Margerytkowo

Czasem chyba potrzebne są takie noce jak wczorajsza: przepłakane, złe i smutne, żeby później przyszły sny dobre i podnoszące na duchu, o podróży dziwnym pociągiem na drugi koniec Polski i przytuleniu przez osobę tak dla mnie ważną. Choćby po to potrzebne, by się podnieść i uznać, że złe, ponure chwile przyjdą i tak, przyjdzie zwątpienie, złość na siebie... a nieważne jest to, że takie chwile się pojawią a to, jak sobie z tym poradzę że są. Bo przecież sobie poradzę.

"Zniknąd" minęło już 12 dni pracy nad sobą, trzynasty właśnie trwa. Czyli mogę powiedzieć, że akurat to postanowienie nie-noworoczne wypełniam, może nie w takim stopniu, jak bym chciała, ale... ale myślę, że warto nawet po kawałeczku budować swój świat tak, jak chcę, żeby wyglądał.


I ten sen ciągle nie daje mi spokoju...

Byłam na jakiejś małej stacji. Małe miasteczko, stacja stareńka i trochę zapomniana jakby. Chociaż ludzi było na niej trochę. W odpowiedzi na moje pragnienie udania się na drugi koniec Polski, konduktor (starszy pan) zaprowadził mnie do pociągu. Musiałam przejść pod szlabanem przez który przechodzili tylko ci, którzy szli na ten pociąg. To było tak, jakbym jechała znikąd dokądś. Stąd pociąg odjeżdżał. Tutaj kończyły się (lub zaczynały, zależy jak na to spojrzeć) tory.
Pociąg był mniejszy niż najkrótszy, zwykły autobus. Nowoczesny. Czysty. Jasnoszary. Nikogo w nim nie było.
-Mam TYM jechać?- spytałam. -Ale tu nikogo nie ma.
-Widocznie będziesz jechała sama.
Zastanowiłam się, czy pociąg będzie jechał sam, bo przecież nie umiem kierować pociągami. Kiedy o tym pomyślałam, pociąg ruszył, przyspieszał kiedy martwiłam się, że nie zdążę.
Jakiś czas później wysiadłam na stacji na drugim końcu Polski i przytuliłam się do K.


Pamiętam tylko, że bałam się, że nie mogę zostać zbyt długo, że muszę zdążyć wrócić...

Wspomnienia... Ostatnio coraz częściej na Waszych blogach czytam wspomnienia, które i mnie poruszają...

I mi nie daje spokoju garstka wspomnień które chcę opisać, za trochę. Pytania, które proszą się wręcz o zadanie a ja nie mam na to odwagi w tej chwili. Jeszcze.

A z drugiej strony... przecież zdaję sobie sprawę, że to przecież tylko przeszłość. Nawet te złe wspomnienia są już przeszłością. Czy naprawdę to, co było wyborem moich rodziców ma aż takie znaczenie i mówi cokolwiek o mnie samej?


Sama siebie chwilami irytuję tym, że za wszelką cenę nieraz chcę zachować dystans, chowam się "w skorupce", mówię że nic nie czuję, że jest jakiś dystans, którego nie umiem przełamać. A tymczasem wystarczy czasem kilka słów, jakiś gest by było cieplej... I przecież tego naprawdę chcę: bliskości. Ciepła.


A jeśli będę się ciągle "jeżyć", nawet tylko w myślach, uciekać... wiem dobrze, że "to się czuje" a przecież chcę, żeby było pozytywnie.


Mówię sobie, że to ta pogoda, że szarość za oknem i brak słońca, potyczki z pracą i pisanie magisterki... i te wszystkie drobiazgi jak szpileczki, które razem doprowadzają do płaczu czasem, choć w pojedynkę to tak niewiele.


Minie. Będzie dobrze.

Będę dziś marudna, od razu uprzedzam.

Od wczorajszego wieczoru opiekuję się całym tym naszym kocim towarzystwem. Od wczorajszego wieczoru stłukła się trzecia szklana rzecz w naszym mieszkaniu... tą trzecią stłukłam ja. Poza tym futrzaste są milusie i sympatyczne.

Za to ja dziś się pobeczałam siedząc na łóżku z laptopem i pisząc zakończenie pracy magisterskiej. Nie z powodu kotów bynajmniej. Za całokształt. Za to, że nie mogę się zmobilizować, żeby wykonać pewien telefon. W związku z tym poprosiłam M. o opieprz, o zrobienie czegokolwiek. Prośby o nakopanie odrzucił jako "złamanie praw gwarantowanych przez konstytucję"  i tak sobie zaczęliśmy miło pisać. Między moim jednym a drugim wybuchem płaczu, między moim jednym napisaniem kilku  zdań na klawiaturze a drugim. Koniec końców coś tam naskrobałam, jutro poprawię. A po wymianie smsów trochę poprawił mi się humor. Przypomniałam sobie słowa na temat tego, czemu M. stwierdził, że chce, żebym była w naszym zespole. Bo sprawiam wrażenie kogoś, kto nie boi się pracować nad sobą. No to się wzięłam za pracę, owszem.

Swoją drogą od wczoraj testuję jak na mnie działają techniki planowania czasu dla chaotycznych ludzi. W sam raz dla mnie, bo wszak moje życie to chaos totalny i oby się to zmieniło. Zobaczymy co z tego wyniknie.

A swoją drogą wbijanie sobie do głowy pozytywnych poglądów i dbanie o moją samoocenę... powolutku... kroczek po kroczku... wypełniam swoje postanowienia.

Przeraża mnie czasem jak bardzo zakłamać mogą rzeczywistość nasze własne strachy w głowie, to, co zostało po złych doświadczeniach, po tym, jak ktoś zranił, źle potraktował... Później jest OK, a człowiek widzi negatywne nastawienie, nawet niechęć, wszystko to, co negatywne... bo chce to widzieć, bo do tego przywykł... bo trudno mu uwierzyć, że może być inaczej.

I jak dziwnie, kiedy człowiek widzi to, co negatywne, a później... przychodzi taka chwila, kiedy zdaje sobie sprawę, że się mylił, że nie otacza go chłód i samotność, wręcz przeciwnie. Tak się właśnie czuję teraz. 

Dotarł do mnie jakiś dźwięk z sypialni Zoe. (...) Była to zebra. Wypchana zebra, przysłana przez rodziców Denny'ego. Żywa teraz zebra nie odezwała się do mnie ani jednym słowem, ale na mój widok zaczęła tańczyć. Rozzłościło mnie to mocno i warknąłem na nią, ale ta uśmiechnęła się i nie zaprzestała ataków. (...) Ale zanim dopadłem opętaną zebrę, ta przestała tańczyć i stanęła przede mną na tylnich nogach. a przednimi rozdarła szew na brzuchu. Swój szew! Rozdzierała go tak długo, aż mogla wyrwać sobie wnętrzności. Szew po szwie, garść po garści, rozkładała siebie na czynniki pierwsze, aż wreszcie pozbyła się nawet demonicznej krwi, dzięki której ożyła, po czym na podłodze pozostał stos materiału i tego, czym ja wypchano; słychać było bicie serca wyrwanego z piersi, powolne, coraz powolniejsze, a potem zrobiło się cicho.

(...)

Nagle zrozumiałem. Zebra. Nie poza nami. W nas samych. To nasze lęki. Nasza autodestrukcyjna natura. Zebra jest tym, co najgorsze w nas, kiedy przeżywamy straszniejsze chwile. Demon to my sami.

Stein Garth "Sztuka ścigania się w deszczu"