Margerytkowo

Już sam fakt, że zrobiłam całą masę zdjęć, że zaczęłam pełniej wykorzystywać  możliwości swojego aparatu, rozwinęłam się jeśli chodzi o zdjęcia ludzi (tak, może to nieco zabawnie brzmi, ale jak dotąd gustowałam głównie w robieniu zdjęć makro a więc naturze zdecydowanie martwej, jakimś listkom, kwiatom i robaczkom, a ludzi traktowałam nieco po macoszemu - ale jest progres)- jest SUPEEER :)

Jeśli do tego dodać, że znalazłam w tym roku czas, by przeczytać całą masę książek- jest jeszcze lepiej. Zdecydowanie nie jestem statystycznym Polakiem i dobrze mi z tym. (podobno zresztą, statystyczny Polak zwyczajnie nie istnieje) jest jeszcze bardziej SUPEEEER :)

A jeśli do tego dodać fakt, że udało mi się przez ten rok pogodzić pracę, dwa wolontariaty i kilka pasji (jak choćby te powyżej) to już zupełna bajka :)

A tak patrząc miesiącami:

Styczeń
był z jednej strony dość ciężkim ale z drugiej dość ciekawym miesiącem. Szkolenie PRowe Akademii Przyszłości w Krakowie dało mi wiele ciekawej wiedzy ale też pozwoliło mi poznać nowe, fajne osoby z całej Polski. Poza tym, korzystając z tego, że odwiedziłam Gród Kraka, udało mi się znów spotkać z Klarką, z czego się baaaardzo cieszę :)


Oprócz tego po raz pierwszy odwiedziłam Niewidzialną Wystawę, co było dla mnie niezapomnianym doświadczeniem. Poza tym fajną rzeczą stycznia był koncert Chemii, Rafała Brzozowskiego i Ani Wyszkoni na Torwarze na który wyciągnęły mnie dziewczyny.

Luty
fajnym miesiącem może nie był, ale za to dzięki dołkowi w jaki wpadłam, zbliżyłam się do kogoś, kogo bardzo polubiłam. Niezależnie od tego, co przyniósł czas później, uważam to doświadczenie za ważne dla mnie. Poza tym to właśnie w lutym spojrzałam pozytywniej na kogoś, do kogo mogłam się później zwrócić o pomoc w trudnych chwilach- co raczej nie byłoby możliwe, gdybym nie zauważyła, że mogę tej osobie zaufać. Poza tym z lutowych wydarzeń nie do przecenienia była wizyta z Akademią Przyszłości w Mennicy.


To w tym miesiącu przestałam czuć się tak fajnie z pisaniem, co paradoksalnie sprawiło, że zaczęłam więcej rozmawiać z ludźmi. A poza tym byłam na szkoleniu Kominka "PR i reklama w blogosferze" - co bardzo pozytywnie wspominam. A, i jeszcze fajne spotkanie integrujące warszawskich wolontariuszy AP- miło :)

Marzec
W marcu snułam swoje plany zostania liderką zespołu Akademii Przyszłości w nowej szkole. Kupiłam też używanego lapka, bo mój staruszek już się rozsypywał. Udany zakup :) Poza tym warsztaty robotyczne i wizyta u Marii Skłodowskiej-Curie (w jej muzeum, z Akademiowymi dziećmi),a  nieco później: Półmaraton Warszawski i wolontariuszowanie w niesprzyjającej aurze, a jednak nieodmiennie, jak zawsze super.



Kwiecień
To pierwsze spotkanie Klubu Młodego Odkrywcy Akademii Przyszłości, które umożliwił nam Instytut Lotnictwa. To po tym spotkaniu zafascynowało mnie montowanie filmików z filmów i zdjęć, świetna sprawa!
Poza tym wizyta w Muzeum Fryderyka Szopena z Akademią. A nieco później kurs pierwszej pomocy zorganizowany również przez Akademię Przyszłości. Organizowanie robienia biżuterii. Accreo Ekiden czyli maratoński bieg sztafet i moje wolontariuszowanie na nim.


Poza tym, nieco na ostatnią chwilę, zupełnie sama i bez niczyjej pomocy (OK, jedynie przy pomocy programu), tak ładnie powpisywałam w rubryczki PITa te wszystkie liczby, że Urząd Skarbowy nie widział problemu :)

Maj
Był szalony. Pożarłam masę książek, zrobiłam mnóstwo wiosennych zdjęć. Zrobiłam kilka udanych biżu. I byłam znów w Krakowie, na Zjeździe Regionów Akademii Przyszłości. I jak cudnie było spotkać tych wszystkich zakręconych i pozytywnie nastawionych ludzi! :) Po raz pierwszy też zdarzyło mi się pójść o świcie do parku po to by zrobić kilka niezapomnianych zdjęć (patrz poniżej zdjęcie z dmuchawcem).


