Margerytkowo

Zbieram się w sobie, podnoszę.
Bywało lepiej, bywało też o wiele gorzej.
Dziś tylko kogoś zacytuję.


Trawa pod moimi stopami
Inne wprowadzenie do terapii Gestalt

Bruno-Paul de Roeck


Przychodzę z daleka. Z miejsca, gdzie "Czy mogę coś dla ciebie zrobić?" oznacza: "Przepełnia mnie lęk. Czy mogę zostać z tobą? Nie zostawiaj mnie!" Złość znajdowała tam wyraz wyłącznie w uprzejmym uśmiechu. Powstrzymywane łzy spływały do mojego wnętrza: gorący prąd, który szukał sobie ujścia poprzez moje gardło lub wtapiał się w żołądek. Naczynie, wypełnione po brzegi zmartwieniami, których nigdy nie ubywało. Tak bardzo tęskniłem za kimś, kto by mnie nie oceniał, że nie miałem już odwagi spojrzeć komukolwiek w oczy. Słowa, które mogłyby mnie zbliżyć do innych ludzi, przestałem wypowiadać nawet w moich myślach. Dłonie, które pragnęły dotykać, stały się sztywne i zimne jak obcęgi, a skóra, tak bardzo tęskniąca za dotykiem, wbrew sobie unikała wszelkiej czułości.


Zwątpienie odgrodziło mnie od świata niczym czarny mur. A jakby tego jeszcze było mało, zacząłem znęcać się nad sobą w jeszcze inny, dużo bardziej bolesny sposób. Winiłem samego siebie za własne przygnębienie. Trwało to latami. Dzień za dniem czyniłem sobie wyrzuty z powodu wszystkich moich nerwic. Poniżałem siebie, karałem, skazywałem na piekło doskonałości pod hasłem: to be the best or not to be... Odbyłem wielką podróż. Nie wiem jednak, czy posunąłem się w niej choćby o mały krok naprzód. Czasem mam wrażenie, że ta niezwykle długa droga, którą podążałem, okazała się okręgiem. Ilekroć drogę tę obierałem, wracałem niezmiennie do punktu wyjścia, który za każdym razem wydawał się leżeć coraz niżej.


Coś jednak uległo zmianie: nie jestem już swoim wrogiem. Mam dla siebie coraz więcej sympatii. Czasami naczynie przepełnia się, a łzy płyną mi po policzkach, ale nie palą już mojego żołądka ani gardła. Często zdobywam się na odwagę spojrzenia ci prosto w oczy, aby zobaczyć w nich ciebie zamiast moich fantazji na twój temat. Czasem moje ręce nie stają się sztywne. Czasem też nie boję się zaufać pieszczotom. Bicz doskonałości stopniowo ustępuje miejsca poczuciu humoru neurotyka, godzącego się na własną niedoskonałość i nie bojącego się odkryć przed światem.

s.29 "Gras unter meinen Füssen", Bruno-Paul de Roeck, Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH, Reinbek bei Hamburg 1985

Książka jeszcze nie wydana w Polsce.


Źródło: STĄD

Niemożliwe.

Im dłużej go znam (a i tak nie jest to długo), tym więcej wspólnego między nami widzę. Upodobania kulinarne, miłość do książek i muzyki...

Dla równowagi mnóstwo nas dzieli. Czasem z tych różnic wynikają naprawdę fajne rzeczy, zaczynam uwielbiać te nasze dyskusje i wymiany poglądów...

Na dobrą sprawę to, co się między nami pojawiło, może zniknąć równie szybko jak się pojawiło. Kiedy mam podły, naprawdę podły humor, mówię sobie w duchu, że to tylko chwila, że nieważne dla niego (pewnie), że dlaczego miałoby być ważne. Ja? Przecież nie ma we mnie nic aż tak wyjątkowego...

Chwilami sama się sobie dziwię, bo stać mnie na to by niekiedy spojrzeć z dystansem. Stanąć z boku i popatrzeć na spokojnie. Chyba. A później wracam i znów jestem w tym wirze, który mnie unosi i nie wiem, dokąd dotrę dzięki niemu. I czy się nie utopię, nie zachłysnę wodą, nie zawiruję tak, że już nigdy później nic nie będzie takie samo. Chyba się boję.

Nie musisz być dobra
Nie musisz iść na kolanach
sto mil przez pustynie, pokutując.
Wystarczy, jeżeli pozwolisz zwierzątku twego ciała
kochać, co pokochało.
Mów mi o twojej rozpaczy, ja opowiem moją.
A tymczasem dalej trwa świat.
Dalej słońce i przezroczyste kamyki deszczu
suną przez krajobrazy,
nad łąki i głębokie drzewa,
nad góry i rzeki.
Znów dzikie gęsi, wysoko w czystym błękicie,
lecą z powrotem do domu.
Kimkolwiek jesteś, choćbyś była bardzo samotna,
świat ofiarowuje się twojej wyobraźni,
woła do ciebie jak dzikie gęsi, cierpko, pobudzająco,
coraz to oznajmiając, gdzie jest twoje miejsce
w rodzinie ziemskich rzeczy.


