Margerytkowo

Śmiech to cudna sprawa, czasem, kiedy jest szczególnie ciężko, tak bardzo brakuje mi takiego śmiechu... do łez.

A czasem, to takie przyjemne, kiedy z kimś łapię świetny kontakt i oboje śmiejemy się aż nam łzy z oczu lecą a mięśnie brzucha bolą.

A wtedy każde głupstwo, każdy drobiazg tylko to podkręca i jest jeszcze bardziej... wesoło :)

Kiedyś pisałam o tym tak:

Czasem mam wrażenie, że wspólny śmiech łączy mnie z kimś bardziej niż na przykład wspólne łzy (no chyba że ze śmiechu) czy marudzenie. Bo to już jakiś plus: skoro śmiejemy się z tego samego, to mamy podobne poczucie humoru a to już coś :)

Bo ciężko się porozumieć, jak coś mnie śmieszy do szaleństwa, a mój rozmówca patrzy zdziwiony i nie wie o co mi właściwie biega, nie rozumie, jak można się z czegoś takiego śmiać...

link TU

W dużym skrócie: w grudniu było lekko, miło i w sumie dość przyjemnie. Jak dla mnie Szczygielski to zawsze dobry pomysł (no może poza kilkoma wyjątkami), a to, co mi przypadkiem wpadło w ręce, też okazało się miłą lekturą. I taką dość relaksującą. Jak na stresujący i zabiegany grudzień - w sam raz. A więc mój grudzień wyglądał tak:

1. Marcin Szczygielski: Bingo
O ile "Nasturcje i ćwoki" mnie nie porwały, to "Bingo" a i owszem. Takiego Szczygielskiego lubię czytać, zdecydowanie. Książka wciąga, jest napisana fajnym językiem i można się pozytywnie zaskoczyć zwrotami akcji. Polecam, chyba że jesteś negatywnie nastawiony do gejów, wtedy odradzam.

2. Sheila Jeffries: Salomon - kot, który leczył dusze
Lekka, miła i przyjemna opowieść, ciepło napisana, aż miło było przeczytać. W sumie ciężko coś więcej powiedzieć o tej książce, ale jeśli jesteś miłośnikiem kotów i lubisz ciepłe opowieści z pozytywnym wydźwiękiem - to polecam :)

3. Sheila Jeffries: Córka kota Salomona - kotka, która leczy serca
Bardzo podobnie jak pozycja powyżej, choć nieco bardziej drastyczna, ale i tak warta polecenia :)

W taki oto sposób, mój miniony rok książkowo prezentował się tak:

Styczeń

Później miałam okazję wyszaleć się na promocji nowej płyty zespołu Ceili "Rozdwojenie jaźni" - to był cudowny wieczór :) Nieco później babski wieczór z Pa. i zarazem pieczenie muffinek - tym razem czekoladowo-buraczanych. Piękne nam wyszły, prawda?
Jeszcze później sesja muzyki irlandzkiej i jeszcze jeden koncert Ceili, też zresztą w Korsarzu. Kameralnie, ale miło.


Zakupione i wydrukowane bilety na Folk Lore festiwal i polowanie na zimowe kadry w drodze do pracy. Pyszna kawa i znajdowanie chwili na pisanie. To lubię z Reflinką i Kawiarnia w Pasażu i wypita tam kawa z duszą... ok, z przyprawami :) I pierwszy dzień Festiwalu, czyli celtyckie tany i koncert Ceili na Pięknej.


Obróbka zdjęć koncertowych i Festiwalu dzień drugi czyli tym razem francuskie tany. Powrót nocą i cykaniefotek światełek odbijających się w kałuży. I pewien wieczór z Królewiczem, napis, który zapadł w pamięć i piwo, które oboje lubimy. I dźwigi, oczywiście.


I znów sesja muzyki irlandzkiej, klimaty, które lubię. Miły wieczór kulinarnej rozpusty ;) Kolorowanie ważek... I mała katastrofa czyli mój telefon skończył źle i dopiero po tygodniu i trzech wizytach w serwisie zaczął działać.
Szukanie zimy i spoglądanie na Warszawę z 13 piętra przy okazji zadbania o własną urodę.