Poza tym to właśnie w maju zdecydowałam się skorzystać z pomocy psychologa i z perspektywy czasu uważam to za dobrą decyzję.

Czerwiec
Zaczęłam wesoło od Dnia Dziecka i dawno chyba tak dobrze się nie bawiłam, najpierw z Gosią i Basią a później, wbrew wszystkiemu w pracy gdzie tak pracownicy jak i klienci mieli jakąś kompletnie pozytywną głupawkę. Było przesympatycznie! Poza tym megafajna sesja zdjęciowa z Pauliną i akademiowa wizyta w Wedlu :) To w czerwcu usłyszałam, że być może powinno mnie zainteresować zagadnienie ADHD u dorosłych i paradoksalnie, poczułam dużą ulgę. Prócz tego świętowałam swój koniec zniżek czyli 26 urodziny, w małym, ale zacnym gronie moich znajomych. Choć po tym nieco znienawidziłam Królewicza, ale cóż, nie da się mieć wszystkiego. Dodać należy, że to właśnie w czerwcu poszłam do wróżki i trochę mnie to otrzeźwiło. No i Gala Sukcesów Akademii Przyszłości, takie miłe zakończenie roku z Akademią. Pozostając w temacie Akademii to w czerwcu postanowiłam zmienić zespół i przyjąć awans na koliderkę.
Aaaa i jeszcze bieg sztafet 5x5, zacnie było wolontariuszować na Stadionie Narodowym :)



I w czerwcu napisałam Królewiczowi, że do połowy września wolałabym, żeby do mnie nie pisał, bo chcę od niego odpocząć.

Lipiec
był jednym z pierwszych naprawdę bardzo pozytywnych miesięcy tego roku. Zdecydowanie, zaczął tą lepszą połowę roku :)
Często spotykałam się ze znajomymi, zrobiłam masę zdjęć, dużo dowiedziałam się na temat ADHD. Przeczytałam też kilka naprawdę fajnych książek. Byłam na Akademiowym ognisku w Powsinie i bardzo miło wspominam późniejszy powrót naszą zgrają przez Las Kabacki do metra :)


Pokłóciłam się i pogodziłam z bliską mi koleżanką, co chyba było nam potrzebne. Poza tym, udało mi się w końcu wybrać z Sister i Młodą nad wodę i było cudnie :)

Sierpień
Bardzo pozytywny jeśli chodzi o towarzyskie spotkania, rozmowy i miłe chwile. Jeśli chodzi o imprezy biegowe również: byłam wolontariuszką na dwu imprezach w podwarszawskich lasach miejskich :) Odkryłam w końcu, jak zmienia się manualnie ustawienia w moim aparacie i od tamtego czasu zakończyłam przygodę z robieniem zdjęć "na automacie". I bardzo doceniam samą siebie za szczerość i kilka słów napisanych komuś: że mam problem, że chcę pogadać. To był dla mnie duży krok. W dodatku ten duży krok zapoczątkował coś fajnego.



I fajne jest też dla mnie to, że w końcu odważyłam się bardziej zaangażować w pracy.
Plus dobrze się bawiłam na imprezie u znajomych z pracy, aż momentami "za dobrze", ale ... chyba dzięki temu zyskałam więcej sympatii ;)

Wrzesień
To już inna bajka. Szykując tekst na bloga Doroty, zwiedzałam Warszawę razem z Basią, która podpowiedziała mi kilka ciekawostek. Poza tym zwiedzałam zakątki Warszawy na własną rękę, szkoliłam się na Stadionie przed Maratonem Warszawskim i pozowałam do zdjęć w Kampinosie o świcie, mojemu znajomemu fotografowi. Byłam też na Południowopraskich Prezentacjach - Pikniku Organizacji Pozarządowych, zrobiłam sobie też podróż nieco sentymentalną po Starych Włochach.



 Spotkałam się też z Anią z bloga Aniamaluje. A później... później był Maraton Warszawski i po raz pierwszy byłam na nim jedną z liderek depozytów co było dla mnie dużym wyzwaniem, ale co bardzo miło wspominam. A swoją drogą po raz pierwszy tak swobodnie porozmawiałam z kimś do kogo miałam dość duży dystans dotąd- i jak mi się zmieniło spojrzenie (na lepsze)! :)