Mary Oliver

Niewykluczone że jestem zwariowana nieco.

Niedawno zaczęłam pracę  KFC i to, co mam na tą chwilę całkiem mi odpowiada. Tak długo, jak długo będę miała szansę połączyć pracę z Akademią Przyszłości i planowanymi studiami, tak długo nie będę się zastanawiała nad czymś innym.

Mogłoby się wydawać że to niewiele, ale ja nawet z pracy tutaj umiem zyskać coś dla siebie i to coś innego niż finansowe zyski i innego niż satysfakcję. Jeśli z pracy tutaj umiem zyskać coś do własnych umiejętności potrzebnych mi na co dzień i poczuć, że się rozwijam zamiast stać w miejscu- jest super:)

A później wracam z pracy jak dziś, kocię ładuje mi się na łóżko, przeciąga się, leniwe pozy, pokazywanie ślicznego futerka i słodkie spojrzenia, a ja łapię za aparat i kończy się to tak:





Praca to miłość, którą widać. I jeśli nie umiesz pracować z miłością, tylko pełen niesmaku – lepiej pozostaw pracę swoją. Przytul się do stopni świątyni i przyjmij jałmużnę od tych, którzy trudzą się radośnie. Jeśli będziesz obojętny w czasie pieczenia chleba, wypieczesz chleb goryczy. Ten chleb zaspokoi jedynie połowę głodu człowieczego. Jeśli niechętnie tłoczysz winne grona – niechęć ta zwarzy wino niby trucizna. I nawet gdy śpiewasz jako anioł, a pieśni swej nie pokochałeś, zagłuszysz głos dnia i szept nocy.

Khalil Gibran, "Prorok"

Są gorsze chwile, kiedy wszystko zdaje się walić a najważniejsze wydaje się to, że spotkało mnie coś niemiłego, że coś się nie udało, a nie to, że jest OK.  Chowam się na trochę  mysią dziurkę, zamykam się  sobie, piszę, przytulam kota i idę na długi spacer po lesie. Kiedy wracam, jest lepiej. Tak jest teraz. A po głowie snują się myśli, których tak wiele i które są tak sprzeczne. I ten cytat, którego nie umiem zapomnieć:

Zawsze kiedy jesteś przy mnie blisko, wyłazi ze mnie całe zło, a wstępuje dobro, wyciszenie i ciepło. Jeszcze czuję twój zapach i oddech, a twoja nieskończona wrażliwość siedzi mi na barkach i nie mogę jej strzepnąć. A powinienem, bo z twoją wrażliwością w moim ciele, wśród ludzi, z którymi przyszło mi żyć, byłbym martwy po tygodniu. Ja swojej pozbyłem się, gdy wraz z twoim odejściem, odeszły Anioły, ja kazałem im wziąć też to, co we mnie najlepsze - miłość, czułość, zdolność empatii, radość. Po co mi one, jeśli ciebie już nie było? Coś ty najlepszego zrobiła? Pojawiłaś się w moim życiu nagle i niespodziewanie i skaziłaś mnie tą swoją dobrodusznością i bezwarunkową miłością do całego świata. Każdego wieczoru brałem prysznic by zetrzeć z kawałkami naskórka tę twoją wrażliwość, dokładnie spłukać razem z krwią i łzami, żeby przypadkiem nie został ani jeden milimetr, gram. Ani jedna kropla. Każdej nocy pragnąłem mieć cię obok siebie, ale ciebie nie było. Wyjechałaś, a ja postanowiłem, że już więcej nie pozwolę ci podejść do mnie zbyt blisko z obawy przed tym, że któregoś dnia znowu naznaczysz mnie sobą i zostaniesz, jak tatuaż, jak wylew podskórny, którego nie da się usunąć, zlikwidować. Ty jesteś jak grawitacja. Przyciągasz mnie do siebie. Proszę, przestań. Już mnie więcej nie naznaczaj, nie tatuuj, nie przenikaj, nie przyciągaj. Pozwól mi odejść kiedy i jak będę chciał. Dopóki mam dość siły by siebie okłamywać, że będę umiał bez ciebie żyć. I Zanim ty znowu odejdziesz.
- Obawiam się, że muszę ci odmówić. To jedyna rzecz, jakiej nie mogę dla ciebie zrobić. Nie po raz drugi. Obiecałam sobie, że "zanim umrę, chcę walczyć o życie. Nie ma znaczenia, czyje jest to życie. Dopóki mogę iść o własnych siłach, pójdę tam, gdzie zechcę." I ty też pójdziesz. Pójdziemy razem, moja Karmo.


