Na końcu zadałaś chyba odwieczne pytanie, które zadaja sobie wszyscy, którzy w miarę świadomie przerabiają rozwój duchowy. Sama przeżyłam dość ciekawą historię w trakcie życia. Kiedy wychodziłam za mąż (z wielkiej miłości), byłam bardzo wrażliwą istotą, niepewną siebie, nie umiejącą mówić nie, mój ojciec pił, a na dodatek byłam jedynaczką. Bardzo szybko okazało się, że mąż jest typem o dominującym charakterze, w dodatku ze skłonnością do przesady i uporu. Było ciężko, ale po latach mój charakter zaczął się zmieniać, w końcu z dawnej siebie zostały jakieś szczątki. Kiedyś w przypływie emocji wygarnęłam mu: "nie rozumiem, byłam taką spokojną, miłą dziwczyną, a lata utarczek zrobiły ze mnie zołzę". Mąż: "Ale teraz jest chyba lepiej". Ja:"To dlaczego nie znalezłeś sobie kogoś, kto od razu taki był, zamiast urabiać mnie?". No właśnie, dlaczego? Sama nie wiem, ale wiem, że rzeczywiście teraz jest tak jak być powinno, a kim byłabym, gdybym nie spotkała takiego mężczyzny...? Pozdrawiam :-)

Wg którejś teorii czy czyjegoś cytatu [źródło niezapamiętane (-.-)] właściwie każdy, kogo spotykamy, jest "po coś" w naszym życiu. Niektórzy na dłużej, inni na krótko, jedni, by czegoś nas nauczyć, coś pokazać, inni, by być pozytywnym momentem w naszym życiu. Oczywiście, kto był kim, domyślamy się dopiero po fakcie, a na pewno po dłuższym czasie ;)

A co do drugiego wątku - absolutnie się upieram, że się da, że można wejść w związek i nie zgubić w nim siebie. Idea 'związku -kokonu' zupełnie do mnie nie przemawia, za dużo też pracowałam na własną niezależność i hobby, by rzucić to "ot tak, bo miłość". Nie trafiło mnie jeszcze "jak grom z jasnego nieba", ale wszystko to, co dotąd wyczytałam o tym uczuciu wskazuje, że totalne zatracenie się w drugiej osobie, to nie jest dobry objaw.

a tiramisu mi się niestety kojarzy głównie z deserem, a jeszcze bardziej z jednym z przekręceń - 'tyraj, misiu' >__<