Margerytkowo

Czyli w wolnym tłumaczeniu od chodzącej katastrofy do mistrza ogarniania. Zdecydowanie lepsze to niż "from zero to hero";) Czy się jednak uda?
Poniższe zdjęcie sprzed wieków bardzo wymowne, bo idealnie oddaje mój nastrój aktualny.


Na co dzień jestem tak chaotyczna, że można by powiedzieć, że to moja cecha osobowościowa: chaos. Zapominanie, spóźnianie się, zalewanie kawą siebie i wszystkiego wokół, tłuczenie wszystkiego co się potłuc da, gubienie wszystkiego co da się zgubić. I zmienność nastrojów, humorów, wybuchy złości, a później przepraszanie. Nadmiar energii jednego dnia, śpiewanie do lustra, uśmiech od ucha do ucha, a innego dnia smutek i łzy przez pół dnia. Nie znaczy to oczywiście, że ja taka zawsze, ale.. często.

Przez ostatnie lata niezależnie od tego, co udało mi się z sukcesem zrobić (a  było tego sporo, wystarczy choćby wymienić ukończenie studiów na Uniwersytecie Warszawskim i obronę pracy mgr na 5), bezlitośnie dowalałam sobie za wszystko, co było "nie dość dobre", nieidealne, nieperperfekcyjne. Pół biedy, że nigdy nie czepiałam się jakoś szczególnie swojego wyglądu, bo chyba bym się wpakowała w jakieś zaburzenia odżywiania.

A tak "tylko" się czepiam swojego charakteru.No dobra, też źle.

Jeśli do tego dodać, że w ostatnich miesiącach działo się dużo i nie zawsze pozytywnie, to wygląda to zdecydowanie niewesoło.

Za to w ciągu ostatnich tygodni zdarzyło się kilka naprawdę fajnych rzeczy, które w jakimś sensie umożliwiły mi przejście na inne tory, a w efekcie: więcej radości, uśmiechu. Być może pewien wieczór spędzony w miłym towarzystwie bliskiej mi osoby był tym czymś, co przekonało mnie (w końcu!) że jestem lubiana nie za to, że jestem wesoła i uśmiechnięta, ale zawsze a więc i wtedy gdy płaczę, marudzę i świat mi się sypie na głowę. Każdy kolejny dzień udowadniał, że jest kilka osób, dla których jestem ważna... a one są ważne dla mnie, bliskie. Ktoś rozsądny i zorientowany w temacie podsunął mi pewien temat do poczytania i przemyślenia,  co zaowocowało myślą: czyżbym w końcu odpowiedziała sobie na pytanie, co się ze mną dzieje? Jeśli ta odpowiedź jest dobra, to być może będę mogła sobie pomóc i będę się czuła o wiele lepiej.

Najwyraźniej dorośli również mogą cierpieć na ADHD. I nie mam na myśli tego powszechnego rozumienia ADHD ale konkret, dotyczący zaburzeń koncentracji uwagi, szeroko rozumianą nadaktywność i impulsywność. A wszystko 'zaprogramowane' genetycznie, neurologiczno-chemiczne zawirowania? Chyba to mnie dotyczy. Rozmawiając o tym z siostrą, usłyszałam: tata jak tata, ale babcia? I przypomniała mi się babcia, mama mojego taty, która mając lat blisko 80 wielokrotnie złamała sobie coś, bo wprost nie może usiedzieć w miejscu, bo do sąsiadki, bo piesek, bo w ogródku kwiatki, bo.... Chciałabym mieć tyle energii w jej wieku :)

