Margerytkowo

Głęboki oddech. Spojrzenie za okno. Łyk kawy z mlekiem z mojego optymistycznego, żółtego kubka.

Nie jest dobrze.

I nie piszę tego z powodu mgły za oknem.

Ostatnio miałam bardzo ambitne plany, by poczuć się lepiej we własnej skórze i ... nie do końca je realizuję.
Wyrzucam sobie, że dalej widzę przede wszystkim własne wady, że mój uśmiech jest jakby nieprawdziwy, chwilowy.

Na tą chwilę myślę, że dobrze zrobię, zajmując się kilkoma obszarami mojego życia: pracą (bardziej na przyszłość), tym, jak sama na siebie patrzę i... moimi relacjami z ludźmi, którzy się dla mnie liczą. o

A może po prostu, powinnam odpocząć. Może.
Z jednej strony, kiedy patrzę w przeszłość, widzę jakim odludkiem i samotnikiem byłam, jak reagowałam... Jeśli z tym porównam jak jest teraz... to o niebo lepiej sobie daję radę.

Tylko czasem... czegoś brak. Może zresztą chciałabym mieć zbyt wiele na raz? Czas być może 'odgruzować' niektóre części mojego życia, zanim zabiorę się za inne. A mimo takiego tłumaczenia sobie, czasem tak bardzo chciałabym się zakochać z wzajemnością...

Tymczasem, ktoś, kogo nazywam przyjacielem... raz blisko, raz zupełnie daleko, raz radość a raz czysta niechęć do niego. Mogłabym mu zadedykować słowa TEJ piosenki:

"Łączy nas wiele spraw
Jeszcze więcej dzieli
Być blisko siebie i wciąż
Nie tak jak byśmy chcieli
Dziś kręcimy się jak w karuzeli

A miało być jak dawniej
I znowu zły los
Zakręcił nami bezwładnie
Już dosyć, już stop
Niech wszechświat zatrzyma się
Na parę maleńkich chwil
Poznamy się jeszcze raz
Bogatsi o to co dziś już wiemy"


I wieczór z kimś zupełnie innym, park nocą a więc z zupełnie innej perspektywy, podziwianie gwiazd i nazywanie konstelacji ("Patrz, tam jest Kasjopea a obok?"), i rozmowy do późna przy herbacie, serio lubisz filmy Tarantino? serio nie czytałaś tego komiksu? serio jest już północ?...

 

Nie miałam ochoty wychodzić wczoraj wieczorem. Już widziałam oczyma wyobraźni, jak dziobię te teksty, które mają przekonać moich ewentualnych pracodawców, żeby zamawiali u mnie teksty i jeszcze mi za nie płacili. Do tego jeszcze przeglądanie jakichś dorywczych prac, czytanie i takie tam.

Moja współloktorka dostała bilety na koncert Zakopowera na Torwarze. Tak się złożyło, że miała już pójść sama... Z jednej strony lubię Zakopowera, a z drugiej... moja niechęć do wyjścia była straszliwa. Jednak Zakopower wygrał:)

Powiem tylko, że warto było:) Choćby dla samej piosenki "Udomowieni", oczywiście nie tylko:) Ale tą akurat znam calutką i miło było znów podrzeć japę na koncercie i potańczyć. Tym bardziej, że jako "support" wystąpił Kabaret pod Wyrwigroszem i było naprawdę fajnie.

Kiedy wracałyśmy, sypał już śnieg, wielkie płatki spadały na ziemię...

Wspomnienia... Ostatnio coraz częściej na Waszych blogach czytam wspomnienia, które i mnie poruszają...

I mi nie daje spokoju garstka wspomnień które chcę opisać, za trochę. Pytania, które proszą się wręcz o zadanie a ja nie mam na to odwagi w tej chwili. Jeszcze.

A z drugiej strony... przecież zdaję sobie sprawę, że to przecież tylko przeszłość. Nawet te złe wspomnienia są już przeszłością. Czy naprawdę to, co było wyborem moich rodziców ma aż takie znaczenie i mówi cokolwiek o mnie samej?


