Margerytkowo

Mój szalony weekend właśnie się zaczął... dziś. Dość zaskakująco, trochę nieplanowanie. Cieszę się, że mam co robić przy okazji organizacji Maratonu Warszawskiego.

Praca nad sobą wre również.

Jednak gdzieś przy okazji snują się po głowie myśli o tym, że bogatsza o nowe doświadczenia, wracam pod czyjeś skrzydła, nie umiem się opędzić od tego 'anielskiego' skojarzenia.

Wracam do tego, kto daje mi poczucie bezpieczeństwa i spokój. Uśmiech. 

Kiedy gorąca kąpiel w pianie o zapachu gumy balonowej usunęła zmęczenie całego dnia, broniąc się przed snem słucham TEGO i przestać nie mogę...

I can fly
But I want his wings
I can shine even in the darkness
But I crave the light that he brings
Revel in the songs that he sings
My angel Gabriel

I can love
But I need his heart
I am strong even on my own
But from him I never want to part
He's been there since the very start

Czy da się po prostu przyjmować to, co się dzieje, bez ciągłego analizowania i zastanawiania się co z tego wyniknie? Hmmm....

Obiecany post o mojej pracy nad sobą dopieszczam, a jako że ostatnio czasu dużo nie mam, a w domu głównie śpię i w pośpiechu przeglądam pocztę... dopiero dziś mam chwilę by napisać nieco o ostatnich, bardzo aktywnych dniach.

Po pierwsze praca, po drugie wolontariat przed Maratonem Warszawskim i pozytywnie zakręceni ludzie, a po trzecie pewne spotkanie autorskie na którym byłam wczoraj mimo, że niewyspana i ogólnie zmęczona (acz, jak to ktoś ostatnio powiedział, "sen jest dla słabych", a ja ostatnio miałam tyle ciekawych spraw i ludzi wokół siebie, że spanie zbyt długo uznałabym za stratę czasu;), ale bardzo, bardzo chciałam się spotkać z Kasią Enerlich i cieszę się, że się udało, że miałyśmy okazję porozmawiać:) To niesamowite, że tak się życie układa, że sięgnęłam po książki kogoś, z kim tak wiele mam punktów wspólnych. Było magicznie wczoraj na Targówku, tylko tyle powiem :)


A bardziej refleksyjnie...
Chwilami zastanawiam się, ile jeszcze wykreślę z listy moich postanowień drugiej połowy 2012 roku.  Bo właśnie kolejny punkt zaczyna odchodzić w zapomnienie. Tym razem ten dotyczący Akademii Przyszłości. Po pewnej nieprzespanej nocy, gdy pobiegłam na Stadion Narodowy wolontariuszować, spotkałam tam Królewicza, co było zresztą logiczne. Nieco mniej logiczne a jednak prawdziwe jest to, że... poza masą żartów i rozmów na wesołe tematy przyprawiające o uśmiech od ucha do uch i ból brzucha (to ze śmiechu)...rozmawialiśmy też o moim powrocie do  jego zespołu. Mówiąc konkretniej, to ja zapytałam, czy mogłabym wrócić. On na to, że jeszcze mnie nie wykreślił z listy.

Nie ma w tym logiki, jest za to intuicja. Z różnych powodów chcę, żeby tak było, przemyślałam to i czuję, że tak będzie dobrze. Wiem, że mogę w ten sposób zamieszać komuś i zrobię wszystko by  jak najmniej to odczuła, ale nie chcę wbrew sobie... O powodach nie napiszę na razie.

I jak się cieszę, że dzisiejszy dzień mogłam zacząć bez budzika, za to nad poranną kawą z mlekiem i kardamonem, nad batonikiem z czekoladą, mając w perspektywie zupełnie wolny dzień i możliwość znalezienia czasu na ugotowanie sobie pysznego obiadu, a kto wie, może i na upieczenie ciasta marchewkowego :)

I to nic, że za oknem zachmurzone niebo, ja się zachwycam tą je częścią, gdzie zza chmur prześwituje błękit :)