Jakby tego wszystkiego było mało, pracując w popularnym fast-foodzie stwierdziłam, że DOŚĆ z jedzeniem w pracy. Wydawać by się mogło, że to będzie miało jedynie zdrowotne konsekwencje. Otóż nie. Jaka była Margerytka jak średnio 14 dni z 30 jadła niezdrowe żarcie w miesiącu? Byle duperel ją irytował, wściekała się, złościła i rozpamiętywała. Wpadała w dołki, płakała, miała złeeee dni. Jaka jest Margerytka jak nie je niezdrowego żarcia? Tuż przed okresem stwierdziła, że jakoś tak TROCHĘ niefajnie się czuje. W ciągu ostatniego tygodnia chodzi i nuci, uśmiecha się do ludzi i o irytacjach zapomina w szalonym tempie. Oczywiście jedząc ugotowane przez siebie jedzenie i zrobione kanapki. Bo jak się może mieć ugotowana fasolka szparagowa albo brokuł do fryt ze smażonym mięchem?

Rzec by należało, że Margerytka nie opycha się w fast-foodzie zaledwie od przełomu maja i czerwca.

Toteż myślę że idzie ku dobremu :)

Jako że idea postanowień na pół roku dość mi się spodobała, tradycyjnie już, napiszę o swoich planach i zamierzeniach na najbliższe pół roku, czyli od moich urodzin do 11 grudnia :)

1. Będę dalej pracować nad swoją asertywnością i wiarą w siebie opartą na rozsądnych podstawach.

2. Zmienię pracę na bardziej "przyszłościową", ogarnę się zawodowo, co dalej i jak dalej.

3. Rozwijanie TEGO pomysłu wspólnie z Pauliną :)

4. Polubię siebie. Będę dla samej siebie miła, dobra, sama dla siebie będę przyjacielem i wsparciem. To znaczy, że spróbuję sama siebie zaakceptować i nie będę wszystkiego na siłę zmieniać, a czasem, że pozwolę sobie na nie-bycia idealną osobą, która może czasem mieć zły dzień, popełnić błąd i... nie być perfekcyjna.

5. Skuteczność: zmobilizowanie różnych fajnych technik i własnych zasobów by ograniczyć odkładanie na ostatnią chwilę, zwlekanie i różne problemy z organizacją mojego czasu. Wiąże się z tym również (a może przede wszystkim) odkrycie w sobie pewnych unikalnych cech, które mogą być zarówno obciążeniem jak i plusem a najczęściej określane skrótowo mianem zaburzeń koncentracji uwagi....

6. Robienie zdjęć: rozwijanie się w tym temacie, zdobywanie również wiedzy teoretycznej, wypracowywanie nowych umiejętności, odważenie się na robienie fajnych zdjęć ludziom, a nie tylko roślinności :)

7. Akademia: trochę więcej dystansu do samej organizacji, zadbanie o to, by moje złe samopoczucie nie odbijało się na tym, co działam w ramach projektu, ani na ludziach w owe działania zaangażowanych i odwrotnie: żeby tak sukcesy jak porażki nie sprawiały, że moje życie prywatne (dobra, chodzi mi przede wszystkim, choć nie tylko, o dwie znajomości) staje się karuzelą i to niekoniecznie przyjemną.

8. Dbanie o relacje z bliskimi mi osobami, przyjaciółmi i rodziną, nie szukanie na siłę drugiej połówki, skupianie się raczej na tym, co jest, niż na tym, co mogłoby być. Bardziej realnie niż netowo. Nieco dystansu do własnych strachów i pytanie siebie, czy na pewno to, że jestem w tej chwili na kogoś zła powinno znaczyć, że mu nagadam a później będę tego żałowała.

9. Znajdowanie czasu tylko dla siebie: na pisanie, czytanie książek, samotne spacery czy robienie zdjęć.

10. Szukanie drogi do elastycznego optymizmu jak to ujął Seligman. Chcę zmienić swoje katastroficzne myślenie na takie racjonalne optymistyczne, mające realne podstawy.

No i znów wyszedł dekalog, tradycyjnie.

