Margerytkowo

Po prostu chwilami czuję się zmęczona.
Czasem zdezorientowana. Czasem zła na wszystkich. Czasem smutna.



Właściwie nigdy nie pisałam o tym wprost. Był sobie Ktoś, nazywany czasem Mi., czasem Królewiczem, a czasem Ktosiem po prostu. I że mamy wspólne zajęcia, cele, zadania.

Poznaliśmy się w Akademii Przyszłości, gdzie był moim liderem przez ostatnie dwa lata, wspierał mnie, podbudowywał, uświadamiał mocne strony, po prostu był i ... nie tylko "służbowo"- było dla mnie ważne wszystko, nasze żarty, wygłupy. I chwile, kiedy było mi źle a ja mu się zwierzałam.
Koniec końców to dzięki niemu zostałam również wolontariuszką Fundacji Maraton Warszawski. Wciągnęły mnie sportowe emocje, atmosfera i fajni ludzie.

Mimo, że wiedziałam, że on się "nie chce angażować, że ktoś go zranił i od lat udaje mu się być samemu i skupiać się na karierze", wszystkie nasze rozmowy, mile spędzany czas i wymieniane smsy i maile sprawiły, że ... zadurzyłam się po uszy, wydawało mi się że z wzajemnością.

Nieco ponad tydzień temu miała miejsce mała impreza urodzinowa w wynajmowanym przeze mnie i Tomka mieszkaniu. Razem nie było nawet 10 osób. Miło, wesoło, czasem wariacko. Królewicz był również. Znów, jak kiedyś, wyszedł z imprezy ostatni. Rozmawialiśmy do nad ranem. Czasem, kiedy siedziałam mu na kolanach, mierzwiłam mu włosy, tuliłam się do niego, gadaliśmy, droczyliśmy się i wygłupialiśmy.

Czy to dziwne, że kiedy już po samej imprezie w wyniku wymiany smsów dowiedziałam się, że wszyscy ludzie są dla niego tak samo ważni i że grono bliskich osób jest zamknięte, a on sam nie chce się angażować w żadne związki, nieważne czy z kimś w jego typie czy nie - zrobiło mi sie przykro? Koniec końców dowiedział się, że mi na nim zależy, wie że bardzo, wie, że nie rozumiem wielu jego decyzji, ani zasad i nie zamierzam ich zmieniać...

Co więcej, nie umiem być na takiej samej stopie jak dawniej. Nie umiałabym żartować, miło pisać, cieszyć się z jego obecności, mając świadomość że to dla niego "bez znaczenia". Wolałabym usłyszeć "nie jesteś w moim typie" a bolałoby mniej.

Przynajmniej na jakiś czas chcę się zdystansować.

Pomogą mi w tym wakacje. Pomoże fakt, że w FMW niejako "awansowałam". I to, że od nowej edycji Akademii Przyszłości awansuję również, co więcej zmienię zespół. Zmienię pracę.

Tylko czasem cholernie smutno.

A żeby było zabawniej, poszłam do wróżki.
Usłyszałam wszystko to, co sama w jakiś sposób uważam, nie wiem czy to ma sens, w każdym razie ... naprawdę chcę dystansu.

Ktoś, na kim bardzo mi zależało i dla kogo wydawało mi się, że jestem ważna również, pozbawił mnie złudzeń i to dość boleśnie. Nie mam humoru i z góry ostrzegam: mogę w najbliższym czasie nieco tutaj marudzić.

Poza tym OK, jakoś się powoli życie układa.

Idę czytać, cykać fotki do szaleństwa i skupiać się na ludziach, dla których jestem ważna mniej więcej w takim stopniu jak oni są ważni dla mnie.

Dopada mnie zmęczenie i zniechęcenie.
Jutro Ekiden, a tymczasem kto miał być i robić zdjęcia-nie będzie, kto miał być jako wolontariusz-też się nie pojawi, mam nadzieję, że chociaż pogoda dopisze.

Zdjęć kilka zrobionych, kilka nowych 'motywatorów' Akademiowych...