Październik
Zaczął się od firmowej imprezy w Medyku. Wytańczyłam się za wszystkie czasu i wyśpiewałam też (na karaoke). A na pewno nie zapomnę jak całą grupą znajomych od nas z pracy śpiewaliśmy TO - nie da się zapomnieć, a ilekroć leci nieraz w pracy, każdy kto był na imprezie uśmiech ma gwarantowany. W ogóle impreza była jedną z pierwszych takich okazji by spotkać ludzi z pracy w inny sposób i na pewno spojrzeć na nich inaczej, dla mnie samej z kolei - jedna z pierwszych większych imprez na których się naprawdę dobrze bawiłam. Październik był nieco stresujący w pracy, ale to w sumie okazało się pozytywnym wyzwaniem. Poza tym korzystając z karty prezentowej jaką dostałam w pracy za staż - kupiłam sobie w Empiku fajne książki i zaczytałam się w nich jak szalona :) A jak już kupować książki to takie, na które w bibliotece czekałabym wiele miesięcy: "Atlas chmur" do nich należy:)
Poza tym zbieranie sukcesów z Akademią Przyszłości, mnóstwo udanych zdjęć i... w końcu upieczone ciacha z orzechami.


To w październiku miała miejsce rozmowa, która stała się dla mnie bodźcem do wielu pozytywnych zmian. Choćby takiej że zdecydowałam się w końcu pójść na spotkanie grupy wsparcia dla osób z ADHD.

Listopad
Był pełen wyzwań jeśli chodzi o pracę.
Bardziej niż wcześniej bywałam zabiegana, starając się jakoś łączyć pracę z Akademią, której kolejną edycję rozkręcaliśmy i z czasem na to, by odpocząć i zająć się sobą. Miło też spędzałam czas z ludźmi z pracy, już po pracy, bardziej towarzysko:) Poza tym udało mi się w końcu ruszyć tyłek i zorganizować wyjazd do Łodzi z Basią - z okazji urodzin Magdaleny :) Co zaowocowało bardzo miłym spotkaniem po długim czasie i powrotem dopiero next day :)


Poza tym bardzo miło spędzałam czas na wszelkiej maści wydarzeniach związanych z Akademią Przyszłości: Klubie Młodego Odkrywcy, rekrutacji wolontariuszy czy Inauguracji czy wspólnych zakupach dla pewnej starszej pani, dla której w ramach Szlachetnej Paczki organizowaliśmy pomoc jako warszawska Akademia Przyszłości. Podjęłam też decyzję, by zrezygnować z działania w zespole PRowym mojej Akademii Przyszłości: po prostu trochę dużo by to wszystko pogodzić... stwierdziłam, że wolę się jednak skupić na byciu tutorką i koliderką.

Grudzień
To już konkretne akademiowe zadania do wykonania, spotkania z ludźmi i ogarnianie spraw, o których do tej pory nie miałam pojęcia. Ale nie zmienia to faktu, że jak już się za nie wzięłam, doprowadzałam je do końca i nie tylko ja byłam zadowolona z efektu:) Grudzień to też zakupy z koleżanką, która pomogła mi wybrać ciepłą kurtkę i fajne buty ... i nie tylko ... czasem takie babskie zakupy są potrzebne :) W każdym razie zima przestała być tak straszna.


Miała też miejsce pracowa Wigilia, bardzo pozytywna, którą będę zapewne długo i miło wspominać :) To w grudniu miałam swoje pierwsze zajęcia z moim akademiowym dzieckiem. Któregoś z grudniowych dni wpadłam na ulicy na kolegę z pracy, który ostatnio wrócił z daleka - co było bardzo miłe, bo zawsze człeka lubiłam i brakowało mi go straszliwie. I nieoczekiwanie dla samej siebie pomogłam komuś ważnemu dla mnie.

Całkiem pozytywnie wypadł mi ten rok- oby przyszły był jeszcze bardziej pozytywny!
Czego i Wam życzę :)

Żaden ze mnie aniołek. Kapryśna, łatwo się irytuję, szalenie łatwo mnie wyprowadzić z równowagi. Potrafię się upierać, że mam rację kiedy jej nie mam, sprzeczać się o to z zaciętością, udowadniać swoją rację, kłócić się. Choć dla równowagi kiedy się przekonam o racji drugiej osoby, słowa przeprosin na pewno wyjdą z moich ust.



Czasem się do kogoś uprzedzam, przez jedną sytuację, która dla kogoś mogła być po prostu gorszym dniem, chwilą złego humoru, krzywym spojrzeniem bo ktoś zamieszał w myślach - wydaje mi się, że ktoś mnie darzy antypatią, jest niesympatyczny, albo w ogóle nam jakoś nie po drodze. Czasem tkwię w takim postrzeganiu, odsuwam się od tej osoby, mimo że ... nie ma to realnych podstaw.

Najbardziej zaskakujące dzieje się, kiedy jakiś drobiazg pozwala mi zmienić perspektywę, zamiana kilku zdań, może jakiś banał, który mnie do tej osoby "przekona", punkt wspólny, coś co nas łączy. Zabawne, że kiedy w końcu to ja się uśmiechnę i stanie się między nami coś innego niż najeżanie się uprzedzeniami, coś się zmienia i nagle i ta druga osoba więcej się uśmiecha, jest inna a ja oczywiście już zupełnie inaczej na nią patrzę.