W połowie grudnia pisałam tak:

1. Na najbliższe pół roku mam takie priorytety (kolejność nie jest ważna): Akademia-----> udało się :)
zawodowe ogarnięcie się (w tym zmiana pracy)-----> niestety nie, acz jestem na dobrej drodze:)
przyjaciele-----> na plus w relacjach z nimi się układa :)
Nie czuję się na siłach być w związku... ----> i nie byłam, nie jestem.
może po prostu nie spotkałam kogoś wyjątkowego. I może ktoś, kogo znam teraz- nie jest tym wyjątkowym. Choć on by chciał być... jednak czegoś brak. -----> nasza znajomość się w jakimś sensie rozsypała i... cóż, myślę, że tak jest lepiej.

2. Jeśli mam podejmować jakąś decyzję to sama, albo po radzie kogoś, z czyim zdaniem w tym temacie się liczę. Mówię "nie" wahadełku, wróżbom, przepowiedniom. Nie. Jeśli ktoś ma być za mój wybór, moją decyzję odpowiedzialny, to ja i nikt inny. Chcę sama decydować o swoim życiu.
i tego się trzymam mniej więcej, dobrze mi z tym :)


3. Wycofuję się... z kilku znajomości z mężczyznami. Choćby w tym sensie, że kończę z zagadywaniem, zaczynaniem rozmów, proponowaniem spotkań. I w miarę możliwości ograniczam kontakt. Własną inicjatywę. Zaangażowanie. W jednej z tych relacji dlatego, że to mnie niszczy a w drugiej bo nie chcę, by to co mówię/robię było odebrane jako obietnica. W tej jednej materii nie chcę i nie mogę ani składać obietnic ani ich spełniać. 
tak też się stało i czuję się z tym naprawdę dobrze. jakaś taka.... wolna?

4. Wrócę do rysowania. Na przestrzeni ostatniego pół roku, a może i więcej były pojedyncze przypadki, kiedy narysowałam coś i nie pragnęłam zniszczyć. A przecież lubię rysować, sprawia mi to frajdę a i inni komplementują... Nabyłam sobie ostatnio niedrogo komplet 36 kolorów pasteli olejnych i nieco szkoda, by leżały nieużywane... czyż nie? 
rysowałam tylko od przypadku do przypadku, to chyba jednak aktywność na którą ciężko byłoby mi znaleźć czas w tym całym szaleństwie, chyba bardziej zależy mi na innych kwestiach :)

5. Docenię śpiewanie. Podobno nie mam tragicznego głosu i nie fałszuję, ale wstydzę się na ogół nawet nucić w czyimś towarzystwie. A kiedyś coś podszeptywałam że się zgłoszę na kasting do "Szansy na sukces" i co? I nic! Może i tym czas się zająć. Poza tym zamierzam się przestać wstydzić własnego głosu, jako że niedawno odkryłam, jak fajnie mnie relaksuje śpiewanie do muzyki z radia, a raz się nawet zdarzyło, że przy kimś i nie uciekł ;p
lubię czasem pośpiewać, sama lub do radia i miło mnie to relaksuje, na pewno z tego nie zrezygnuję :)

6. Koniec z braniem na siebie jeszcze większej ilości dodatkowych rzeczy. Jeśli chcę zrobić dobrze to czym się zajmuję, nie mogę zajmować się mnóstwem rzeczy. Więc mówię "nie" kolejnym zajęciom za free a dla doświadczenia, mówię nie robieniem czegoś za kogoś i dla kogoś kiedy wiem, że sama sobie szkodzę. Za to 'tak' dla Akademii, 'tak' dla biegów organizowanych przez Fundację Maraton Warszawski, pewnego pomysłu 'zamiast czegoś, co dawniej było', dla rozwijania się jeśli chodzi o pracę i dla pisania choćby tu, na blogu. 
zdecydowanie mi się to udało, przydała się też moja rozwijana stale asertywność. a będzie jeszcze lepiej, tak myślę :)

7. Asertywności ciąg dalszy. Jest tak sobie, będzie jeszcze lepiej. Bo czemu nie? 
jest lepiej, będzie jeszcze lepiej i tego będę się trzymać.

