Margerytkowo

Pożeram książki zacnie i na szczęście czerwiec nie okazał się gorszy od maja i pochłonęłam podobną ilość książek.

"Jeszcze jeden dzień" Mitch Albom: zaintrygował mnie opis, bo kto by nie chciał zyskać jednego dnia, który mógłby spędzić ze zmarłym bliskim? Zapowiadało się świetnie, okazało się... niczym wyjątkowym, choć nie powiem, czytało się dość miło. Ot, przyjemna lektura, ale bez jakichś szaleństw, fajerwerków i tak dalej.

"W dżungli niepewności" Beaty Pawlikowskiej momentami czytało się dość ciężko. Listy czytelniczki, która dowalanie sobie i odpowiadanie na niemal każdą radę że to nie takie proste opanowała do perfekcji plus chwilowe zachwyty "o jak świetnie, już rozumiem skąd moje problemy, już będzie super", by za czas jakiś stwierdzić, że jest źle, mam doła i nie umiem z niego wyjść... irytowało mnie do szaleństwa, a to dlatego, że gdzieś tam widziałam w tym wszystkim siebie. Może nie siebie aktualną, ale chwilową siebie w gorszych momentach życia - na bank. Aczkolwiek czytało się całkiem OK.

"Co możesz zmienić a czego nie możesz" Martin E.P. Seligman
Niektóre fragmenty sprawiły, że pojawiły mi się w głowie ciekawe refleksje, inne nudziły śmiertelnie. Koniec końców wychodzę na plus, bo spojrzenie na wyrażanie złości a jej tłumienie, traktowanie grup opartych na 12 krokach jako zmiany uzależnienia na inne (a nie wyleczenie), czy teorii sensownego optymizmu, takiego raczej racjonalnego - zdecydowanie wywołały przemyślenia, więc było warto. Uczta dla człowieka skłonnego analizować to, co mu w głowie siedzi.

"ADHD u dorosłych: poradnik jak z tym żyć" Sabine Bernau
Dużo wiedzy w ciekawy sposób przekazanej, jakieś konkrety. Choć z perspektywy czasu mam mieszane uczucia, bo.. obawiam się charakteryzowania kogokolwiek w taki sposób, opisy wszelkich syndromów i tak dalej mogą pasować do wielu osób. Do mnie pasują w 95% ale czy to znaczy że mam ADHD?
A jednak warto poznać taki punkt widzenia: osoby, której dziecko miało rozpoznane ADHD.

"W świecie ADHD" John J. Ratey, E.M. Hallowell
Świetna książka. Błyskotliwie napisana, interesująca, ciekawa. W żadnym wypadku nie nudna. Informacje podane w ciekawy sposób, dużo przykładów, fajnie opisanych. Ciekawe pomysły inspirujące do własnych przemyśleń, jak sobie z pewnymi sprawami radzić, własnymi zawirowaniami i niedoskonałościami, wynikającymi głównie z ADHD choć myślę, że niekoniecznie tylko z tego.
warto przeczytać, jeśli jest się chaosem.

"Ziemia, planeta ludzi" A. de Saint-Exupery
Pierwsza po "Małym Księciu" książka tego autora po którą sięgnęłam. Zachwyciła mnie jej... poetyckość, styl pisania, po prostu mrrrrr. A jednocześnie nie byłam w stanie jej doczytać do końca, bo wymagała mojego dużego skupienia, nie powiem, warto by było, ale... zaważył też fakt, że biblioteka się o nią upomniała, a ja... cóż, wiem, że do niej nie wrócę. Acz wspominam miło.

"Córka nastawiacza kości" Amy Tan
Fajnie napisana opowieść o relacjach matka-córka. Taka w sam raz: ani do bólu mroczna, ani przesłodzona, chyba taka bardziej realna: pisana ze świadomością że jesteśmy tylko ludźmi i nie tylko jesteśmy słodcy, cukierkowi i idealni albo źli, poranieni i raniący ale ... jednocześnie tacy i tacy. Piękna opowieść przez pokolenia i taka życiowo mądra. Polecam.

"Moja bliskość największa" J.L. Wiśniewski
Kiedyś uwielbiałam książki tego autora, toteż sięgnęłam po powyższy tytuł. I... rozczarowałam się. Przeczytałam, ale... nie porwało mnie to szczególnie. OK, choć bez szału.

Po prostu chwilami czuję się zmęczona.
Czasem zdezorientowana. Czasem zła na wszystkich. Czasem smutna.