Sama siebie chwilami irytuję tym, że za wszelką cenę nieraz chcę zachować dystans, chowam się "w skorupce", mówię że nic nie czuję, że jest jakiś dystans, którego nie umiem przełamać. A tymczasem wystarczy czasem kilka słów, jakiś gest by było cieplej... I przecież tego naprawdę chcę: bliskości. Ciepła.


A jeśli będę się ciągle "jeżyć", nawet tylko w myślach, uciekać... wiem dobrze, że "to się czuje" a przecież chcę, żeby było pozytywnie.


Mówię sobie, że to ta pogoda, że szarość za oknem i brak słońca, potyczki z pracą i pisanie magisterki... i te wszystkie drobiazgi jak szpileczki, które razem doprowadzają do płaczu czasem, choć w pojedynkę to tak niewiele.


Minie. Będzie dobrze.

Na początku jakoś mnie nie przekonywało pójście na ten film. Później poczytałam wrażenia Klarki, Moaa też wspomniała, że warto obejrzeć i się skusiłam. I?

Zachwyciłam się.

Uśmiechałam się i wzruszałam. Miałam ciarki na skórze i rozanielony uśmiech. Robiłam się smutna i nie mogłam przestać chichotać.

Nieraz mnie ten film zaskoczył i udowodnił, że "komedia romantyczna" może być zaskakująca, zwariowana a przy tym "do przemyślenia".

Przypomniałam sobie, jak bardzo trudno czasem uwierzyć, że marzenia się spełniają, że ... że jednak czasem, jak bohaterowie czuję się samotna, szukam, kręcę się w kółko i zapominam co dla mnie ważne, co liczy się dla mnie najbardziej.

Zatęskniłam za takim zwyczajnym byciem z Kimś Szczególnym, które tak lekkomyślnie czasem odrzucałam.

Zatęskniłam za rodzinnymi, ciepłymi świętami w pełnym, rodzinnym gronie.

I... rozmarzyłam się.

Chociaż, myślę, że ten film dał mi o wiele więcej niż teraz mi się wydaje.


Uwielbiam to:

http://www.youtube.com/watch?v=2bjIZPdpiIA

http://www.youtube.com/watch?v=V1bFr2SWP1I

Wstałam dziś o barbarzyńskiej jak dla mnie godzinie, bo o 5ej, czego wymaga moja dorywcza praca i dojechanie na drugi koniec miasta... I tak zaczął się mój zwariowany i mile zaskakujący mnie dzień. Pomyliłam tramwaje? To nic! Szybko udało się to nadrobić, zdążyłam na czas a nawet za wcześnie byłam.
Przez większą część dnia nuciłam:

Nieważne, co nadchodzi,
Chcesz tego, czy nie,
Nie zawsze będzie tak.
Wstaje nowy dzień,
I właśnie o to chodzi,
O to chodzi, wiem.
(Video "Papieros")

Ku swojemu zdumieniu uzyskałam Bardzo Ważny Wpis. Wyszłam oniemiała.
Plus zaproszenie na jutrzejszą rozmowę kwalifikacyjną. I zaproszenie do drugiego etapu rekrutacji gdzie indziej. Heh.

I zastanawiam się, czy to przypadek, że kiedy Ktoś wrócił, a ja w kuchni zmywałam, słuchając sobie muzyki, kiedy wszedł do mieszkania, akurat leciało:

Potrzebuje Cię, by pragnąć od nowa,
potrzebuje Cię, by na nowo próbować,
potrzebuje Cię...
Potrzebny mi jesteś, by wyżej się wspinać,
potrzebny, bym mogła spokój zatrzymać,
potrzebuje Cię...

Choć to częściej powtarzam ja,
bo czasem Ci śmiałości brak,
to wiem,
jak Ty potrzebujesz mnie,
tę samą pewność w sercu masz,
to wiem...

Byś zawsze ocierał łzy, kiedy płyną,
bym była dla Ciebie jedną jedyną,
potrzebuje Cię...
Potrzebny mi jesteś, gdy zimne mam ręce,
prócz tego wszystkiego nie chcę nic więcej,
potrzebuje Cię...
(Goya, "Pewność")