Poprawianie sobie humoru za pomocą olejku o zapachu zielonej herbaty, rozgrzanego na kominku, okazało się całkiem skuteczne. Szczególnie kiedy przychodzi wieczór, łapie przeziębienie, laptop mówi: spadaj,a  żarówka w lampce się przepala z głośnym syknięciem. I nie, to jeszcze nie wszystko. Człowiek ma coś, z czym nie umie sobie sam dać rady, usiłuje się kogoś poradzić, tel. odpada bo "nie mogę teraz rozmawiać" a pisanie okazuje się tak niedoskonałe, że z jednego nieporozumienia płynnie wynika następne. Łzy, złość na siebie, złość na drugą osobę.

Całe szczęście że są "Muminki", że jest olejek o zapachu zielonej herbaty i pyszny pleśniowy ser. I sok truskawkowy, który przypomina lato i beztroskie dzieciństwo. I że jest kilka osób, z którymi można się porozumieć niezależnie od wszystkiego. Może to właśnie najważniejsze.

Gdzieś zgubiłam to swoje naiwne przekonanie, że jestem w stanie w pełni wyrazić to co czuję i o czym myślę: pisząc. Choćbym nie wiem jak chciała, jeśli jest to przekaz do kogoś, nie odpowiadam za to, jak zostanę odebrana. A jeśli ta druga osoba jest przekonana, że zrozumiała mnie doskonale, nawet nie zapyta. I się mijamy. Dlatego wolę rozmawiać i wyjaśniać na bieżąco, czuć że mam kontakt, że się rozumiemy, unikamy nieporozumień.

A co jeśli to nie przypadkowe nieporozumienie, tylko ja się po prostu dawniej myliłam, uznając, że ja i Królewicz jesteśmy sobie bliscy i tak, jak ja go chcę zrozumieć, on chce zrozumieć mnie?

Smutno.