Pyszności czyli ciasto inspirowane Kinder Country (i późniejsze zajadanie się nim z Królikiem), piękny zeszyt, który sobie kupiłam. Powrót do kolorowania tak na maksa.
Nowe pazurki i odwiedziny u kumpeli w pracy :)


Sylwestrowe przygotowania mimochodem: zestaw kupiłam, konfiturę dostałam, wino to mój los na loterii w pracy. I tak w sumie plany imprezy sylwestrowej zaczęły się krystalizować. Nieco później koncert Ceili w Irish Pubie i zarazem miłe towarzyskie spotkanie, bo wpadli moi znajomi zupełnie nie-fani - przynajmniej do tego koncertu ;)


A później już święta - bardzo rodzinne i całkiem miłe, świąteczny poranek i wschód słońca. Poświąteczne planowanie i wspominanie...


Znów kolorowanie. Chrupki z ciecierzycy. Piękne niebo pewnego dnia, kiedy jechałam do pracy. Pieczenie muffinek z konfiturą z płatków róży. A poniżej: finalny efekt owych kulinarnych szaleństw.


Kolorowanie znów. I znów zachwyty niebem... A później, cóż, sylwester, czyli:fajni ludzie, dobre jedzenie, udane tańce przy zacnej muzyce, trochę % i duuuuużo dobrego humoru :)

I tak oto mamy już rok 2017 :)
Za mną jedne z milszych świąt i jeden z bardziej udanych Sylwestrów, a na pewno pierwszy tak mega pozytywny, roztańczony i spędzony z mega fajnymi ludźmi :)
Czas więc zebrać myśli, zamknąć w głowie ten miniony rok i iść dalej - a zmiana daty wydaje mi się ku temu idealnym pretekstem.

Szczęśliwego Nowego Roku!

Zaraz po świętach usiadłam, by podsumować mijający rok i zaplanować nieco nowy... To był udany wieczór.
Nawet po zgoła miłych świętach potrzebowałam czasu dla siebie.
Teraz więc czas na dopracowywanie planów, by od nowego roku ruszyć z kopyta.

Mało mnie tu ostatnio i zapewne niewiele się w tej materii zmieni, przynajmniej w najbliższym czasie.

Ale pisać będę tylko nieco... inaczej. Napiszę więcej niebawem :)

Szczęśliwego Nowego Roku Wam życzę!

W dzisiejszym wpisie będę udowadniać, że listopad owszem, może być kolorowy. A więc...
Początek listopada to kolorowanie, kolorowanie i jeszcze raz kolorowanie.
Poza tym rzucanie okiem na jesień za oknem w pracy i (obok i poniżej) gra w kalahę (mankalę) z Ma. - przy grzańcu i plotach.


I tradycyjnie: pierwszy poniedziałek miesiąca w KOrsarzu czyli koncert Ceili i Reflinki, jesienne klimaty i zaraz później zimowe, eksperymenty zdjęciowe i nowe pazurki (jasne, pasteowe, takie niepodobne do mnie).


Słonecznie i cudnie pewnego popołudnia kiedy wychodziłam z pracy -aż chciało się iść na spacer. Na hamaku w Gadce-szmatce, kiedy kofeinizowałam się przed tańcami Club Mate :)
To dziwne zdjęcie z lalką bez ubranka to przypadek - co też ja spotykam na swojej drodze...


Babski wieczór z Pa. i szaleństwa w postaci zdjęć mojej nowej sukienki, herbatka, ciacha, plotki, plotki, plotki... i eksperymenty z aparatem przy okazji powrotu z sesji muzyki irlandzkiej. I to cudne niebo o poranku tuż przed pracą.


Kolejne zdjęcie z sesji (świeczka), a obok mój nieoczywisty bzik czyli dźwigi - tym razem w wersji mocno wieczornej. To zapewne jedno z pierwszych zdjęć zrobionych moim nowym aparatem :) Poniżej wieczorne zdjęcia z tego samego wyjścia - tego samego wieczoru oddawałam znajomej aparat, który mi użyczyła... na trochę ;) I eksperymenty ze światłem, już w mieszkaniu.


