Cytat zapożyczony z bloga Klarki, bardzo mi przypadł do gustu i szczególnie teraz bardzo, bardzo, bardzo mi odpowiada. Chcę, żeby w moim życiu zapanował spokój i uśmiech...

Zamierzam się "przeprosić" z... moją intuicją. Doszłam do wniosku, że gdybym jej częściej słuchała, dobrze by mi to zrobiło. Źle, że ciągle gdzieś po głowie kołacze "ok, ale jak tak i tak się zachowam, to co pomyślą inni?". Niech myślą co się żywnie podoba, na to akurat wpływu nie mam. Za to na własne życie jak najbardziej, mam wpływ. A już mam dość tego obrywania po głowie od "bliskich przyjaciół" za to, co zrobiłam i czego nie zrobiłam...

Boli, kiedy zdaję sobie sprawę, że czegoś mi ciągle brakuje w przyjaźni, w moich przyjaźniach... Jeszcze bardziej, kiedy zdam sobie sprawę, że sama chcę dawać z siebie więcej, być taka, jak zdarza mi się tylko czasem i tylko z niektórymi ludźmi "ot tak, po prostu"... przynajmniej wiem, że to w ogóle możliwe ;) Przypomina mi to pewien cytat:

Ci, którzy poprzestając na małym pragnęli tylko wrócić do domu swojej miłości, czasem bywali nagradzani. Byli wśród nich na pewno tacy, co nadal szli przez miasto samotni, bez kogoś, na kogo czekali.[...]Ale inni [...] znaleźli od razu nieobecnego, choć myśleli, że jest dla nich stracony. [...] wiedzieli teraz, że jeśli istnieje coś, czego można pragnąć zawsze i osiągnąć niekiedy to jest czułość ludzka. Natomiast ci wszyscy, którzy ponad człowiekiem zwrócili się do czegoś, czego sobie nawet nie wyobrażali, ci nie znaleźli odpowiedzi.
/A. Camus, Dżuma/