Margerytkowo

Chyba nigdy nie czułam się bardziej odległa od mojej siostry niż teraz. Wydawać by się mogło, że wcale nie jesteśmy od siebie tak daleko, bo jak na przykład ma się nieco ponad 40 kilometrów do ponad stu, a jakoś te sto łatwiej pokonać i choćby się miało nie dospać, padać i lewie pełzać - CHCE się, aż do bólu. Jednak:

Nie odległością mierzy się oddalenie. Za murem swojskiego ogrodu może się kryć więcej tajemnic niż za murem chińskim, a milczenie szczelniej osłania duszę małej dziewczynki niż złoża piasków oazy na Saharze.

Pisałam już kiedyś, że śmierć jednego z członków rodziny niektóre rodziny scala, a inne... niszczy, jedynie uwydatniając wszystko to, co było między członkami rodziny. Śmierć niczego nie uwzniośla, nie ma nadludzkiej siły, która pozwoliłaby ocalić miłość, albo sprawić, by było idealne to, co nigdy takie nie było. Więc w przypadku mojej rodziny to była ta druga możliwość: stopniowe oddalanie się od siebie tych, co zostali.

Z bólem pogodziłam się z tm, że z bratem już nie będzie tak ciepło i życzliwie jak dawniej. Wiele przepłakanych nocy i złych chwil upewniło mnie, że do tego, co minęło, nie ma już powrotu, a "do tanga trzeba dwojga", nie mogę się ciągle starać za dwoje.

Nigdy jednak nie sądziłam, że i z siostrą ochłodzą mi się relacje. Czasem myślę sobie o tym tak, że właściwie nie było takiego momentu, kiedy byśmy były obie na w miarę podobnym poziomie, żebyśmy miały wspólną przestrzeń porozumienia: różnica 14 lat niestety wiele zmieniła...

Z jednej strony nie wiem, jak to jest mieć nastoletnią córkę, a właściwie dwoje dzieci, męża i dom na głowie, a na dodatek pracę przysparzającą miliona stresów. Z drugiej strony czasem czuję się tak, jakbym gdzieś się zgubiła na liście jej priorytetów...

Inna rzecz, że każda z nas w nieco inny sposób poradziła sobie z żałobą. Każda z nas poszła w inną stronę, szukając kogoś, kto ukoiłby ból po odejściu Mamy, kogoś, kto dałby choć namiastkę matczynego ciepła i życzliwości. Moja siostra zbliżyła się z siostrami Mamy, ja z kolei zżyłam się z ciocią ze strony taty (gdyby się upierać przy pokrewieństwie, stryjenką)... Czasem to dla mnie trochę tak, jakbyśmy miały różne mamy.

Wiem, że bez takiego wsparcia byłoby niewyobrażalnie ciężko, jednak boli mnie, że jesteśmy coraz dalej od siebie, a coraz mniej jestem przekonana że chcę i mogę coś w tej materii zmienić.

Co prawda jesteśmy dla siebie doskonałymi towarzyszkami podróży, lecz ostatecznie przypominamy samotne bryły metalu, krążące po osobnych orbitach. Z oddali wyglądamy jak piękne spadające gwiazdy, które jednak w rzeczywistości są więzieniami, gdzie każda z nas tkwi zamknięta samotnie, zmierzając donikąd. 
Kiedy przecinają się orbity tych satelitów, możemy się spotkać. Może nawet otworzyć przed sobą serca. Ale tylko na krótką chwilę. Już w następnej pogrążamy się w absolutnej samotności. Dopóki nie spłoniemy i nie obrócimy się w nicość.

Haruki Murakami: Sputnik Sweetheart

Momentami nie bardzo wiem, co dalej. Nie wiem, czy moje pragnienia, marzenia, które tłuką się po głowie w bezsenne noce i wczesne poranki - mają jakiekolwiek racje bytu. Jednego dnia myślę sobie, że tak, jak najbardziej, a innego, że szanse na to są znikome, jeśli nie gdzieś poniżej zera nawet. Nieustanna huśtawka...