Właściwie nigdy nie pisałam o tym wprost. Był sobie Ktoś, nazywany czasem Mi., czasem Królewiczem, a czasem Ktosiem po prostu. I że mamy wspólne zajęcia, cele, zadania.

Poznaliśmy się w Akademii Przyszłości, gdzie był moim liderem przez ostatnie dwa lata, wspierał mnie, podbudowywał, uświadamiał mocne strony, po prostu był i ... nie tylko "służbowo"- było dla mnie ważne wszystko, nasze żarty, wygłupy. I chwile, kiedy było mi źle a ja mu się zwierzałam.
Koniec końców to dzięki niemu zostałam również wolontariuszką Fundacji Maraton Warszawski. Wciągnęły mnie sportowe emocje, atmosfera i fajni ludzie.

Mimo, że wiedziałam, że on się "nie chce angażować, że ktoś go zranił i od lat udaje mu się być samemu i skupiać się na karierze", wszystkie nasze rozmowy, mile spędzany czas i wymieniane smsy i maile sprawiły, że ... zadurzyłam się po uszy, wydawało mi się że z wzajemnością.

Nieco ponad tydzień temu miała miejsce mała impreza urodzinowa w wynajmowanym przeze mnie i Tomka mieszkaniu. Razem nie było nawet 10 osób. Miło, wesoło, czasem wariacko. Królewicz był również. Znów, jak kiedyś, wyszedł z imprezy ostatni. Rozmawialiśmy do nad ranem. Czasem, kiedy siedziałam mu na kolanach, mierzwiłam mu włosy, tuliłam się do niego, gadaliśmy, droczyliśmy się i wygłupialiśmy.

Czy to dziwne, że kiedy już po samej imprezie w wyniku wymiany smsów dowiedziałam się, że wszyscy ludzie są dla niego tak samo ważni i że grono bliskich osób jest zamknięte, a on sam nie chce się angażować w żadne związki, nieważne czy z kimś w jego typie czy nie - zrobiło mi sie przykro? Koniec końców dowiedział się, że mi na nim zależy, wie że bardzo, wie, że nie rozumiem wielu jego decyzji, ani zasad i nie zamierzam ich zmieniać...

Co więcej, nie umiem być na takiej samej stopie jak dawniej. Nie umiałabym żartować, miło pisać, cieszyć się z jego obecności, mając świadomość że to dla niego "bez znaczenia". Wolałabym usłyszeć "nie jesteś w moim typie" a bolałoby mniej.

Przynajmniej na jakiś czas chcę się zdystansować.

Pomogą mi w tym wakacje. Pomoże fakt, że w FMW niejako "awansowałam". I to, że od nowej edycji Akademii Przyszłości awansuję również, co więcej zmienię zespół. Zmienię pracę.

Tylko czasem cholernie smutno.

A żeby było zabawniej, poszłam do wróżki.
Usłyszałam wszystko to, co sama w jakiś sposób uważam, nie wiem czy to ma sens, w każdym razie ... naprawdę chcę dystansu.

Gala Sukcesów Akademii Przyszłości odeszła do ... przeszłości, a wraz z nią kolejna, dziesiąta już edycja projektu, druga w której brałam udział.
Trochę smutno.

dzisiejsze, poranne znalezisko: tak, obie mają po cztery listki! :)

Tym bardziej, że mam świadomość tego, że od przyszłego roku będą zmiany, będę w Akademii ale jednak inaczej i mało zostanie tak jak było.
Coś się kończy, coś się zaczyna można by rzec.
Miotana wątpliwościami w jakimś momencie stwierdziłam, że nie mogę dłużej być w zespole Królewicza. Spytałam lidera innego kolegium co by powiedział na moją chęć przeniesienia się. Jakkolwiek się zdziwił, ucieszył się również, a jakby tego było mało, zaproponował zostanie koliderką. Hmmm...

Z drugiej jednak strony czuję potrzebę zajęcia się teraz sobą, uspokojenia i przemyślenia co dalej i jak: biorąc pod uwagę świadomość własnych niedoskonałości, ADHD i innych atrakcji, ale też pragnienie zadbania tak o siebie, jak o relacje z bliskimi mi osobami.

Co dalej jeśli chodzi o Królewicza... sama nie wiem, ale nie chcę się zdawać na opinię innych ludzi... Decydować się na zerwanie kontaktu "bo może on się ogarnie" - źle, być tak jak dotąd, bez zmian - też niedobrze, bo ja nie będę się dobrze czuła. Czas odetchnąć.

Swoją drogą wiele razy pisałam już te słowa na blogu...

