną rozmowę w pracy, wracałam zamyślona.
A mimo to zauważałam te wszystkie odrobinki wiosny, pierwsze listki, ta jasna zieleń...

Kiedy już skręciłam między bloki na moim osiedlu, zauważyłam że pod jednym z nich stoi karetka.
W zasięgu tego samego spojrzenia młode, wiosenne listki na krzaku i karetka w której zatrzasnęły się drzwi i odjechała na sygnale.

A ja zostałam.

I pomyślałam sobie, że jak mi dobrze, że pomimo wszelkich dołków, upadków i zawirowań, złych dni i wylanych łez mam ten komfort, że moje nogi niosą mnie tam gdzie chcę, że tyle ograniczeń mnie nie dotyczy, że tyle mogę... jeśli tylko chcę.

Bo ciągle mogę.

Bo jeśli boleśnie stłukłam sobie tyłek, wykładając się na schodach wczoraj w pracy, to znaczy że mogłam po nich iść bo chodzę, znaczy, że mam pracę, znaczy że generalnie jest OK.

Taka sytuacja.