Monika Sawicka: 7 kolorów tęczy

Zbliża się lato. Wakacje? Chyba nie do końca...
Dobiega końca czas, kiedy obiecałam sobie zrealizować swoje postanowienia.(O nich tutaj: Postanowienia nie-noworoczne ) Niebawem odniosę się do nich konkretniej, na razie stwierdzam, że coś tam zdziałałam, choć nie wszystko. Tym samym planuję kolejne postanowienia, myśl o ogarnięciu mojego czasu i lepszym jego planowaniu (takie małe refleksje po szkoleniu z zarządzania czasem w poniedziałek) jest ostatnio u mnie szczególnie silna. Rozdrabniam się we wszystkim po trochu a czas chyba pójść w stronę osiągania celów, żebym nigdy nie żałowała, że coś zaniedbałam.
Zbliża się początek mojej nowej pracy. Nic szałowego, ale ważne że jest. Tym samym pewien rodzaj laby i beztroski mija.
Mija też rok szkolny w którym zaangażowałam się w Akademię Przyszłości. Wiele mi dał, mimo wszystkich zawirowań i sytuacji wymagających skupienia się i działania bez rozmyślania.
Jesienią dużo się zmieni i tutaj. W zasadzie nie powinnam o tym wiedzieć, ale wiem. Dziwne uczucie, że nie jest mi jakoś szczególnie smutno, bo przecież ciągle gdzieś jest myśl, że tego, co przeżyłam, czego się nauczyłam i co dałam innym, nie zabierze nikt, bo to zostaje  ludziach...
Mam kilka marzeń na wakacje, rzeczy, co do których chcę by się zdarzyły, spełniły... o tym też napiszę niebawem. Na razie przychodzi mi do głowy kilka słów z Księgi Koheleta:

Wszystko ma swój czas,
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem:
Jest czas rodzenia i czas umierania,
czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono,
czas zabijania i czas leczenia,
czas burzenia i czas budowania,
czas płaczu i czas śmiechu,
czas zawodzenia i czas pląsów,
czas rzucania kamieni i czas ich zbierania,
czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich,
czas szukania i czas tracenia,
czas zachowania i czas wyrzucania,
czas rozdzierania i czas zszywania,
czas milczenia i czas mówienia,
czas miłowania i czas nienawiści,
czas wojny i czas pokoju.

Źródło: Koh 3,1–8 tłum: Biblia Tysiąclecia

A zaczęło się od zainspirowania najpierw logiem Małej Mi i nagłówkiem a później blogiem Magdy :) Tyle, jeśli chodzi o grafikę... Długo byłam wierną fanką tej optymistycznej zieleni, jednak teraz poczułam, że czas coś zmienić... Grafika w nagłówku jest mojego autorstwa.

Czas też na innego rodzaju zmiany.

Dzisiejszy, mocno zwariowany dzień skłonił mnie do kilku przemyśleń. Najpierw dosłownie trzy godziny snu, pobudka skoro świt i praca w fabryce słodkości. Chwile w mieszkaniu,szybki obiad i mobilizacja sił na wieczorne spotkanie na Mokotowie, jak co tydzień. Jak już tradycyjnie, przemyśleń dużo i pragnienie zmian jeszcze silniejsze. Efekt? Integracyjne wyjście "na herbatę" miło zakończone a później dołączenie do zgoła innego spotkania z ludkami, których od dawna nie widziałam i z tymi, których widuję ostatnio... często.

Zastanawiam się, dlaczego i po co ... ja zawsze chciałabym wiedzieć "co z tej znajomości będzie", sięgnąć  przyszłość, odgadnąć. Fantazjuję, zastanawiam się, marzę. A co by było, gdybym to odrzuciła ten jeden jedyny raz, dla małego eksperymentu, którego nie muszę kiedykolwiek powtarzać? Czy da się patrzeć "co się może zdarzyć, to się zdarzy" i koniec? Mówię: odpuszcza sobie... i po raz pierwszy to ma dla mnie pozytywny wydźwięk. Mówię sobie: to koniec i dopowiadam: fantazjowania, gdybania, nadziei na cokolwiek więcej. I niespodziewanie dla samej siebie czuję się lekka, leciutka. Chcę, żeby tak zostało.

Jutro... czeka mnie pewna rozmowa. Chcę na ten kawałek wieczoru pozbawić się masek noszonych na co dzień. Chcę być sobą... szczera i prawdziwa. Chcę żeby było pięknie. Wierzę, że to możliwe.