8. Przestaję na razie pisać coś dłuższego, chyba się nieco zraziłam a i ostatnio totalnie mi brak pomysłu. Chcę przemyśleć, czy faktycznie tą drogą chcę iść i czego właściwie w tym temacie bym chciała dla siebie. Zresztą, mogę mieć mało czasu i okazji by pisać. Na bloga znajdę czas :) 
nie pisałam nic dłuższego, jakkolwiek właśnie się zastanawiam czy do tego nie wrócić, ale na razie nie wiem jeszcze, choć kusi, kusi...

9. Wiara w siebie to coś, czego chcę mieć więcej, a czego ciągle mam mało. To chcę zmienić. Dość fałszywej skromności i udawania, że nie, nie warto mnie doceniać, nie warto widzieć we mnie tego, co pozytywne. Grrrr. A właśnie, że się zgadzam, owszem, jestem SUPER! :) 
ciągle staram się tą cechę w sobie rozwinąć, takie spojrzenie na siebie, idzie mozolnie, ale mam wrażenie, że w dobrą stronę :)

10. Będę dalej po-tworzyć mojego bloga zdjęciowego. 
nie, nie będę. powstanie inny, o tym niebawem, ale tamten pomysł nie wypalił.

Moje życie to w dużym stopniu chaos. Nie lubię siebie za to, za chaos, niezorganizowanie, zapominalstwo i ogólne nieogarnianie niekiedy. Był czas, że to bardzo dezorganizowało moje życie. Ostatnimi czasy jest jakby lepiej, a ostatnie dwa tygodnie to już w ogóle miód, cud i orzeszki. Chciałabym, by tak zostało na dłużej, chciałabym wiedzieć co sprawiło że jest mi teraz tak spokojnie i OK. Żeby wiedzieć co dalej.



Było nie było, w swoim dorosłym życiu szukałam już wielu opcji na ogarnięcie się, szukałam tylko "desek ratunku" że masakra, gorzej tylko że z biegiem czasu wszystkie te deski ratunku okazywały się być dobre.. jedynie na opał.

Po pewnej rozmowie wpisałam zapytałam wujka Google'a o pewne zagadnienie i kiedy czytałam, tylko się załamywałam.

Bo generalnie wyszło, że wiele z tego, z czym się borykam może mieć związek z dość specyficznymi zaburzeniami neurologicznymi, po prostu coś się porąbało w biochemii mojego organizmu i prawdopodobnie dzięki dostarczeniu mu odpowiedniej dawki tego czego mu brakuje plus porozmawianiu co jakiś czas o swoich chaosach w głowie, powinnam zacząć sobie radzić o niebo lepiej.

A może mi się tylko wydaje.

Może to tylko kolejna "deska ratunku" jakiej się chwytam a za kilka miesięcy powiem: o co właściwie cały szum? Nie, to nie moja bajka, nie pomogło, po prostu coś ze mną ewidentnie nie tak.

Nie mam jakoś humoru.

Pewnego dnia wyjęłam z albumów wszystkie zdjęcia z moim Eks i włożyłam je do pudełka. Dwa lata od naszego rozstania, które miną niebawem to chyba wystarczająco długo by przestać patrzeć na grube tomy albumów wypełnionych naszymi wspólnymi zdjęciami, targać je przy przeprowadzkach i odkurzać.

Przy okazji zza folii albumów wyjęłam zasuszone czterolistne koniczynki... ktoś jeszcze może śmiało powiedzieć, że miał w swoim domu jednocześnie STO czterolistnych koniczynek? ;)

A później porządki w mailach. Nie wiem, czemu dotąd miałam na poczcie cały folder maili od Eks, tych miłych i niemiłych. Wylądowały w koszu, podobnie jak kilka innych folderów, maili do których nie zaglądałam i zaglądać już nie chcę. Jakoś mi lżej.

Część zdjęć, które zrobiłam i które szczególnie lubię, będę miała okazję popodziwiać na co dzień.