Wypełniona aplikacja na lidera zespołu czeka na swoje dalsze losy.

I smutek, bo ta nieodłączna świadomość, że jakiś etap życia się nieuchronnie kończy.

Tak, wiem, że marudzę.

Chyba czas dorosnąć. Czas odetchnąć, nabrać sił,  a później wziąć odpowiedzialność i zależnie gdzie będzie po drodze - tam pójść.

Ostatnie miesiące a właściwie 1,5 roku jestem pod czyimiś skrzydłami i to, jak się czuję jak już nieraz pisałam odzwierciedla TA piosenka.

Czy jednak nie trzeba kiedyś stanąć na własnych nogach i opierać się na kimś, na czyjejś wiedzy, doświadczeniu i rozsądku o wiele mniej niż na początku, a bardziej na sobie samej? Nie chcę zniknąć w ogóle, chcę w mniejszym stopniu się na kimś opierać. Chcę stać się bardziej samodzielna niż jestem w tej chwili.

Czy nie bez znaczenia jest to, że dla kogoś innego stałam się w ostatnich miesiącach bliska i wzajemnie? To taka... zrównoważona relacja, nikt nie jest tu bardziej doświadczony raz to ja potrzebuję wsparcia a raz ona. Boję się pisać o przyjaźni, nie chcę się znów zawieść (zupełnie, jakby samo napisanie o tym... miało coś zniszczyć?).

Chcę też zyskać pewnego rodzaju jasność. Uczuć. Nadziei na przyszłość. Szansy? Może po prostu wiadra zimnej wody wylanego na głowę: nie, nie masz u mnie szans i nie będziesz mieć za tydzień, miesiąc, za pół roku? Nie chcę tak, jak w TEJ piosence.

Miesiąc z okładem by spojrzeć we własne serce i przestać się bać tego, co tam znajdę, zaakceptować to a później zgodnie z tym pogadać od serca z Ktosiem. Myślę, że to w sam raz czasu.

I pomyśleć, że do takich właśnie wniosków doszłam dzięki komuś, kto bardzo szczegółowo mi wyjaśnił, czemu relacja 'friends with benefits' jest jedyną w jakiej by mógł się aktualnie ze mną znaleźć (a ja wolałabym, żeby tego nie wyjaśniał, powód był jeden, reszta: zwykłe motanie). Na szczęście on i Ktoś to dwie zupełnie inne, nieznające się (na szczęście!) osoby.

Spieszę donieść, że zalatana jestem ostatnimi czasy jak gołąb pocztowy.
Czasem to dobrze, a czasem... hm, tak sobie.
Wbrew temu, co za oknem, w sercu kiełkuje wiosna, czasem aż trudno mi uwierzyć, że tyle pozytywności może się pomieścić w moim życiu, tak na raz. Są chwile, kiedy to pozytywne wydaje mi się tak nierealne że aż kusi by uciec. Są chwile, które wynagradzają mi każdą chwilę lęku, zawahania, wątpliwości, kiedy wiem, czuję, że warto i że wszystko idzie w dobrą stronę.

I są chwile zmęczenia. Kiedy Ktoś kto "dostał ode mnie kosza" założył, że jeśli kilka miesięcy temu byłam mocno zauroczona innym Ktosiem, to teraz na bank jesteśmy razem, szczęśliwi i radośni, bo to przecież tylko jemu się nie układa, on biedny ma pecha a wokół same szczęśliwe pary. Trafione jak kulą w płot. "Ucałuj go ode mnie" - jak wyrzut sumienia. Pffff.

Może to jednak racja by skupiać się na przyjaźni, a o wchodzeniu w bliższe relacje damsko-męskie nie wchodzić?

Może i chciałabym z tym jednym, jedynym Ktosiem być bliżej, chciałabym, żeby zauważył we mnie kogoś więcej niż znajomą, koleżankę, kumpelę. To chyba jednak nierealne. W każdym razie nie chcę być już tak blisko jak byłam, nie chcę się ze wszystkim niemal do niego zwracać. Trochę dystansu chyba obojgu nam się przyda. Przypomina mi się ten wiersz:


***



Jestem za blisko, żeby mu się śnić.
Nie fruwam nad nim, nie uciekam mu
pod korzeniami drzew. Jestem za blisko.
Nie moim głosem śpiewa ryba w sieci.
Nie z mego palca toczy się pierścionek.
Jestem za blisko. Wielki dom się pali
beze mnie wołającej ratunku. Za blisko,
żeby na moim włosie dzwonił dzwon.
Za blisko, żebym mogła wejść jak gość,
przed którym rozsuwają się ściany.
Już nigdy po raz drugi nie umrę tak lekko,
tak bardzo poza ciałem, tak bezwiednie,
jak niegdyś w jego śnie. Jestem za blisko,
za blisko. Słyszę syk
i widzę połyskliwą łuskę tego słowa,
znieruchomiała w objęciu. On śpi,
w tej chwili dostępniejszy widzianej raz w życiu
kasjerce wędrownego cyrku z jednym lwem
niż mnie leżącej obok.
Teraz to dla niej rośnie w nim dolina
rudolistna, zamknięta ośnieżona górą
w lazurowym powietrzu. Ja jestem za blisko,
żeby mu z nieba spaść. Mój krzyk
mógłby go tylko zbudzić. Biedna,
ograniczona do własnej postaci,
a byłam brzozą, a byłam jaszczurką,
a wychodziłam z czasów i atłasów
mieniąc się kolorami skór. A miałam
łaskę znikania sprzed zdumionych oczu,
co jest bogactwem bogactw. Jestem blisko,
za blisko, żeby mu się śnić.
Wysuwam ramię spod głowy śpiącego,
zdrętwiałe, pełne wyrojonych szpilek.
Na czubku każdej z nich, do przeliczenia,
strąceni siedli anieli.

Wisława Szymborska

Czekanie. Zawieszenie.



Ostatnie dni: bez netu, bez kompa, bez czasu, szczególnie na sen. Praca do późna.
I tylko wyjście na Niewidzialną Wystawę z Akademią to ten jasny, bardzo pozytywny moment, zwłaszcza kiedy widzi się ten zachwyt w oczach dzieci.
Bąbel? Ja nie jestem bąbel, ja jestem słodziak!

Ktoś mi bliski trafił do szpitala i jak bardzo chciałabym odgonić ponure myśli, rozweselić, podbudować, tak sama mam tego wszystkiego tak mało w sobie. Daję to, co mam, a czasem myślę, że to tak mało, malutko, za mało może.
I moje własne zawirowania, wątpliwości, lęki. To, co na co dzień.

Czekanie na kuriera z tym, co potrzebne by pisać, by działać, ogarniać zdjęcia i móc jakoś istnieć w wirtualnym świecie. Tak, nowy-używany lapek jest już w drodze. 

Poprawianie sobie humoru za pomocą olejku o zapachu zielonej herbaty, rozgrzanego na kominku, okazało się całkiem skuteczne. Szczególnie kiedy przychodzi wieczór, łapie przeziębienie, laptop mówi: spadaj,a  żarówka w lampce się przepala z głośnym syknięciem. I nie, to jeszcze nie wszystko. Człowiek ma coś, z czym nie umie sobie sam dać rady, usiłuje się kogoś poradzić, tel. odpada bo "nie mogę teraz rozmawiać" a pisanie okazuje się tak niedoskonałe, że z jednego nieporozumienia płynnie wynika następne. Łzy, złość na siebie, złość na drugą osobę.

Całe szczęście że są "Muminki", że jest olejek o zapachu zielonej herbaty i pyszny pleśniowy ser. I sok truskawkowy, który przypomina lato i beztroskie dzieciństwo. I że jest kilka osób, z którymi można się porozumieć niezależnie od wszystkiego. Może to właśnie najważniejsze.

