Margerytkowo

Jak ja się cieszę, że kiedy wracam do mieszkania, czeka na mnie mruczące kocię, które kocha mnie bezinteresowną (no dobra, powiedzmy sobie szczerze że czyha na moją czekoladę i na orzeszki w cieście, poza tym głaskanie też nie do pogardzenia) miłością.



Poza tym praca, praca, praca i wysyłanie CV do różnych miejsc.

Na niewiele poza tym mam czas i może to i lepiej...

Dziś mini- przemeblowanie w pokoju, już mnie nosiło... mrrrr:)

Kończę bo Cały właśnie się skrada by mi pożreć czekoladę a na to nie mogę pozwolić ;)

Czytam jak maniak, nadrabiając tym czytaniem a niekiedy i oglądaniem- ostatnie zaległości przed obroną. Moje kocię ulubione dzielnie mi w tym sekunduje, przez większość czasu nie opuszczając mnie na krok. Czasem, kiedy czytam, przychodzi do mnie i kładzie się na czytanej właśnie książce, jakby mnie zmuszał, żeby wreszcie to nim się zajęła. Jednak zazwyczaj po prostu co jakiś czas przybiega, żeby go pogłaskać, przychodzi się pomiziać i pokazać, jaki jest piękny, przewracając się do góry tofii brzuszkiem w lamparcie cętki.

To ja czasem marudzę, że mi gorąco a koty? Eh, one mają dopiero przechlapane...





Przemyślenia o planach na przyszłość, co dalej tak z pracą jak ze studiami w dalszej perspektywie- eeeh... Wiem, powinnam to odłożyć na później, ale są rzeczy których nie umiem wyrzucić z głowy. Dam radę.

I tak nieco monotematycznie (bo znów Konwicki, kurczę, jednak nieco dziwnie się czuję, cytując na swoim blogu fragment książki kogoś, kto chodzi po warszawskich ulicach, z kim zamieniłam kilka słów i kto podpisał mi swoją książkę, kokieteryjnie zaznaczając, że książek podpisywać nie lubi, ale dla mnie zrobi wyjątek, a z wiarygodnego źródła wiem, że owszem, książki podpisywać lubi):

Odlatują w przestrzeń międzyplanetarną w wietrze czasu rozbłyski chwil, co są moim losem. Moment, kiedy się topiłem w rozsłonecznionej, letniej rzece z gorzkim zapachem ziół w ustach. Sekunda, kiedy zobaczyłem dziki, przerażający akt kopulacji dwojga ludzi. Mgnienie, kiedy strzeliłem do przyjaciela w mroczną, gwiaździstą noc, pełną wilczych chórów. Minuta, kiedy zdradziłem siebie i swoich przyjaciół. Najkrótsza wieczność, kiedy czekałem na krwotok orgazmu w oczach cudzej żony. Mignięcia rozpaczliwych, samobójczych nocy. Lecą te rozbłyski chwil jak świetliki w wiecznej ciemności niesione wiatrem czasu. Podobne jedne do drugich, do setnych, milionowych. Takie same, nie-rozpoznawalne, jednakowe. Droga mleczna z okruchów naszego istnienia. Wielki szum ludzkiej egzystencji.

Tadeusz Konwicki "Mała Apokalipsa"

Popijam kawę z mlekiem, głaszczę koty i myślę sobie, że jednak bywam szalona.

Moje ulubione kocię miliony razy w ciągu dnia słyszy że jest piękny, nawet (a może zwłaszcza) kiedy obudzi mnie o 6ej miauczeniem pod drzwiami bo chce głaskania. Głaszczę go, tulę i się nim ogólnie zachwycam, bo sierściuch jest naprawdę śliczny. I nawet kiedy mnie irytuje że rozciąga się na moim złożonym łóżku tak, że nie ma tam miejsca nawet na to by usiąść... i tak go, drania kocham.

Jak miło obudzić się baaardzo późno i nie mieć wyrzutów sumienia- w końcu wczoraj późno wróciłam z pracy i dziś na późno idę. A ten zapach czekolady... Mrrrrr!

Czuję się tak, jakby każda kolejna moja decyzja, którą wreszcie podjęłam- sensowna i dokładnie taka, jaka wiem, że dla mnie będzie dobra otwierała mi nowe możliwości i nagle to, co jeszcze tydzień temu, dwa tygodnie, bądź miesiąc temu- było niemożliwe, jest jak najbardziej możliwe, realne i w zasięgu ręki. Niemożliwe? Ależ możliwe!

Odkryłam ostatnio, że pewne rzeczy w moim życiu zdarzają się z dziwną, pięcioletnią regularnością, czy może inaczej: po pięciu latach przychodzi mi się zmierzyć z bardzo podobnymi rzeczami, dylematami i sprawami powtórnie, tyle, że ja już jestem zupełnie inna i decyzje, które podejmuję są inne. Przykład: 5 lat temu też już praktycznie zaczynałam pracę w KFC ale z ważnego powodu zrezygnowałam i tego akurat nie żałuję. To jedna rzecz ale jest ich wiele...

Ciekawe, że akurat ostatnio na blogu Happyholic czytałam o niebanalnym pomyśle, czyli Pięcioletnim Dzienniku...

Zmykam teraz popracować nad kilkoma rzeczami, tak, żeby było jeszcze pozytywniej i żeby pewne rzeczy zostawić za sobą już na dobre,a  móc przejść do zupełnie innych.

Niewykluczone że jestem zwariowana nieco.

Niedawno zaczęłam pracę  KFC i to, co mam na tą chwilę całkiem mi odpowiada. Tak długo, jak długo będę miała szansę połączyć pracę z Akademią Przyszłości i planowanymi studiami, tak długo nie będę się zastanawiała nad czymś innym.

Mogłoby się wydawać że to niewiele, ale ja nawet z pracy tutaj umiem zyskać coś dla siebie i to coś innego niż finansowe zyski i innego niż satysfakcję. Jeśli z pracy tutaj umiem zyskać coś do własnych umiejętności potrzebnych mi na co dzień i poczuć, że się rozwijam zamiast stać w miejscu- jest super:)

A później wracam z pracy jak dziś, kocię ładuje mi się na łóżko, przeciąga się, leniwe pozy, pokazywanie ślicznego futerka i słodkie spojrzenia, a ja łapię za aparat i kończy się to tak:





Praca to miłość, którą widać. I jeśli nie umiesz pracować z miłością, tylko pełen niesmaku – lepiej pozostaw pracę swoją. Przytul się do stopni świątyni i przyjmij jałmużnę od tych, którzy trudzą się radośnie. Jeśli będziesz obojętny w czasie pieczenia chleba, wypieczesz chleb goryczy. Ten chleb zaspokoi jedynie połowę głodu człowieczego. Jeśli niechętnie tłoczysz winne grona – niechęć ta zwarzy wino niby trucizna. I nawet gdy śpiewasz jako anioł, a pieśni swej nie pokochałeś, zagłuszysz głos dnia i szept nocy.

Khalil Gibran, "Prorok"

Nazywanym przeze mnie futrem, futrzakiem, draniem małym, łachmytą, zbirem a niekiedy kociakiem, futerkiem, łobuziakiem, Calutkim.





Czyż nie uroczy?

Kiedy się wprowadzałam do mieszkania na Bemowie, poznałam nie tylko kilkoro fajnych ludzi ale też trzy kocury. Właściwie wtedy jeszcze kocięta. Kilkumiesięczne, puszyściutkie kocurki, wbijające we mnie ostre jak szpileczki, ilekroć znalazły się na moich kolanach, rękach, czy w ogóle w pobliżu.

Szczególnie polubiłam tego małego łobuza Całego, który zdawał się być nie tylko najsympatyczniejszy z całej trójki ale przy tym najbezczelniejszy. Od początku i on mnie szczególnie polubił i tak jakoś wyszło, że każdy z kociaków szczególnie sobie upodobał jedną z nas. Tylko Cały miał tupet wymiaukiać pod moimi zamkniętymi drzwiami tyrady o tym, jak to biedne kocię potrzebuje głaskania, wciskać się w każdy kąt mojego pokoju (i łóżka i wbijać pazury w moje kolana tak mocno, że aż łzy same leciały z  oczu. Bo jeśli chodzi o tłuczenie szklanych rzeczy, zeżeranie kwiatków na parapecie czy wszelakie inne psoty, wszystkie trzy były tak samo utalentowane.

Przed te 2,5 miesiąca prawie nie widywała futrzaczków, bo wyjechały z moimi koleżankami. Brakowało mi ich. Zastanawiałam się, jak będzie, kiedy wrócą. Obawy nie były potrzebne, jak się okazało.

Ostatnio Cały woli spać u mnie w pokoju. Jeśli dzieje się coś złego, jest chory, osowiały, czy zmęczony: przychodzi się do mnie tulić, przytulać, prosić o głaskanie. Albo chociaż spać na moim łóżku, najlepiej na poduszce na której śpię. Jeśli chodzi o opatrywanie czegokolwiek, czy jakieś mało przyjemne a czasem konieczne zabiegi, ostatnio się przekonałam, że mały drań z objęć dziewczyn się wyrywa, u mnie spokojnieje i nie ucieka.

Jednej z ostatnich nocy, po napisaniu pewnego trudnego maila dręczyły mnie dziwne sny. To była pierwsza noc, kiedy Cały postanowił spać u mnie. Pamiętam taką chwilę, kiedy obudziłam się z jakiegoś koszmaru i nie wiem czemu spojrzałam w przestrzeń, gdzie spał na fotelu Cały.  Przybiegł z pomrukiwaniem, zaczął się łasić i mruczeć a na koniec zasnął na mojej poduszce.

Poczułam się odpowiedzialna za tego małego łachmytę. Dziwnie się czuję, wiedząc, że kocię mnie tak bezinteresownie pokochało. Z wzajemnością.

Poniżej kilka zdjęć z samych początków. Małe kocięta.

Zdążyłam już prawie że zapomnieć przez ostatnie dwa miesiące jak to jest mieć kocie towarzystwo w mieszkaniu. Właśnie sobie bardzo żywiołowo przypominam, odkąd to wróciłam do domu poinformowana przez moją współlokatorkę że jest w mieszkaniu trzech gości. Po mały powitaniu i otwarciu drzwi do mojego pokoju, niebawem miałam okazję zobaczyć taką oto scenkę:


Ale to Cały bije rekordy miziania się, tulenia i mruczenia mi w ucho, wdrapywania się na mnie i domagania pieszczot, kiedy jestem zbyt zajęta pisaniem na komputerze na przykład. Tym samym wracamy do normalności :)

Właśnie rozpisuję sobie mój plan działania na najbliższe dwia miesiące, dotyczący pracy nad sobą. Odkryłam kilka chyba ważnych rzeczy. Wierzę, że może mi to pomóc.

Odkrywam kolejne rzeczy wobec których zadziałała 'magia' zmiany perspektywy po Krakowie :)

A jutro.. cóż, śmigam na drugi koniec miasta rowerem i biorę udział jako wolontariuszka w kolejnym z biegów Pucharu Maratonu :)

Obudziłam się, słysząc, że za oknem śpiewa ptak i zaczęłam się zastanawiać, czy to mi się tylko śni? Otworzyłam oczy, on śpiewał dalej. Kiedy zwinęłam żaluzje, pokój zalało światło, zobaczyłam błękitne niebo z nielicznymi chmurami. Słońce.

Teraz piję kawę z mlekiem z mojego optymistycznego żółtego kubka i się uśmiecham do własnych myśli. Wczoraj późnym wieczorem-nocą do własnych myśli mogłam się co najwyżej rozpłakać ze złości na te idiotyzmy, które się przydarzają i na głupstwa, które popełniam.

Chciałabym, żeby ta wiosenna aura i słońce były symbolem tego, że zacznie się u mnie dziać lepiej teraz...

W ciągu ostatnich dni po głowie plątały mi się myśli o wszelkiego rodzaju porządkach. W myślach, w szafie, w pokoju, w rzeczach, którymi się zajmuję... Ostatecznie zrobiłam remanent w mojej szafie, w myślach zaczęłam i na dokładkę pokusiłam się o kilka innych zmian że tak powiem "internetowych":)


Wczorajszy dzień spędziłam na "odrabianiu" zadań rekrutacyjnych do pracy w której moje studia są atutem, nie zaś przeszkodą. Trzymajcie kciuki.
Kiedy przewracałam swój pokój do góry nogami, koty patrzyły na te wszystkie szaleństwa ze stoickim spokojem, a Cały to już w ogóle: jego spokoju nie zburzył nawet fakt, że kiedy leżał na moim łóżku, spadła na niego masa ciuchów. Efekt?

Jakoś się specjalnie nie przejął ;)

Mój kwiatek na parapecie mało, że ma się świetnie i wypuszcza kolejne listki, planuje chyba nawet zakwitnąć... wyrasta u niego na samym dole taki mały, maleńki pączek jakby. ta roślinka nieustannie budzi moją fascynację, bo odkąd mieszkam tu gdzie mieszkam, (a niemalże pół roku), rzadko się zdarzało, żeby miała więcej niż jednego listka, zazwyczaj nie miała w ogóle nic i myślałam, że już nigdy... A teraz wygląda tak:

Dziś rano Cały zaczął szaleć po moim pokoju i okropnie go zafascynowała miseczka... Efekt? Totalna głupawka:) I nie, nie było tam kocimiętki ani nic w tym stylu :)

Zrobiło się dziś słodko i czekoladowo. Pierwszy dzień pracy w pewnym słodkim miejscu.

Jeśli zapach czekolady poprawia humor to dzięki dzisiejszemu dniowi i następnym będę chodziła uśmiechnięta przez dłuższy czas...

A poniżej kilka zdjęć mojego "futra", które uważa mnie za swoją :)

Szukam swojego uśmiechu w przyniesionych dziś do domu książkach. Uśmiecham się przelotnie, bo dostałam miłego esemesa od Królewicza, a na całego uśmiechałam się, kopiąc po uszy w książkach na Cmentarzysku Zapomnianych Książek... No i jak tu się nie uśmiechać, kiedy jednocześnie piszę na 'czacie' z pewnym sympatycznym Królewiczem, piłam pycha herbatę a w pobliżu plątał się pręgowany futrzaczek, dopraszający się o głaskanie i mruczący wniebogłosy?

No i ten rumiankowy napar połączony z olejkiem cynamonowym- naprawdę, taka terapia to całkiem przyjemna jest! :)

Będę dziś marudna, od razu uprzedzam.

Od wczorajszego wieczoru opiekuję się całym tym naszym kocim towarzystwem. Od wczorajszego wieczoru stłukła się trzecia szklana rzecz w naszym mieszkaniu... tą trzecią stłukłam ja. Poza tym futrzaste są milusie i sympatyczne.

Za to ja dziś się pobeczałam siedząc na łóżku z laptopem i pisząc zakończenie pracy magisterskiej. Nie z powodu kotów bynajmniej. Za całokształt. Za to, że nie mogę się zmobilizować, żeby wykonać pewien telefon. W związku z tym poprosiłam M. o opieprz, o zrobienie czegokolwiek. Prośby o nakopanie odrzucił jako "złamanie praw gwarantowanych przez konstytucję"  i tak sobie zaczęliśmy miło pisać. Między moim jednym a drugim wybuchem płaczu, między moim jednym napisaniem kilku  zdań na klawiaturze a drugim. Koniec końców coś tam naskrobałam, jutro poprawię. A po wymianie smsów trochę poprawił mi się humor. Przypomniałam sobie słowa na temat tego, czemu M. stwierdził, że chce, żebym była w naszym zespole. Bo sprawiam wrażenie kogoś, kto nie boi się pracować nad sobą. No to się wzięłam za pracę, owszem.

Swoją drogą od wczoraj testuję jak na mnie działają techniki planowania czasu dla chaotycznych ludzi. W sam raz dla mnie, bo wszak moje życie to chaos totalny i oby się to zmieniło. Zobaczymy co z tego wyniknie.

A swoją drogą wbijanie sobie do głowy pozytywnych poglądów i dbanie o moją samoocenę... powolutku... kroczek po kroczku... wypełniam swoje postanowienia.

Przeraża mnie czasem jak bardzo zakłamać mogą rzeczywistość nasze własne strachy w głowie, to, co zostało po złych doświadczeniach, po tym, jak ktoś zranił, źle potraktował... Później jest OK, a człowiek widzi negatywne nastawienie, nawet niechęć, wszystko to, co negatywne... bo chce to widzieć, bo do tego przywykł... bo trudno mu uwierzyć, że może być inaczej.

I jak dziwnie, kiedy człowiek widzi to, co negatywne, a później... przychodzi taka chwila, kiedy zdaje sobie sprawę, że się mylił, że nie otacza go chłód i samotność, wręcz przeciwnie. Tak się właśnie czuję teraz. 

Dotarł do mnie jakiś dźwięk z sypialni Zoe. (...) Była to zebra. Wypchana zebra, przysłana przez rodziców Denny'ego. Żywa teraz zebra nie odezwała się do mnie ani jednym słowem, ale na mój widok zaczęła tańczyć. Rozzłościło mnie to mocno i warknąłem na nią, ale ta uśmiechnęła się i nie zaprzestała ataków. (...) Ale zanim dopadłem opętaną zebrę, ta przestała tańczyć i stanęła przede mną na tylnich nogach. a przednimi rozdarła szew na brzuchu. Swój szew! Rozdzierała go tak długo, aż mogla wyrwać sobie wnętrzności. Szew po szwie, garść po garści, rozkładała siebie na czynniki pierwsze, aż wreszcie pozbyła się nawet demonicznej krwi, dzięki której ożyła, po czym na podłodze pozostał stos materiału i tego, czym ja wypchano; słychać było bicie serca wyrwanego z piersi, powolne, coraz powolniejsze, a potem zrobiło się cicho.

(...)

Nagle zrozumiałem. Zebra. Nie poza nami. W nas samych. To nasze lęki. Nasza autodestrukcyjna natura. Zebra jest tym, co najgorsze w nas, kiedy przeżywamy straszniejsze chwile. Demon to my sami.

Stein Garth "Sztuka ścigania się w deszczu"