Wróciłam.

Po tak pięknym weekendzie pełnym ciepła (nie tylko tego namacalnego, słonecznego), spokoju i pozytywnych emocji, aż ciężko wrócić do rzeczywistości.

A jednocześnie: w weekend właśnie odnalazłam kilka "puzzli", brakujących do zrozumienia, przed czym w ostatnim czasie tak uciekam, co mnie tak uwiera...

A zarazem świadomość tego, że relacja, która na dobre zaczęła się nieco ponad rok temu, mimo wielu zawirowań, gorszych chwil i kryzysów, ma się całkiem dobrze... i że to niesamowite jak czasem czyjś głos, spojrzenie czy konkretne miejsca przywołują dawne emocje...

A wszak kiedyś było tak... 

Jednocześnie zżera mnie stres związany z nadchodzącymi zmianami i świadomością nieuchronnej konieczności zamknięcia pewnego etapu - też nie nastraja zbyt optymistycznie. 

Poza tym, co mogę powiedzieć, jeśli domyślam się, że ktoś, prawdopodobnie żeby mi zamieszać, dał link do mojego bloga komuś innemu? Niby powinnam się z tym liczyć, zaczynając pisać bloga, jednak... domyślając się, co za tym stało, chyba niekoniecznie chcę mieć cokolwiek więcej wspólnego z tą osobą. 

Czasem chyba wolałabym być mniej wrażliwa na subtelne zmiany czyjegoś nastroju, atmosfery w tej konkretnej relacji i wszystko to, na co najpierw przymykam oko i mówię sobie: wydaje mi się, znów dostrzegam coś, czego nie ma. A później... cóż, żałuję.

Nikt nie może Cię uratować, tylko Ty sam. A wart jesteś uratowania. Niełatwo będzie zwyciężyć w Twojej wojnie, ale jeśli w ogóle coś warto wygrać - to właśnie ją.

~ Bukowski