Margerytkowo

Opowiem Wam o moim najnowszym bziku i o wielu pierwszych razach. A zarazem jestem więcej niż pewna że w tym jednym wpisie pojawi się więcej selfie niż jest ich na całym blogu, no ale cóż - czego się nie robi, żeby pokazać te wszystkie ładności?

Jako dziecko coś tam się uczyłam robienia na drutach, ale dopiero na początku listopada sięgnęłam po druty ponownie. Na początku nieco ciężko, ale zdałam sobie sprawę, że coś tam moje łapki pamiętają...

A później wsiąkłam na amen. Stale uczę się nowych rzeczy i choć nie zawsze jestem zadowolona z efektu, to zdecydowanie dzierganie jest tym, do czego mam wręcz niezmordowaną cierpliwość i ciekawość.

Totalne początki początków:


I pierwszy wieczór z drutami spędzony:


Dziergamy dalej...


Jakiś czas później, zdjęcie zrobione by pokazać efekt włóczki z której robiłam swój perwszy mini-komin.


A to efekt końcowy, zdjęcie nie oddaje niestety kolorów:


Później skusiłam się na coś mniejszego z tej samej włóczki i tak powstał pokrowiec na telefon - prezent dla mojej przyjaciółki:



Wtedy pomyślałam: hmm a jakby tak na bazie za dużego pokrowca na lapka zrobić coś lepszego, udzierganego? Kiedy poszłam do pasmanterii urzekła mnie granatowa, akrylowa włóczka z niebieską metaliczną nitką.




Po jakimś czasie uzupełniłam pokrowiec wszywając do wewnątrz polar minky.




A później urzekła mnie szara włóczka z połyskującą, srebrzystą nitką.




Niemniej jednak pierwsza zrobiona przeze mnie czapka okazała się nieco za przewiewna jak na tą porę roku i tak oto zyskała drugą warstwę w postaci polaru minky, tym razem jasnoszarego.


Nieco później, szara czapka doczekała się swojej siostry, też prezentu dla Gosi :)




Później jeszcze zrobiłam czapę w jesiennych kolorach:







I pierwsze rękawiczki, z nakładaną "czapeczką" w komplecie z czapką z tej samej włóczki:








Później powstały jeszcze same "czapeczki" do moich bezpalcowych rękawiczek:



Rękawiczki dla mojej koleżanki z pracy:




Paputki:



I mój zielony, czterolisny komplet:

Zdanie z tytułu posta ostatnimi czasy zwykłam raczej do siebie mówić niż do innych. Jakieś istne zwariowanie mi się przydarzyło ostatnimi miesiącami.  I gdzieś w tym wszystkim straciłam zapał do pisania. Choć ostatnio coraz bardziej mi pisania brakowało.

Co się u mnie działo?

W ciągu ostatniego roku dwa razy podpisywałam umowę, choć pracy nie zmieniłam ani razu. Zmieniło się jedynie to, że nie pracuję już na umowę zlecenie przez firmę zewnętrzną, a umowę o pracę bezpośrednio przez firmę, co ma nieco plusów. Nie powiem, moja praca dalej jest stresująca i czasem wracam do domu skonana, ale generalnie ją lubię.

Moje nerwicowe ataki paniki dały mi w kość dość mocno... ale po tych kilku miesiącach mogę powiedzieć, że jest zdecydowanie lepiej. Myślę, że w końcu znalazłam sposób, jak sobie z cholerstwem radzić, a właściwie... wiele sposobów. Nie zawsze wystarczy wsparcie bliskich ludzi.

Zakochałam się po uszy w ... robieniu na drutach. Ba, ja dostałam totalnego świra, prócz rzeczy zmaistrowanych dla siebie, zrobiłam też kilka cosi dla bliskich mi ludków. Pewnie jeszcze się nimi podzielę.

Poza tym poznałam kilkoro wspaniałych ludzi i cieszę się, że tak się stało... jak i z tego, że ci co byli obok od dawna, są nadal :)

I to chyba tyle tak na razie :)

Działo się dużo, nie o wszystkim chcę pisać.

Jednakowoż chcę znów pisać. Chyba troszkę się stęskniłam.