Gdzieś zgubiłam to swoje naiwne przekonanie, że jestem w stanie w pełni wyrazić to co czuję i o czym myślę: pisząc. Choćbym nie wiem jak chciała, jeśli jest to przekaz do kogoś, nie odpowiadam za to, jak zostanę odebrana. A jeśli ta druga osoba jest przekonana, że zrozumiała mnie doskonale, nawet nie zapyta. I się mijamy. Dlatego wolę rozmawiać i wyjaśniać na bieżąco, czuć że mam kontakt, że się rozumiemy, unikamy nieporozumień.

A co jeśli to nie przypadkowe nieporozumienie, tylko ja się po prostu dawniej myliłam, uznając, że ja i Królewicz jesteśmy sobie bliscy i tak, jak ja go chcę zrozumieć, on chce zrozumieć mnie?

Smutno.

Zbieram się w sobie, podnoszę.
Bywało lepiej, bywało też o wiele gorzej.
Dziś tylko kogoś zacytuję.


Trawa pod moimi stopami
Inne wprowadzenie do terapii Gestalt

Bruno-Paul de Roeck


Przychodzę z daleka. Z miejsca, gdzie "Czy mogę coś dla ciebie zrobić?" oznacza: "Przepełnia mnie lęk. Czy mogę zostać z tobą? Nie zostawiaj mnie!" Złość znajdowała tam wyraz wyłącznie w uprzejmym uśmiechu. Powstrzymywane łzy spływały do mojego wnętrza: gorący prąd, który szukał sobie ujścia poprzez moje gardło lub wtapiał się w żołądek. Naczynie, wypełnione po brzegi zmartwieniami, których nigdy nie ubywało. Tak bardzo tęskniłem za kimś, kto by mnie nie oceniał, że nie miałem już odwagi spojrzeć komukolwiek w oczy. Słowa, które mogłyby mnie zbliżyć do innych ludzi, przestałem wypowiadać nawet w moich myślach. Dłonie, które pragnęły dotykać, stały się sztywne i zimne jak obcęgi, a skóra, tak bardzo tęskniąca za dotykiem, wbrew sobie unikała wszelkiej czułości.


Zwątpienie odgrodziło mnie od świata niczym czarny mur. A jakby tego jeszcze było mało, zacząłem znęcać się nad sobą w jeszcze inny, dużo bardziej bolesny sposób. Winiłem samego siebie za własne przygnębienie. Trwało to latami. Dzień za dniem czyniłem sobie wyrzuty z powodu wszystkich moich nerwic. Poniżałem siebie, karałem, skazywałem na piekło doskonałości pod hasłem: to be the best or not to be... Odbyłem wielką podróż. Nie wiem jednak, czy posunąłem się w niej choćby o mały krok naprzód. Czasem mam wrażenie, że ta niezwykle długa droga, którą podążałem, okazała się okręgiem. Ilekroć drogę tę obierałem, wracałem niezmiennie do punktu wyjścia, który za każdym razem wydawał się leżeć coraz niżej.


Coś jednak uległo zmianie: nie jestem już swoim wrogiem. Mam dla siebie coraz więcej sympatii. Czasami naczynie przepełnia się, a łzy płyną mi po policzkach, ale nie palą już mojego żołądka ani gardła. Często zdobywam się na odwagę spojrzenia ci prosto w oczy, aby zobaczyć w nich ciebie zamiast moich fantazji na twój temat. Czasem moje ręce nie stają się sztywne. Czasem też nie boję się zaufać pieszczotom. Bicz doskonałości stopniowo ustępuje miejsca poczuciu humoru neurotyka, godzącego się na własną niedoskonałość i nie bojącego się odkryć przed światem.

s.29 "Gras unter meinen Füssen", Bruno-Paul de Roeck, Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH, Reinbek bei Hamburg 1985

Książka jeszcze nie wydana w Polsce.


Źródło: STĄD

To nie fair!
Jeszcze jako dzieci biegaliśmy wszędzie we trójkę, jadąc na rowerach na cały głos śpiewaliśmy piosenki, turlaliśmy się z górki, graliśmy w planszówki i zjeżdżaliśmy w góry siana w stodole, ku przerażeniu naszych rodziców.