A dalej trwa moja "akcja" pod tytułem: ogarnij się i wywołaj zdjęcia z zeszłego roku. Jestem takim człowieczkiem, że lubię mieć zdjęcia na papierze, toteż co jakiś czas, niekiedy sama, a niekiedy do spółki z siostrą wywołuję po troszku, chronologicznie, toteż nie jest źle, skoro wczorajszej nocy wysłałam do wywołania zdjęcia z wiosny i lata 2012 :) A przy okazji wybrałam co z tego roku chcę mieć na papierze:) Ostatnio przyszło mi do głowy, że w jakimś sensie dokumentuję moje 2 lata bycia samą (ale nie samotną;)

A poza tym porządki na dysku. Jakkolwiek często jestem chaosem i w pokoju mogę mieć czasem chaos niesamowity, to nie mogę go mieć w zdjęciach. Wszystko w folderach, zawsze łatwo mi znaleźć zdjęcia do których chcę wrócić. Skoro już mam trzy partycje na dysku, to jedna z nich będzie tylko i wyłącznie na zdjęcia, tym bardziej, że na tej gdzie mam też wszelkie dokumenty, pliki różne, zrobiło się ciasno odkąd częściej gdzieś śmigam z aparatem. Tyle, że nie w tych szalonych rozmiarach, toteż czeka mnie trochę dłubania i kombinowania, ale już z górki mam :)

Więc jakoś się staram pozbierać w całość tej wiosny czy też może już prawie lata, szczególnie jeśli dodać do tego mega intensywne poszukiwania pracy i pracę nad sobą, pożeranie książek w zaskakującym tempie i w ogóle duuuuużo atrakcji :)

Gdzieś zgubiłam część siebie. A może nigdy jej nie miałam? Taka mała lecz istotna część. Jeśli zgubiłam, może ją odnajdę w końcu, jeśli nigdy jej nie miałam (a mieć chcę) to nie pozostaje mi nic innego, jak ją stworzyć, wypracować, pozwolić jej zaistnieć.

Inaczej żaden związek na dłuższą metę nie będzie szczęśliwy i pewne sprawy nie ułożą się w nim tak, jakbym tego chciała. Może zresztą jest tak, jak Ktoś mi wczorajszego wieczoru powiedział: że może niepotrzebnie coś sobie wmawiam, że coś ze mną nie tak, że jakiś brak mam... co nie zmienia faktu, że staje się on boleśnie realny- bo nawet jeśli sobie to tylko wmówiłam, to w to wierzę i to staje się moją rzeczywistością.

A tak bardzo bym chciała, żeby było pozytywnie.

I ta stałość, ciągła obecność, niezmienność i po prostu bycie obok tej jednej osoby, z którą niewątpliwie coś mnie łączy pozytywnego. Cieszę się, że tak jest, bo czasem tak trudno znieść te wszystkie burze, a tych ostatnio nie brak.

Tak bardzo chciałabym napisać, że wszystko OK, że zamiast szpitala zdrowie, ale nie - to byłaby nieprawda.

Bu.

Nigdy taka nie byłam. Towarzyska, rozchwytywana, dziewczyna, z którą ludzie lubią spędzać czas. 

Wręcz przeciwnie.
Zawsze samotniczka, zakopana po uszy w książkach, rozmarzona, we własnym świecie, uciekająca od rzeczywistości, nieśmiała. Tak jeszcze w liceum, jak i później na studiach, nigdy nie umiałam się odnaleźć w większej niż kilkuosobowej grupie ludzi. Wolałam czytać, pływać samotnie, chodzić na długie spacery i większość czasu spędzać sama, albo tylko z jedną osobą. Nawet jeśli później coś się zmieniło i chciałam więcej czasu spędzać z ludźmi, to raczej oni niekoniecznie pragnęli mojego towarzystwa. Bolało.