Przychodzę z daleka. Z miejsca, gdzie "Czy mogę coś dla ciebie zrobić?" oznacza: "Przepełnia mnie lęk. Czy mogę zostać z tobą? Nie zostawiaj mnie!" Złość znajdowała tam wyraz wyłącznie w uprzejmym uśmiechu. Powstrzymywane łzy spływały do mojego wnętrza: gorący prąd, który szukał sobie ujścia poprzez moje gardło lub wtapiał się w żołądek. Naczynie, wypełnione po brzegi zmartwieniami, których nigdy nie ubywało. Tak bardzo tęskniłem za kimś, kto by mnie nie oceniał, że nie miałem już odwagi spojrzeć komukolwiek w oczy. Słowa, które mogłyby mnie zbliżyć do innych ludzi, przestałem wypowiadać nawet w moich myślach. Dłonie, które pragnęły dotykać, stały się sztywne i zimne jak obcęgi, a skóra, tak bardzo tęskniąca za dotykiem, wbrew sobie unikała wszelkiej czułości.

Zwątpienie odgrodziło mnie od świata niczym czarny mur. A jakby tego jeszcze było mało, zacząłem znęcać się nad sobą w jeszcze inny, dużo bardziej bolesny sposób. Winiłem samego siebie za własne przygnębienie. Trwało to latami. Dzień za dniem czyniłem sobie wyrzuty z powodu wszystkich moich nerwic. Poniżałem siebie, karałem, skazywałem na piekło doskonałości pod hasłem: to be the best or not to be... Odbyłem wielką podróż. Nie wiem jednak, czy posunąłem się w niej choćby o mały krok naprzód. Czasem mam wrażenie, że ta niezwykle długa droga, którą podążałem, okazała się okręgiem. Ilekroć drogę tę obierałem, wracałem niezmiennie do punktu wyjścia, który za każdym razem wydawał się leżeć coraz niżej.

Coś jednak uległo zmianie: nie jestem już swoim wrogiem. Mam dla siebie coraz więcej sympatii. Czasami naczynie przepełnia się, a łzy płyną mi po policzkach, ale nie palą już mojego żołądka ani gardła. Często zdobywam się na odwagę spojrzenia ci prosto w oczy, aby zobaczyć w nich ciebie zamiast moich fantazji na twój temat. Czasem moje ręce nie stają się sztywne. Czasem też nie boję się zaufać pieszczotom. Bicz doskonałości stopniowo ustępuje miejsca poczuciu humoru neurotyka, godzącego się na własną niedoskonałość i nie bojącego się odkryć przed światem.

s.29 "Gras unter meinen Füssen", Bruno-Paul de Roeck, Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH, Reinbek bei Hamburg 1985

Poszukiwania na szeroką skalę.

Zaskakujące, że udało mi się "jakoś" zerwać z kilkoma moimi quasi-nałogami ;) Od jakiegoś czasu nie gram już w pewną absurdalną grę na pewnym portalu społecznościowym, ani w inną... na kompie zainstalowaną. Dużo czytam... Piszę... Dbam o przyszłość... Układam sobie w głowie to, co istotne.

Wczoraj pewne rodzinne spotkanie, które wywołało mnóstwo refleksji i przemyśleń. Wróciłam zamyślona trochę, trochę zaplątana... inna. Po prostu czasem przychodzą chwile, kiedy myślę o tym, jak łatwo przychodzą te dni, kiedy człowiek żałuje, że tak mało wiedział o swojej rodzinie, o bliskich... i tak trudno zobaczyć dwie strony jakiejś osoby, dostrzec że nie ma tylko ludzi pozytywnych albo tylko złych, że gdzieś obok czarnego i białego istnieją wszelkie odcienie szarości a co więcej... cała paleta barw.

Kilka napisanych przeze mnie stron sprawiło, że na pewien temat spojrzałam pod nieco innym kątem. Do tego jeszcze bardzo rozwijająca rozmowa z moją przyjaciółką... inspirująca książka... ciekawy tekst znaleziony w czeluściach mojego dysku twardego... ciekawa strona internetowa.

Wszystko to sprawia, że zapragnęłam nadać nieco inny kierunek swojemu życiu, mam nadzieję, że to właśnie coś co może moje życie zupełnie odmienić:) 

I dwaj mężczyźni.

Jeden, któremu za wszelką cenę nie chciałam choćby zasugerować, że jest dla mnie ważny i z tego wszystkiego nie złożyłabym mu nawet życzeń urodzinowych. Pękłam jednakowoż.

I drugi mężczyzna.... Do którego nie będę się nawet odzywać przez najbliższy miesiąc a już mnie kusi, bo przecież zaatakowała mnie fascynacja książką Murakamiego (niebawem więcej o niej), bo odkrywam tyle fajnych rzeczy. I gdzie tu rozsądek, który mówi, że ... potrzebuję czasu, by uczciwie powiedzieć, czego chcę, a czego zupełnie nie?

Na koniec cytat, który mnie zafascynował.

