Jakoś nie umiem tu zbyt długo nie pisać.
No po prostu nie umiem.

Nie mam pojęcia, jak mi się ułoży tak wiele spraw, ale gdzieś w tym wszystkim mam poczucie, że będzie OK, skoro już tyle się rozplątało.

Nadrabiam "towarzyskie" zaległości, odhaczam rzeczy od dawna czekające na swoją kolej i jakoś dzięki temu mniej wokół mnie chaosu. Chyba.

Nadal mam w sobie masę niepewności, ale przynajmniej wiem, dokąd zmierzam i wiem, na czym stoję (przynajmniej mniej więcej).

Człowiek jest do wszystkiego w stanie przywyknąć. Wytrzymuje ból, zrywa kontakt, zaczyna, zapomina, zdarza mu się zaprzepaścić największe namiętności. Ale czasami wystarczy byle głupstwo by się przekonać, że te drzwi tak naprawdę nigdy nie zostały zamknięte na klucz.
~ Federico Moccia