Razu pewnego, kilka dni temu dostałam maila od mojego Eks. Zawierał on długi elaborat, szczegółowo opisujący remont łazienki, czytam więc, czytam i myślę, WTF, po co? No i doczytałam do końca, jak się okazało tamże była propozycja. Taka, że spojrzałam na monitor z niejakim niesmakiem. Eh. No i tak oto wpadłam w humor co najmniej wisielczy. 

Dalej wszystko potoczyło się błyskawicznie, tak jak kostki domina, kiedy wystarczy, żeby jedna się przewróciła, a za moment leżą wszystkie. I tak oto ja od głupiej propozycji danej za pewne po pijaku, wylądowałam w miejscu 'jestem beznadziejna'. Nie, nie pytajcie co było po drodze...

A później przyszła refleksja, związana i z tą sytuacją i z innymi z ostatnich dni. Olśniło mnie nagle, że naprawdę, naprawdę dużo mam do zrobienia jeśli chodzi o moje myślenie o samej sobie. Tam, gdzie inni widzą zalety (moje własne), ja skupiam się na wadach, niedociągnięciach i brakach. Tam gdzie inni doceniają, ja widzę to niedoskonałości i braki. Tam, gdzie ktoś widzi moje pozytywne strony, ja je niemal błyskawicznie dewaluuję, a nawet jeśli nie, nawet jeśli powiem: tak, masz rację, towarzyszy temu poczucie nieprawdziwości. Bo co z tego, jeśli ktoś zachwyca się moim intelektem, skoro charakter mam... och, beznadziejny.

Wydawało mi się, że to już dawno za mną. Tymczasem nie. Chyba czas przeorganizować pracę nad sobą i to, co ze swoim życiem robię, bo posypać się może za dużo...

A co do propozycji, ktoś mi napisał tak:

Dobra Rada Życiowa: pozwól każdemu zadawać każde pytanie i składać każdą propozycję. Nie ma czegoś takiego jak propozycje zniesmaczające. Dlaczego? Bo osoba pytana zawsze może powiedzieć: nie, dziękuję.