Margerytkowo

Po prostu chwilami czuję się zmęczona.
Czasem zdezorientowana. Czasem zła na wszystkich. Czasem smutna.



Właściwie nigdy nie pisałam o tym wprost. Był sobie Ktoś, nazywany czasem Mi., czasem Królewiczem, a czasem Ktosiem po prostu. I że mamy wspólne zajęcia, cele, zadania.

Poznaliśmy się w Akademii Przyszłości, gdzie był moim liderem przez ostatnie dwa lata, wspierał mnie, podbudowywał, uświadamiał mocne strony, po prostu był i ... nie tylko "służbowo"- było dla mnie ważne wszystko, nasze żarty, wygłupy. I chwile, kiedy było mi źle a ja mu się zwierzałam.
Koniec końców to dzięki niemu zostałam również wolontariuszką Fundacji Maraton Warszawski. Wciągnęły mnie sportowe emocje, atmosfera i fajni ludzie.

Mimo, że wiedziałam, że on się "nie chce angażować, że ktoś go zranił i od lat udaje mu się być samemu i skupiać się na karierze", wszystkie nasze rozmowy, mile spędzany czas i wymieniane smsy i maile sprawiły, że ... zadurzyłam się po uszy, wydawało mi się że z wzajemnością.

Nieco ponad tydzień temu miała miejsce mała impreza urodzinowa w wynajmowanym przeze mnie i Tomka mieszkaniu. Razem nie było nawet 10 osób. Miło, wesoło, czasem wariacko. Królewicz był również. Znów, jak kiedyś, wyszedł z imprezy ostatni. Rozmawialiśmy do nad ranem. Czasem, kiedy siedziałam mu na kolanach, mierzwiłam mu włosy, tuliłam się do niego, gadaliśmy, droczyliśmy się i wygłupialiśmy.

Czy to dziwne, że kiedy już po samej imprezie w wyniku wymiany smsów dowiedziałam się, że wszyscy ludzie są dla niego tak samo ważni i że grono bliskich osób jest zamknięte, a on sam nie chce się angażować w żadne związki, nieważne czy z kimś w jego typie czy nie - zrobiło mi sie przykro? Koniec końców dowiedział się, że mi na nim zależy, wie że bardzo, wie, że nie rozumiem wielu jego decyzji, ani zasad i nie zamierzam ich zmieniać...

Co więcej, nie umiem być na takiej samej stopie jak dawniej. Nie umiałabym żartować, miło pisać, cieszyć się z jego obecności, mając świadomość że to dla niego "bez znaczenia". Wolałabym usłyszeć "nie jesteś w moim typie" a bolałoby mniej.

Przynajmniej na jakiś czas chcę się zdystansować.

Pomogą mi w tym wakacje. Pomoże fakt, że w FMW niejako "awansowałam". I to, że od nowej edycji Akademii Przyszłości awansuję również, co więcej zmienię zespół. Zmienię pracę.

Tylko czasem cholernie smutno.

A żeby było zabawniej, poszłam do wróżki.
Usłyszałam wszystko to, co sama w jakiś sposób uważam, nie wiem czy to ma sens, w każdym razie ... naprawdę chcę dystansu.

znalezione na facebooku

Pierwszy od co najmniej tygodnia leniwy i spokojny dzień, który planuję przeznaczyć na odpoczynek, spotkania ze znajomymi i zadbanie o siebie. Miałam dziś być na Pucharze Maratonu 10 km na Wawrze i nie jestem. Mogłam być na Dniu Dziecka na Fotelu Pilota i nie będę. Wszystko byłoby super, gdyby nie to zmęczenie i niedospanie, gdybym jednak chciała się pojawić w którymś z tych miejsc.

Nie że marudzę. Jest mi całkiem OK. Pogoda za oknem może nie nastraja optymistycznie, ale przynajmniej nie szkoda, że zamiast pisać i czytać poszłoby się w to słoneczne popołudnie albo poranek porobić zdjęć, pozachwycać się wiosną i zielenią. A tak można się zaszyć w zielonym pokoju i z kubkiem herbaty i ciachem czytać, pisać i walczyć ze zdjęciami tudzież z chaosem na twardym dysku.

