Pogadałam z kilkoma ludkami na temat mojego pisania. Chyba chcę zmian. Nie będę ukrywać, że trochę mnie cała ta dziwna sytuacja podłamała, ale niekoniecznie z tego powodu, że ktoś o mnie nagadał głupot. To coś trochę innego, myślałam, że pewien temat już jest dla mnie zamknięty, że "pozamiatane i sprzątnięte", ale jak widać, nie. Temat ożył, a ja na nowo chcę sobie wyrobić zdanie, sprecyzować co właściwie czuję.

Czuję się niepewnie, kiedy ktoś stale zdystansowany i sprawiający wrażenie, że nic nie może go dotknąć... mówi w sposób zupełnie do niego niepodobny rzeczy, które wręcz szokują.

I samej siebie nie rozumiem, kiedy w obliczu czyjejś "samokrytyki" ja nie umiem, nie chcę lub nie potrafię oceniać i mówić czegoś, co być może podniosłoby na duchu. Mam poczucie, że jeśli ktoś źle o sobie myśli i chce ode mnie usłyszeć, że jest OK, to moje słowa niczego nie zmienią, zresztą: jaką by miały wartość w takiej chwili i kto by w nie uwierzył? Może to zresztą moje okruszki złości...

Oczekiwaliśmy światła, a oto ciemność, jasnych promieni, a kroczymy w mrokach. Jak niewidomi obmacujemy ściany. I jakby bez oczu idziemy po omacku. Potykamy się w samo południe jak w nocy. W pełni sił jesteśmy jakby umarli.