Japończycy mówią: żyj tak, jakby paliły Ci się włosy na głowie" i  w pewnych rozsądnych granicach brzmi to całkiem nieźle. Zazwyczaj, stojąc wobec wyboru, wiemy od razu, czy będziemy później żałować, żeśmy czegoś zaniechali, czy też nie. Wiemy też zwykle, że mimo odzywających się w nas strachliwych, ugrzecznionych głosów, które nas od czegoś odwodzą, powinniśmy je zignorować i to zrobić. Kiedy nam się powiedzie, staniemy się silniejsi, a nasze życie bogatsze. Jeśli nam się nie uda, pocierpimy jakiś czas, po czym wyliżemy się i pójdziemy dalej Nie musisz wdrapywać się na Mount Everest, aby czuć się spełnionym. Musisz tylko mieć odwagę, zwykle zresztą niewielką, żeby powiedzieć "tak". Powiedz "tak" i zrób coś, mimo, że pierwszy, drugi i trzeci odruch każe Ci powiedzieć "nie, boję się".

Jonathan Carroll

W gruncie rzeczy pragnienie dominujące nad innymi jest jedno, ma twarz szalenie mi bliską i zarazem tak bardzo odległą - twarz konkretnego, realnego człowieka.

A jednak zamiast zmierzyć się z rzeczywistością, sięgam po wróżby (ok, po jedną, ale do dziś nie jestem w stanie powiedzieć, czy był to dobry czy zły pomysł), odpływam w świat wyobrażeń i fantazji, w ucieczki w świat książek.... czasem zderzenie z rzeczywistością może zaboleć i obawiam się, że właśnie w tej sytuacji zaboli, wcześniej czy później. A jednocześnie wiem, że lepiej, żeby zabolało teraz, niż na przykład jesienią.

Cały czas walczą w nas (co najmniej) dwie tendencje. Pierwsza, racjonalna i dojrzała, staje wobec problemu lub pewnej sytuacji i stwierdza: To już było. Już kiedyś zetknąłeś się z tego rodzaju osobą, sytuacją, kłopotem. Potraktuj je zgodnie z doświadczeniem. Weź to, czego się nauczyłeś w przeszłości i przenieś to na nowy grunt. Zrób to i to. Prosta sprawa.

Tymczasem druga wrzeszczy: Nie, nie, to coś nowego! To całkiem inna historia. Nie mam pojęcia jak się do tego zabrać. Nigdy nie spotkałem tak cudownego człowieka - boję się, że coś zepsuję i go stracę. Albo: nigdy nie miałem do czynienia ze sprawą tak skomplikowaną, niebezpieczną i trudną. Absolutnie nie umiem sobie z tym poradzić. Jestem sparaliżowany. Umieram ze strachu.

Nieważne jak często życie się powtarza, jakaś cząstka zawsze się w nas skurczy i woła przerażonym głosem: to dla mnie zupełna nowość! Co mam zrobić z tym fantem?

Jonathan Carroll

Tak bardzo jestem wdzięczna, że żyję i że tyle jeszcze rzeczy... mogę.

Tyle spraw się poukładało, wiele innych poukłada się również.

Dla wielu jeszcze kwestii znajdę rozwiązania, sprawię, że będzie lepiej.

Dla odmiany pojawią się nowe problematyczne kwestie, zagadnienia niepozwalające spać po nocy, problemy i problemiki, pytania zadawane sobie i uparte poszukiwania na nie odpowiedzi. Tak, wiem o tym.

I tak jest OK.

Tylu rzeczy nie wiem i jedyne co, to tym swoim "nie wiem" chciałabym nikogo nie zranić. Tym ani swoimi wątpliwościami, obawami, niepozbieraniem.

Myślę, że mogę czegoś po prostu nie wiedzieć i nie robić z tego katastrofy.

A na razie, staram się po prostu żyć:

Życie – jedyny sposób, żeby obrastać liśćmi,
łapać oddech na piasku, wzlatywać na skrzydłach;
być psem, albo pogłaskać go po ciepłej sierści;
odróżniać ból od wszystkiego, co nim nie jest;
mieścić się w wydarzeniach, podziewać w widokach,
poszukiwać najmniejszej między omyłkami.

Wyjątkowa okazja, żeby przez chwilę pamiętać,
o czym się rozmawiało przy zgaszonej lampie;
i żeby raz przynajmniej potknąć się o kamień,
zmoknąć na którymś deszczu, zgubić klucze w trawie;
i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;
i bez ustanku czegoś ważnego nie wiedzieć.

Wisława Szymborska- Notatka