Na razie zmyknęłam na Mazury, do rodzinnego domu S.

Uciekłam od 2/3 swoich zagmatwań... Myśli się układają, uspokajają i rozjaśniają. Poza tym to słońce, ta cisza wieczorem i gwiazdy na niebie. Jeziora. Zieleń. Minimum internetu i kompa. Maksimum ludzi i rozmów z nimi. I wszystko to, czego nie mogę odnaleźć w swoim rodzinnym domu.

***
nie mamy czasu na ulotność wzruszeń
na łez kryształy które zbytnio pieką
na ciszę wierszy w którą spojrzeć można
niby w najgłębsze zakamarki luster
biegniemy zmęczeni bo ktoś nam powiedział
że czas to pieniądz więc liczyć go trzeba
w wielkim skupieniu by czegoś nie stracić
życiowi żebracy chociaż milionerzy
gubimy się w cyfrach które puchną w oczach
w wielkich ilorazach nie mieści się szczęście
spróchniałe drzewo upadnie jesienią
uderzone wiatru obojętną dłonią
w końcu umrzemy by stanąć przed Bogiem
który nasze życie na sitach wytrzęsie
plewy zbędnych rzeczy wyrzuci w wieczny ogień
a ziarenka dobra przemieli na chleby

Wacław Buryła