Margerytkowo

Kiedy zmarli decydują się naprawdę odejść, nie zauważamy tego. I nie powinniśmy zauważać. W najlepszym razie są dla nas szeptem, zamierającą falą szeptu. Odejście zmarłego porównałabym do kobiety, która siedzi w najdalszym końcu sali wykładowej, w ostatnim rzędzie widowni w teatrze. Nikt nie zauważa jej obecności, dopóki nie zechce jej się wymknąć a i wtedy dostrzegają ją tylko ci, którzy jak babcia Lynn, znajdują się najbliżej drzwi. Dla reszty jej wyjście jest jak niewytłumaczalny powiew powietrza w zamkniętym pomieszczeniu.

Alice Sebold, "Nostalgia anioła"

***

...być może wszyscy żyjemy w harmonii tylko przez parę chwil. Może teraz, w tej chwili, godzina prawdziwego życia zbiega się z Twoją własną godziną. Jeśli tak jest, ciesz się nią, Demian. Bo może minąć... zbyt szybko
Jorge Bucay

***

Matka zdążyła wpoić mi tylko jedno-najbardziej krucha na tym świecie jest miłość. Rząd może przezwyciężyć największy kryzys, ciało pokonać najcięższe choroby, ale miłości tak trudno przetrwać. Tłumi ją brzemię czasu, choć dzieje się to bez naszej wiedzy, wbrew naszej woli. Nie znika pod wpływem nagłego gniewu, nie wygasa w jeden dzień. To byłoby zbyt piękne. Pozwala się roztrwonić przez brak uwagi i w potwornej metamorfozie przeradza się w czułość albo czystą żądzę, albo współczucie i zrozumienie, albo w zwykłą przyjaźń. Wtedy ludzie udają, że nigdy nie była niczym innym. Ale właśnie w ten sposób miłość umiera.
Nie zniósłbym takiego upadku. Oszalałbym, tracąc cię, choć- a raczej- bo- mam cię tak blisko…

Chantal Delsol: Wariatki

***


Odlatują w przestrzeń międzyplanetarną w wietrze czasu rozbłyski chwil, co są moim losem. Moment, kiedy się topiłem w rozsłonecznionej, letniej rzece z gorzkim zapachem ziół w ustach. Sekunda, kiedy zobaczyłem dziki, przerażający akt kopulacji dwojga ludzi. Mgnienie, kiedy strzeliłem do przyjaciela w mroczną, gwiaździstą noc, pełną wilczych chórów. Minuta, kiedy zdradziłem siebie i swoich przyjaciół. Najkrótsza wieczność, kiedy czekałem na krwotok orgazmu w oczach cudzej żony. Mignięcia rozpaczliwych, samobójczych nocy. Lecą te rozbłyski chwil jak świetliki w wiecznej ciemności niesione wiatrem czasu. Podobne jedne do drugich, do setnych, milionowych. Takie same, nie-rozpoznawalne, jednakowe. Droga mleczna z okruchów naszego istnienia. Wielki szum ludzkiej egzystencji.

Tadeusz Konwicki "Mała Apokalipsa"

***

Ogarnął mnie smutek przed daleką drogą. Prawda messer, że taki smutek jest czymś naturalnym nawet wtedy, kiedy człowiek wie, że u kresu tej drogi czeka go szczęście? Niech on nas rozśmieszy, bo się boję, że to się skończy łzami i zepsuję wszystko, zanim jeszcze wyruszymy.

Michaił Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

Dziś chcę się z Wami podzielić garścią cytatów poniekąd o przemijaniu, a tak właściwie to bardziej chyba o zamykaniu za sobą pewnego etapu w życiu. Takie przewrócenie strony i zamknięcie pewnego rozdziału, by zacząć pisać kolejny. Nie jest łatwo odważyć się na taki krok... może właśnie dlatego postanowiłam zebrać te cytaty, które najbardziej zapadły mi w serce. Czemu? O tym niebawem. A tymczasem garść cytatów:

Zrozumiałem już. Umiera gąsienica, kiedy zmienia się w poczwarkę. Umiera roślina, kiedy zawiązuje się ziarno. Każdy, przemieniając się, odczuwa smutek i niepokój. Wszystko w nim staje się zbędne. Każdy, przemieniając się, jest jak pełen żalu cmentarz.

Antoine de Saint-Exupéry

***

Nigdy nie myśl o tym, czego nie masz, jakbyś to już miał, ale z tego co masz, wybierz to, co najbardziej jest cenne i pomyśl z jakim trudem byś się o to starał, gdyby tego nie było

Marek Aureliusz

***

 – Mam iść tam, za nim? – ujmując cugle niespokojnie zapytał mistrz.
 – Nie – odpowiedział mu Woland. – Po cóż iść za tropem tego, co się już skończyło?
 – A więc tam? – zapytał mistrz, odwrócił się i wskazał za siebie, tam gdzie znowu zarysowało się za nimi niedawno opuszczone miasto, pełne piernikowych wież monasterskich i rozpryśniętego w szkle na drobne kawałeczki słońca.
 – Także nie – odparł Woland. Głos jego nabrał mocy i popłynął nad skałami. 

Michaił Bułhakow: Mistrz i Małgorzata

***

Tylko nieznane przeraża człowieka. Ale dla tego, kto mu stawia czoło, ono już nie jest nieznane.

Antoine de Saint-Exupéry

***


Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni – jakby ciążyła na nich klątwa – a poległych otacza się czcią? Dlaczego czepiamy się tego, co utraciliśmy, ignorując to, co udało nam się zachować?

Steven Erikson, „Bramy Domu Umarłych”