Czy zostanę i znów nie zamilknę? Tego nie wiem... i nie obiecuję.

Do napisania :)

Lato zdecydowanie książkowe. Aż się sama trochę dziwię, jak znalazłam czas na przeczytanie tylu książek tego lata, a przy okazji korzystałam też ze słońca, ruchu (głównie roweru), tańca... Właściwie to nie wiem jak udało mi się to pogodzić, ale ważne, że się udało. A więc dzielę się z Wami moimi czytelniczymi pysznościami, czyli co też mól książkowy pożarł tego lata. Całkiem fajne rzeczy.

CZERWIEC

1. Katarzyna Berenika Miszczuk: Szeptucha
Pomysł fajny, realizacja spoko, jednak trochę mi brakowało rozwinięcia choćby tematów dotyczących wierzeń słowiańskich. Ale ogólnie: miła lektura. Jedynie bohaterka momentami irytująca i do przesady chaotyczna.

2. Sue Monk Kidd: Czarne skrzydła
Świetna książka, poruszająca temat dość niebanalnie, ale jednak jak dla mnie momntami dość... naiwnie? Ale tak czy inaczej dobrze napisana, przyjemnie się czytało, choć nie sądzę, bym chciała do niej wrócić.

3. Lauren Groof: Arkadia
Po Fatum i furii tej samej autorki chyba spodziewałam się czegoś więcej, ale wygląda na to, że się odrobinę rozczarowałam. Poza tym momentami dość ciężko się czytało, hmmm te aż do przesady naturalistyczne opisy.

4. Sue Monk Kidd: Podróże z owocem granatu
Piękna książka o relacji matka-córka, w tle mitologiczne i religijne odniesienia, rozważania o kobiecości, życiu i lęku przed śmiercią, coś pięknego po prostu.

5. Anna Bolecka: Cadyk i dziewczyna
Momentami trochę zbyt przeintelektualizowana jak dla mnie... Choć ma dużo uroku i ogólnie dość przyjemna (o ile można tak powiedzieć w odniesieniu do literatury o holokauście), ciekawie napisana i na pewno nie-schematyczna.

LIPIEC

6. Katarzyna Berenika Miszczuk: Noc Kupały
Jak w przypadku Szeptuchy, choć akcja się rozkręca i dzieje się więcej, więc można się było zaczytać :) Przyjemna lektura jeśli nie oczekuje się za dużo ;) Ale w tym tomie bohaterka nie była już tak irytująca jak na początku :)

7. Wiesława Bancarzewska: Zapiski z Annopola
Kontynuacja sagi. Ciekawy pomysł (wędrówki w czasie i przestrzeni), w dodatku interesująco opisane. Ciepło i rodzinne emocje emanujące z każdej strony też nie do przecenienia.

8. Katarzyna Berenika Miszczuk: Żerca
Dalej przyjemna lektura, aż szkoda, że na kolejny, ostatni tom trzeba będzie czekać tak długo...
Chyba najmilej mi się czytało.

9. William Trevor: Lato miłości
Fabuła mało sztampowa, opowiedziana historia też raczej nie jest "taka jak wszystkie" - na pewno w tematyce zdrady i zakochania się w kimś innym niż mąż/żona - to dosyć oryginalne ujęcie.

10. Suzanne Collins: Igrzyska Śmierci (t.1)
Nie sądziłam, że aż tak się wciągnę, a wręcz połknęłam tą książkę. Do plusów na pewno można zaliczyć to, że jest dobrze napisana a fabuła wciąga.

11. Wiesława Bancarzewska: Noc nad Samborzewem
Ostatni tom sagi i dalej dosyć przyjemne wrażenia czytelnicze. Jednak chyba trochę mnie rozczarowało zakończenie, bo ja wiem, spodziewałam się czegoś bardziej zakręconego? Jak na sagę o wędrówkach między współczesnością a drugą wojną światową - chyba spodziewałam się, że zakończenie będzie bardziej szalone.

12. Gabriela Anna Kańtor: Koronki z płatków śniegu
Zgoła przyjemna lektura, choć momentami trochę męczyły "wtrącenia" przodków, którzy będąc już duchami patrzą na młode pokolenia i wspominają (tak!), a i momentami gwara śląska dawała w kość, ale mimo wszystko też była plusem i oryginalnym rysem tej książki.