Pyszne jedzenie przygotowane po raz pierwszy od dawna, cukiniowe szaleństwo znów :)

I nie ma to jak lubczyk, mniam!

A teraz znikam, czas nadrobić towarzyskie zaległości :)

Środek nocy. Cichutko.

Za oknem sypie śnieg, wielkie płatki spadają na ziemię.

Drzewo za moim oknem odcina się wyraźnie na tle rozświetlonego latarniami nieba. Nie zasnę.

Za dużo myśli. Za wiele planów na jutro a właściwie na dziś.

Jestem zalatana jak gołąb pocztowy i zazwyczaj dobrze mi z  tym :)

Tylko czasem tęsknię, tęsknię aż do bólu, snuję marzenia, które nawet nie wiem, czy mają szansę się spełnić.

I książka autorstwa Pii Melody. Eh.

Byłam na fajnej, profesjonalnej sesji zdjęciowej.
Z ludkami z Akademii, na końcu świata, gdzie ledwie dotarłam bo pomyliłam dwie stacje: PKP Rakowiec z WKD Raków. Bu. Kiedy nadrabiałam stracony czas, brnąc przez śnieg, żal mi było, że nie mam aparatu i czasu bo ten śnieg i ten kolor nieba rozświetlonego zimowym słońcem.... Mrrrr.



No ale było super.

Z innych powodów zastanawiam się co ze mną.

Mam ostatnimi czasy dziwne chwile. Nie wyrabiam. Za dużo się dzieje chwilami. Potrzeba mi chyba ograniczenia niektórych aktywności, faktycznie.... Tyle że innych niż mi ktoś sugerował czas jakiś temu. Szczegóły niebawem, dopracowuję moje postanowienia na kolejne pół roku, tym razem będą dość... odmienne od tych co dotąd.

Plączę się, ale mam wrażenie, że idzie ku dobremu, że idę w dobrą stronę z tymi zmianami. Jak w TEJ piosence.

Jest dobrze a będzie jeszcze lepiej.

Odnajduję się powoli w nowym mieszkaniu, nowej okolicy i nowej sytuacji.
Nowy start jakby.
Nowe wyzwania w Akademii, nowe zadania i nowe emocje... Tyle inaczej.
Niech będzie pozytywnie.
To jeszcze przeprowadzkowo (kto zgadnie co to jest- ten cień o dziwnym kształcie?):




I już na nowym miejscu- tu też mam trzy koty, tyle że zupełnie nie puchate i mruczące. Acz również miłe.




Miło, ciepło i w różnych odcieniach zieleni mi się teraz mieszka.
Poza tym... idzie ku lepszemu i jest pozytywnie.
Idę pisać, czytać i zagłębiać się we wszystko to, co teraz sprawia, że moje życie jest w ruchu, nabiera tempa i nie pozwala zbyt długo myśleć, zastanawiać się.

Klucz

Był klucz i nagle nie ma klucza.
Jak dostaniemy się do domu?
Może ktoś znajdzie klucz zgubiony,
Obejrzy go - i cóż mu po nim?
Idzie i w ręce go podrzuca
jak bryłkę żelaznego złomu.

Z miłością, jaką mam dla ciebie,
Gdyby to samo się zdarzyło,
nie tylko nam: całemu światu
ubyłaby ta jedna miłość.
Na obcej podniesiona ręce
żadnego domu nie otworzy
i będzie formą, niczym więcej,
i niechaj rdza się nad nią sroży.

Nie z kart, nie z gwiazd, nie z krzyku pawia
Taki horoskop się ustawia.



Wisława Szymborska

Zerkam w okno, za gałęziami drzewa rosnącego pod blokiem widzę księżyc. Właściwie powinnam już dawno spać, ale... Pracowałam do późna, a i... hmmm... właściwie to dziś się przeprowadziłam. Stąd brak Zmysłowej Soboty też.