A jednak to ta sama Margerytka ciągle gdzieś biegnie,to ją znajomi zagadują o spotkanie i piszą: no ej, tyle czasu się nie widziałyśmy, kiedy się w końcu spotkamy? Chodźmy na kawę, chodźmy porobić zdjęcia, będziesz na tym spotkaniu w piątek, prawda? I to ta sama Margerytka chce się z owymi ludkami spotkać, chce spędzać z nimi czas, a tym, z którymi nie chce- raczej go nie spędza, jeśli nie musi. I ta sama Margerytka najpierw umówiwszy się tylko na chwilę z koleżanką, spędziła czas z nią, ze wspólnym kolegą i jeszcze jedną koleżanką, z którą to nawijała do godzin już właściwie porannych. I ta sama na imprezie akademiowej ogólnoregionalnej co chwila zagadywała kogoś, kogo dawno nie widziała. A nawet, co więcej, rozmawiała w najlepsze z kimś, kogo dotąd nie znała a chciała poznać bliżej. Dawniej - nierealne!

Nosi mnie i momentami sama siebie nie poznaję. A wszystko to przez ostatni rok.
Od mojego pierwszego udziału w biegowej imprezie Fundacji Maraton Warszawski, w Półmaratonie właśnie. Na początku nie znałam właściwie nikogo poza Mi. No więc zagadywałam, rozmawiałam, zapraszaliśmy się nawzajem na fb. Teraz, kiedy się pojawiam na którymś biegów, słyszę: o jak miło cię widzieć. I sama też to mówię i piszę po wielokroć. Później jeszcze Zjazd Regionów Akademii Przyszłości, moje otwarcie się (bo w końcu byłam w nieznanym mi mieście, wśród nieznanych mi ludzi, a zadania do wykonania mieliśmy wspólne i wspólny czas na integrację) i dalej to już jakoś samo poszło. Plus nowa praca, nowe mieszkanie, góry.

Chwilami czuję się jakby niepewnie jako ta nowa ja. Jest mi fajnie, coraz rzadziej mam myśli, że "ej, przecież... nie zasługuję..." Coraz rzadziej usiłuję być idealna, perfekcyjna i w ogóle. Choć dalej szczególnie bliskie jest mi to, o czym napisała Mar:

ambicja

I ta wiosna jakoś mnie nastraja optymistycznie. A słońce działa jak narkotyk, w połączeniu z czekoladą to mieszanka piorunująca, zdarza mi się iść do pracy i nucić, uśmiechać się ot tak i jakoś tak bardziej wierzyć we własną wartość.

Szalone pomysły? I na nie jest czas i miejsce :)

A tytuł dzisiejszej notki wzięty z napisu na murze, jaka szkoda, że padł mi telefon, bo miałam chęć zrobić zdjęcie:) Ten dzisiejszy wieczór taki był wiosenny i magiczny :) A spacer na piechotę przez miasto, samotny - jeszcze bardziej magiczny :) (bo czasem i tym, co towarzyscy, potrzeba chwili samotności)

Poprawianie sobie humoru za pomocą olejku o zapachu zielonej herbaty, rozgrzanego na kominku, okazało się całkiem skuteczne. Szczególnie kiedy przychodzi wieczór, łapie przeziębienie, laptop mówi: spadaj,a  żarówka w lampce się przepala z głośnym syknięciem. I nie, to jeszcze nie wszystko. Człowiek ma coś, z czym nie umie sobie sam dać rady, usiłuje się kogoś poradzić, tel. odpada bo "nie mogę teraz rozmawiać" a pisanie okazuje się tak niedoskonałe, że z jednego nieporozumienia płynnie wynika następne. Łzy, złość na siebie, złość na drugą osobę.

Całe szczęście że są "Muminki", że jest olejek o zapachu zielonej herbaty i pyszny pleśniowy ser. I sok truskawkowy, który przypomina lato i beztroskie dzieciństwo. I że jest kilka osób, z którymi można się porozumieć niezależnie od wszystkiego. Może to właśnie najważniejsze.

