Będę dziś trochę marudzić...

Mam dosyć podły humor ostatnimi czasy. Z małymi wyjątkami takimi jak przygotowania do Maratonu i sam Maraton. Miłe chwile ze znajomymi. Rozmowy z kimś, kto powolutku staje się moim przyjacielem. Pozytywnie a ja co i rusz wpadam w dół. Gorzej, że 'obrywa się' tym, którzy niewinni, że plotę głupstwa, mówię bliskim ludiom przykre rzeczy, których później żałuję...

I pracuję nad sobą, staram się być rozsądna, wyważyć to wszystko... Ciężko jest.

Ale...

Ale możliwe, że to, jak się czuję, może też się wiązać z 'chemią' mojego organizmu, ciała... Chyba czas na ogólne i konkretniejsze badania. Ktoś mnie zmobilizował.

Tyle jest rzeczy z których mam powody, by się cieszyć a mam wrażenie, że cieszę się 'za mało'. Nie chcę tak.

A jednocześnie przypadkiem zobaczone zdjęcie, na którym dwie osoby się uśmiechają od ucha do ucha do obiektywu, zdjęcie identyczne prawie jak zrobione dawno temu, tylko już nie ja na nim, a ktoś inny. A ja tak jakby skreślona, bo nie postąpiłam tak, jak ktoś tego oczekiwał. Smutno.

Na szczęście świat się nie kończy na tej osobie... a smutek kiedyś minie. Kiedyś. Są ludzie, dla których jestem ważna i bliska, którzy widzą we mnie przede wszystkim pozytywy. I których obchodzi co czuję i dlaczego podejmuję takie a nie inne decyzje.

Książka, która wiele rzeczy może mi pomóc zrozumieć, jeśli będę chciała... chcę w to wierzyć.

I dziwny sen, kiedy próbowałam się wyzwolić z obszary zagrodzonego drutem kolczastym, przyczepiał się do mnie, był zardzewiały... chwilami pod napięciem.