Niemożliwe.

Im dłużej go znam (a i tak nie jest to długo), tym więcej wspólnego między nami widzę. Upodobania kulinarne, miłość do książek i muzyki...

Dla równowagi mnóstwo nas dzieli. Czasem z tych różnic wynikają naprawdę fajne rzeczy, zaczynam uwielbiać te nasze dyskusje i wymiany poglądów...

Na dobrą sprawę to, co się między nami pojawiło, może zniknąć równie szybko jak się pojawiło. Kiedy mam podły, naprawdę podły humor, mówię sobie w duchu, że to tylko chwila, że nieważne dla niego (pewnie), że dlaczego miałoby być ważne. Ja? Przecież nie ma we mnie nic aż tak wyjątkowego...

Chwilami sama się sobie dziwię, bo stać mnie na to by niekiedy spojrzeć z dystansem. Stanąć z boku i popatrzeć na spokojnie. Chyba. A później wracam i znów jestem w tym wirze, który mnie unosi i nie wiem, dokąd dotrę dzięki niemu. I czy się nie utopię, nie zachłysnę wodą, nie zawiruję tak, że już nigdy później nic nie będzie takie samo. Chyba się boję.

Nie musisz być dobra
Nie musisz iść na kolanach
sto mil przez pustynie, pokutując.
Wystarczy, jeżeli pozwolisz zwierzątku twego ciała
kochać, co pokochało.
Mów mi o twojej rozpaczy, ja opowiem moją.
A tymczasem dalej trwa świat.
Dalej słońce i przezroczyste kamyki deszczu
suną przez krajobrazy,
nad łąki i głębokie drzewa,
nad góry i rzeki.
Znów dzikie gęsi, wysoko w czystym błękicie,
lecą z powrotem do domu.
Kimkolwiek jesteś, choćbyś była bardzo samotna,
świat ofiarowuje się twojej wyobraźni,
woła do ciebie jak dzikie gęsi, cierpko, pobudzająco,
coraz to oznajmiając, gdzie jest twoje miejsce
w rodzinie ziemskich rzeczy.


Mary Oliver