Gdzieś zgubiłam to swoje naiwne przekonanie, że jestem w stanie w pełni wyrazić to co czuję i o czym myślę: pisząc. Choćbym nie wiem jak chciała, jeśli jest to przekaz do kogoś, nie odpowiadam za to, jak zostanę odebrana. A jeśli ta druga osoba jest przekonana, że zrozumiała mnie doskonale, nawet nie zapyta. I się mijamy. Dlatego wolę rozmawiać i wyjaśniać na bieżąco, czuć że mam kontakt, że się rozumiemy, unikamy nieporozumień.

A co jeśli to nie przypadkowe nieporozumienie, tylko ja się po prostu dawniej myliłam, uznając, że ja i Królewicz jesteśmy sobie bliscy i tak, jak ja go chcę zrozumieć, on chce zrozumieć mnie?

Smutno.

Źle mi dzisiejszego wieczoru.

Ktoś, znając mnie przede wszystkim z bloga, powiedział o mnie coś... co było trafieniem w samo sedno.
Chyba za bardzo chciałabym być perfekcyjna, idealna, taka w sam raz. Nie przypadkiem słucham ostatnio TEGO.

Myślałam o tym, ale nigdy tak trafnie tego nie sprecyzowałam.

Dziś mega miłe spotkanie z Pa. Tęskniłam?

Jutro aktywny dzień.
I wieczór, od tygodnia 'zaklepany' na pogaduchy.
Szczerość? Czy ja jeszcze umiem być szczera w stosunku do kogoś, kogo wiem, że będę spotykać, z kim będę miała coś wspólnego, z kim wiem, że po głupiej rozmowie, wymianie smsów tudzież maili przyjdzie mi się spotkać wcześniej niż za wiele miesięcy bo za tydzień, dwa, trzy, za parę dni?

Chcę.

Przestać dążyć do ideału.
Przestać się zadręczać tym, że w momencie, kiedy sama potrzebuję wsparcia w swoich decyzjach i zmianach, bliskie mi osoby chcą, żebym i ja je wsparła.
I kilka innych...

Chcę pozwolić sobie na to, by po prostu czuć to ciepło, które do mnie dociera... od niedawna.
Może po prostu przyszedł ten moment, kiedy taki mały cud jest możliwy...

Tak mnie dziś znienacka napadło kilka refleksji.



Jako, że sezon zimowy w pełni (czego może nie widać za oknem, bo śnieg już spłynął a powyższe zdjęcie sprzed tygodnia), często słyszę od moich znajomych że albo mają w planach wybrać się na łyżwy, albo właśnie byli :) Jeśli to ta pierwsza możliwość, namawiają również mnie.

Problem jest tego rodzaju, że po raz pierwszy i ostatni byłam na łyżwach trzy lata temu. Nie stało się nic złego. Byłyśmy we trzy, w tym ja najbardziej spanikowana. Przez początkowe chwile 'jeździłam' przyczepiona do bandy, dopóki dziewczyny nie stwierdziły, że koniec, jedna złapała mnie za jedną rękę, druga za drugą i jedziemy na środek. Nie powiem, fajnie było. Później sobie jakoś radziłam. Nie zaliczyłam gleby a właściwie lodu, nie stłukłam się. A jednak nie byłam na lodowisku później.

Ciągle gdzieś mam w pamięci, jak pewnego razu, kiedy miałam lat kilka, poszliśmy z siostrą i bratem na pobliski zamarznięty staw. Z sankami. W jakimś momencie brat kręcił na lodzie saneczkami ze mną i siostrą,a  siostra ostrzegła, że przez chwilę mam się trzymać sama i puściła. A ja... hmmm. Wyrżnęłam nosem o metalowe coś. Krwi cała masa, ryk że masakra i pospieszna ewakuacja do domu. Dobrze to pamiętam.

To już bardziej humorystyczna była moja nauka jazdy na rolkach.