Chyba częściej tę myśl wykorzystam, bo ostatnio coś się zupełnie przeistacza w moim życiu i już samo to zmienia je w ciekawą przygodę.

Życie – jedyny sposób, żeby obrastać liśćmi,
łapać oddech na piasku, wzlatywać na skrzydłach;
być psem, albo pogłaskać go po ciepłej sierści;
odróżniać ból od wszystkiego, co nim nie jest;
mieścić się w wydarzeniach, podziewać w widokach,
poszukiwać najmniejszej między omyłkami.

Wyjątkowa okazja, żeby przez chwilę pamiętać,
o czym się rozmawiało przy zgaszonej lampie;
i żeby raz przynajmniej potknąć się o kamień,
zmoknąć na którymś deszczu, zgubić klucze w trawie;
i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;
i bez ustanku czegoś ważnego nie wiedzieć.

Wisława Szymborska

Oswajam się powoli.

Tak się jakoś dziwnie złożyło, że sugestia, żebym poczytała co nieco o ADHD u dorosłych pojawiła się na krótko przed oszałamiającym, szalenie śmiałym wyznaniem, no po prostu przełom w medycynie, że ktoś "stworzył" takie zaburzenie jak ADHD, żeby, nie oszukujmy się, przemysł farmaceutyczny trzepał na tym grubą kasę, otumaniając biedne dzieci, które powinny po prostu wziąć się w garść, albo po prostu, którym powinno się poświęcić więcej uwagi. „Odkrywca” ADHD wyznaje, że to fikcyjna „choroba”

Gala Sukcesów Akademii Przyszłości odeszła do ... przeszłości, a wraz z nią kolejna, dziesiąta już edycja projektu, druga w której brałam udział.
Trochę smutno.

dzisiejsze, poranne znalezisko: tak, obie mają po cztery listki! :)

Tym bardziej, że mam świadomość tego, że od przyszłego roku będą zmiany, będę w Akademii ale jednak inaczej i mało zostanie tak jak było.
Coś się kończy, coś się zaczyna można by rzec.
Miotana wątpliwościami w jakimś momencie stwierdziłam, że nie mogę dłużej być w zespole Królewicza. Spytałam lidera innego kolegium co by powiedział na moją chęć przeniesienia się. Jakkolwiek się zdziwił, ucieszył się również, a jakby tego było mało, zaproponował zostanie koliderką. Hmmm...

Z drugiej jednak strony czuję potrzebę zajęcia się teraz sobą, uspokojenia i przemyślenia co dalej i jak: biorąc pod uwagę świadomość własnych niedoskonałości, ADHD i innych atrakcji, ale też pragnienie zadbania tak o siebie, jak o relacje z bliskimi mi osobami.

Co dalej jeśli chodzi o Królewicza... sama nie wiem, ale nie chcę się zdawać na opinię innych ludzi... Decydować się na zerwanie kontaktu "bo może on się ogarnie" - źle, być tak jak dotąd, bez zmian - też niedobrze, bo ja nie będę się dobrze czuła. Czas odetchnąć.

Swoją drogą wiele razy pisałam już te słowa na blogu...

Czyli w wolnym tłumaczeniu od chodzącej katastrofy do mistrza ogarniania. Zdecydowanie lepsze to niż "from zero to hero";) Czy się jednak uda?
Poniższe zdjęcie sprzed wieków bardzo wymowne, bo idealnie oddaje mój nastrój aktualny.


Na co dzień jestem tak chaotyczna, że można by powiedzieć, że to moja cecha osobowościowa: chaos. Zapominanie, spóźnianie się, zalewanie kawą siebie i wszystkiego wokół, tłuczenie wszystkiego co się potłuc da, gubienie wszystkiego co da się zgubić. I zmienność nastrojów, humorów, wybuchy złości, a później przepraszanie. Nadmiar energii jednego dnia, śpiewanie do lustra, uśmiech od ucha do ucha, a innego dnia smutek i łzy przez pół dnia. Nie znaczy to oczywiście, że ja taka zawsze, ale.. często.

Przez ostatnie lata niezależnie od tego, co udało mi się z sukcesem zrobić (a  było tego sporo, wystarczy choćby wymienić ukończenie studiów na Uniwersytecie Warszawskim i obronę pracy mgr na 5), bezlitośnie dowalałam sobie za wszystko, co było "nie dość dobre", nieidealne, nieperperfekcyjne. Pół biedy, że nigdy nie czepiałam się jakoś szczególnie swojego wyglądu, bo chyba bym się wpakowała w jakieś zaburzenia odżywiania.