Moja przyjaciółka, jej młodszy brat i ja.

Nie mieliśmy ostatnio dobrego kontaktu...

Popełnił samobójstwo, jutro, w Walentynki jest jego pogrzeb.
Nikt nie wie czemu tak się stało.

Jak mam iść na pogrzeb, kiedy każdy kolejny boli po wielokroć bardziej, bo przypomina o śmierci Mamy...
A nie pójść nie mogę.

To jedno mogę dla niego zrobić.

Z trudem mi ostatnio przychodzi pisanie. Tutaj, maili.

Zamarzam. Mimo, że przecież odwilż. 

Ciężko przekazać to, co czuję.

Ostatni rok, nieco ponad w pewnym sensie się 'przyczaiłam' przed życiem w pełni. Każda chwila była warta przeżycia, to na pewno, wszystko było potrzebne. Jednak mam wrażenie, że dopiero teraz wychodzę "poza strefę komfortu", poza jakąś granicę, gdzie nie jestem w stanie przewidzieć co się zdarzy.

Ostatnie miesiące, wszystko to, co zdarzyło się od połowy listopada to szaleństwo, jakiś opętany pęd, pozytywny, ale zmian tyle, że czasem chciałoby się zatrzymać, jak kadr, zwolnić klatka po klatce, obejrzeć, zastanowić się. Nie ma tak.

Dlaczego mimo kilku naprawdę złych doświadczeń z mężczyznami, to z nimi łatwiej mi się przyjaźnić, kumplować, rozmawiać? Dlaczego mimo wszystko mężczyźnie łatwiej się zwierzyć, powiedzieć, co boli?

Dlaczego jeśli przyjaźń między kobietą a kobietą to na odległość? Dlaczego o wiele łatwiej być dla siebie, kiedy jest odległość przestrzeni, kiedy coś stale dzieli, kiedy nie można się spotkać ot tak, od niechcenia, umawiając się w ciągu dnia na wieczór?

Dlaczego o wiele łatwiej napisać tutaj co boli, za czym do bólu tęsknię, czego pragnę, o czym marzę i czego chcę? Kiedy rozmawiam o innych, nie o sobie i o tym, co czuję, kiedy na siłę chcę być tą silną, poukładaną i nie posiadającą słabości...

Utknęłam w jakimś momencie. Zapytał mnie ktoś, czy podejmę się pewnego zadania. Odpowiedziałam: OK. A później brnęłam tylko głębiej w swoje strachy, bo nie umiałam się przyznać, że nie wiem, nie robiłam nigdy niczego podobnego i najzwyczajniej na świecie boję się coś schrzanić. Bo nie umiałam się przyznać, że się boję. Czego mogłam się bać?

Tego, że zostanę źle zrozumiana.

Bo kiedy wszystko się układa fajnie, a ktoś nagle chowa się za murem, przyznacie, że nie jest to naturalna i zrozumiała reakcja. Bo kiedy ktoś sprawia wrażenie, jakby nie podobało mi się to, co dzieje się wokół niego, niby mówi, że super, a brzmi to jakoś nieprawdziwie... nie czulibyście się dziwnie, jeśli wiele zaangażowaliście właśnie w to, żeby było super? Bo kiedy ktoś ma świetne pomysły, którymi się chętnie dzieli, jest pełen entuzjazmu a później zaczyna się wycofywać a w końcu zupełnie milknie na tydzień to nie jest nieco dziwne?

Nie mogę oczekiwać, że ktoś, kto mnie bardzo mało zna, pomyśli: OK, wszystko w porządku, zapewne ta osoba po prosu potrzebuje czasu, ma swoje powody, wróci. Chyba nawet nie mogę oczekiwać, że ktoś będzie usiłował mnie zrozumieć, kiedy ja nie zrobię tego pierwszego kroku.

Znam kogoś bardzo słabo, w tym krótkim czasie zdążyłam mocno polubić a zamiast myśleć o tym, co pozytywne, już na wyrost zaczynam się bać, że mogę stracić...