Mój nowy nabytek- mywonderbalm od Miya Cosmetics - baaardzo polecam, pachnie cudnie mango i ogólnie jest super. Zabawy kolorem - wydobywanie koloru czyli istne szaleństwo. Miłe chwile z Reflinką z Kawiarni w Pasaży i późniejszy koncert w Irish Pubie - Ceili i Reflinka znów grali razem :)


Klimat, który od niedawna "robi" mi lampka z wiklinowym abażurem do spółki ze światełkami w ciepłym żółtym kolorem. A później Łazienki późnojesienne z Ma, wiewióry, czerwony płaszczyk i zabawy kolorami na maksa. (i to co już "poza kadrem": w Między Słowami z moją przyjaciółką z którą zgadałam się spontanicznie). A tego samego dnia małe szaleństwo: grzany miód pitny z Królikiem i moją współlokatorką pity -mega wesoły wieczór. A następnego dnia znów sesja muzyki irlandzkiej.


W pewien piękny i słoneczny dzień zrobiłam sobie cudny spacer brzegiem Wisły - było to meeeega relaksujące. A wieczorem czerwony barszczyk - tak jak lubię: od początku do końca prawdziwy, z mnóstwem warzyw i kilkoma przyprawami, bez żadnych ulepszaczy. A to wieczorne zdjęcie to wspomnienie pewnego kiepskiego wieczoru który zakończył się przepłakaną nocą i kiepskim następnym dniem.


W drodze do pracy i mój bzik: zdjęcie dźwigów. Dbanie o siebie, by nie rozchorować się bardziej (nie pomogło) a przy okazji zgłębianie tematu relaksacji. Wieczór tylko dla mnie a więc świeczki, cotton ballsy i takie tam inne. A obok - MechanicBal czyli mega fajna impreza w klubie Mechanik :) Jeszcze niżej moje zachwyty jesiennością z okna w pracy i ... tak bardzo zimowo.

Książki, po które sięgnęłam w listopadzie nie pochłonęły mnie jakoś szczególnie... nie było wśród nich perełek, o których nie umiałabym zapomnieć. Ot, poczytałam nieco, poszłam dalej i mam nadzieję, że trafię na coś, co mnie bardziej porwie. Oby :) A więc w listopadzie przeczytałam:

1. Paullina Simons: Sześć dni w Leningradzie
Przeczytałam i momentami mi się nawet podobała. Tak troszkę. Jednak jakoś dość mocno przybijało mnie to zniechęcenie głównej bohaterki, która odwiedzając miejsca z dzieciństwa wszędzie widzi tylko biedę, niedoskonałości i kiepską jakość. Poza tym w dużej części książka mnie zwyczajnie zanudzała...

2. Jan Kaczkowski, Joanna Podsadecka: Dasz radę. Ostatnia rozmowa
Spotkałam tam kilka wartościowych myśli i generalnie cieszę się, że przeczytałam tą książkę. Być może gdybym była bardziej zagorzałą katoliczką... trafiłaby do mnie bardziej, jednak jeśli w wielu spektach katolicyzm aż tak mnie nie porywa... momentami było ciężko.
Ale moim zdaniem naprawdę warto sięgnąć.

3. Łukasz Orbitowski, Michał Cetnarowski: Wywiad z Borutą
Właściwie nie tyle czytałam, ile słuchałam. Jak dla mnie prawdziwa perełka, aż miło.
Najogólniej rzecz ujmując błyskotliwy wywiad pomiędzy znaną dziennikarką a diabłem, który zdradza jak częsro w historię Polski mieszała się ciemniejsza strona mocy :)
Zgoła przyjemna lektura.

