Margerytkowo

Czasem, kiedy myślę o pewnym Królewiczu, przypomina mi się ten właśnie wiersz:



Diabolo

Żaden ze mnie aniołek. Kapryśna, łatwo się irytuję, szalenie łatwo mnie wyprowadzić z równowagi. Potrafię się upierać, że mam rację kiedy jej nie mam, sprzeczać się o to z zaciętością, udowadniać swoją rację, kłócić się. Choć dla równowagi kiedy się przekonam o racji drugiej osoby, słowa przeprosin na pewno wyjdą z moich ust.



Czasem się do kogoś uprzedzam, przez jedną sytuację, która dla kogoś mogła być po prostu gorszym dniem, chwilą złego humoru, krzywym spojrzeniem bo ktoś zamieszał w myślach - wydaje mi się, że ktoś mnie darzy antypatią, jest niesympatyczny, albo w ogóle nam jakoś nie po drodze. Czasem tkwię w takim postrzeganiu, odsuwam się od tej osoby, mimo że ... nie ma to realnych podstaw.

Najbardziej zaskakujące dzieje się, kiedy jakiś drobiazg pozwala mi zmienić perspektywę, zamiana kilku zdań, może jakiś banał, który mnie do tej osoby "przekona", punkt wspólny, coś co nas łączy. Zabawne, że kiedy w końcu to ja się uśmiechnę i stanie się między nami coś innego niż najeżanie się uprzedzeniami, coś się zmienia i nagle i ta druga osoba więcej się uśmiecha, jest inna a ja oczywiście już zupełnie inaczej na nią patrzę.

Chyba częściej tę myśl wykorzystam, bo ostatnio coś się zupełnie przeistacza w moim życiu i już samo to zmienia je w ciekawą przygodę.

Życie – jedyny sposób, żeby obrastać liśćmi,
łapać oddech na piasku, wzlatywać na skrzydłach;
być psem, albo pogłaskać go po ciepłej sierści;
odróżniać ból od wszystkiego, co nim nie jest;
mieścić się w wydarzeniach, podziewać w widokach,
poszukiwać najmniejszej między omyłkami.

Wyjątkowa okazja, żeby przez chwilę pamiętać,
o czym się rozmawiało przy zgaszonej lampie;
i żeby raz przynajmniej potknąć się o kamień,
zmoknąć na którymś deszczu, zgubić klucze w trawie;
i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;
i bez ustanku czegoś ważnego nie wiedzieć.

Wisława Szymborska

Mieszkam na drugim piętrze. Za oknem mam rozłożyste, wysokie drzewo, o tej porze roku zupełnie nagie. Mniej więcej na wysokości mojego okna smętnie trzymają się gałęzi trzy suche liście. Zazwyczaj widzę je na równym poziomie z moim oknem, w sporej odległości.

Wczoraj wracałam do mieszkania późnym wieczorem. Powietrze jak na ostatnie dni zdawało się być o wiele cieplejsze, nawet w ciągu dnia chyba było zimniej. Miałam wrażenie, że powietrze pachnie wiosną, mimo wszystko. Granatowe niebo, gwiazdy. Księżyc prawie w pełni. I tych kilka smętnych, suchych liści na gałęzi drzewa. Przez jakiś moment stałam pod drzewem i wpatrywałam się w nie, widziane z zupełnie innej perspektywy niż na co dzień.

Bywały kiedyś podobne, księżycowe i gwiaździste noce, spędzane na szaleństwach na placu zabaw, na spacerach nad Wisłę, na rozmowach o wszystkim w Parku Kępa Potocka, zachłannych rozmów i dyskusji. Bywały wieczory, kiedy wracałam z organizowania (po raz pierwszy brałam w tym udział) Półmaratonu Warszawskiego. Bywały i takie, kiedy po prostu się szło razem milcząc. I nieodmiennie bywały takie, kiedy wdychało się pełną piersią powietrze pachnące aktualną porą roku, zachwycając się pięknym niebem.

A jednak wiele z nich się nie powtórzy. Bo Ktosiowe zauroczenie i moja niewzajemność sprawiają, że dla niego to koniec. Bo jakiś czas minął. Bo niektóre rzeczy już nigdy nie będą tak magiczne bo nie będą już nigdy po raz pierwszy i choć cenne, nie będą już tak wyjątkowe.