13. Małgorzata Halber: Najgorszy człowiek na świecie
Jednak będę po stronie tych, którzy się zachwycają. Do bólu prawdziwa, w moim odczuciu też szczera i nieowijająca w bawełnę, momentami dość gorzka opowieść o wpadnięciu w nałóg i próbach ułożenia sobie życia na nowo. Ciężko zapomnieć taką książkę. Myślę, że warto przeczytać.

14. Anna Mulczyńska: Przyjaciółki ze Staromiejskiej
O ile we wcześniejszej pozycji tej autorki męczyła schematyczność, to tutaj było już o niebo lepiej. Jednak Ania mówiąc krótko, działała mi na nerwy do pewnego momentu. Fajnie zostały wykorzystane wątki baletowe, sama czasem szukałam w internecie dodatkowych informacji, bo zaciekawiło mnie jakieś zagadnienie. Ogólnie całkiem miła książka.

15. Tadeusz Konwicki: Pamflet na siebie
Jak to u Konwickiego: dystans do siebie, anegdotki o przyjaciołach/znajomych/aktualnych wydarzeniach. I dużo filozoficznych rozważań, co momentami, wyjątkowo mi trochę przeszkadzało.

SIERPIEŃ

16. Mitch Albom: Miej trochę wiary
Książka dająca fajną perspektywę, bo z jednej strony żydowski, charyzmatyczny rabin, z drugiej dawny przestępca, a aktualnie kaznodzieja niewielkiego kościoła - a gdzieś pomiędzy nimi człowiek, który chce wiedzieć więcej i szuka tej wiedzy. Ciekawa pozycja.

17. Suzanne Collins: W pierścieniu ognia
Pochłonęłam, autentycznie nie mogłam się oderwać. Polecam.

18. Suzanne Collins: Kosogłos
Właściwie to chyba mój ulubiony tom tej trylogii. Podoba mi się, że zakończenie nie jest bez sensu cukierkowe i sielankowe.

19. Eric Emmanuel Schmitt: Ewangelia według Piłata
Jestem pod wrażeniem, coś naprawdę wyjątkowego. Słyszałam o tej książce, ale nie spodziewałam się, że okaże się tak świetna. Zdecydowanie polecam.

20. Eckhart Tolle: Potęga teraźniejszości
Świetna książka do poczytania i pomyślenia, nie da się jej szybko czytać, sama czytałam ją kilka miesięcy, po troszku. Zdecydowanie warto.

21. S. J. Watson: Zanim zasnę
Fabuła świetnie pomyślana, choć znalazłam kilka słabych punktów, nieco dla mnie abstrakcyjnych, ale OK, czytało się naprawdę dobrze, trzymała w napięciu i nie pozwalała się oderwać. Polecam.

Nie wiem, na jak długo, nie wiem co mi znów strzeli do głowy. Na razie mam parę pomysłów, na razie chciałabym się tu z Wami dzielić różnymi rzeczami i przemyśleniami, trudno mi jednak powiedzieć, co z tego wyniknie.

Fakt, nie było mnie trochę, stąd trochę nadrabiam.

Co dalej, się okaże. Na razie jestem :)

Maj to w dużym stopniu miesiąc "doczytywania": książek, które zaczęłam czytać i odłożyłam na półkę, książek, które w maju jedynie skończyłam czytać, albo do których wróciłam po dłuższej przerwie. I tym razem mniej było w moim czytaniu beletrystyki, a więcej... sami zobaczcie.

1. Dominika van Eijkelenborg: Kiedy będziemy deszczem
Jedno wielkie pozytywne zaskoczenie. Wątek kryminalny nie był może aż tak dominujący, może z wyjątkiem ostatnich stron, ale opis emocji, podejmowania decyzji, myśli przewijających się przez głowę bohaterki - bardzo realistyczny jak dla mnie. A i sama historia mocno niebanalna. Polecam.