Ktoś, na kim bardzo mi zależało i dla kogo wydawało mi się, że jestem ważna również, pozbawił mnie złudzeń i to dość boleśnie. Nie mam humoru i z góry ostrzegam: mogę w najbliższym czasie nieco tutaj marudzić.

Poza tym OK, jakoś się powoli życie układa.

Idę czytać, cykać fotki do szaleństwa i skupiać się na ludziach, dla których jestem ważna mniej więcej w takim stopniu jak oni są ważni dla mnie.

Czyli w wolnym tłumaczeniu od chodzącej katastrofy do mistrza ogarniania. Zdecydowanie lepsze to niż "from zero to hero";) Czy się jednak uda?
Poniższe zdjęcie sprzed wieków bardzo wymowne, bo idealnie oddaje mój nastrój aktualny.


Na co dzień jestem tak chaotyczna, że można by powiedzieć, że to moja cecha osobowościowa: chaos. Zapominanie, spóźnianie się, zalewanie kawą siebie i wszystkiego wokół, tłuczenie wszystkiego co się potłuc da, gubienie wszystkiego co da się zgubić. I zmienność nastrojów, humorów, wybuchy złości, a później przepraszanie. Nadmiar energii jednego dnia, śpiewanie do lustra, uśmiech od ucha do ucha, a innego dnia smutek i łzy przez pół dnia. Nie znaczy to oczywiście, że ja taka zawsze, ale.. często.

Przez ostatnie lata niezależnie od tego, co udało mi się z sukcesem zrobić (a  było tego sporo, wystarczy choćby wymienić ukończenie studiów na Uniwersytecie Warszawskim i obronę pracy mgr na 5), bezlitośnie dowalałam sobie za wszystko, co było "nie dość dobre", nieidealne, nieperperfekcyjne. Pół biedy, że nigdy nie czepiałam się jakoś szczególnie swojego wyglądu, bo chyba bym się wpakowała w jakieś zaburzenia odżywiania.

A tak "tylko" się czepiam swojego charakteru.No dobra, też źle.

Jeśli do tego dodać, że w ostatnich miesiącach działo się dużo i nie zawsze pozytywnie, to wygląda to zdecydowanie niewesoło.

Za to w ciągu ostatnich tygodni zdarzyło się kilka naprawdę fajnych rzeczy, które w jakimś sensie umożliwiły mi przejście na inne tory, a w efekcie: więcej radości, uśmiechu. Być może pewien wieczór spędzony w miłym towarzystwie bliskiej mi osoby był tym czymś, co przekonało mnie (w końcu!) że jestem lubiana nie za to, że jestem wesoła i uśmiechnięta, ale zawsze a więc i wtedy gdy płaczę, marudzę i świat mi się sypie na głowę. Każdy kolejny dzień udowadniał, że jest kilka osób, dla których jestem ważna... a one są ważne dla mnie, bliskie. Ktoś rozsądny i zorientowany w temacie podsunął mi pewien temat do poczytania i przemyślenia,  co zaowocowało myślą: czyżbym w końcu odpowiedziała sobie na pytanie, co się ze mną dzieje? Jeśli ta odpowiedź jest dobra, to być może będę mogła sobie pomóc i będę się czuła o wiele lepiej.

Najwyraźniej dorośli również mogą cierpieć na ADHD. I nie mam na myśli tego powszechnego rozumienia ADHD ale konkret, dotyczący zaburzeń koncentracji uwagi, szeroko rozumianą nadaktywność i impulsywność. A wszystko 'zaprogramowane' genetycznie, neurologiczno-chemiczne zawirowania? Chyba to mnie dotyczy. Rozmawiając o tym z siostrą, usłyszałam: tata jak tata, ale babcia? I przypomniała mi się babcia, mama mojego taty, która mając lat blisko 80 wielokrotnie złamała sobie coś, bo wprost nie może usiedzieć w miejscu, bo do sąsiadki, bo piesek, bo w ogródku kwiatki, bo.... Chciałabym mieć tyle energii w jej wieku :)

Jakby tego wszystkiego było mało, pracując w popularnym fast-foodzie stwierdziłam, że DOŚĆ z jedzeniem w pracy. Wydawać by się mogło, że to będzie miało jedynie zdrowotne konsekwencje. Otóż nie. Jaka była Margerytka jak średnio 14 dni z 30 jadła niezdrowe żarcie w miesiącu? Byle duperel ją irytował, wściekała się, złościła i rozpamiętywała. Wpadała w dołki, płakała, miała złeeee dni. Jaka jest Margerytka jak nie je niezdrowego żarcia? Tuż przed okresem stwierdziła, że jakoś tak TROCHĘ niefajnie się czuje. W ciągu ostatniego tygodnia chodzi i nuci, uśmiecha się do ludzi i o irytacjach zapomina w szalonym tempie. Oczywiście jedząc ugotowane przez siebie jedzenie i zrobione kanapki. Bo jak się może mieć ugotowana fasolka szparagowa albo brokuł do fryt ze smażonym mięchem?