A przecież i wczoraj wracałam ze spotkania z zupełnie innym Ktosiem, mając gdzieś w głowie myśl, że całkiem możliwe, że niebawem się nasze oczekiwania rozminą kompletnie, że nie będzie nam po drodze, bo pewnych rzeczy nie chce on a pewnych rzeczy nie chcę ja. Asertywność i stawianie granic, które chronią to, co dla mnie ważne - zawsze OK. Choć czasem tęskno...


Gorycz jest we mnie
Zbliż więc samotność serca
śpiewna kukułko
Basho [z dziennika Saganikki, 1691]

Spieszę donieść, że zalatana jestem ostatnimi czasy jak gołąb pocztowy.
Czasem to dobrze, a czasem... hm, tak sobie.
Wbrew temu, co za oknem, w sercu kiełkuje wiosna, czasem aż trudno mi uwierzyć, że tyle pozytywności może się pomieścić w moim życiu, tak na raz. Są chwile, kiedy to pozytywne wydaje mi się tak nierealne że aż kusi by uciec. Są chwile, które wynagradzają mi każdą chwilę lęku, zawahania, wątpliwości, kiedy wiem, czuję, że warto i że wszystko idzie w dobrą stronę.

I są chwile zmęczenia. Kiedy Ktoś kto "dostał ode mnie kosza" założył, że jeśli kilka miesięcy temu byłam mocno zauroczona innym Ktosiem, to teraz na bank jesteśmy razem, szczęśliwi i radośni, bo to przecież tylko jemu się nie układa, on biedny ma pecha a wokół same szczęśliwe pary. Trafione jak kulą w płot. "Ucałuj go ode mnie" - jak wyrzut sumienia. Pffff.

Może to jednak racja by skupiać się na przyjaźni, a o wchodzeniu w bliższe relacje damsko-męskie nie wchodzić?

Może i chciałabym z tym jednym, jedynym Ktosiem być bliżej, chciałabym, żeby zauważył we mnie kogoś więcej niż znajomą, koleżankę, kumpelę. To chyba jednak nierealne. W każdym razie nie chcę być już tak blisko jak byłam, nie chcę się ze wszystkim niemal do niego zwracać. Trochę dystansu chyba obojgu nam się przyda. Przypomina mi się ten wiersz:


***



Jestem za blisko, żeby mu się śnić.
Nie fruwam nad nim, nie uciekam mu
pod korzeniami drzew. Jestem za blisko.
Nie moim głosem śpiewa ryba w sieci.
Nie z mego palca toczy się pierścionek.
Jestem za blisko. Wielki dom się pali
beze mnie wołającej ratunku. Za blisko,
żeby na moim włosie dzwonił dzwon.
Za blisko, żebym mogła wejść jak gość,
przed którym rozsuwają się ściany.
Już nigdy po raz drugi nie umrę tak lekko,
tak bardzo poza ciałem, tak bezwiednie,
jak niegdyś w jego śnie. Jestem za blisko,
za blisko. Słyszę syk
i widzę połyskliwą łuskę tego słowa,
znieruchomiała w objęciu. On śpi,
w tej chwili dostępniejszy widzianej raz w życiu
kasjerce wędrownego cyrku z jednym lwem
niż mnie leżącej obok.
Teraz to dla niej rośnie w nim dolina
rudolistna, zamknięta ośnieżona górą
w lazurowym powietrzu. Ja jestem za blisko,
żeby mu z nieba spaść. Mój krzyk
mógłby go tylko zbudzić. Biedna,
ograniczona do własnej postaci,
a byłam brzozą, a byłam jaszczurką,
a wychodziłam z czasów i atłasów
mieniąc się kolorami skór. A miałam
łaskę znikania sprzed zdumionych oczu,
co jest bogactwem bogactw. Jestem blisko,
za blisko, żeby mu się śnić.
Wysuwam ramię spod głowy śpiącego,
zdrętwiałe, pełne wyrojonych szpilek.
Na czubku każdej z nich, do przeliczenia,
strąceni siedli anieli.

Wisława Szymborska

Posypało się.
To tak, jakbym stała na lodzie i on w jakimś momencie zaczął pękać. Na razie to tylko rysa, jedno pęknięcie. Jeśli nie będę ostrożna, pęknie dalej. Ostatecznie mogę wpaść do lodowatej wody.
Boję się.
Co prawda jest jeszcze szansa, że na tym się skończy. Trzymajcie kciuki.



A wszystko to skutki pewnego towarzyskiego spotkania w miniony weekend. Miło i sympatycznie, wesoło i wariacko. Jenga, muzyka i sami wyjątkowi ludzie. Kameralna atmosfera.