Kiedy się wykopię spod stosu rzeczy, napiszę więcej. Na razie 'odgruzowałam' łóżko i biurko, z naciskiem na lapka. I to tyle :)

Miłego tygodnia! :)

Znów strachów kilka, jak sobie poradzę, chwile zwątpień w siebie i własne umiejętności i czy miejsce, w którym się znalazłam i sprawy w które się zagłębiam... czy to dla mnie w sam raz, czy dam radę?

A przecież sen tak wiele daje, dystans i odpoczynek od  myśli dziwnych, obudziłam się więc rano a w szparze między oknem a żaluzjami słońce, ewenement jak na ostatnie dni.

Więc wolę myśleć o tym, że w sobotę przeprowadzka, umowa już podpisana i pozytywnie jest. I niedaleko bo Wola a nie koniec świata.

Pójdę więc na spacer, by porzucić stresy ostatnich dni, zrobię kilka magicznych zdjęć i będę się uśmiechać do samej siebie, pamiętając, że dałam sobie radę już tyle razy a więc zapewne dam radę po wielokroć :) I przecież... mam wsparcie ludzi dla mnie ważnych.

No właśnie, już Kochanowski podkreślał wagę "szlachetnego zdrowia", a jak jest teraz?

Zastanawia mnie to, co ostatnio przeczytałam w książce wspomnianej niedawno Hope Edelman. Że kobiety, których matki zmarły przedwcześnie z powodu choroby, popadają często w jedną z dwu skrajności: albo stawiają na profilaktykę aż do przesady albo... zupełnie zaniedbują badania, dbanie o siebie, niekiedy wręcz balansują na granicy niebezpieczeństwa na wszelkie sposoby. W czy rzecz?

O ile tą pierwszą postawę rozumiem w pełni, to do drugiej mi o wiele bliżej. Kiedy miałam 19 lat, moja mama dowiedziała się, że ma nieoperacyjnego raka i niespełna rok później zmarła. Mimo kilku lat, które upłynęły od tamtego czasu, moje podejście do badań profilaktycznych się nie zmieniło a u lekarza pojawiam się, kiedy już muszę czyli rzadko. No tak, mogę się łudzić, że w moim przypadku się uda i może być zupełnie inaczej... Nienawidzę przychodni, nienawidzę szpitali.... nawet jeśli jestem tam tylko w odwiedzinach u kogoś. Nienawidzę czuć się bezsilna. Nienawidzę...

Gdzieś w środku czai się też strach, że mogłoby się okazać, że rak rozpanoszył się i w moim ciele. Co bym wtedy zrobiła? Jak to zniosła? Czy byłabym na tyle silna, by dać sobie radę?

A jednak coraz częściej myślę, że gdyby tak miało się stać, chciałabym mieć tę świadomość wcześniej. Może wtedy miałabym również szansę na wyleczenie. Zupełnie inaczej niż mama.

Dlatego na przykład przełamałam się wreszcie i zapisałam się na profilaktyczną cytologię. Poniżej link do strony na temat:

Bezpłatna Cytologia

I dlatego też założyłam sobie kartę w przychodni i poszłam do lekarza, by zrobić sobie w końcu od dawna odkładanie podstawowe badania. Chyba tak jest lepiej. Mimo, że swojej niechęci do lekarzy, przychodni i szpitali jeszcze się nie pozbyłam i zapewne długo jeszcze się nie pozbędę, może w ogóle.

Jak ja sama siebie czasem wkurzam, to tylko ja wiem w pełni :)

Wczorajszy dzień gdzieś na poziomie 'dno i dwa metry mułu', poczucie, że jestem jak ten biedny żuczek, który się przewrócił i mozolnie próbuje wrócić do normalnej pozycji i nijak mu to nie wychodzi... (Mimo, że powalczyła ze swoim nieogarnięciem i kilka rzeczy pozałatwiałam, a nawet co ciekawe umówiłam się do lekarza na niebawem). I do późna w pracy.

A dziś?

Słoneczko, poranna kawa i zapał, by zrobić porządek w pokoju :D

I uśmiech :)

Zbieram się na spotkanie z moim promotorem, mimo, że już dawno się obroniłam, ale... no tak, to nie koniec potyczek z moją pracą mgr :D

I nawet lubie taką jesień jak dziś :)

Czas jakiś temu pisałam o tym, że rezygnuję z bycia w zespole Królewicza że awans, że bycie koliderką i sympatyczna znajoma, że zbieg okoliczności i wpływ weekendu w Krakowie. Taaak.