A tak "tylko" się czepiam swojego charakteru.No dobra, też źle.

Jeśli do tego dodać, że w ostatnich miesiącach działo się dużo i nie zawsze pozytywnie, to wygląda to zdecydowanie niewesoło.

Za to w ciągu ostatnich tygodni zdarzyło się kilka naprawdę fajnych rzeczy, które w jakimś sensie umożliwiły mi przejście na inne tory, a w efekcie: więcej radości, uśmiechu. Być może pewien wieczór spędzony w miłym towarzystwie bliskiej mi osoby był tym czymś, co przekonało mnie (w końcu!) że jestem lubiana nie za to, że jestem wesoła i uśmiechnięta, ale zawsze a więc i wtedy gdy płaczę, marudzę i świat mi się sypie na głowę. Każdy kolejny dzień udowadniał, że jest kilka osób, dla których jestem ważna... a one są ważne dla mnie, bliskie. Ktoś rozsądny i zorientowany w temacie podsunął mi pewien temat do poczytania i przemyślenia,  co zaowocowało myślą: czyżbym w końcu odpowiedziała sobie na pytanie, co się ze mną dzieje? Jeśli ta odpowiedź jest dobra, to być może będę mogła sobie pomóc i będę się czuła o wiele lepiej.

Najwyraźniej dorośli również mogą cierpieć na ADHD. I nie mam na myśli tego powszechnego rozumienia ADHD ale konkret, dotyczący zaburzeń koncentracji uwagi, szeroko rozumianą nadaktywność i impulsywność. A wszystko 'zaprogramowane' genetycznie, neurologiczno-chemiczne zawirowania? Chyba to mnie dotyczy. Rozmawiając o tym z siostrą, usłyszałam: tata jak tata, ale babcia? I przypomniała mi się babcia, mama mojego taty, która mając lat blisko 80 wielokrotnie złamała sobie coś, bo wprost nie może usiedzieć w miejscu, bo do sąsiadki, bo piesek, bo w ogródku kwiatki, bo.... Chciałabym mieć tyle energii w jej wieku :)

Jakby tego wszystkiego było mało, pracując w popularnym fast-foodzie stwierdziłam, że DOŚĆ z jedzeniem w pracy. Wydawać by się mogło, że to będzie miało jedynie zdrowotne konsekwencje. Otóż nie. Jaka była Margerytka jak średnio 14 dni z 30 jadła niezdrowe żarcie w miesiącu? Byle duperel ją irytował, wściekała się, złościła i rozpamiętywała. Wpadała w dołki, płakała, miała złeeee dni. Jaka jest Margerytka jak nie je niezdrowego żarcia? Tuż przed okresem stwierdziła, że jakoś tak TROCHĘ niefajnie się czuje. W ciągu ostatniego tygodnia chodzi i nuci, uśmiecha się do ludzi i o irytacjach zapomina w szalonym tempie. Oczywiście jedząc ugotowane przez siebie jedzenie i zrobione kanapki. Bo jak się może mieć ugotowana fasolka szparagowa albo brokuł do fryt ze smażonym mięchem?

Rzec by należało, że Margerytka nie opycha się w fast-foodzie zaledwie od przełomu maja i czerwca.

Toteż myślę że idzie ku dobremu :)

Jako że idea postanowień na pół roku dość mi się spodobała, tradycyjnie już, napiszę o swoich planach i zamierzeniach na najbliższe pół roku, czyli od moich urodzin do 11 grudnia :)

1. Będę dalej pracować nad swoją asertywnością i wiarą w siebie opartą na rozsądnych podstawach.

2. Zmienię pracę na bardziej "przyszłościową", ogarnę się zawodowo, co dalej i jak dalej.

3. Rozwijanie TEGO pomysłu wspólnie z Pauliną :)

4. Polubię siebie. Będę dla samej siebie miła, dobra, sama dla siebie będę przyjacielem i wsparciem. To znaczy, że spróbuję sama siebie zaakceptować i nie będę wszystkiego na siłę zmieniać, a czasem, że pozwolę sobie na nie-bycia idealną osobą, która może czasem mieć zły dzień, popełnić błąd i... nie być perfekcyjna.

5. Skuteczność: zmobilizowanie różnych fajnych technik i własnych zasobów by ograniczyć odkładanie na ostatnią chwilę, zwlekanie i różne problemy z organizacją mojego czasu. Wiąże się z tym również (a może przede wszystkim) odkrycie w sobie pewnych unikalnych cech, które mogą być zarówno obciążeniem jak i plusem a najczęściej określane skrótowo mianem zaburzeń koncentracji uwagi....