I wtedy przyszło mi coś do głowy. Co prawda jesteśmy dla siebie nawzajem doskonałymi towarzyszami podróży, lecz ostatecznie przypominamy samotne bryły metalu krążące po osobnych orbitach. Z oddali wyglądamy jak piękne spadające gwiazdy, które jednak w rzeczywistości są więźniami, gdzie każda z nas tkwi zamknięta samotnie, zmierzając donikąd. Kiedy przecinają się orbity tych satelitów, możemy się spotkać. Może nawet otworzyć przed sobą serca. Ale tylko na krótką chwilę. Już w następnej pogrążamy się w absolutnej samotności. Dopóki nie spłoniemy i nie obrócimy się w nicość.

- Haruki Murakami

Też tak chcę... ;)

"Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza. Niosła żółte kwiaty! To niedobry kolor! Skręciła z Twerskiej w zaułek i wtedy się obejrzała. No, Twerską chyba pan zna? Szły Twerską tysiące ludzi, ale zaręczam panu, że ona zobaczyła tylko mnie jednego i popatrzyła na mnie nie to, żeby z lękiem, ale jakoś tak boleśnie. Wstrząsnęła mną nie tyle jej uroda, ile niezwykła, niesłychana samotność malująca się w tych oczach. Posłuszny owemu żółtemu znakowi losu ja również skręciłem w zaułek i ruszyłem jej śladem. Szliśmy bez słowa tym smutnym, krzywym zaułkiem, ja po jednej jego stronie, ona po drugiej. I proszę sobie wyobrazić, że prócz nas nie było w zaułku żywej duszy. Męczyłem się, ponieważ wydało mi się, że muszę z nią pomówić, i bałem się, że nie powiem ani słowa, a ona tymczasem odejdzie i nigdy już jej więcej nie zobaczę. 
I proszę sobie wyobrazić, że to właśnie ona, odezwała się nieoczekiwanie:
 – Podobają się panu moje kwiaty?
Dokładnie pamiętam dźwięk jej głosu, taki dosyć niski, ale załamujący się niekiedy, i chociaż to głupie, wydało mi się, że żółte, brudne mury uliczki powtarzają echem jej słowa. Spiesznie przeszedłem na tę stronę, po której szła ona, podszedłem do niej i odpowiedziałem:
 – Nie.
Popatrzyła na mnie zdziwiona, a ja nagle i najzupełniej nieoczekiwanie zrozumiałem, że przez całe życie kochałem tę właśnie kobietę! To ci dopiero, co? Na pewno powie pan, że jestem niespełna rozumu?
 – Niczego takiego nie mówię i nie powiem – gorąco sprzeciwił się Iwan i dodał: – Błagam, niech pan mówi dalej!
Gość ciągnął:
 – Tak, popatrzyła na mnie zdziwiona, a potem zapytała:
 – Czy pan w ogóle nie lubi kwiatów?
Wydało mi się, że w jej głosie była jakaś wrogość. Szedłem obok niej, starałem się iść w nogę i, ku memu zdziwieniu, zgoła nie czułem zmieszania.
 – Lubię kwiaty, ale nie takie – powiedziałem.
 – A jakie?
 – Lubię róże.
Natychmiast pożałowałem swoich słów, bo ona uśmiechnęła się przepraszająco i cisnęła swoje kwiaty do rynsztoka. Zmieszałem się nieco, ale jednak je podniosłem i podałem jej, ale ona z uśmiechem odsunęła kwiaty, więc musiałem nieść je sam.
Szliśmy tak w milczeniu przez czas pewien, dopóki nie wzięła kwiatów z moich rąk i nie rzuciła ich na jezdnię. Potem wsunęła w moją dłoń swoją dłoń w czarnej rękawiczce z szerokim mankietem i poszliśmy dalej razem.
 – Niech pan mówi dalej – powiedział Iwan – i proszę, niech pan nie pomija żadnych szczegółów!
 – Dalej? – zapytał gość. – No cóż, tego, co było potem, mógłby się pan sam domyślić. – Prawym rękawem wytarł nagle nieoczekiwaną łzę i mówił dalej: – Miłość napadła na nas tak, jak napada w zaułku wyrastający spod ziemi morderca, i poraziła nas oboje od razu. Tak właśnie razi grom albo nóż bandyty! Ona zresztą utrzymywała później, że to nie było tak, że musieliśmy się kochać już od dawna, jeszcze się nie znając i zanim się jeszcze spotkaliśmy, i że ona żyła z innym mężczyzną... a ja, tam, wtedy... z tą, no, jakże jej...
 – Z kim? – zapytał Bezdomny.
 – Z tą, no... z tą, no... – odparł gość i pstryknął palcami.
 – To pan był żonaty?
 – No tak, przecież właśnie w tej sprawie pstrykam... Z tą... Z Warią... Z Manią... nie, z Warią... taka sukienka w paski, muzeum... Zresztą nie pamiętam.
No więc ona mówiła, że wyszła tego dnia z bukietem żółtych kwiatów właśnie po to, bym ją wreszcie odnalazł, i gdyby tak się nie stało, otrułaby się, bo jej życie było pozbawione sensu.
Tak, miłość poraziła nas w jednej chwili. Wiedziałem o tym jeszcze tego samego dnia, po godzinie, gdyśmy znaleźli się, sami nie wiedząc jak i kiedy, na nadrzecznym bulwarze pod murami Kremla.
Rozmawialiśmy ze sobą, tak jakbyśmy się rozstali dopiero wczoraj, jakbyśmy się znali od wielu lat. Umówiliśmy się, że się spotkamy nazajutrz w tym samym miejscu, nad brzegiem Moskwy, i spotkaliśmy się tam. Przyświecało nam majowe słońce. I niebawem ta kobieta potajemnie stała się moją żoną.
"


