Margerytkowo

Będzie (nieco) marudnie.



Nie będę znów cytowała klasyka że kiedy jedno się kończy, coś innego... Nie będę też się pocieszać, że może być tylko lepiej (bo to dla mnie oczywiste). Nie będę pisać, że tęsknię, że chcę by było jak dawniej.

A jednak mam poczucie, że pewien etap mojego życia właśnie się zamyka.

Czas angażowania się z frajdą w wolontariaty wszelkiej maści, dokładania starań, spalania się w działaniu i pełnych emocji chwil wśród ludzi, z którymi się działało. Pozytywnej energii. Działania może nie za free ale przynajmniej z pozoru nie za wynagrodzenie.

Czas pozostawania przy kimś z nadzieją, że doceni mnie u swego boku, że to co ważne dla mnie, tak samo ważne dla niego, że spędzone razem chwile, wspólne radosne wspomnienia mają sens i mają przyszłość.

Czas może nie marazmu, ale odpuszczenia sobie pewnych kwestii, pozwolenia, by dalej wpływały na moje życie, sprawiały że będę uciekać, unikać, lub brnąć w niefajne relacje, bo inaczej nie umiem.

Jest mi czasem smutno, owszem.
Czasem mam dość faktu że do tego, co było - już nie ma dla mnie powrotu.
I dopada mnie złość, że czasem decydują o tym inni a ja nie mam na to żadnego wpływu.

A później myślę sobie, że jestem ciekawa tego, co nowe, inne.
Zachwycam się wiosną.
Doceniam chwile pełne życia, zabiegania, coraz większej równowagi.
Czas dzielony na ciszę i gwar, książki i ludzi, światło i ciemność, kolory i czarno-białe, ciepło i chłód...

I jest mi dobrze, a tego co mam nie zamieniłabym na nic innego.

Wszystko ma swój czas i każda sprawa pod niebem ma swoją porę: 

Nienawidzę takich pożegnań.

Jeszcze miesiąc temu może widziałam ich oboje na przystanku, kiedy wracałam z rodzinnego domu do stolicy. Starsze małżeństwo, znajomi moich rodziców, mieszkali niemalże po sąsiedzku przez wiele lat - po tym, jak postanowili opuścić stolicę i zamieszkać w spokojniejszym miejscu. Moje dzieciństwo nosi niezatarty ślad obecności ich obojga... tacy prawie jak ciocia i wujek, mnóstwo książek już nie dla ich dorosłych dzieci a dla mnie w sam raz... powędrowało do mojej biblioteczki i jest tam do dziś.

Kilka dni temu, przelotnie zastanowiłam się co u nich, bo tak się złożyło, że aktualnie pracuję niemal po sąsiedzku z ich dawnym warszawskim mieszkaniem.

I w niedzielny wieczór dowiedziałam się co u nich słychać, niestety. W czwartek na jednym z cmentarzy na obrzeżach W-wy będzie pogrzeb pani Zosi. Mój tata przyjedzie i pojedziemy tam razem, wszak mam tego dnia wolny dzień od pracy.

Tuż po tym, jak usłyszałam ową przykrą nowinę przez telefon od mojego taty, zgapiłam się i przeszłam na czerwonym świetle przez zupełnie pustą ulicę, a tuż po tym zostałam nazwana daltonistką przez pewną panią, która głośno musiała przecież pokazać tej niewychowanej młodzieży, jakie są zasady, wyrazić swoje ubolewanie i złość.

Ciężko...

Jeszcze ciężej, kiedy pomyślę, że ktoś, kto przez ostatnie miesiące stał się jedną z ważniejszych osób w moim życiu, jest tak zajęty, że nawet, gdybym mu teraz napisała o przyczynach mojego smutku i przygnębienia, nie miałby czasu odpisać. Bo nie chciałby tego czasu znaleźć. Bo on mi smęcił, marudził i było OK, ja jemu też... do pewnego czasu.

Cieszę się, że mimo wszystko są wokół mnie inni ludzie.