6. Robienie zdjęć: rozwijanie się w tym temacie, zdobywanie również wiedzy teoretycznej, wypracowywanie nowych umiejętności, odważenie się na robienie fajnych zdjęć ludziom, a nie tylko roślinności :)

7. Akademia: trochę więcej dystansu do samej organizacji, zadbanie o to, by moje złe samopoczucie nie odbijało się na tym, co działam w ramach projektu, ani na ludziach w owe działania zaangażowanych i odwrotnie: żeby tak sukcesy jak porażki nie sprawiały, że moje życie prywatne (dobra, chodzi mi przede wszystkim, choć nie tylko, o dwie znajomości) staje się karuzelą i to niekoniecznie przyjemną.

8. Dbanie o relacje z bliskimi mi osobami, przyjaciółmi i rodziną, nie szukanie na siłę drugiej połówki, skupianie się raczej na tym, co jest, niż na tym, co mogłoby być. Bardziej realnie niż netowo. Nieco dystansu do własnych strachów i pytanie siebie, czy na pewno to, że jestem w tej chwili na kogoś zła powinno znaczyć, że mu nagadam a później będę tego żałowała.

9. Znajdowanie czasu tylko dla siebie: na pisanie, czytanie książek, samotne spacery czy robienie zdjęć.

10. Szukanie drogi do elastycznego optymizmu jak to ujął Seligman. Chcę zmienić swoje katastroficzne myślenie na takie racjonalne optymistyczne, mające realne podstawy.

No i znów wyszedł dekalog, tradycyjnie.

W połowie grudnia pisałam tak:

1. Na najbliższe pół roku mam takie priorytety (kolejność nie jest ważna): Akademia-----> udało się :)
zawodowe ogarnięcie się (w tym zmiana pracy)-----> niestety nie, acz jestem na dobrej drodze:)
przyjaciele-----> na plus w relacjach z nimi się układa :)
Nie czuję się na siłach być w związku... ----> i nie byłam, nie jestem.
może po prostu nie spotkałam kogoś wyjątkowego. I może ktoś, kogo znam teraz- nie jest tym wyjątkowym. Choć on by chciał być... jednak czegoś brak. -----> nasza znajomość się w jakimś sensie rozsypała i... cóż, myślę, że tak jest lepiej.

2. Jeśli mam podejmować jakąś decyzję to sama, albo po radzie kogoś, z czyim zdaniem w tym temacie się liczę. Mówię "nie" wahadełku, wróżbom, przepowiedniom. Nie. Jeśli ktoś ma być za mój wybór, moją decyzję odpowiedzialny, to ja i nikt inny. Chcę sama decydować o swoim życiu.
i tego się trzymam mniej więcej, dobrze mi z tym :)


3. Wycofuję się... z kilku znajomości z mężczyznami. Choćby w tym sensie, że kończę z zagadywaniem, zaczynaniem rozmów, proponowaniem spotkań. I w miarę możliwości ograniczam kontakt. Własną inicjatywę. Zaangażowanie. W jednej z tych relacji dlatego, że to mnie niszczy a w drugiej bo nie chcę, by to co mówię/robię było odebrane jako obietnica. W tej jednej materii nie chcę i nie mogę ani składać obietnic ani ich spełniać. 
tak też się stało i czuję się z tym naprawdę dobrze. jakaś taka.... wolna?

4. Wrócę do rysowania. Na przestrzeni ostatniego pół roku, a może i więcej były pojedyncze przypadki, kiedy narysowałam coś i nie pragnęłam zniszczyć. A przecież lubię rysować, sprawia mi to frajdę a i inni komplementują... Nabyłam sobie ostatnio niedrogo komplet 36 kolorów pasteli olejnych i nieco szkoda, by leżały nieużywane... czyż nie? 
rysowałam tylko od przypadku do przypadku, to chyba jednak aktywność na którą ciężko byłoby mi znaleźć czas w tym całym szaleństwie, chyba bardziej zależy mi na innych kwestiach :)

5. Docenię śpiewanie. Podobno nie mam tragicznego głosu i nie fałszuję, ale wstydzę się na ogół nawet nucić w czyimś towarzystwie. A kiedyś coś podszeptywałam że się zgłoszę na kasting do "Szansy na sukces" i co? I nic! Może i tym czas się zająć. Poza tym zamierzam się przestać wstydzić własnego głosu, jako że niedawno odkryłam, jak fajnie mnie relaksuje śpiewanie do muzyki z radia, a raz się nawet zdarzyło, że przy kimś i nie uciekł ;p
lubię czasem pośpiewać, sama lub do radia i miło mnie to relaksuje, na pewno z tego nie zrezygnuję :)

6. Koniec z braniem na siebie jeszcze większej ilości dodatkowych rzeczy. Jeśli chcę zrobić dobrze to czym się zajmuję, nie mogę zajmować się mnóstwem rzeczy. Więc mówię "nie" kolejnym zajęciom za free a dla doświadczenia, mówię nie robieniem czegoś za kogoś i dla kogoś kiedy wiem, że sama sobie szkodzę. Za to 'tak' dla Akademii, 'tak' dla biegów organizowanych przez Fundację Maraton Warszawski, pewnego pomysłu 'zamiast czegoś, co dawniej było', dla rozwijania się jeśli chodzi o pracę i dla pisania choćby tu, na blogu. 
zdecydowanie mi się to udało, przydała się też moja rozwijana stale asertywność. a będzie jeszcze lepiej, tak myślę :)

7. Asertywności ciąg dalszy. Jest tak sobie, będzie jeszcze lepiej. Bo czemu nie? 
jest lepiej, będzie jeszcze lepiej i tego będę się trzymać.

8. Przestaję na razie pisać coś dłuższego, chyba się nieco zraziłam a i ostatnio totalnie mi brak pomysłu. Chcę przemyśleć, czy faktycznie tą drogą chcę iść i czego właściwie w tym temacie bym chciała dla siebie. Zresztą, mogę mieć mało czasu i okazji by pisać. Na bloga znajdę czas :) 
nie pisałam nic dłuższego, jakkolwiek właśnie się zastanawiam czy do tego nie wrócić, ale na razie nie wiem jeszcze, choć kusi, kusi...

9. Wiara w siebie to coś, czego chcę mieć więcej, a czego ciągle mam mało. To chcę zmienić. Dość fałszywej skromności i udawania, że nie, nie warto mnie doceniać, nie warto widzieć we mnie tego, co pozytywne. Grrrr. A właśnie, że się zgadzam, owszem, jestem SUPER! :) 
ciągle staram się tą cechę w sobie rozwinąć, takie spojrzenie na siebie, idzie mozolnie, ale mam wrażenie, że w dobrą stronę :)

10. Będę dalej po-tworzyć mojego bloga zdjęciowego. 
nie, nie będę. powstanie inny, o tym niebawem, ale tamten pomysł nie wypalił.

Moje życie to w dużym stopniu chaos. Nie lubię siebie za to, za chaos, niezorganizowanie, zapominalstwo i ogólne nieogarnianie niekiedy. Był czas, że to bardzo dezorganizowało moje życie. Ostatnimi czasy jest jakby lepiej, a ostatnie dwa tygodnie to już w ogóle miód, cud i orzeszki. Chciałabym, by tak zostało na dłużej, chciałabym wiedzieć co sprawiło że jest mi teraz tak spokojnie i OK. Żeby wiedzieć co dalej.



Było nie było, w swoim dorosłym życiu szukałam już wielu opcji na ogarnięcie się, szukałam tylko "desek ratunku" że masakra, gorzej tylko że z biegiem czasu wszystkie te deski ratunku okazywały się być dobre.. jedynie na opał.

Po pewnej rozmowie wpisałam zapytałam wujka Google'a o pewne zagadnienie i kiedy czytałam, tylko się załamywałam.

Bo generalnie wyszło, że wiele z tego, z czym się borykam może mieć związek z dość specyficznymi zaburzeniami neurologicznymi, po prostu coś się porąbało w biochemii mojego organizmu i prawdopodobnie dzięki dostarczeniu mu odpowiedniej dawki tego czego mu brakuje plus porozmawianiu co jakiś czas o swoich chaosach w głowie, powinnam zacząć sobie radzić o niebo lepiej.

A może mi się tylko wydaje.

Może to tylko kolejna "deska ratunku" jakiej się chwytam a za kilka miesięcy powiem: o co właściwie cały szum? Nie, to nie moja bajka, nie pomogło, po prostu coś ze mną ewidentnie nie tak.

Nie mam jakoś humoru.

Chwilami mam wrażenie, że zastałam się w jakimś sensie.
Od roku ta sama praca, która miała być na chwilę, a w Akademii stan zawieszenia z którego w gruncie rzeczy sama nie pozwalam sobie wyjść. Bo mogłabym, szczególnie jedna szczera rozmowa mogłaby w tej materii wiele zdziałać, a tymczasem... cóż, czasem myślę, że ten stan zawieszenia jakoś paradoksalnie mi odpowiada, jest "niby OK", a ja bez kroku naprzód nigdy się nie dowiem co jest za rogiem i czy to być może coś dobrego.

Paradoksalnie na każdym kroku przekonuję się, jak bardzo można się bać zmian na lepsze. Jak bardzo można się przerażać kiedy wszystko zdaje się iść ku dobremu, a człowiek szuka dziury w całym, zastanawia się kiedy się posypie wszystko i kiedy zacznie się dziać naprawdę źle, bo przecież, jak to, nie może być tak stale dobrze! A jednak dalej jest OK, a z czasem lepiej niż na początku... Nierealne?

Pewnego dnia poszłam oglądać wschód słońca w parku. Wiosenny świt, coś pięknego. Czasem to trochę tak, jakbym chciała, żeby i moje życie stało się bardziej przepełnione słońcem... Chcę ruszyć z miejsca, nabrać odwagi i uwierzyć, że to, co mnie czeka jest pozytywne. Poniżej kilka zdjęć z tego inspirującego spotkania ze słońcem.

Siedzę i gapię się w lapka a wspomnienia z Krakowa powoli opadają, słabną emocje. Co nie znaczy, że opadł entuzjazm i koniec. Nie. Powoli rozkręcam się do działania, piszę, wysyłam, kombinuję jak dalej, spotykam się  z ludźmi, którzy są dla mnie ważni albo po prostu: wierzę, że mogą mi pomóc coś zmienić.

Wczorajszy wieczór minął miło, choć ostatecznie zamknęłam się w sobie i słowa, które tak bardzo pragnęłam wypowiedzieć, gdzieś ugrzęzły. Wiedziałam co powiedzieć bym chciała a nie umiałam, zwyczajnie się to okazało niemożliwe. A M. był obok, rozmawialiśmy, słuchał cierpliwie, tłumaczył pewne rzeczy jak dziecku, żartował, droczył się. I było tak zwyczajnie, zwyczajnie OK. Powiedziałam mu, że jest coś, czego na ten moment nie umiem mu powiedzieć, że muszę się ogarnąć, ten chaos w głowie uporządkować,a  on na to, że OK, że mi nie da spokoju. Kiedy siedzieliśmy na ławce w parku tego wieczoru i rozmawialiśmy, tak bardzo, bardzo, bardzo chciałam się do niego przytulić, znaleźć w jego ramionach a nawet to zdawało się tak bardzo odległe, nierealne, jakieś zupełnie poza zasięgiem. Sama do siebie nie mam takiej cierpliwości jaką on do mnie ma. I nie tylko on.

A później, po powrocie do mieszkania, rozczarowanie, bo poprosiłam kogoś o pomoc, ktoś to olał, a na moje słowa, że zwyczajnie mi przykro, że zapomniał, usłyszałam, że się czepiam, że nie wie, o co mi chodzi, że "jaka ty jesteś okropna"... i te ostatnie słowa jeszcze dziś mi dźwięczą w uszach, niech to diabli!

I zdjęć kilka zrobionych, gdyby to umiało rozproszyć moje strachy, moje niepewności i zawirowania. Ostatnio kilka szczególnie udanych zdjęć mojego autorstwa wywołanych umieściłam na ścianie mojego pokoju i tak się co jakiś czas zachwycam swoimi umiejętnościami, które niewątpliwie są i to w całkiem niezłym stanie.

Idę działać, na pohybel tym co olewają, własnemu zniechęceniu i niewiarze w swoje siły.

Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni – jakby ciążyła na nich klątwa – a poległych otacza się czcią? Dlaczego czepiamy się tego, co utraciliśmy, ignorując to, co udało nam się zachować?” 
Steven Erikson, „Bramy Domu Umarłych”, s. 427 


Kraków jak zwykle inspirujący, a może raczej wszyscy ludzie tam spotkani i rozmowy z nimi. W wyniku pewnej rozmowy przypomniałam sobie o istnieniu pewnej pisaninki mojego autorstwa. Zdążyłam o niej zapomnieć, a kiedy moja rozmówczyni wyraziła chęć przeczytania, sama sięgnęłam, by sobie przypomnieć. Zaskoczyło mnie, że ... fajnie się czyta, zaskoczyło mnie, że tak łatwo było zapomnieć.

A najbardziej zaskoczył fakt, że zupełnie zapomniałam, że nie tak dawno minął rok, od ukończenia mojego pisania.

Dlaczego tak dobrze pamiętałam, że 4 kwietnia minęło pięć lat od śmierci Mamy, a zupełnie zapomniałam, że tego samego dnia minął rok od napisania tekstu, zaczętego słowami:

"mojej Mamie, która nauczyła mnie wrażliwości w spojrzeniu na świat, miłości do życia,
świata i ludzi, dzięki której mam dziś odwagę zmieniać swoje życie na lepsze. To dzięki Tobie
istnieję i gdybym mogła Ci teraz podziękować za to… byłabym najszczęśliwszą osobą na
ziemi. Jeśli ludzie żyją tak długo, jak żyją wspomnienia o nich- Ty żyjesz nadal."

Chyba chcę wrócić do tego co napisałam i prócz refleksji, zyskać też coś innego...