Jeśli ktoś jest dla mnie tak ciepły i serdeczny ot tak, bez jakiegoś szczególnego powodu, mam ochotę uciec. Bo uświadamia mi to, jak wiele straciłam przez ostatnie miesiące a być może i lata, jak wiele straciłam, dystansując się. Jak wiele przez odległość, przez własne strachy, przez durne zbiegi okoliczności. Aż czasem na tą troskę i szczere zainteresowanie chciałoby się odpowiedzieć: zostaw, nie chcę, nie chcę znów cierpieć tylko dlatego, że cię polubię a ty odejdziesz, wszyscy odchodzą, jedni do innych, inni do czegoś innego, jeszcze inni poza granicę życia ... Nie chcę, rozumiesz? Jeśli mam cierpieć to wolę teraz, zostaw mnie zanim cię polubię i zanim to stanie się dla mnie ważne że jesteś. Może już zresztą za późno...

A mimo tego wszystkiego wyszłam poza ten strach, poza obawy jak zostanę odebrana. Ryzykuję, że ta druga osoba zobaczy mnie bez maski Zosi-Samosi, nie Margerytkę zawsze-świetnie-sobie-radzącą, nie-okazującą-emocji...

Nie wiem co z tego wyniknie. Mam tydzień żeby się zebrać w sobie, przemyśleć, poukładać, a za tydzień się spotkamy.

I jakoś mi teraz spokojniej.

Nie tak dawno ktoś komuś mówił szlochając, coś mniej więcej takiego:

Ale czemu cię obchodzi co się ze mną dzieje i co czuję? PO CO?... Nie chcę, rozumiesz? Nie chcę, żeby cię obchodziło! Nic od ciebie nie chcę, zupełnie nic, po prostu mnie zostaw!

A przecież ta sama, szlochająca, skulona postać wyciągnęła rękę, by dłoń spotkała się z dłonią, by dała ciepło, by namacalnie poczuć, że ta druga osoba jest obok, że istnieje, że słowa, które wypowiada, nie śnią się, że faktycznie jest obok i mówi:

Nie płacz, bo zupełnie nie wiem co mam zrobić... obchodzi mnie...  chcę pomóc, jeśli będę mieć taką możliwość... Ciii....

A przecież zupełnie nie chodzi o to, że nie chcę. Ani trochę.
Chodzi raczej o to, by nie dać się zranić i jeśli ktoś miałby to zrobić, to odejść samemu i później czuć, że 'to przecież ja zdecydowałam'.
Chcę by było dokładnie tak jak jest i chcę by zostało pozytywnie. Dobrze mi z tym. Dzięki temu rosnę, sama ze sobą lepiej się czuję i mam odwagę iść dalej, szukać tego co dla siebie dobre i to właśnie osiągać. Wspinać się ryzykując, że zsunę się w dół, ale nawet jeśli, to i tak pójdę dalej, i tak dam sobie radę. Z czasem pewniej staję na własnych nogach i wsparcie drugiej osoby nie musi być aż tak silne jak na początku. Nie uzależniam się. To nie ta opcja, kiedy cały czas wspieram się o czyjeś ramię, raczej ta, kiedy mimo jakiej-takiej równowagi czasem się zachwieję i wiem, że obok jest ktoś, kto jeśli się potknę, nie pozwoli mi upaść, a poda dłoń.

A w pamięci ciągle żywe 'duchy'.... odejście kogoś, kogo się kochało, definitywne, bo śmierć... zniknięcie bez wyjaśnienia, bez słowa, kogoś, kto był bliski i odegrał ważną rolę w życiu... przyjaźń kiedy wszystko było OK i nagle się okazało, że wręcz przeciwnie, że może wcale i nigdy nie było OK, a  tak w ogóle to koniec, odejdź i wiesz, mam do ciebie żal o wszystko, nienawidzę cię....  wybrałaś to, co dla ciebie dobre, nie to co dobre dla mnie, to nie chcę mieć z tobą kontaktu... I ktoś, kto w teraźniejszości odrzuca mnie totalnie, mimo, że nawet nie wiem co zrobiłam nie tak, czym zraniłam, co się stało, nigdy nie usłyszałam zarzutów, ale wyrok został wydany, skazana na banicję i gorzej, że nie da się nie spotykać, bo to bliska rodzina.

