Będzie (nieco) marudnie.

Nie będę znów cytowała klasyka że kiedy jedno się kończy, coś innego... Nie będę też się pocieszać, że może być tylko lepiej (bo to dla mnie oczywiste). Nie będę pisać, że tęsknię, że chcę by było jak dawniej.

A jednak mam poczucie, że pewien etap mojego życia właśnie się zamyka.

Czas angażowania się z frajdą w wolontariaty wszelkiej maści, dokładania starań, spalania się w działaniu i pełnych emocji chwil wśród ludzi, z którymi się działało. Pozytywnej energii. Działania może nie za free ale przynajmniej z pozoru nie za wynagrodzenie.

Czas pozostawania przy kimś z nadzieją, że doceni mnie u swego boku, że to co ważne dla mnie, tak samo ważne dla niego, że spędzone razem chwile, wspólne radosne wspomnienia mają sens i mają przyszłość.

Czas może nie marazmu, ale odpuszczenia sobie pewnych kwestii, pozwolenia, by dalej wpływały na moje życie, sprawiały że będę uciekać, unikać, lub brnąć w niefajne relacje, bo inaczej nie umiem.

Jest mi czasem smutno, owszem.
Czasem mam dość faktu że do tego, co było - już nie ma dla mnie powrotu.
I dopada mnie złość, że czasem decydują o tym inni a ja nie mam na to żadnego wpływu.

A później myślę sobie, że jestem ciekawa tego, co nowe, inne.
Zachwycam się wiosną.
Doceniam chwile pełne życia, zabiegania, coraz większej równowagi.
Czas dzielony na ciszę i gwar, książki i ludzi, światło i ciemność, kolory i czarno-białe, ciepło i chłód...

I jest mi dobrze, a tego co mam nie zamieniłabym na nic innego.

Wszystko ma swój czas i każda sprawa pod niebem ma swoją porę: