Czuję w powietrzu wiosnę. Dobra, bardzo skromne określenie: nie tylko w powietrzu i nie tylko czuć. Widać też:

Zresztą w ogóle jest coraz bardziej namacalna.
Zachwycam się pierwszą zielenią, kwiatami, słońcem, które "karmi" piegi.
Zachwycam się tym, że na parapecie od kilku tygodni kwitnie mi fiołek afrykański (zdaje się podarowany ze szczerego serca na urodziny, skoro tak szaleńczo co jakiś czas kwitnie), że "koniczynka" wypuszcza pączek a różowa peargonia dokładnie tak samo.
Zachwycam się faktem, że przy okazji mycia okna zwróciłam uwagę, że pod moim oknem rosną forsycje (które niebawem zdaje się zakwitną), a nieco dalej głóg, któy ma już pączki a nawet pojedyńcze rozkwitnięte kwiatki. Chyba głóg, pewna tego nie jestem, możliwe też że to tarnina.

Hmmm... więc zachwycam się, cieszę z tego co mam i doceniam to na maksa.

Choć, dla równowagi, żeby nie było za dobrze, jest też w moim życiu trochę smutku, zawahań i przygnębienia, ale dam radę :)



NIESZCZĘŚCIE NIE-NIESZCZĘŚCIE

Jest taki uśmiech co mieszka w rozpaczy
bo gdy widzisz zbyt czarno to często inaczej
niekiedy w smutku jak drozd ci zaśpiewa
- twej miłości zranionej Bóg łaknie jak chleba
nieszczęście nie-nieszczęście jeśli szczęścia nie ma
jest uśmiech co się nawet na cmentarzu kryje
każdy świętej pamięci umiera więc żyje
cóż że go nie widzisz powraca do domu
siada przy stole czyta lampę świeci
czasem w bamboszach by nas nie obudzić
tylko śmierć umie ludzi przybliżyć do ludzi
nic dziwnego przecież tak to bywa
z nieba się tęskni zawsze po kryjomu
choćby królikom mlecze przed rosą pozrywać
ciotkę z gotówką przy sobie zatrzymać
uśmiech czasem się modli po prostu - mój Boże
tu gdzie miłość odchodzi lecz jej nie ubywa
ci co się kochają cierpią gdy są razem
uśmiech i z cytryną uśmiechnąć się może

narzekasz że świat surowy jak grzyb niejadalny
a w świecie stale uśmiech niewidzialny