Rzec by należało, że Margerytka nie opycha się w fast-foodzie zaledwie od przełomu maja i czerwca.

Toteż myślę że idzie ku dobremu :)

Jako że idea postanowień na pół roku dość mi się spodobała, tradycyjnie już, napiszę o swoich planach i zamierzeniach na najbliższe pół roku, czyli od moich urodzin do 11 grudnia :)

1. Będę dalej pracować nad swoją asertywnością i wiarą w siebie opartą na rozsądnych podstawach.

2. Zmienię pracę na bardziej "przyszłościową", ogarnę się zawodowo, co dalej i jak dalej.

3. Rozwijanie TEGO pomysłu wspólnie z Pauliną :)

4. Polubię siebie. Będę dla samej siebie miła, dobra, sama dla siebie będę przyjacielem i wsparciem. To znaczy, że spróbuję sama siebie zaakceptować i nie będę wszystkiego na siłę zmieniać, a czasem, że pozwolę sobie na nie-bycia idealną osobą, która może czasem mieć zły dzień, popełnić błąd i... nie być perfekcyjna.

5. Skuteczność: zmobilizowanie różnych fajnych technik i własnych zasobów by ograniczyć odkładanie na ostatnią chwilę, zwlekanie i różne problemy z organizacją mojego czasu. Wiąże się z tym również (a może przede wszystkim) odkrycie w sobie pewnych unikalnych cech, które mogą być zarówno obciążeniem jak i plusem a najczęściej określane skrótowo mianem zaburzeń koncentracji uwagi....

6. Robienie zdjęć: rozwijanie się w tym temacie, zdobywanie również wiedzy teoretycznej, wypracowywanie nowych umiejętności, odważenie się na robienie fajnych zdjęć ludziom, a nie tylko roślinności :)

7. Akademia: trochę więcej dystansu do samej organizacji, zadbanie o to, by moje złe samopoczucie nie odbijało się na tym, co działam w ramach projektu, ani na ludziach w owe działania zaangażowanych i odwrotnie: żeby tak sukcesy jak porażki nie sprawiały, że moje życie prywatne (dobra, chodzi mi przede wszystkim, choć nie tylko, o dwie znajomości) staje się karuzelą i to niekoniecznie przyjemną.

8. Dbanie o relacje z bliskimi mi osobami, przyjaciółmi i rodziną, nie szukanie na siłę drugiej połówki, skupianie się raczej na tym, co jest, niż na tym, co mogłoby być. Bardziej realnie niż netowo. Nieco dystansu do własnych strachów i pytanie siebie, czy na pewno to, że jestem w tej chwili na kogoś zła powinno znaczyć, że mu nagadam a później będę tego żałowała.

9. Znajdowanie czasu tylko dla siebie: na pisanie, czytanie książek, samotne spacery czy robienie zdjęć.

10. Szukanie drogi do elastycznego optymizmu jak to ujął Seligman. Chcę zmienić swoje katastroficzne myślenie na takie racjonalne optymistyczne, mające realne podstawy.

No i znów wyszedł dekalog, tradycyjnie.

Jest noc, a ja po pięknym dniu uśmiecham się do siebie i zbieram myśli by napisać tutaj parę słów. Na biurku bukiet różowej koniczyny i jaśminu, zerwany przy okazji robienia zdjęć zachodu słońca w parku.
A jeszcze wcześniej miło spędzony czas z bliską mi osobą, spacer, lody i kawa w miłym miejscu, mnóstwo uśmiechu i rozmów o wszystkim :) Później samotne zdjęcia, szukanie słońca, piękna i ... spokoju w sobie.

Śmiało mogłabym rzec, że dwa lata temu byłam bez wątpienia o wiele smutniejszą i bardziej zagubioną osobą. Dwa lata temu czyli w dniu moich 24 urodzin, spędzałam czas z moim aktualnie byłym chłopakiem. Czułam, że coś się kończy. I faktycznie, rozstaliśmy się kilka miesięcy później.
Ostatnie dwa lata bez najmniejszej przesady były najlepszym czasem mojego życia. Pozostaje mi mieć nadzieję, że kolejne będą jeszcze lepsze, a zanim przyjdą kolejne urodziny, będę jeszcze szczęśliwsza niż jestem aktualnie.