2. Howard Schultz : Starbucks. Sztuka wyciągania wniosków z porażek, czyli rewolucyjny przepis Schultza na wielki sukces
Przyznam, że trochę się męczyłam z tą książką, bo nie była momentami łatwa, a chwilami nawet więcej - dość chaotyczna. Jednak myślę, że choć nie porwała mnie jakoś szczególnie to warto było po nią sięgnąć.

3. Tadeusz Konwicki: Czytadło
Jak to u Konwickiego: oniryzm, odrealnienie, poetycki język i wędrówki po niby realnym, a czasem magicznym mieście. Ktoś napisał, że książka bardzo w twórczości Konwickiego, jednak ktoś, kto od niej by zaczął, mógłby się zrazić - i coś w tym jest. Mi osobiście bardzo się podobało.

4. Stephen T. Chang: Pełny System Samoleczenia. Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne
Nie wiem, co napisać. Od początku miałam nieco mieszane uczucia, ale...

5. Terry Pratchett, Jack Cohen: Nauka Świata Dysku I
Jedno wielkie "łał". Trochę w sumie literatura popularnonaukowa, ale ujęta w niebanalną formę, ciekawie opowiedziana. Polecam :)

6. Susan Billmark, Mats Billmark: Naucz się żyć
Myślę, że całkiem wartościowa książka, choć może niektóre fragmenty mogą być dla kogoś oczywiste, jednak może warto o nich wspomnieć.

7. Jacek Walkiewicz: Pełna moc życia
Jak to u Walkiewicza: niebanalnie i motywująco, a przy tym bez zbędnych, pustych frazesów, naprawdę waerto sięgnąć moim zdaniem. Miło się czytało, choć do pewnych doświadczeń nie chciałabym się odnosić, ani tym bardziej próbować...

Niedługo później Ceili w Korsarzu, jak zywkle cudnie :) I zachwyty forsycjami, ach te piękności! Wieczorny dłuuuugi spacer nad Wisłą i zarazem po raz pierwszy tak udane wieczorne zdjęcia.


A później wiosna w Shire (kto wie, gdzie leży Shire... w stolicy?). A później zachwyt (znów!) wieczornym Pałacem Kultury...


Eksperymenty a ostrością kiedy spędzałam parę chwil w KFC. A później z Reflinką w To lubię i nieoceniony miodzik (czemu by nie...). I wieczór spokojny, na luzie, zrelaksowany...


Robienie "książkowych" zdjęć do posta, co jak zwykle skończyło się zabawami kolorem i nie tylko. I wiosna, wiosna na całego, w każdej odrobinie, drobiazgu... Wieczorny Pałąc Kultury (coś go ostatnio dużo na moich zdjęciach) chowający się tym razem za szkieletem Rotundy.


Tańce w Przestrzeni... Koncert Ceili tuż przed Świętami Wielkanocnymi. I zdjęcie kwiatów nocą, w tak słabym świetle, że aż sama byłam zaskoczona, jak dobre wyszło.  I wielkanocny nastrój.


Zachwyty błękitnym niebem po deszczu. I zachwyty wiosną, zielenią. Kolorowania szał i wschód słońca, który zastał mnie w pracy. Znów mandale i znów pelasie z parapetu, kwitnące na całego.


Pierwsze roverowanie Veturilo tej wiosny. Zaczytywanie się w mega ciekawej książce Syndrom czerwonej hulajnogi. Fort Bema rowerowo i jak bardzo wiosennie. Przygotowania do Wielkiej Wymiany Książkowej, tak totalnie spontanicznie i na wariata.


Nieco niechronologicznie, ale co tam. Darth Vader grający na lirze korbowej melodie z Gwiezdnych Wojen i zbierający na Gwiazdę Śmierci to niezapomniany widok (i nie tylko widok!) i genialny początek weekendu. Jego ciąg dalszy to ślub i wesele, na  którym wytańczyliśmy się z R. jak szaleni. I zdjęcie z moją Sister, tak urokliwie niewyraźne (tak ma być!). Powroty do stolicy przy szalonej, zmiennej pogodzie...i zabawy aparatem po drodze.


Kocham zielone herbaty, czylo kolejny eksperyment. Pelasia o krok od rozkwitnięcia i moja frajda z obserwowania jej. Przestrzeń Prywatna przy zupełnie innej okazji... I jak to w drodze: są dźwigi, jest frajda i znów zabawy kolorem.


Poniżej odpowiedź na pytanie, co stanie się jeśli będę miała chwilę wolnego czasu, aparat pod ręką... i coś ciekawego. Jest wesoło wtedy :D


Zaczytywanie się (bo czemu nie!) i kolorowanie... A później kolejne zachwyty tym, co na parapecie rozkwita w najlepsze.


Wieczór tylko dla mnie: nastrojowy i na luzie. I długi, długi spacer w weekend po pracy - piękna ta wiosna, choć zimna.


I miks: pracy, kolorowania i czytania w wolniejszych chwilach w weekend. Bez kawy i muffinka się nie obeszło. Bez zerkania za okno też :)


Chcę więcej: wiosny, słońca, kolorów, zdjęć!
Maju, bądź dla mnie dobry!

Któregoś dnia wyszłam z domu i uderzył mnie cudowny zapach wiosny, jakby przez tą jedną noc wszystko się rozszalało, wybuchło. Pachniało nieziemsko.
Taką wiosnę kocham, takiej nie mam dość.
Ciągle mam wrażenie, że za mało ją smakuję, że nie zdążę się nią nasycić, nazachwycać, napatrzeć, że odejdzie zbyt szybko i nie dość dobrze dostrzeżona.

Jest piękna, po prostu.

Po deszczu jeszcze piękniejsza, jeszcze bardziej intensywna.

Zachwycam się nią i nieprędko przestanę.

W kwietniu czytało mi się cudnie i trwała passa trafiania na książki, które koniecznie chciałam przeczytać i w końcu się udało. Poza tym zaangażowałam się w wymianę książkową, ale o tym napiszę niebawem więcej - mówiąc krótko, mam co czytać, a w maju chyba rzadkim będę gościem  w bliblitekach - czas się zabrać za to, co mam :)

1. Leopold Tyrmand: Zły
Nie tyle przeczytałam w kwietniu, ile w kwietniu skończyłam, bo jak wiadomo, nie jest to ani mało wymagająca ani mała objętościowo lektura.
Niesamowita książka, zwłaszcza, że jej akcja dzieje się na ulicach miasta, w którym mieszkam i nieważne że 60 lat temu.
Na początku ciężko mi się było wczytać, trochę się z nią zmagałam, ale później stwierdziłam, że jest jednak świetnie napisana, wciąga i nie pozwala się oderwać.

2. Wiesława Bancarzewska: Powrót do Nałęczowa
Sam pomysł na fabułę jest dość... ryzykowny. Bohaterka tęskniąc za rodziną przenosi się tak w czasie, jak w przestrzeni, czyli do Nałęczowa w latach trzydziestych. Właściwie nie wiem, co na to powiedzieć, bo przy dość dziwnym pomyśle, realizacja wyszła dość zaskakująco, ale styl pisania autorki wszystko ratował i w efekcie wyszła z tego całkiem przyjemna całość. Na pewno sięgnę po ciąg dalszy.

3. Mirka Jaworska: Syndrom czerwonej hulajnogi
Myślę, że ważny temat i zarazem ważna perspektywa. Młoda mama odkrywa, że jej młodszy syn cierpi na zaburzenia ze spektrum autyzmu. Stara się mu pomóc, razem z mężem organizują życie tak, by jak najbardziej pomóc synowi i zniwelować skutki jego zaburzeń.
A zarazem, po przeczytaniu fragmentu z perspektywy Michała, momentami nie sposób odpędzić myśli, że to jego perspaktywa jest taka sensowna i racjonalna, w porównaniu z nią myślenie "normalnego człowieka" wydaje się być... cokolwiek nieracjonalne.
Poza tym książka dobrze napisana, a to kolejny plus.

4. Theresa Révay: Biała wilczyca
Świetna książka, po prostu. Wciągająca, fajnie się ją czyta.
Momentami zaskakuje wyborami bohaterów, jednak bynajmniej nie wydają się one nie na miejscu, a i niekiedypozytywnie zaskakują pobudkami.
Polecam. Pewnie sięgnę też po ciąg dalszy.