I nie chodzi mi o odejścia... każdy odchodzi... tyle uczuć i relacji mija. Czasem po prostu się kończą. Czy jestem naiwna kiedy chciałabym, by ktoś, z kim chyba byłam blisko znikając z mojego życia wyjaśnił cokolwiek, bo jeśli zraniłam, to chciałabym wiedzieć czym, jakich błędów nie powinnam już nigdy więcej popełniać? Czy powinnam nie brać winy na siebie a uznać, że ktoś był niedojrzały, albo nie znaczyłam tyle, ile mi się wydawało, że znaczę?

Nie chcę się teraz bać. Nie chcę by strachy z przeszłości szły za mną krok w krok, nie chcę ich oddechu na karku.

I nie chcę się po wielokroć tłumaczyć, że się boję bo mam takie doświadczenia. Już raz ktoś mi zarzucił, że to mój problem i że powinnam to zmienić, a nie tak mówić.

Chyba czas napisać długie, długie listy do tych, którzy odeszli i spalić je, skutecznie raz i na zawsze, symbolicznie coś za sobą zamknąć?

Bo jeśli czegoś za sobą nie zamknę, to zniszczę coś... I nie będę umiała doceniać tego co dobre w dwóch osobach co najmniej.

Głęboki oddech. Spojrzenie za okno. Łyk kawy z mlekiem z mojego optymistycznego, żółtego kubka.

Nie jest dobrze.

I nie piszę tego z powodu mgły za oknem.

Ostatnio miałam bardzo ambitne plany, by poczuć się lepiej we własnej skórze i ... nie do końca je realizuję.
Wyrzucam sobie, że dalej widzę przede wszystkim własne wady, że mój uśmiech jest jakby nieprawdziwy, chwilowy.

Na tą chwilę myślę, że dobrze zrobię, zajmując się kilkoma obszarami mojego życia: pracą (bardziej na przyszłość), tym, jak sama na siebie patrzę i... moimi relacjami z ludźmi, którzy się dla mnie liczą. o

A może po prostu, powinnam odpocząć. Może.
Z jednej strony, kiedy patrzę w przeszłość, widzę jakim odludkiem i samotnikiem byłam, jak reagowałam... Jeśli z tym porównam jak jest teraz... to o niebo lepiej sobie daję radę.

Tylko czasem... czegoś brak. Może zresztą chciałabym mieć zbyt wiele na raz? Czas być może 'odgruzować' niektóre części mojego życia, zanim zabiorę się za inne. A mimo takiego tłumaczenia sobie, czasem tak bardzo chciałabym się zakochać z wzajemnością...

Tymczasem, ktoś, kogo nazywam przyjacielem... raz blisko, raz zupełnie daleko, raz radość a raz czysta niechęć do niego. Mogłabym mu zadedykować słowa TEJ piosenki:

"Łączy nas wiele spraw
Jeszcze więcej dzieli
Być blisko siebie i wciąż
Nie tak jak byśmy chcieli
Dziś kręcimy się jak w karuzeli

A miało być jak dawniej
I znowu zły los
Zakręcił nami bezwładnie
Już dosyć, już stop
Niech wszechświat zatrzyma się
Na parę maleńkich chwil
Poznamy się jeszcze raz
Bogatsi o to co dziś już wiemy"


I wieczór z kimś zupełnie innym, park nocą a więc z zupełnie innej perspektywy, podziwianie gwiazd i nazywanie konstelacji ("Patrz, tam jest Kasjopea a obok?"), i rozmowy do późna przy herbacie, serio lubisz filmy Tarantino? serio nie czytałaś tego komiksu? serio jest już północ?...