Razu pewnego koleżanka stwierdziła, że mnie nauczy. Skombinowała nawet drugą parę rolek, umówiłyśmy się przy stacji metra gdzie blisko jest fajny park. Pierwsze podejście: rolki na stopy, dajesz! Efekt: leżę na chodniku i śmieję się do łez, Ola stoi nade mną i śmieje się do łez, a ludzie przechodząc, patrzą jak na wariatki. Drugie podejście i kolejne: kawałek OK, gleba zaliczona z uszczerbkiem dla moich czterech liter, spojrzenia starszych pań i panów pełne troski. Wróciłam do domu poobijana i więcej rolek na siebie nie założyłam.

I tak teraz sobie myślę, że naprawdę szkoda, żem taka strachliwa. Oraz, że się pewnych umiejętności nie nabyło w wieku szczenięcym. Szkoda bardzo.

Oj, bo jak się zawezmę, to się jeszcze nauczę.

No co, pływać też nie umiałam :P

Wczoraj wpadł mi w ręce pewien wiersz greckiego (?) poety i.. dobrze się stało. Przywrócił mi on trochę równowagi. Pomyślałam sobie: a co jeśli się mylę i spodziewam się, że niewinny dołek, spadek nastroju skończy się dłuższym przygnębieniem i czymś, co tak łatwo nie minie- a tymczasem ja już nie jestem taka sama jak kilka miesięcy temu, reaguję inaczej, jestem inna? Ostatecznie im więcej bym o tym myślała, tym gorzej by mi było. Samospełniająca się przepowiednia.

Ostatecznie nie ma to jak się porządnie fizycznie zmęczyć, wyspać się później porządnie i po szybkiej kawie pojechać do ulubionej fryzjerki dokonać kilku zmian na głowie :D Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam grzywkę. I moje końcówki mają się teraz świetnie. Bo tak drastyczniej, to bym moich długich włosów nie obcięła, oj nie. Zbyt je lubię :)

Dzisiejszy wolny od pracy dzień wykorzystam dla siebie i będzie faaaaajnie :)

Posypało się.
To tak, jakbym stała na lodzie i on w jakimś momencie zaczął pękać. Na razie to tylko rysa, jedno pęknięcie. Jeśli nie będę ostrożna, pęknie dalej. Ostatecznie mogę wpaść do lodowatej wody.
Boję się.
Co prawda jest jeszcze szansa, że na tym się skończy. Trzymajcie kciuki.



A wszystko to skutki pewnego towarzyskiego spotkania w miniony weekend. Miło i sympatycznie, wesoło i wariacko. Jenga, muzyka i sami wyjątkowi ludzie. Kameralna atmosfera.

Jednakowoż najbardziej kameralnie było nad butelką wina, rozmowy poważne i dwuosobowe między 4 a 7ą rano i moje demony, które wypełzły w zaciszu zielonego pokoju.

Powtarzam sobie jak mantrę, że jeśli coś mi zamieszało mocno kilka miesięcy temu, teraz nie musi, bo jestem mądrzejsza, bardziej poukładana, bo tak, bo będzie OK. Będzie?

I czyjaś potrzeba wsparcia w naprawdę ciężkiej sytuacji, kiedy nie wiem co powiedzieć, kiedy mam ochotę się zbuntować i sama poprosić o wsparcie, bo przecież to Ty jesteś starsza, mądrzejsza, rozsądniejsza... a NIE MOGĘ.

Mało śpię, mało jem, panikuję i zamykam się w sobie. Nie chcę znów się znaleźć w tym punkcie życia w którym byłam kilka miesięcy temu.

Dodane później:


Wśród lęków i podejrzeń,
z zamętem w myślach, z trwogą w oczach,
rozpaczliwie szukamy jakichkolwiek sposobów,
aby uniknąć oczywistej grozy,
która jest tuż przed nami.

A jednak się mylimy: nie ma jej na naszej drodze.
Wieści kłamały
(a może ich nie było albośmy ich nie pojęli).
Zupełnie inna klęska, nigdy nie przeczuwana,
nagle jak burza na nas spada
i nie przygotowanych — a czasu już brak — zagarnia.

— Konstantinos Kawafis "U kresu"