A w maju mam plan skończyć książki, które podczytuję z przerwami i czas się tym zająć:

Terry Pratchett, Jack Cohen: Nauka Świata Dysku I

Stephen T. Chang : Pełny System Samoleczenia, Wewnętrzne ćwiczenia taoistyczne

Howard Schultz: Starbucks. Sztuka wyciągania wniosków z porażek, czyli rewolucyjny przepis Schultza na wielki sukces

Kwiecień trochę dał mi kopa i motywacji, a trochę przygnębił.

Kopem dość konkretnym były choćby pierwsze dni kwietnia, ciepłe i piękne, muzyka, która mi towarzyszyła tak na koncertach, jak i w domowym zaciszu, wesele bliskiej mi osoby, na którym byłam z kimś mi bliskim (tak, masło maślane, wiem), czy choćb Wymiana Książkowa, która mimo wszystko stała się dla mnie taką trochę Gwiadką tyle że wiosną.

Nie chcę zwalać wszystkiego na pogodę, a mimo to czuję, że te wszystkie zmiany, zawirowania i ochłodzenia na zmianę ociepleniami, z kolejnymi śniegami z deszczem, gradami, ulewami... męczą. Wpływa na mnie pogoda, jak by nie patrzeć.
A może tylko tak to sobie tłumaczę?

W każdym razie, chcąc-niechcąc, wiosenne porządki, za które się ostatecznie zabrałam, przełożyły się ostatecznie i na relacje, na pożegnanie się z tym, z czym lepiej się pożegnać. Czasem danie sobie spokój - to cholernie ciężki do wykonania krok. Jednak co zrobić, jeśli ma się poczucie, że nie będzie już jak dawniej, a tak jak jest - nie jest dobrze?

Tak więc pozwalam odejść temu, co dręczyło, nie dawało spokoju, wracało w najmniej sprzyjających okolicznościach.

A zarazem sama sobie powtarzam, że nigdy nie wiadomo, jak się życie ułoży - z wieloma ludźmi byłam w stanie mieć normalne relacje, zatęsknić dopiero po jakiejś przerwie. Co nie powinno być ani pożywką dla nadziei w sytuacjach beznadziejnych, ani jakimś na siłę szukaniem dystansu. Serio, równowaga najważniejsza.

Mogłabym dziś się zaczytywać aż miło (bo mam w czym!), ale czuję ostatnio trochę przesyt, po ostatnim pożeraniu książek, tym razem "Białej wilczycy". :)

A to... to jest po prostu piękne:

Postanowiłam się przyłączyć, może znajdziecie coś dla siebie? :)


Kocham swoje książki i niechętnie się z nimi rozstaję, jednak nawet sama przed sobą musiałam przyznać, że do niektórych książek nie wrócę, a skoro tak, to czemu by ich nie wymienić na inne? Tym bardziej, że jak to rzekł ktoś mądry, książka żyje tak długo, jak długo jest czytana. Zatem zapraszam na wymianę.

Pomysł wyszedł od Savethemagicmoments i Eweliny Mierzwińskiej. Tutaj też link do wydarzenia Wielka Wymiana Książek na Facebooku. W skrócie zasady:


– Akcja trwa od 22 kwietnia do 1 maja

– Książkami się wymieniamy, nie sprzedajemy

– Książki wysyłamy listem poleconym

Moje książki na wymianę:


1. Marcin Bruczkowski: Bezsenność w Tokio (stan idealny)
2. Eryk Mistewicz: Marketing narracyjny (stan idealny)
3. Martyna Wojciechowska: Kobieta na krańcu świata

4. Janet Fitch: Biały oleander (stan bardzo dobry)
5. Dr Glenn Shiraldi: Jak zwiększyć poczucie własnej wartości - trening (stan bardzo dobry, miejscami ślady po wytartym ołówku)
6. Jan Paweł II: Pamięć i tożsamość (stan bardzo dobry)


7. Izabela Sowa: Części intymne (stan idealny)
8. Mały Duży poradnik życia (stan idealny)
9. Adrianna Trzepiota: Zwilczona (stan idealny)