Michaił Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

Będę dziś marudna, od razu uprzedzam.

Od wczorajszego wieczoru opiekuję się całym tym naszym kocim towarzystwem. Od wczorajszego wieczoru stłukła się trzecia szklana rzecz w naszym mieszkaniu... tą trzecią stłukłam ja. Poza tym futrzaste są milusie i sympatyczne.

Za to ja dziś się pobeczałam siedząc na łóżku z laptopem i pisząc zakończenie pracy magisterskiej. Nie z powodu kotów bynajmniej. Za całokształt. Za to, że nie mogę się zmobilizować, żeby wykonać pewien telefon. W związku z tym poprosiłam M. o opieprz, o zrobienie czegokolwiek. Prośby o nakopanie odrzucił jako "złamanie praw gwarantowanych przez konstytucję"  i tak sobie zaczęliśmy miło pisać. Między moim jednym a drugim wybuchem płaczu, między moim jednym napisaniem kilku  zdań na klawiaturze a drugim. Koniec końców coś tam naskrobałam, jutro poprawię. A po wymianie smsów trochę poprawił mi się humor. Przypomniałam sobie słowa na temat tego, czemu M. stwierdził, że chce, żebym była w naszym zespole. Bo sprawiam wrażenie kogoś, kto nie boi się pracować nad sobą. No to się wzięłam za pracę, owszem.

Swoją drogą od wczoraj testuję jak na mnie działają techniki planowania czasu dla chaotycznych ludzi. W sam raz dla mnie, bo wszak moje życie to chaos totalny i oby się to zmieniło. Zobaczymy co z tego wyniknie.

A swoją drogą wbijanie sobie do głowy pozytywnych poglądów i dbanie o moją samoocenę... powolutku... kroczek po kroczku... wypełniam swoje postanowienia.

Przeraża mnie czasem jak bardzo zakłamać mogą rzeczywistość nasze własne strachy w głowie, to, co zostało po złych doświadczeniach, po tym, jak ktoś zranił, źle potraktował... Później jest OK, a człowiek widzi negatywne nastawienie, nawet niechęć, wszystko to, co negatywne... bo chce to widzieć, bo do tego przywykł... bo trudno mu uwierzyć, że może być inaczej.

I jak dziwnie, kiedy człowiek widzi to, co negatywne, a później... przychodzi taka chwila, kiedy zdaje sobie sprawę, że się mylił, że nie otacza go chłód i samotność, wręcz przeciwnie. Tak się właśnie czuję teraz. 

Dotarł do mnie jakiś dźwięk z sypialni Zoe. (...) Była to zebra. Wypchana zebra, przysłana przez rodziców Denny'ego. Żywa teraz zebra nie odezwała się do mnie ani jednym słowem, ale na mój widok zaczęła tańczyć. Rozzłościło mnie to mocno i warknąłem na nią, ale ta uśmiechnęła się i nie zaprzestała ataków. (...) Ale zanim dopadłem opętaną zebrę, ta przestała tańczyć i stanęła przede mną na tylnich nogach. a przednimi rozdarła szew na brzuchu. Swój szew! Rozdzierała go tak długo, aż mogla wyrwać sobie wnętrzności. Szew po szwie, garść po garści, rozkładała siebie na czynniki pierwsze, aż wreszcie pozbyła się nawet demonicznej krwi, dzięki której ożyła, po czym na podłodze pozostał stos materiału i tego, czym ja wypchano; słychać było bicie serca wyrwanego z piersi, powolne, coraz powolniejsze, a potem zrobiło się cicho.

(...)

Nagle zrozumiałem. Zebra. Nie poza nami. W nas samych. To nasze lęki. Nasza autodestrukcyjna natura. Zebra jest tym, co najgorsze w nas, kiedy przeżywamy straszniejsze chwile. Demon to my sami.

Stein Garth "Sztuka ścigania się w deszczu"

Jeden z bardziej udanych wieczorów w ostatnim czasie. Babski wieczór. Nie potrzeba mi dziś żadnych facetów a moim otoczeniu. Pana Kota też nie. Niech się randkuje do woli, i dla tygodniowego zakochania przeznacza wszystko. Bo tylko miłość się liczy, tylko zakochanie, a przyjaźń choćby nawet i długa... to tylko coś przejściowego? Tak, jestem rozżalona.