I że dla mnie to wyzwanie, że czuję, że dam sobie radę, że to ma sens, że będzie super. I że rozstanie z Królewiczem dobrze mi zrobi.Pisałam też o tym, że czuję, że to naprawdę to. I że mój dotychczasowy lider już wie, że na ostatnim spotkaniu przed wakacjami powiedziałam wszystkim z naszego zespołu a właściwie powiedzieliśmy oboje.

Taaaak.



Co było dalej?

Trzy miesiące mega zajęte, a mimo to widywałam się z Królewiczem rzadko ale dosyć regularnie jak na nasze zapełnione grafiki, a to dlatego, że oboje pracowaliśmy przy tych samych projektach a ja, choćbym była nie wiem jak zajęta, na Fundację Maraton Warszawski znajdowałam czas zawsze. Wygłupialiśmy się, żartowaliśmy, ogólnie było bardzo pozytywnie. Miałam poczucie, że niezależnie od tego, co wybieram, on to akceptuje. A co więcej, trzyma kciuki za powodzenie moich planów. Co było dla mnie szczególnie cenne po całej tej gmatwaninie, moich dawnych wątpliwościach, obawach i strachach i jego wsparciu, jakie od niego dostawałam przez cały ten czas, kiedy było marnie.

I spotkanie po wakacjach z koleżanką z którą miałam współpracować.

Nie umiem tego logicznie wyjaśnić, mogę tylko próbować. Gdybym miała wątpliwości, zawsze mógłby je ktoś rozwiać. Gdybym się obawiała, zawsze mogłabym to z kimś przegadać. Tymczasem ja zaczęłam się czuć tak, jakbym spotkała się z kimś zupełnie innym niż kilka miesięcy temu i... intuicja mi mówiła, że nie powinnam. Choćby nie wiem, co się zmieniło, ja byłabym tak samo na "nie". Do tego jeszcze pewien wieczór z podłym humorem, myśli o Akademii i... no właśnie, ta jedna, konkretna. Chcę znów być w  zespole Królewicza... jeśli tylko się zgodzi. Biorę na siebie odpowiedzialność za niespełnione obietnice, zrobię wszystko, żeby moja przyszła-niedoszła liderka tego nie odczuła.

Jestem po dwóch rozmowach. Jednej z Królewiczem, drugiej z moją przyszłą-niedoszłą liderką.

Od jesieni wracam do zespołu Królewicza i spotkam ludzi z którymi tak się zżyłam.

Czuję, że to właśnie TO i że to dla mnie dobra decyzja... Nie powiem, że wszyscy są z niej zadowoleni. Nie mam możliwości uszczęśliwić wszystkich ale sobie nie chcę szkodzić. Czuję się tak, jakbym w kilka minut straciła kogoś, kto był przyjacielem i zyskała wroga. Nie da się mieć wszystkiego. Mimo wszystko jednak trochę boli, że ktoś w taki sposób zareagował.

Tamtego wieczoru, po rozmowie z Królewiczem, kiedy dzień zaczęłam od wolontariatu, do wieczora byłam w pracy, przed zaśnięciem zaczęłam przeglądać dawne smsy od Królewicza... od jakiegoś czasu do nich nie wracałam, ale były w specjalnym folderze w telefonie, nie miałam serca ich skasować....

Będzie fajnie, zobaczysz :) Nie stresuj się już :) Pogadaj z kotem, on Cię uspokoi :)

Szkoda, że dawno do nich nie wracałam, bo miałabym więcej powodów do uśmiechu...

A po głowie plączą mi się już pomysły na kolejne zwariowane wydarzenia z Akademią... pomysły jak najbardziej do zrealizowania :)

Jakieś paskudztwo mnie rozbraja, mało, że humor mam zły, to o ile w ciągu dnia mam się jako-tako, wieczorem łapie mnie gorączka i zimno mi upiornie. Gorzej, że marudzę wtedy strasznie.