10. Andrzej Setman: Tubella (stan idealny)
11. Paul  Wilson: Technika wyciszenia krok po kroku (stan bardzo dobry)
12. Alice Munro: Za kogo ty się uważasz? (stan dobry, jeden delikatny ślad z otarcia tuszem od długopisu na boku książki) REZERWACJA


13. Lisa See: Kwiat Śniegu i sekretny wachlarz (stan bardzo dobry)
14. Hari Kunzuru: Impresjonista (stan idealny)
15. Maja Storch: Tęsknota silnej kobiety za silnym mężczyzną (stan idealny)

Jeśli coś Wam się spodobało to zapraszam :)

Zdrowych i spokojnych a nade wszystko szczęśliwych świąt Wam życzę, oby były dla Was czasem wytchnienia i okazją do spotkań z bliskimi.

Wesołych Świąt Wielkanocnych!

Dziś ostatnia część Alfabetu Margerytki. Przyznam się: o ostatniej literce zapomniałam zupełnie, dopiero niedawno odnalazłam szkic w wersjach roboczych. A więc... czy czegoś żałuję, a jeśli tak, to czego? Cóż...

Kiedyś napisałam o tym następująco:

No dobra, czasem żałuję, że w porę czegoś nie zauważyłam: że coś się zaczynało sypać, a ja tego nie dostrzegałam, że coś było ewidentnie nie tak, a ja wszystkie słowa, gesty, zachowania jakiejś osoby brałam za dobrą monetę, jednocześnie z zapałem pozwalając robić z siebie balona. A później bolało i to dotkliwie. Jednak nawet z takich sytuacji potrafiłam wyciągnąć rozsądne wnioski, powiedzieć sobie "nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło", uznać, że być może i takie doświadczenie było mi potrzebne, że skoro czegoś mnie nauczyło to jest OK :)

Na co dzień staram się nie żałować, bo to niczego nie daje.

A co dodałabym teraz? Cóż...

Jeśli czegoś żałuję, to własnych wahań, które sprawiały, że czegoś nie powiedziałam, o coś nie zapytałam, czegoś nie zrobiłam. Nigdy niewykonany krok naprzód chyba boli najbardziej.

Z reguły nie żałuję rzeczy, które zrobiłam, a przynajmniej bardzo rzadko. Nigdy nie wiem, kim bym była, gdybym została pozbawiona własnych doświadczeń, choćby i bolesnych.

Czasem, zupełnie bez sensu, żałuję rzeczy, na które zupełnie nie mam wpływu... ale to już osobna historia.

link do tekstu-bliźniaka z poprzedniej serii TU

Milion razy miałam nadzieję, że jakaś książka diametralnie zmieni moje życie i zwykle kończyło się na nadziejach. I nie, nie napiszę teraz, że z tą książką było zupełnie odwrotnie, ale też nie napiszę, że nie zmieniła nic. Bardziej by tu pasowało stwierdzenie, że pewne rzeczy pomogła ułożyć, uporządkować i ... pójść dalej. A jednocześnie jest pozycją dość wyjątkową moim zdaniem.

Byłam bardzo sceptyczna, ale to nic nowego. Ogólnie nie przepadam za książkami, które obiecują wszystko, a w rzeczywistości ich treść to rzeczy, które nie wnoszą nic nowego, a jedynie powtarzają to, co już w takiej czy innej formie gdzieś się przewinęło. I choć mam do tego takie podejście:  to, co komuś pomaga na tym etapie jego życia, to spoko. Mi nie musi, ale to w żaden sposób nie świadczy o sposobach, po które się sięga, ani o tym, kto szuka rozwiązań swoich problemów.

Inna rzecz, że Mistrzyni swojego życia uświadomiła mi, jak wiele jest kwestii, które dla mnie są dość oczywiste i naturalne, nie wymagają wypracowania i znajdowania na nie czasu, zapału - bo ja już tak robię. Jednocześnie ta świadomość, że dla kogoś faktycznie to samo może być totalną abstrakcją. Tu akurat mam na myśli znajdowanie czasu tylko dla mnie czy sprawianie sobie drobnych przyjemności bez (większych) wyrzutów sumienia.

Rzadko coś takiego robię, ale tym razem tego potrzebowałam.
Co mi się podobało w książce?

*szczere słowa na temat własnych życiowych zmagań, problemów i słabości, choć momentami było to odrobinę ciężkie, ale generalnie na plus
*podziw dla osoby, która chce i umie pisać o przejściu własnej terapii, spotkań z psychologiem, psychiatrą w ciężkich życiowych momentach - to zawsze jest i będzie dla mnie nie powód do wstydu, ale powód, by powiedzieć o kimś, że ma w sobie dość siły by poszukać dla siebie pomocy i odwagi, by zmierzyć się z tym, co mu szkodzi - więc tak czy inaczej, że ktoś jest zwyczajnie godny szacunku i podziwu
*odniesienia do innych: I. Majewskiej-Opiełki, Jacka Walkiewicza czy zaznaczanie, że ok, proponuję Ci na to popatrzeć tak i tak, bo zgodnie z badaniami Xi Y, to pomaga
*przemyślana całość, poruszająca temat raczej kompleksowo i z różnych stron
*sama treść, bez lania wody
*opieranie się na zagadnieniach, co doktóych po wielokroć słyszałam, że są warte uwagi (wdzięczność, wybaczanie)

To, co uważam za minusy:
*momentami czcionka
*były momenty kiedy styl pisania trochę "zgrzytał"
*czasem niewyczerpanie tematu, albo trochę zostawianie miejsca dla własnej interpretacji, ale trudno wyczuć czy nie było to zamierzone

I na koniec garść cytatów.

Jak dla mnie, szalenie prawdziwe, choć za często o tym zapominam:

Pamiętaj, że jeśli wykonujesz działania w ten sam sposób, co zawsze, nie możesz oczekiwać odmiennych rezultatów.

A to jeszcze bardziej dało mi do myślenia:

Jeśli podejmujesz decyzje, które stoją w sprzeczności z Twoimi wartościami, możesz odczuwać wyraźny dyskomfort, dysonans. Na pewno zdarzyło Ci się czasem po fakcie być niezadowoloną z dokonanego wyboru lub podjętej decyzji w życiu osobistym.

I jeszcze to:

Kiedy realizujesz w życiu role oderwane od Twoich potrzeb i zasad, nie jesteś napędzana żadną wewnętrzną siłą - wówczas życie wymaga wielkiego wysiłku i ciągłego zmiagania się, prowadzi do zmęczenia i poczucia pustki. Role, które dają poczucie sensu i spełnienia w życiu, wynikają z misji i wartości, a sposób ich realizacji jest Twoim naturalnym wyborem.

I to:

Gdybyś sę zatrzymała w tym pędzie zauważysz, że każdego dnia stajesz się lepsza, mądrzejsza i silniejsza, tylko świat Ci wmawia, że jesteś niewystarczająco dobra. Korzystaj ze swojego potencjału, ze swoich doświadczeń. 

Zupełnie mi ostatnio umknęło, że mój blog skończył ostatnio... 6 lat!

Pierwszy wpis pojawił się na nim pod koniec marca 2011 roku, to niezły kawałek czasu. Ostatnio przeglądałam dawniejsze wpisy, żeby trochę z nimi dojść do ładu (zastanawiam się nad zmianami, ogólnie nad przyszłością tego miejsca) i myślę, że to akurat było fajne: móc dostrzec zmiany, jakie zachodziły w moim pisaniu tutaj.

Ale zarazem różnice choćby takie, jak to ile razy odkąd tu piszę: przeprowadziłam się, rozstałam się i zafascynowałam się kimś innym, zmieniłam pracę.

Czy sama świadomość tego, że swoje pierwsze zdjęcia, które pojawiały się na blogu robiłam aparatem Sony DSC-H1, a obecnie Sony NEX-5 :)

We mnie samej też dużo się przez ten czas zmieniło, nie da się ukryć.

I choć moja miłość do pisania przeszła mnóstwo kryzysów, to lubię tu wracać. I pewnie wrócę jeszcze nieraz, zapewne też zmieni się moje podejście, styl pisania i inne takie. I tak będzie OK, byle tylko było mi z tym dobrze.

Dziękuję że jesteście :)