Jednakowoż najbardziej kameralnie było nad butelką wina, rozmowy poważne i dwuosobowe między 4 a 7ą rano i moje demony, które wypełzły w zaciszu zielonego pokoju.

Powtarzam sobie jak mantrę, że jeśli coś mi zamieszało mocno kilka miesięcy temu, teraz nie musi, bo jestem mądrzejsza, bardziej poukładana, bo tak, bo będzie OK. Będzie?

I czyjaś potrzeba wsparcia w naprawdę ciężkiej sytuacji, kiedy nie wiem co powiedzieć, kiedy mam ochotę się zbuntować i sama poprosić o wsparcie, bo przecież to Ty jesteś starsza, mądrzejsza, rozsądniejsza... a NIE MOGĘ.

Mało śpię, mało jem, panikuję i zamykam się w sobie. Nie chcę znów się znaleźć w tym punkcie życia w którym byłam kilka miesięcy temu.

Dodane później:


Wśród lęków i podejrzeń,
z zamętem w myślach, z trwogą w oczach,
rozpaczliwie szukamy jakichkolwiek sposobów,
aby uniknąć oczywistej grozy,
która jest tuż przed nami.

A jednak się mylimy: nie ma jej na naszej drodze.
Wieści kłamały
(a może ich nie było albośmy ich nie pojęli).
Zupełnie inna klęska, nigdy nie przeczuwana,
nagle jak burza na nas spada
i nie przygotowanych — a czasu już brak — zagarnia.

— Konstantinos Kawafis "U kresu"

Odnajduję się powoli w nowym mieszkaniu, nowej okolicy i nowej sytuacji.
Nowy start jakby.
Nowe wyzwania w Akademii, nowe zadania i nowe emocje... Tyle inaczej.
Niech będzie pozytywnie.
To jeszcze przeprowadzkowo (kto zgadnie co to jest- ten cień o dziwnym kształcie?):




I już na nowym miejscu- tu też mam trzy koty, tyle że zupełnie nie puchate i mruczące. Acz również miłe.




Miło, ciepło i w różnych odcieniach zieleni mi się teraz mieszka.
Poza tym... idzie ku lepszemu i jest pozytywnie.
Idę pisać, czytać i zagłębiać się we wszystko to, co teraz sprawia, że moje życie jest w ruchu, nabiera tempa i nie pozwala zbyt długo myśleć, zastanawiać się.

Klucz

Był klucz i nagle nie ma klucza.
Jak dostaniemy się do domu?
Może ktoś znajdzie klucz zgubiony,
Obejrzy go - i cóż mu po nim?
Idzie i w ręce go podrzuca
jak bryłkę żelaznego złomu.

Z miłością, jaką mam dla ciebie,
Gdyby to samo się zdarzyło,
nie tylko nam: całemu światu
ubyłaby ta jedna miłość.
Na obcej podniesiona ręce
żadnego domu nie otworzy
i będzie formą, niczym więcej,
i niechaj rdza się nad nią sroży.

Nie z kart, nie z gwiazd, nie z krzyku pawia
Taki horoskop się ustawia.



Wisława Szymborska

Spotkałam się dziś z kimś dawno niewidzianym. Bo tak. Bo wczoraj myśli nie dały mi zasnąć dopóki nie zadzwoniłam. Bo chciałam. Bo miałam taki kaprys. Bo?

Bo nie chcę, by kiedyś boleśnie zabrakło kilku wypowiedzianych słów.

Chcę równowagi.

Kiedy zrywamy z kimś kontakt, albo kiedy on się zwyczajnie urywa, nie myślimy o tym, co sądzi o tymże zerwaniu... pies. Mój, jego, lub jej. Kot. Chomik, świnka morska, albo jaszczurka. Gekon ewentualnie. No dobra, królik?

A później człowiek widzi takie szczekające i skaczące szczęście o czterech łapach i ogonie i oczy mu się cieszą a nadziwić się nie może, że .... pamięta. I że cieszy się na jego widok bardziej niż niejeden człowiek.

za prędko chcesz, żeby wszystko było tak proste
jak seter irlandzki
ze Świętym Franciszkiem w brązowych oczach
gdy łeb zwężony położy na kolanach
ofiarując ogon -
wypróbowany przyrząd do powitań i pożegnań

tymczasem spada ciemność jak pilśniowy kapelusz
obłazi nas chude milczenie
wiedza wydaje się lizaniem
choć zawsze większa od odpowiedzi
skomli chłód zrozumienie

ks. Jan Twardowski: Za szybko

Co się wydarzyło kilka dni temu, co się dzieje dziś?