Co nie zmienia faktu, że wieczór w babskim gronie był naprawdę fajny. Wróżyłyśmy sobie, wygłupiałyśmy się zgodnie i jadłyśmy sałatkę z makaronem, popijając odrobiną procentów, a wokół paliły się małe świeczki i łaziły koty, usiłując opalić sobie wąsy i zjeść pinezki ściągnięte z korkowej tablicy. Głupawka wybuchała raz po raz a wosk lał się do lodowatej wody. Uśmiechałyśmy się z rozmarzeniem, słuchając wróżb. Ciekawe swoją drogą na ile trafne okażą się te nasze wróżby. Gdyby...

Gdyby było możliwe spełnienie tego wszystkiego o czym marzę (a mam dość proste marzenia, tylko... podobno właśnie takie najtrudniej spełnić), może udałoby się połączyć moje dalsze studia z założeniem własnego lokalu (wspólniczki już mam) a przy tym to, co związane jest z pisaniem? Tego nie dowiem się, dopóki nie spróbuję...

Nie będę udawać, że tym, co najbardziej mnie interesuje moja przyszła kariera i  że tylko o tym myślałam dzisiejszego wieczoru. Myślałam o czymś zupełnie innym. O kimś. Może o tych kilku spojrzeniach. O śnie w którym szłam wśród ludzi, ulicą, samotna i wiedziałam, że on idzie za mną a później... później czułam, jak tracę siły, jak niemal mdleję i usiadłam na krawężniku a po chwili on mnie odnalazł, głaskał po policzku, czule dotykał... Myślałam o tym wszystkim, co sprawia, że powoli przestaję dbać o własną śmieszność i zaryzykować wiele, to, że sama sobie wydam się banalna i zbyt szybko się wplątująca. Powiedzieć, że ... to dla mnie szalenie ważne?

"Decydując się na znajomość z Tobą nie sądziłam, że zaangażuję się w nią tak absolutnie i bezwarunkowo, że narodzi się we mnie coś znacznie silniejszego, niż oczekiwałam po tym związku, że stanie się to, czego się bałam i zapewne boję się nadal. Dałeś mi odczuć tyle ciepła i tyle zrozumienia, ile nie dał mi w życiu nikt, bo nikt, kogo los postawił na mojej drodze, nie umiał mnie pojąć, nie potrafił mnie zrozumieć. Każdy chciał mnie zmieniać, dostosowywać do subiektywnie postrzeganej przez siebie utrwalonej formuły zachowań i posunięć. Ty jeden nie próbowałeś. Chciałeś mnie taką, jaką jestem, z całą moją złożonością, nieprzewidywalnością, trudną i krytyczną, z wszystkimi moimi wadami"

Zdałam sobie sprawę, że najbliższych kilka dni... czas się zatrzymać, pomyśleć i uspokoić. Zero poważnych, wiążących decyzji, szaleństw. Zanim powiem coś wrednego, policzę do dziesięciu (po japońsku!) a zanim zacznę być wredna, niemiła i podła- pójdę na spacer, na basen, poczytam książkę albo sama nie wiem co jeszcze, coś wymyślę. W ostateczności poduszka posłuży mi jako worek treningowy, a w poukładaniu myśli pomoże mój kolorowy zeszyt. I mruczące, kocie towarzystwo ... Jak ja KOCHAM te koty, nawet jak mi obgryzają kwiatka na parapecie!

Chwilami mam wrażenie, że tracę swoje stałe punkty odniesienia, że tyle zmian to aż za dużo... Marzę o tym, bo nie upierać się, że na zmiany MUSZĘ zareagować, chcę im pozwolić po prostu zaistnieć...

Najchętniej otuliłabym się kocem, zapaliła kilka cytrusowych świec i pogrążyła się w czytaniu, pisaniu i oglądaniu zaległych filmów. Z kubkiem pysznej czekolady.

Albo inaczej: przytuliłabym się do kogoś bliskiego, i spędziła trochę czasu przytulona, na rozmowach, oglądaniu filmu, czymkolwiekbądź. Ale to nierealne. Nawet, gdyby był ktoś aż tak mi bliski, na tą chwilę... chyba nie jestem na to gotowa. Dziwak ze mnie ...

Ludzie, których spotykamy, rozmijają się czasem z nami o centymetry, o dni lub uderzenia serca. W innym miejscu i czasie, inaczej nastrojeni, bez oporów padlibyśmy im w ramiona; z radością przyjęlibyśmy ich wyzwanie lub zaproszenie. Jednakże spotykamy ich akurat w chwili, gdy nie jesteśmy zadowoleni albo oni nie są. Ogień namiętności nie zostaje wzniecony.