4. Marcin Szczygielski: Nasturcje i ćwoki
Przeczytałam, leżąc podziębiona w łóżku, owinięta kołdrą po uszy, z herbatką z cytryną, miodem i imbirem pod ręką. I powiem tak: jak lubię czytać Szczygielskiego, tak po tą książkę bym zapewne nie sięgnęła, gdybym nie leżała w łóżku i nie była tak głodna czytania. Bohaterka mnie tak wkurzała, że po prostu kosmos. Ale ostatecznie na tamten wieczór to była nienajgorsza lektura.

Coś we mnie pękło i nie jestem w stanie dłużej przemilczać tego, co mnie gryzie.

Ciężko mi zrozumieć zawiść i zazdrość kryjące się czasem w ludzkich sercach. Zazdrość o wszystko, co mam, co udało mi się wypracować, czego się nauczyłam, co osiągnęłam, zazdrość z powodu ludzi, których mam wokół siebie, umiejętności, które mam czy łatwości nawiązywania kontaktów.

O ile jeszcze jestem w stanie zrozumieć zazdrość "budującą" na zasadzie: kurczę, jemu udało się coś fajnego, to może podpytam go jak on to zrobił, uszczknę z tego sama coś dla siebie, może się czegoś nauczę, może mi to coś da- tak, to dla mnie jasne, proste i logiczne.

To jednak nie jestem w stanie zrozumieć zazdrości na zasadzie: on ma lepiej, jak ja mu zazdroszczę, więc mam nadzieję, że mu się w końcu noga powinie, niech nie ma tak dobrze, niech mu się w końcu posypie, bo to złe mieć tak dobrze!

Pomijając wszystko inne - to tak ładnie się kogoś z boku ocenia, nie widząc wszystkiego, nie widząc kosztów, które ktoś poniósł, by mieć to, co ma. To takie proste i niewymagające.

Kiedy czuję, że ktoś mi w taki sposób zazdrości - zaczynam się powoli odsuwać. Jakoś już nie umiem w takie relacje. Jakoś już mi nie po drodze, nie chcę, nie umiem, nie potrafię.

To, o czym napisałam, od dawna chodziło mi po głowie, ale ostatecznie zainspirowała mnie Ania ze swoim tekstem, który znajdziecie TU.

Być szczęśliwym, to nie znaczy mieć niebo bez burzy, drogę bez wypadków, pracę bez wysiłku, relacje bez rozczarowań. Być szczęśliwym to znaleźć siłę w przebaczaniu, nadzieję w walkach, odwagę na scenie strachu, miłość w niezgodzie. Być szczęśliwym nie znaczy tylko doceniać uśmiech, ale też zastanawiać się nad smutkiem. To nie tylko świętowanie sukcesów, lecz także uczenie się na błędach. To nie tylko uczucie radości pośród aplauzów, ale bycie radosnym anonimowo. Być szczęśliwym to uznać, że warto żyć, pomimo wszelakich wyzwań, nieporozumień i kryzysów. Być szczęśliwym to przestać czuć się ofiarą problemów, a stać się bohaterem własnej historii.
Być szczęśliwym to nie bać się własnych uczuć.
To potrafić mówić o sobie.
To mieć odwagę usłyszeć „Nie”.
To czuć się bezpiecznie, przyjmując krytykę, nawet jeśli niesłuszną.
Być szczęśliwym to pozwolić, by stworzenie, które jest wewnątrz nas, żyło w wolności, radości i prostocie.
To być tak dojrzałym, by móc powiedzieć: „Pomyliłem się”.
To być tak odważnym, by powiedzieć: „Przebacz mi”.
To mieć taką wrażliwość, by wyznać: „Potrzebuję cię”.
To potrafić mówić: „Kocham cię”.
Bo tak będziesz miał większą pasję życia.
I odkryjesz, że być szczęśliwym to nie znaczy mieć perfekcyjne życie.
Ale używać łez, by nawadniać tolerancję.
Używać przegranych, by doskonalić cierpliwość.
Używać błędów, by rzeźbić duchowy pokój.
Używać bólu, by kamienować upodobanie.
Używać przeszkód, by otwierać okna intelektu.