Spacer po parku z kimś-dawniej-dla-mnie-ważnym-i-bliskim i jego psem po parku, prezent urodzinowy i lody, docinki i rozmowa, która się przestała kleić. Dziwnie.

Miało być tak optymistycznie, o pozytywnych ludziach i o moich nowych doświadczeniach... Było i jest pozytywnie. Tylko to ja... rozpłakałam się zupełnie dla siebie niespodziewanie.

Rozmowa jedna z wielu, zawsze taka wyjątkowa i ważna dla mnie. W piątek nie było inaczej. Rozmowa na odległość, via Skype. O wszystkim prawie, o naszym wspólnym znajomym, o pozytywnych zmianach, o różnych sprawach trochę jakby magicznych... Ciepło. Bliskość mimo odległości.

I moje łzy, zmieniony głos i smutek, że przecież mam do K. zaufanie, i czuję, że ten akurat temat mogłabym z nią poruszyć i to byłoby OK. Sprawa, która nie daje mi spokoju ku od dawna i mimo upływu czasu z nikim o niej tak od początku do końca nie rozmawiałam,  a jeśli próbowałam, to moja pamięć wyrzuciła te próby... i tylko mglisto pamiętam, że próbowałam. Mówiąc krótko, ktoś mi wmówił, że nie powinnam o takich sprawach rozmawiać, że to "be", że... o tym się "nie rozmawia". Tyle, że taki pogląd chroni nie mnie, a tą właśnie osobę.

Jeszcze po tej rozmowie płakałam, ale zupełnie inaczej niż dawniej. Jakby roztapiał się jakiś lód we mnie, jakby coś się zmieniało, bez wątpienia na lepsze.

Przecież jest naprawdę fajnie, a to ja sobie odmawiam tego ciepła i zrozumienia, boję się...

***
nie wstydź się łez
miłość często płacze
łzy są jak mosty
które ludzi wiążą

kiedy cierpienie
zbyt mocno podrośnie
serce jak wulkan
musi trysnąć łzami

to deszcz bolesny
ale wybrzmieć musi
z niego się zrodzi
uśmiechnięta wiosna

łzy czasem bolą
ale po nich spokój
przychodzi nagły
i budzi się słońce

pozwól niech płyną
te łzy w wielkiej ciszy
w nich twą tęsknotę
będę mógł usłyszeć.

 (Wacław Buryła)

Nie mów, chociażbyś miał ginąć z pragnienia,
Że wszystkie źródła wyschły już bijące! -
Tyś gonił pustyń piaszczystych złudzenia,
A minął strumień na zielonej łące.

Nie mów, chociażbyś umierał z tęsknoty,
Że nie ma czystej miłości na ziemi! -
Tyś pewnie w drodze blask jej rzucił złoty,
Za ognikami zdążając błędnemi.

Nie mów, że wszystko, czegoś ty nie umiał
Odnaleźć w życiu - marą jest zwodniczą!
Zdrój czystych uciech będzie innym szumiał
I inne serce poił swą słodyczą.
nie obiecuj
Niechaj
nie łączy nas nic

Wolno
jak najwolniej
scałuj
wstyd z mych powiek
Tłumacz
że to żaden grzech

Niechaj
wszyscy świeci
patrzą
na nas z góry
Niechaj
Bogu skarżą się

Mocno
jak najmocniej
przytul
mnie do siebie
Ciebie
trzeba teraz mi
A gdy
z pierwszym słońcem
wstanie
rano życie
cicho
jak najciszej wyjdź...

A. Asnyk

Nie było mnie i wróciłam:)

Przemyślałam to i owo i zdaje się, że pora roku nie jest ważna, żeby była wiosna:) Odtajałam trochę:)

Cały na powitanie poogryzał mi ręce i podokuczał mi jak to on. I od razu zrobiło się wesoło:)

A później to ja zapragnęłam odreagować i wyżyłam się, robiąc przemeblowanie w pokoju:) Super wyszło:)

Mój kwiatek na parapecie ożył i ma się świetnie. Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że wiele bym się mogła od niego nauczyć. Nie wiem, ile już razy zgryzały go koty, ile razy tracił wszystkie listki. Za każdym razem mijał jakiś czas i pojawiał się nowy listek. Tylko dzięki odrobinie światła i wody.

Czasem sama jestem ciekawa co może wyniknąć z tej niezwykłej znajomości z mężczyzną, który sprawił, że ... częściej się uśmiecham, a jeśli przeżywam jakąś pozytywną emocję... to całą sobą. Może coś a może zupełnie nic.

I ten uśmiech z każdym kolejnym wymienionym smsem i to bicie serca kiedy jedno zdanie mogło się skończyć zupełnie inaczej i do innych wniosków prowadzić. Nie miałabym nic przeciwko;)


Niepokój

Jest ze mną
zawsze

To on
każe mi odchodzić
od kolorowych i tańczących
i chować się w łódce
na brzegu rzeki

Przez niego
uderzam bezsilnie głową
o szare ściany
i zielony piec

Przed nim
uciekam w nocy
ulicami ciężkimi
jak asfalt

Gdy zobaczysz
że tak biegnę
rzuć mi przez okno
słonecznik
złoty jak serce

Małgorzata Hillar

O Cmentarzysku Zapomnianych Książek 2011 pisałam tutaj:

http://margerytkowo.blogspot.com/2011/11/cmentarzysko-zapomnianych-ksiazek-2011.html

Namawiana przez moją siostrę i Koszkę, skusiłam się na pójście tam drugi raz, po ponad dwóch miesiącach. I?

Co prawda tym razem było o wiele mniej nowości i "perełek" ale i tak uważam, że warto było tam pójść... Znalazłam sporo ciekawych książek. Tym razem z Koszką wybierałyśmy książki do jednej torby a moja siostra do swojej własnej. Wesoło było bo jeśli chodzi o przytaszczenie całości byłyśmy zdane tylko na siebie, więc... Najpierw wróciłyśmy z Koszką do mieszkania, taszcząc zawartość naszej torby i wzbudzając w ten sposób zainteresowanie (szczególnie, kiedy wlokłyśmy torbę po udeptanym śniegu, żeby chociaż trochę sobie ułatwić zadanie). Po czym wzbudziłyśmy zainteresowanie kotów książkami i wyszłyśmy. Wróciłyśmy na Cmentarzysko, zaskakując tym pana się nim opiekującego. Po czym zgarnęłyśmy moją siostrę i poczłapałyśmy do mieszkania, gdzie nastąpiły podział i prezentacja "łupów":)

Co tym razem sobie wypatrzyłam? Między innymi:

• M.Maeterlinck: Życie pszczół
• Wilhelm Mach: Agnieszka, córka Kolumba
• R.L. Stevenson: Wyspa skarbów
• Lafacadio Hearn: Opowieści niezwykłe
• Lewis Caroll: Wyprawa na Żmirłacza
• F. Sikorski: Iwa zielona
• Carlos Fuentes: Urodziny
• Wojciech Żukrowski: Córeczka
• Maeve Binchy: Firefly Summer
• Krystyna Boglar: Mgła nad Doliną Wiatrów
• Franciszek Fenikowski: Wlazł kot na płot czyli poezja polska w przekroju.

Ta ostatnia pozycja rozbawiła mnie do łez. Poniżej cytat, wiersz napisany jako odniesienie do "Uwag o śmierci niechybnej" ks. Baki:

Cny koteczku, migdałeczku, 
Jurny kocie, bałamocie,
Pomrugujesz, a nie czujesz, 
Że śmierć chyża się zbliża,
A mknie czas, darmoś wlazł, 
Mój kocurze, w swoim durze
Na ten płot,
Śmierć jak kot, przyjdzie w lot
I swą kosą, krzywonosą
Cię zahaczy, nie przebaczy,
Ukoi do woli,
Aż się zlękniesz, stękniesz
I pękniesz. 

Nie opowiadajcie razem i osobno
że nie ma ludzi niezastąpionych
bo przecież moja matka
łagodna i nieubłagana
cała w czasie teraźniejszym niedokończonym
wychyla się z nieba
żeby mi przyszyć oberwany guzik
kto to lepiej potrafi
w czyich palcach drży igła jak drucik ciepła
gdy tyle dzisiaj uczuć a mało miłości
i tyle cudzych kobiet a żadna nie moja
a śmierć tak bardzo ważna bo się nie powtórzy
i smutek jak sprzed wojny ostatnia choinka

a przecież ta babcia z przeciwka
przy stoliku na kółkach
z pasjansem co nie wychodzi
tak bardzo szybko żyła umarła pomału
a czasami tak skryta że płakała w wannie

lub ta co z sercem przyszła wojna ją zabiła
razem z jasną torebką do letniej sukienki
kto przywróci jej ciało kiedy nie ma ciała
jej nos na mnie skrzywiony
i kogutek włosów

ks. Jan Twardowski