Popijam kawę z mlekiem, głaszczę koty i myślę sobie, że jednak bywam szalona.

Moje ulubione kocię miliony razy w ciągu dnia słyszy że jest piękny, nawet (a może zwłaszcza) kiedy obudzi mnie o 6ej miauczeniem pod drzwiami bo chce głaskania. Głaszczę go, tulę i się nim ogólnie zachwycam, bo sierściuch jest naprawdę śliczny. I nawet kiedy mnie irytuje że rozciąga się na moim złożonym łóżku tak, że nie ma tam miejsca nawet na to by usiąść... i tak go, drania kocham.

Jak miło obudzić się baaardzo późno i nie mieć wyrzutów sumienia- w końcu wczoraj późno wróciłam z pracy i dziś na późno idę. A ten zapach czekolady... Mrrrrr!

Czuję się tak, jakby każda kolejna moja decyzja, którą wreszcie podjęłam- sensowna i dokładnie taka, jaka wiem, że dla mnie będzie dobra otwierała mi nowe możliwości i nagle to, co jeszcze tydzień temu, dwa tygodnie, bądź miesiąc temu- było niemożliwe, jest jak najbardziej możliwe, realne i w zasięgu ręki. Niemożliwe? Ależ możliwe!

Odkryłam ostatnio, że pewne rzeczy w moim życiu zdarzają się z dziwną, pięcioletnią regularnością, czy może inaczej: po pięciu latach przychodzi mi się zmierzyć z bardzo podobnymi rzeczami, dylematami i sprawami powtórnie, tyle, że ja już jestem zupełnie inna i decyzje, które podejmuję są inne. Przykład: 5 lat temu też już praktycznie zaczynałam pracę w KFC ale z ważnego powodu zrezygnowałam i tego akurat nie żałuję. To jedna rzecz ale jest ich wiele...

Ciekawe, że akurat ostatnio na blogu Happyholic czytałam o niebanalnym pomyśle, czyli Pięcioletnim Dzienniku...

Zmykam teraz popracować nad kilkoma rzeczami, tak, żeby było jeszcze pozytywniej i żeby pewne rzeczy zostawić za sobą już na dobre,a  móc przejść do zupełnie innych.