A ja desperacko szukam ciepła: w sobie, w swoim najbliższym otoczeniu, w życzliwych rozmowach i w chwilach oderwanych od codziennego zabiegania.

Wieczorem wracam do mieszkania, zapalam światełka i świeczki, robię sobie wielki kubek herbaty - i znajduję czas, by pogadać z ludźmi, którzy są dla mnie ważni.

A czasem jest zwyczajnie źle. Wszelkie plany muszą czekać na swoją realizację, bo z różnych powodów utknęłam, bo ktoś zawalił i mi się za to dostaje a ja nawet nie mogę się obronić, bo ktoś nie pomyślał i opóźnia mi to wszelkie zamierzenia. Myślę sobie: wszystko nie tak - i staram się iść dalej.

Choć czasem te listopadowe zawirowania kończą się płaczem w poduszkę i krótkim snem tuż po powrocie z pracy, rozmowami/pisaniem z ludźmi - by nie pozwolić, by smutek, złość i inne niefajne emocje rozpanoszyły się za bardzo w moim życiu.

A czasem bywa pięknie: kiedy zachwycam się jakimś widokiem, kiedy słyszę coś mega miłego od ludzi, których cenię, kiedy wiem, że moje pragnienie ma szansę się spełnić, że dostanę coś upragnionego.

A mimo tego wszystkiego znajduję w sobie przestrzeń na słowa "nie wiem": co dalej, co wybiorę, jak się zdecyduję postąpić, jaką decyzję podejmę... Można przecież nie wiedzieć.

Pewnego jesiennego dnia wybrałam się do Łazienek porobić troszkę zdjęć i zacnie mi się to udało, poza tym spotkałam taką oto wlepkę na ławce i baaardzo mi się spodobała.
Jak widać, nazbierałam mnóstwo kasztanów i ... zrobiłam kilka zdjęć wiewiórowi, o którym niektórzy znajomi mówią, że "jakiś garbaty" ;)
Krople deszczu na szybie tak mocno przypominają mi pewien wieczór, kiedy bardzo potrzebowałam wsparcia i pocieszenia... znalazłam je, choć pytanie, czy koszta nie były zbyt wysokie - jest dalej otwartym pytaniem.
Obok czerwone kolczyki po małej przemianie: tylko jedne zostały dla mnie, pozostałe znalazły szybko nowe właścicielki.


Sesja muzyki irlandzkiej - udana bardziej niż kiedykolwiek, aż miło powspominać...
I pracowity wieczór nad dodatkową pracą - praca pracą, ale jeść coś dobrego trzeba (makaron ze szpinakiem) i pić też (piwo celtyckie). Zacny wieczór :)
Deszczowy dzień, rozmowa o pracę i rozweselanie się moją tęczową parasolką, bo czemu miałoby być ponuro. Wrzosy na dachu Centrum Nauki Kopernik i widoki nadwiślańskie... a w prawym dolnym rogu jedno z moich ulubionych zdjęć.
Mimo wszystko trochę to smutne, bo właśnie tamtego dnia zauważyłam, że mój aparat się buntuje i raczej bliżej niż dalej jest koniec jego działania.


Niebanalny spacer późnowieczorną porą po Odolanach i robienie nocnych zdjęć pociągom i nie tylko. Oczywiście spacer ze znajomymi, sama bym się tam nie zapuściła... Rękodziałanie na sesji muzyki irlandzkiej - z takim oto filigranowym, uroczym efektem.
Doszłam do wniosku, że brakowało mi takiej dłubaninki...
A później "babski dzień": ciuchowe zakupy, a później kawa, ciacho... i herbatka. Mega fajny dzień... I wizyta w Klubie 70 - a gdzieś obok moje kolejne zachwyty dźwigami, wszak nigdy dość.
Kartki by komuś sprawić frajdę z okazji urodzin - i lizak, bo w pracy kolega ot tak postanowił poprawić mi humor. Miłe :)