Miałam dziś napisać długą i wyczerpującą notkę, ale zamiast tego podążam do łóżka tępić bakcyle domowymi metodami. Donikąd dziś nie zamierzam się ruszać z łóżka.

Oby do weekendu było już lepiej. Bo za dużo mnie wtedy czeka.

Ostatnie dni były dla mnie dość dziwne i.. trudne. Właściwie cały ostatni tydzień to był jakiś obłęd.

źródło: ukochaj.pl

Wolę być Zosią-Samosią, samodzielną, niezależną, radzącą sobie sama niemalże ze wszystkim, jak zawsze... A choćby ta sytuacja z atakiem alergii i moim tak złym samopoczuciem, że nie miałam wyjścia innego niż zdać się na Em Em i ... to chyba było dla mnie najbardziej 'przerażające' że widział mnie taką kruchą, słabą. I bez oporów okazującą jak pragnie jego dotyku i bliskości.

A później moje złe nastroje, jedna z naszych rozmów o dodawaniu zdjęć na Picasę, ostatecznie rozmowa poszła w inną nieco stronę:

Em Em:
grzeszna dziewczynka

Margerytka:
grzeczna chyba?

Em Em:
grzeczne dziewczynki idą do nieba
grzeszne tam gdzie chcą

Margerytka:
:)
to jednak nie grzeczna ;p

Przeraża mnie fakt, że zależę od tego, czego nie jestem  w stanie namacalnie zobaczyć, dotknąć, że przychodzą takie dni w miesiącu, kiedy wpadam w dołek głębokości Rowu Mariańskiego i czuję się tak, jakby nic już nigdy miało mnie nie cieszyć... Drobne rzeczy urastają do rangi mega problemów, poważniejsze sprawiają, że mam ochotę przespać albo przeleżeć całą dobę, bo w mojej krwi szaleńcze harce urządzają sobie hormony... Tak, to mija, tyle że mi w takich chwilach trudno uwierzyć że minie. Był czas, kiedy tak nie miewałam, to znów wróciło, może przez stres, może przez mniej ruchu, przez ostatnie zmiany?Wczoraj desperackie poszukiwanie kruchej równowagi, duuużo jazdy na rowerze, ruch i słońce. Co pomogło tylko po części ale dobrze że chociaż tyle.

Dalej się stracham. Obecność przyjaciół trochę rozbraja moje demony, ale one wracają a ja chwilami jestem zmęczona walką z nimi. Chwilami się zastanawiam, czy nie sięgnąć po konkretną pomoc, bo tak bardzo chcę, żeby było już OK.

I ta opiekuńczość Em Em wobec mnie, przejawiająca się w czasie tej naszej rozmowy nocą na fb, w jego pytaniach... mam wrażenie, jakby coś się zmieniło na 'cieplej' między nami.

źródło: ukochaj.pl

I słowa kogoś, kogo bardzo cenię za sposób pisania, za podejście do własnego pisarstwa i za wiele innych rzeczy, słowa o sposobie w jaki piszę tutaj, na swoim blogu, o sposobie jaki piszę w ogóle. Czuję się dumna. Tak bardzo, że zacytuję:

Miło mi, że napisałaś, a po przeczytaniu stwierdzam autor-ytatywnie, że bardzo dobrze i zgrabnie piszesz. Zdecydowanie radziłbym Ci iść w tę stronę na poważnie. Masz do tego ewidentny talent, a przy tym inteligencję i mądrość (różne rzeczy), które mogą Ci pozwolić ten talent zrealizować. Z Twojej strony to widać, słychać i czuć.

Wracam do swojej kruchej równowagi, czerpiąc ze słońca, czerpiąc ze słów bliskich mi ludzi, czasem choćby z ich obecności, z książek, które niosą pozytywne przesłanie, tak bardzo chce być szczęśliwa i zostawić swoje demony za sobą już na dobre. Chcę zapomnieć śnione koszmary i już więcej nie wracać do nich, chcę odejść od tego, co bolało i mieć nadzieję, ze nadchodzące dni będą już tylko lepsze...