 J. Carroll

Rzadko zdarzają mi się dni, które zaczynają się tak... przygnębiająco a kończą tak miło, tak naprawdę każda chwila jest kroczkiem ku czemuś bardziej pozytywnemu.

Od rana byłam nieswoja... właściwie od momentu, kiedy zdałam sobie sprawę, że to dziś są urodziny mojej Mamy, że gdyby żyła, skończyłaby dziś 59 lat. Myślałam, że to już nie boli... a boli zawsze, może tylko trochę inaczej. Sama myśl, że mogłoby być lepiej między nami (niż było), że chciałabym czasem nawet się z nią pokłócić, pogadać zwyczajnie, powiedzieć o tym, co mi się fajnego przydarza, pożalić.... a wiem, że to niemożliwe. Minęło 3,5 roku od jej śmierci.

Później byłam wdzięczna za to, że tak wiele mam dziś do zdziałania, zrobienia, załatwienia. Wpłacanie pieniędzy, przelew za rachunki, przepisywanie na S. dwu numerów, które dawniej były "nasze", powrót na trochę do mieszkania... Pogaduchy z Koszką (nie tylko mnie dziś kofeina ratowała przed snem). I ta mega optymistyczna informacja, że Cmentarzysko Zapomnianych Książek otwiera swoje podwoje w tym roku znów, co więcej: na Bemowie, co więcej... na mojej ulicy. Chyba pęknę jak tam nie pójdę i zupełnie nieważne, że książek mam całą masę. Jestem totalną ich miłośniczką...

A później szybkie doprowadzanie się do opamiętania (no bo nie samymi książkami człowiek żyje), złapałam empetrójkę pożyczoną mi przez Iv i pobiegłam na przystanek. Po drodze zawzięcie smsowałam z koleżanką, z którą jak się okazało, łączy nas miłość do podobnych książek, co wydało mi się baaardzo pozytywne:)

Jeszcze później pewien pub blisko Łazienek... Spotkanie zaplanowane od co najmniej tygodnia.  Trudno mi to opisać. Jesteśmy grupą pozytywnych ludzi, którzy chcą znaleźć czas na pomoc innym, każdy ma swoje pasje, to, co sprawia mu frajdę i tym też chce się dzielić. Znów mam poczucie, że to jest właśnie to, co mi odpowiada, co chcę robić, co sprawi, że moje życie nabierze nowych barw... Nie na zasadzie: jest fajnie, jest fajnie.... ojejjj, jednak nie chcę tak. Czasem mam myśli, że jak ja sobie poradzę, że może są lepsi ode mnie... a później myślę, że owszem, poradzę sobie a gdyby każdy patrzył w ten sposób: są lepsi ode mnie- niewiele dałoby się zmienić na lepsze.

I te chwile, kiedy siedziałam w owym pubie, a łagodne światło (czy też właściwie półmrok) wygładzało rysy, dodawało tajemniczości... a nasz "szef" z zapałem opowiadał o działalności stowarzyszenia, zasadach, o tym, co dodaje skrzydeł i o tym co trudne, o przeszkodach i o tym co pomocne, o plusach i minusach.... z takim zapałem w oczach, z pasją, ekspresyjnie i z entuzjazmem. Ten uśmiech, te oczy, te gesty.... A z jakiejś dalekiej czasoprzestrzeni wyłaniał się ktoś inny, kto kiedyś z podobnym zapałem mówił, podobnie gestykulował. Ktoś, kto pasję miał we krwi, twierdził, że tak bardzo chce innym pomagać. Chwilami obaj mi się mieszali. Wolałam jednak być tu i teraz, w tym pubie, wśród zapaleńców takich jak ja, i słuchając kogoś, kto z zapałem mówi o ważnych dla mnie sprawach, gestykulując szczupłymi dłońmi i przyciągając wzrok swoimi dłuższymi włosami i orlim nosem. Czasem milczałam zasłuchana a czasem mówiłam, czasem uciekałam w zamyślenie a czasem zanosiłam się śmiechem wraz z innymi. Wiem jedno: nie będzie łatwo, ale będzie warto.

Żyjemy, robimy to co robimy, potem kładziemy sie spać - to takie proste i takie zwyczajne. Niektórzy wyskakują z okna, inni się topią czy zażywają zbyt dużą ilość pigułek, znacznie więcej spośród nas ginie w wypadkach, a większość zdecydowana jest powolnie trawiona przez choroby lub, jeśli ma trochę szczęścia, tylko przez czas. Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy w tamtym miejscu, kiedy nasze życie, na przekór wszystkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej ponure i trudne. A jednak lubimy to "miasto", cieszymy się porankiem, ponad wszystko żywimy nadzieję na więcej.
BOG JEDEN WIE, DLACZEGO TAK JE KOCHAMY

Michael Cunningham "Godziny"