Nigdy taka nie byłam. Towarzyska, rozchwytywana, dziewczyna, z którą ludzie lubią spędzać czas. 

Wręcz przeciwnie.
Zawsze samotniczka, zakopana po uszy w książkach, rozmarzona, we własnym świecie, uciekająca od rzeczywistości, nieśmiała. Tak jeszcze w liceum, jak i później na studiach, nigdy nie umiałam się odnaleźć w większej niż kilkuosobowej grupie ludzi. Wolałam czytać, pływać samotnie, chodzić na długie spacery i większość czasu spędzać sama, albo tylko z jedną osobą. Nawet jeśli później coś się zmieniło i chciałam więcej czasu spędzać z ludźmi, to raczej oni niekoniecznie pragnęli mojego towarzystwa. Bolało.

A jednak to ta sama Margerytka ciągle gdzieś biegnie,to ją znajomi zagadują o spotkanie i piszą: no ej, tyle czasu się nie widziałyśmy, kiedy się w końcu spotkamy? Chodźmy na kawę, chodźmy porobić zdjęcia, będziesz na tym spotkaniu w piątek, prawda? I to ta sama Margerytka chce się z owymi ludkami spotkać, chce spędzać z nimi czas, a tym, z którymi nie chce- raczej go nie spędza, jeśli nie musi. I ta sama Margerytka najpierw umówiwszy się tylko na chwilę z koleżanką, spędziła czas z nią, ze wspólnym kolegą i jeszcze jedną koleżanką, z którą to nawijała do godzin już właściwie porannych. I ta sama na imprezie akademiowej ogólnoregionalnej co chwila zagadywała kogoś, kogo dawno nie widziała. A nawet, co więcej, rozmawiała w najlepsze z kimś, kogo dotąd nie znała a chciała poznać bliżej. Dawniej - nierealne!

Nosi mnie i momentami sama siebie nie poznaję. A wszystko to przez ostatni rok.
Od mojego pierwszego udziału w biegowej imprezie Fundacji Maraton Warszawski, w Półmaratonie właśnie. Na początku nie znałam właściwie nikogo poza Mi. No więc zagadywałam, rozmawiałam, zapraszaliśmy się nawzajem na fb. Teraz, kiedy się pojawiam na którymś biegów, słyszę: o jak miło cię widzieć. I sama też to mówię i piszę po wielokroć. Później jeszcze Zjazd Regionów Akademii Przyszłości, moje otwarcie się (bo w końcu byłam w nieznanym mi mieście, wśród nieznanych mi ludzi, a zadania do wykonania mieliśmy wspólne i wspólny czas na integrację) i dalej to już jakoś samo poszło. Plus nowa praca, nowe mieszkanie, góry.

Chwilami czuję się jakby niepewnie jako ta nowa ja. Jest mi fajnie, coraz rzadziej mam myśli, że "ej, przecież... nie zasługuję..." Coraz rzadziej usiłuję być idealna, perfekcyjna i w ogóle. Choć dalej szczególnie bliskie jest mi to, o czym napisała Mar:

ambicja

I ta wiosna jakoś mnie nastraja optymistycznie. A słońce działa jak narkotyk, w połączeniu z czekoladą to mieszanka piorunująca, zdarza mi się iść do pracy i nucić, uśmiechać się ot tak i jakoś tak bardziej wierzyć we własną wartość.

Szalone pomysły? I na nie jest czas i miejsce :)

A tytuł dzisiejszej notki wzięty z napisu na murze, jaka szkoda, że padł mi telefon, bo miałam chęć zrobić zdjęcie:) Ten dzisiejszy wieczór taki był wiosenny i magiczny :) A spacer na piechotę przez miasto, samotny - jeszcze bardziej magiczny :) (bo czasem i tym, co towarzyscy, potrzeba chwili samotności)