Ktoś mnie "zaczarował"... Kiedy piszę te słowa, po rękach latają mi ciarki, mimo że siedzę z kolanami pod brodą, owinięta kolorowym cienkim szalem i jest mi całkiem ciepło. Bo "zaczarował" to najodpowiedniejsze określenie, chociaż teraz trudno mi inaczej i konkretniej określić ten stan.

Kiedy jechałam dziś z dworca do mieszkania, miałam wrażenie, że wszystko to, co za oknem tramwaju jest inne. To ja się zmieniłam w ciągu tych niemal trzech tygodni w górach i niecałej doby w Krakowie. Nie umiem dziś napisać, co właściwie się we mnie zmieniło. To takie nieuchwytne, lekkie, ulotne... wymyka się zmysłom, określeniom.

Ja... dawno nie czułam się ze sobą tak fajnie jak teraz, dawno nie czułam w sobie takiej spokojnej pewności, że sobie poradzę, że zadbam o własne dobre samopoczucie i szczęście, że będę w stanie powiedzieć innym tak o tym, co mi się w ich zachowaniu podoba, jak i o tym co zupełnie nie- bez agresji i bez poniżania siebie... bez łez.

Czuję się tak, jakby ktoś mi pokazał zupełnie inną perspektywę patrzenia, a przy okazji pozwolił mi poczuć, że we mnie wierzy. Nie pokazał, lecz pokazała. Nie pozwolił, lecz pozwoliła... Jeszcze nie mogę w to uwierzyć, że przyglądam się sobie, jakbym przyglądała się komuś, kogo prawie nie znam, a kto jest fascynujący :)