Dalej bywam zagubiona, jednak głęboko wierzę, że dam sobie z tym radę:)

Poniżej kilka zdjęć z dziś :)

W połowie grudnia pisałam tak:

1. Na najbliższe pół roku mam takie priorytety (kolejność nie jest ważna): Akademia-----> udało się :)
zawodowe ogarnięcie się (w tym zmiana pracy)-----> niestety nie, acz jestem na dobrej drodze:)
przyjaciele-----> na plus w relacjach z nimi się układa :)
Nie czuję się na siłach być w związku... ----> i nie byłam, nie jestem.
może po prostu nie spotkałam kogoś wyjątkowego. I może ktoś, kogo znam teraz- nie jest tym wyjątkowym. Choć on by chciał być... jednak czegoś brak. -----> nasza znajomość się w jakimś sensie rozsypała i... cóż, myślę, że tak jest lepiej.

2. Jeśli mam podejmować jakąś decyzję to sama, albo po radzie kogoś, z czyim zdaniem w tym temacie się liczę. Mówię "nie" wahadełku, wróżbom, przepowiedniom. Nie. Jeśli ktoś ma być za mój wybór, moją decyzję odpowiedzialny, to ja i nikt inny. Chcę sama decydować o swoim życiu.
i tego się trzymam mniej więcej, dobrze mi z tym :)


3. Wycofuję się... z kilku znajomości z mężczyznami. Choćby w tym sensie, że kończę z zagadywaniem, zaczynaniem rozmów, proponowaniem spotkań. I w miarę możliwości ograniczam kontakt. Własną inicjatywę. Zaangażowanie. W jednej z tych relacji dlatego, że to mnie niszczy a w drugiej bo nie chcę, by to co mówię/robię było odebrane jako obietnica. W tej jednej materii nie chcę i nie mogę ani składać obietnic ani ich spełniać. 
tak też się stało i czuję się z tym naprawdę dobrze. jakaś taka.... wolna?

4. Wrócę do rysowania. Na przestrzeni ostatniego pół roku, a może i więcej były pojedyncze przypadki, kiedy narysowałam coś i nie pragnęłam zniszczyć. A przecież lubię rysować, sprawia mi to frajdę a i inni komplementują... Nabyłam sobie ostatnio niedrogo komplet 36 kolorów pasteli olejnych i nieco szkoda, by leżały nieużywane... czyż nie? 
rysowałam tylko od przypadku do przypadku, to chyba jednak aktywność na którą ciężko byłoby mi znaleźć czas w tym całym szaleństwie, chyba bardziej zależy mi na innych kwestiach :)

5. Docenię śpiewanie. Podobno nie mam tragicznego głosu i nie fałszuję, ale wstydzę się na ogół nawet nucić w czyimś towarzystwie. A kiedyś coś podszeptywałam że się zgłoszę na kasting do "Szansy na sukces" i co? I nic! Może i tym czas się zająć. Poza tym zamierzam się przestać wstydzić własnego głosu, jako że niedawno odkryłam, jak fajnie mnie relaksuje śpiewanie do muzyki z radia, a raz się nawet zdarzyło, że przy kimś i nie uciekł ;p
lubię czasem pośpiewać, sama lub do radia i miło mnie to relaksuje, na pewno z tego nie zrezygnuję :)

6. Koniec z braniem na siebie jeszcze większej ilości dodatkowych rzeczy. Jeśli chcę zrobić dobrze to czym się zajmuję, nie mogę zajmować się mnóstwem rzeczy. Więc mówię "nie" kolejnym zajęciom za free a dla doświadczenia, mówię nie robieniem czegoś za kogoś i dla kogoś kiedy wiem, że sama sobie szkodzę. Za to 'tak' dla Akademii, 'tak' dla biegów organizowanych przez Fundację Maraton Warszawski, pewnego pomysłu 'zamiast czegoś, co dawniej było', dla rozwijania się jeśli chodzi o pracę i dla pisania choćby tu, na blogu. 
zdecydowanie mi się to udało, przydała się też moja rozwijana stale asertywność. a będzie jeszcze lepiej, tak myślę :)

7. Asertywności ciąg dalszy. Jest tak sobie, będzie jeszcze lepiej. Bo czemu nie? 
jest lepiej, będzie jeszcze lepiej i tego będę się trzymać.

8. Przestaję na razie pisać coś dłuższego, chyba się nieco zraziłam a i ostatnio totalnie mi brak pomysłu. Chcę przemyśleć, czy faktycznie tą drogą chcę iść i czego właściwie w tym temacie bym chciała dla siebie. Zresztą, mogę mieć mało czasu i okazji by pisać. Na bloga znajdę czas :) 
nie pisałam nic dłuższego, jakkolwiek właśnie się zastanawiam czy do tego nie wrócić, ale na razie nie wiem jeszcze, choć kusi, kusi...

9. Wiara w siebie to coś, czego chcę mieć więcej, a czego ciągle mam mało. To chcę zmienić. Dość fałszywej skromności i udawania, że nie, nie warto mnie doceniać, nie warto widzieć we mnie tego, co pozytywne. Grrrr. A właśnie, że się zgadzam, owszem, jestem SUPER! :) 
ciągle staram się tą cechę w sobie rozwinąć, takie spojrzenie na siebie, idzie mozolnie, ale mam wrażenie, że w dobrą stronę :)

10. Będę dalej po-tworzyć mojego bloga zdjęciowego. 
nie, nie będę. powstanie inny, o tym niebawem, ale tamten pomysł nie wypalił.

Zaszalałam w maju i jak podsumowałam co w tym miesiącu przeczytałam, a raczej: ile, zdziwiłam się nieco.
Mimo braku czasu, dużo pracy, dużo zawirowań, przeczytałam 8 książek! I powiedzcie mi teraz, że czytelnictwo upada ;)
Co czytałam?

Po lekturze TEGO posta dałam się skusić i wręcz pobiegłam do mojej ulubionej biblioteki, uporzednio sprawdziwszy, że znajdę tam dwie upatrzone pozycje :)

"Berek" Marcina Szczygielskiego okazał się być świetnie napisaną książką o... dość nietypowej znajomości. Wyraźnie zarysowane, życiowe postacie, dość mocno manifestujące swoje poglądy i przekonania. Co może wyniknąć ze zderzenia dwóch światów: moherowej starszej pani, z niejaką nienawiścią i goryczą patrzącą na świat i imprezującego, kochliwego geja usilnie poszukującego swojej drugiej połówki? Niekoniecznie katastrofa. Jedynie, jak napisała Potworek, nie polecam tym, którzy nie przepadają za dość dosadnymi scenami erotycznymi (również homoseksualnymi).

"Tsugumi" Yohimoto Banany to również opowieść o przyjaźni, choć zgoła innej, między dwiema kuzynkami, z których jedna stale wykorzystuje fakt swojej choroby, by zyskać dzięki temu "szczególne względy". Miła lektura, ciekawe postaci i ... takie życiowe, miłe przemyślenia. Niekoniecznie super lektura, ale myślę, że przeczytać warto.

"Fruwająca dusza" Yoko Tawady zapadła mi w pamięć, mimo mało skomplikowanej fabuły i słabo powiązanych ze sobą wydarzeniach. Pozostawiła w sobie jakiś niepokój. Nieco intrygująca historia dość dziwnej szkoły prowadzonej przez charyzmatyczną nauczycielkę dla dziewcząt o wyjątkowych (podobno) zdolnościach i jakiś nieuchwytny erotyzm, przewijający się tu i tam...

"W dżungli życia" Beaty Pawlikowskiej wręcz pochłonęłam. Zachwyciła mnie ta książka i zupełnie zaskoczyła, bo zupełnie nie kojarzyłam autorki z taką literaturą. Zachwyciła mnie prostota, z jaką Beata pisze tak o sobie jak o swoich przemyśleniach na temat szczęśliwego życia, bez zbędnego dydaktyzmu a z sympatią dla czytelnika. Chcę więcej! :)

Znów sięgnęłam też po "Listy do Claudii" Jorge Bucaya. Tak dla przypomnienia, bo już ją kiedyś czytałam. Pomogła mi odświeżyć to, co już wiedziałam, przypomnieć... Fajna, by zyskać nową perspektywę, choć wiem, że gdybym teraz pierwszy raz po nią sięgnęła, nie zachwyciłaby mnie aż tak, jak dawniej, a jednak polecam, tym, którzy lubią spojrzeć z refleksją na otoczenie i reguły postępowania jakie na nas wymusza :)

Później wsiąkłam w świat "Optymizmu można się nauczyć" Martina Seligmana. Kompletne zaskoczenie, bo po pierwsze według testu zamieszczonego w książce jestem totalną pesymistką (cóż, coś w tym chyba jest), ale na szczęście mogę to zmienić. A poza tym: zupełnie inne, mocno wyważone spojrzenie tak na optymizm jak i na pesymizm, podejście zdecydowanie mi odpowiadające. Polecam.

Gnana potrzebą poznania kolejnych książek autorstwa Beaty Pawlikowskiej wypożyczyłam "W dżungli samotności". I o ile pierwsza książka, "W dżungli życia" bardzo mi się podobała i skłoniła do przemyśleń, ta sprawiła, że czytałam, czytałam, czytałam i nie mogłam się od niej oderwać. Fajne jest to, że jest taką udaną kontynuacją, rozwijającą myśli z poprzedniej książki.

Całkiem przyjemnie czytało mi się "Co możesz zmienić a czego nie możesz" Martina Seligmana. Kilka zaskoczeń, kilka znanych mi już stwierdzeń, ogólnie nieco inspirująca a nieco przypominająca to, co już wiem :)

Tak więc maj uważam za udany miesiąc choćby z uwagi na ilość przeczytanych książek :)

Moje życie to w dużym stopniu chaos. Nie lubię siebie za to, za chaos, niezorganizowanie, zapominalstwo i ogólne nieogarnianie niekiedy. Był czas, że to bardzo dezorganizowało moje życie. Ostatnimi czasy jest jakby lepiej, a ostatnie dwa tygodnie to już w ogóle miód, cud i orzeszki. Chciałabym, by tak zostało na dłużej, chciałabym wiedzieć co sprawiło że jest mi teraz tak spokojnie i OK. Żeby wiedzieć co dalej.



Było nie było, w swoim dorosłym życiu szukałam już wielu opcji na ogarnięcie się, szukałam tylko "desek ratunku" że masakra, gorzej tylko że z biegiem czasu wszystkie te deski ratunku okazywały się być dobre.. jedynie na opał.

Po pewnej rozmowie wpisałam zapytałam wujka Google'a o pewne zagadnienie i kiedy czytałam, tylko się załamywałam.

Bo generalnie wyszło, że wiele z tego, z czym się borykam może mieć związek z dość specyficznymi zaburzeniami neurologicznymi, po prostu coś się porąbało w biochemii mojego organizmu i prawdopodobnie dzięki dostarczeniu mu odpowiedniej dawki tego czego mu brakuje plus porozmawianiu co jakiś czas o swoich chaosach w głowie, powinnam zacząć sobie radzić o niebo lepiej.

A może mi się tylko wydaje.

Może to tylko kolejna "deska ratunku" jakiej się chwytam a za kilka miesięcy powiem: o co właściwie cały szum? Nie, to nie moja bajka, nie pomogło, po prostu coś ze mną ewidentnie nie tak.

Nie mam jakoś humoru.

Pewnego dnia wyjęłam z albumów wszystkie zdjęcia z moim Eks i włożyłam je do pudełka. Dwa lata od naszego rozstania, które miną niebawem to chyba wystarczająco długo by przestać patrzeć na grube tomy albumów wypełnionych naszymi wspólnymi zdjęciami, targać je przy przeprowadzkach i odkurzać.

Przy okazji zza folii albumów wyjęłam zasuszone czterolistne koniczynki... ktoś jeszcze może śmiało powiedzieć, że miał w swoim domu jednocześnie STO czterolistnych koniczynek? ;)

A później porządki w mailach. Nie wiem, czemu dotąd miałam na poczcie cały folder maili od Eks, tych miłych i niemiłych. Wylądowały w koszu, podobnie jak kilka innych folderów, maili do których nie zaglądałam i zaglądać już nie chcę. Jakoś mi lżej.

Część zdjęć, które zrobiłam i które szczególnie lubię, będę miała okazję popodziwiać na co dzień.

A dalej trwa moja "akcja" pod tytułem: ogarnij się i wywołaj zdjęcia z zeszłego roku. Jestem takim człowieczkiem, że lubię mieć zdjęcia na papierze, toteż co jakiś czas, niekiedy sama, a niekiedy do spółki z siostrą wywołuję po troszku, chronologicznie, toteż nie jest źle, skoro wczorajszej nocy wysłałam do wywołania zdjęcia z wiosny i lata 2012 :) A przy okazji wybrałam co z tego roku chcę mieć na papierze:) Ostatnio przyszło mi do głowy, że w jakimś sensie dokumentuję moje 2 lata bycia samą (ale nie samotną;)

A poza tym porządki na dysku. Jakkolwiek często jestem chaosem i w pokoju mogę mieć czasem chaos niesamowity, to nie mogę go mieć w zdjęciach. Wszystko w folderach, zawsze łatwo mi znaleźć zdjęcia do których chcę wrócić. Skoro już mam trzy partycje na dysku, to jedna z nich będzie tylko i wyłącznie na zdjęcia, tym bardziej, że na tej gdzie mam też wszelkie dokumenty, pliki różne, zrobiło się ciasno odkąd częściej gdzieś śmigam z aparatem. Tyle, że nie w tych szalonych rozmiarach, toteż czeka mnie trochę dłubania i kombinowania, ale już z górki mam :)

Więc jakoś się staram pozbierać w całość tej wiosny czy też może już prawie lata, szczególnie jeśli dodać do tego mega intensywne poszukiwania pracy i pracę nad sobą, pożeranie książek w zaskakującym tempie i w ogóle duuuuużo atrakcji :)

"Dwa delikatne kwiaty:
margerytka- piękność przeplatana krzywdą, niewinność
i
magnolia - dzikie drzewo, wstyd połączony z idealnymi manierami, czemu? nie wiem, gdybym wybierała, byłby to flirtujący oleander.

To miejsce to nasz azyl, kwietnik na którym możemy rozkwitać, piąć się ku górze w słonecznym blasku.

Łączy nas miłość do robienia zdjęć, miłość do miasta w którym mieszkamy (Warszawa) i piękna.
Zapewne jeszcze więcej dzieli, ale jeśli wierzyć mądrym ludziom, to różnice nadają życiu smak, więc ..."

Zapożyczone od Mar, przychodzi mi na myśl kiedy myślę o swojej aktualnej sytuacji.

To tak, jakbym miała taką właśnie szkatułkę, tyle że zamkniętą i tylko odgadywała co jest w środku. Klucz gdzieś się zapodział, choć jest nadzieja, że jeszcze się odnajdzie.

Nie wiem, co czuję, nie umiem tego nazwać.
Do pewnej konkretnej, namacalnej i realnej osoby, obecnej w moim życiu od 1,5 roku.

Mogę tylko powiedzieć, że to dla mnie ważne, że jest, że chcę się z nim dzielić tym, co pozytywne w moim życiu, co cieszy i napełnia radością, zapałem i energią, że kiedy są problemy jest jedną z pierwszych osób, do których się zwracam...

Swego czasu ktoś mi rzekł patrząc na to, jak z nim rozmawiałam na pewnej imprezie, jak się do siebie zwracaliśmy: ojej, ty się w nim zakochałaś! Zapomnij o nim, bo z tego nic nie będzie, on jest taki, taki i taki i ... no po prostu wiem, że w jego życiu nie ma miejsca na związki, na miłość. On nie ma na to czasu.
Mhm.

Ktoś inny rzekł mi, że och, jestem nim koszmarnie zauroczona, bo TAK a nie inaczej z nim rozmawiam. Jako, że był to facet, który chciałby, żebym była zauroczona nim, to było o wiele mniej subtelnie powiedziane.

Kiedy to samo powiedział mój kolega, zastanowiłam się czy całą trójkę kompletnie pochrzaniło, czy jednak mnie.

Jest obok, mamy wspólne cele, wspólne zadania do wykonania, podobne idee są dla nas istotne. Jest osobą, której jestem w stanie jak już ochłonę, uświadomić dość konkretnie, czym mnie wkurzyła, jak mi z tym źle i .. i to wszystko, bo kiedy on tego wysłucha, nawet jeśli się do tego w bardzo małym stopniu odniesie, jest OK, wiem, że nie usłyszę: czepiasz się.

Nigdy nie usłyszał wprost, że mi na nim zależy, ostatnio to on pytał czy będę na jakiejś wspólnej imprezie, spotkaniu towarzyskim, a ja takich coraz częściej unikałam. Coraz częściej irytowałam się na niego, na to co mówił, czy robił.

A z drugiej strony jakieś niedopowiedzenia, zawirowane sytuacje, niewyjaśnione plątaniny i maile, które gdzieś w przestrzeni znikły i nie dostałam, mimo, że powinnam wiedzieć, że mam napisać coś, co jest szalenie ważne do ewaluacji i podsumowania naszego projektu.

Chyba nie obejdzie się bez szczerej rozmowy, bo inaczej tych zaplątań i niezrozumiałych sytuacji będzie coraz więcej, narośnie złości i negatywnych emocji masa, będzie tylko gorzej.