Spacer po jesiennym Pruszkowie w moim nowym płaszczyku (czerwonym, bo czemu nie!), choć sam powód przyjechania do Pruszkowa bynajmniej nie nastrajał mnie pozytywnie... Obok jedno z nielicznych selfie, które wrzucam dokądkolwiek... jedna z moich ulubionych tunik ostatnio, po raz pierwszy założyłam ją na koncert Rhiannon i Tamblersów w Klubie 70 - i będzie mi teraz przypominać tamto wytańczenie się, pozytywne chwile i radość, po prostu radość, i śmiech do łez niemal.
Koty-kolczyki, bo niektórzy wiedzą co kocham miłością szaloną.
I kolorowa jesień kiedy pałętałyśmy się z Basiką po Konstancinie-Jeziornej: choć chłodno, było przepięknie, jak widać udało mi się uchwycić nieco jesiennego piękna.


Tego samego dnia wylądowałam w Parku Skaryszewskim by uwiecznić jesień na zdjęciach i odetchnąć spokojniej... Ale też trochę by... poeksperymentować. Przyznałam się komuś, że chcę zmienić aparat i w odpowiedzi ów ktoś na parę dni użyczył mi swojego - i to była miłość od pierwszego naciśnięcia spustu migawki. Zdjęcia z środkowej linii są robione właśnie tym aparatem.
Ale żeby nie było za spokojnie, to wieczorem pobiegłam do klubokawiarni by przy piwie pograć z Królikiem w Jengę i poplotkować o czym tylko mieliśmy chęć.
A obok lampra wykopana z odmętów piwnicy - stwierdziłam, że potrzebuję właśnie takiego światła.


I kolejny poniedziałek zakończony miło sesją muzyki irlandzkiej poprzedzonej maleńkim spacerem i robieniem zdjęć. Pobudka któregoś poranka i taki oto poprawiacz humoru na parapecie mi rozkwitł w pełni.
Przegrywanie w Kalahę w zacnym towarzystwie we wcale nie tak odległym Pruszkowie, a tego samego wieczoru...


... znów Irish Pub z okazji urodzin pewnego Ktosia. I tańce, hulanki, swawole ;)
A później, jednego z kolejnych dni biblioteka i książka, która... powiedzmy, że tytułem odpowiada na moje wątpliwości ;)
Tego samego wieczoru miałam w końcu okazję dotrzeć na tańce celtyckie i wytańczyłam się że hoho a i humor mi dopisywał po tych wszystkich szaleństwach, żartach i w ogóle.
Cytat z książki, którą ostatnio pochłonęłam (ach ten "bakcyl Allende") i niebo piękne o poranku...


A wydawało mi się, że tak mało zdjęć zrobiłam w październiku!

Uprzedzając pytania: tak, to moja własna łapa i moja własna, prywatna, czterolistna koniczynka... no ok, po prostu znaleziona przeze mnie w Gdańsku, teraz już nie moja bo dałam ją komuś na urodziny :D

Swego czasu ujęłam to tak:

Co mi się w Królewiczu nie podobało, co mnie do szału doprowadzało to jedno, ale naprawdę doceniałam to, że jeśli coś obiecywał to to robił a jeśli wiedział, że może nie mieć takiej możliwości - po prostu nie obiecywał.

Do dziś nic się w tej materii nie zmieniło. Co jest pewnym plusem naszej dziwnej i pokręconej znajomości, pełnej burz.

Mnie samą do szału doprowadzają sytuacje, kiedy ktoś najpierw obiecuje, że coś zrobi, a później stwierdza albo, że nie obiecywał, albo że to była luźno rzucona uwaga, albo że to ogólnie nie miało "aż takiego znaczenia". No serio?

Do dziś pamiętam, jak swego czasu, mając lat 9, może 10 uparłam się, że skoro rodzice obiecali mi, że pójdziemy do lasu na jagody to ja chcę tam iść, a nie jechać do mojej siostry. Koniec końców tata poszedł ze mną na jagody a mama z bratem pojechali do siostry, ostatecznie wiec dostałam to, czego chciałam. Choć patrząc z perspektywy czasu nie wiem, czy teraz byłabym tak uparta.

W każdym razie skoro nie lubię niesłowności, sama staram się też nie robić tego, czego sama w innych nie lubię: jeśli obiecuję, to choćby się waliło i paliło, zrobię to. A jeśli z jakichś powodów nie jest to możliwe, czuję się naprawdę paskudnie.

Razu pewnego doprowadziło to do zabawnej (przynajmniej dla mnie) sytuacji. Mianowicie rozmawialiśmy we trójkę: ja, R. i B., dwóch znajomych. W pewnym momencie rzuciłam od niechcenia, że niezależnie od tego, czy pewna zajęcia odbędą się owego dnia, mnie na nich i tak nie będzie, bo będę gdzie indziej. Na co miał miała miejsce następująca wymiana zdań:
R.: Bo będziesz na naszej imprezie
ja: dokładnie tak.

R. w moim odczuciu wysnuł z moich stwierdzeń wniosek, że mam jakąś niechęć do prowadzącego zajęcia i jakiś czas później powiedział odrobinę więcej niż... byłabym w stanie stolerować.

Natomiast moje stwierdzenie wiązało się jedynie z tym, że kilka tygodni wcześniej w luźnej wymianie zdań powiedziałam B. że jeśli przy organizacji imprezy będzie potrzebował pomocy, to może na mnie liczyć. Luźna czy nie luźna wymiana zdań, obiecałam, więc będę. Taki lajf.

Może więc dlatego tak bardzo mnie irytuje, że skoro sama tak to traktuję, inni też by mogli.


Link TU

W październiku wręcz pochłaniałam książki, właściwie to nie wiem, jak znalazłam na to czas, skoro ciągle byłam a to na koncercie, tańczyłam, albo gdzieś indziej się pałętałam - ale jakoś się udało. W dodatku wpadło mi w ręce kilka tak wciągających pozycji, że ciężko się było od nich oderwać, choćby i czasu nie było. Najwyżej zostanie go mniej na sen. Ale na książki jest go stale za mało i za mało, ciągle chciałoby się więcej. Co więc mól książkowy pożarł w październiku?

1. Ewa Waluk: Życzenie
Jestem rozczarowana. Podwójnie, bo książka zapowiadała się fajnie, ale wyszedł z tego delikatnie rzecz ujmując niewypał. W dodatku sama kiedyś popełniłam conieco o podobnej fabule i zostałam zjechana, że słabo napisane, że naiwne. No spoko.
Ale nie czepiając się zbytnio: zapewne gdybym miała lat naście albo dwadzieściaparę - uznałabym, że lektura w sam raz.

2. Marcin Szczygielski: Sanato
Lata trzydzieste XX wieku, sanatorium (pod Zakopanem) dla chorych na gruźlicę, wyjątkowy lekarz i innowacyjna terapia. Stopniowo aura pełna spokoju zamienia się w horror, a mroczne instynkty zmieniają spokojne miejsce w szkołę przetrwania. Żeby było ciekawiej, opowieść do pewnego stopnia oparta na faktach. Dodając do tego styl pisania Marcina Szczygielskiego - wszystko to razem sprawia, że warto polecić tę pozycję.

3. Laura Esquivel: Z szybkością pragnienia
Przyjemnie napisana i wciągająca. Fabuła może nie jakoś mocno porywająca, ale zdecydowanie dobrze napisana i potrafi zaciekawić. I ten człowiek z pasją, który uparł się być telegrafistą. I pięknie opisana relacja ojciec-córka.
Zdecydowanie warto.

Podobnie w naszej duszy czyjś obraz może powoli wzrastać z biegiem czasu lub w jednej chwili zniknąć. Również nasze wyobrażenie o sobie niekiedy coraz bardziej się wzmacnia, a niekiedy niszczy je jedno okrutne i złośliwe zdanie. Tak samo bliskość innych osób może nas podbudowywać moralnie albo zupełnie zniweczyć nasze poczucie własnej wartości. Czasem wystarczy jedno tylko słowo, by całe lata psychoanalizy zdały się psu na budę.    Dlatego więc zawsze, gdy mam odwiedzić mą matkę, muszę najpierw wznieść system murów obronnych, które chronią mnie przed jej pełnymi urazy słowami, przed jej nieufnością i negatywizmem.

4. Laurent Gounelle: Dzień, w którym nauczyłem się żyć
Po Bóg zjawia się incognito byłam zachwycona. Ta z kolei książka... cóż, podobała mi się, ale bez jakichś większych szaleństw. Ot, miły przerywnik, czas spędzony całkiem fajnie. Ale żeby życiowe prawdy tam zaprezentowane jakoś mnie szczególnie poruszyły to nie. Ale może kwestia tego, że mam już pewne oczekiwania.

5. Isabel Allende: Suma naszych dni
Niesamowita i wciągająca, jak niemalże wszystkie książki Allende.
Napisana w formie listu do zmarłej córki Pauli, opisuje niczym saga niekiedy dość mocno burzliwe losy rodziny autorki. Świetna lektura: przyjemnie napisana, zaciekawiająca, momentami wręcz porywająca i pełna takiego ciepła...
Gorąco polecam.

Mówiłaś mi Paulo, żebym się nauczyła chociaż trochę siebie kochać; że nawet swojego największego wroga nie traktowałabym tak źle, jak traktuję siebie. "Co byś zrobiła, mamo, gdyby ktoś wszedł do twojego domu i zaczął cię tak obrażać?" - pytałaś. Powiedziałabym, żeby sobie poszedł do diabła, i miotłą bym go przepędziła, oczywiście. Jednak wobec tego nadzorcy owa taktyka nie zawsze daje rezultaty, ponieważ jest podstępny i chytry.

Za oknem deszcz, wiatr, chłód i ciemność, a ja się chowam w ten pierwszy wieczór listopada w ciepłym mieszkaniu, zapalam płomyki świec i...

No właśnie.

Nie, nie spędziłam dzisiejszego dnia na cmentarzu, nie zapaliłam ani jednego znicza. Spędziłam ten dzień w pracy, cóż, tak wyszło. Choć mimo wszystko, pozwoliło mi to trochę uspokoić myśli, bo mimo wszystko był to dość spokojny dzień.

Zaduma dopadła mnie teraz.

Pomyślę więc troszkę o wszystkich tych, za którymi tęsknię i którzy są po Tamtej stronie, wyślę w ich stronę pozytywne myśli i ciepło, gdziekolwiek są - niech im będzie dobrze.

To tak bardzo w temacie książki, którą właśnie skończyłam czytać - Suma naszych dni Isabel Allende. Zupełnie nie mogę wyrzucić z pamięci jej nie-bezpośredniej a jednak ważnej bohaterki, zmarłej córki Isabel, Pauli.

Świadomość, jak wiele można mieć i jak łatwo można to utracić, uświadamia mi jak mocno należy doceniać chwilę obecną i wszystko to, co mam.

Troszeczkę zaczynam mieć wrażenie, że "wyrastam" z pisania w taki sposób. Nie tylko tutaj, ale w ogóle, bloga.

Na razie co jakiś czas i tak pewnie coś naskrobię, ale nie mam pojęcia w jaką stronę to pójdzie.

Dzieje się u mnie tyle, że gdybym chciała się tym podzielić, nawet nie wiem, od czego mogłabym w tym wszystkim zacząć - napiszę więc, że ogólnie cały czas idzie ku dobremu, zdarzają się gorsze momenty, ale jestem naprawdę zadowolona z tego, jak jest u mnie teraz.

Poza tym...

Nastraja mnie ta jesień refleksyjnie. Czuję, że niektóre znajomości się kończą, że inne się zaczynają, że przechodzę do czegoś innego, choć czasami tak bardzo boleśnie odczuwam, że nie spełniam swoich własnych oczekiwań.

Czasem tak ciężko iść dalej i zostawić za sobą to, co zostawić trzeba.

A jednak- nieraz nie ma się wyboru.

W wersji ciacho pieczone na blasze wyglądało to tak: