Margerytkowo

Dziś troszeczkę na przekór złemu humorowi, gorszym chwilom i upałowi, który na zmianę cieszy i odbiera siły do czegokolwiek. Tylko część tego tekstu można traktować poważnie, całej reszty delikatnie rzecz ujmując... nie proponuję brać za bardzo do serca.


Z rozmów dziwnych.

-W ogóle to nie wiedziałam, co o tym myśleć... nie odpisywałeś, nie odbierałeś...
-Bo nie mogłem? Czy to nie najprostsza odpowiedź?
-Jeśli się dostało po tyłku od życia, to nie, nie najprostsza...
-...

***

-Boli.
-Co się stało? Skaleczyłaś się?
-Tak. 
-Pozwól, by ktoś to obejrzał, opatrzył.
-Nie, na razie nie. To poczeka.
-Ale pozwól sobie pomóc. Co się stało?
-Tobie jestem w stanie zaufać. Ale i tak to nie jest dobry pomysł, bym Ci teraz opowiedziała, co się stało. Jak się spotkamy. 
-Wiesz, że teraz będzie o to ciężko.
-Wiem. Mimo to, zaczekam.
-OK. I jak się spotkamy, pozwolisz mi obejrzeć Twoje skaleczenie? Opowiesz, co się stało?
-Tak. Zrobię to.
-Trzymam Cię za słowo.

***

Czasem nie nadążam za samą sobą. Jedne rzeczy zostawiam ich własnemu biegowi i zwyczajnie olewam, choć powinnam była zrobić coś zgoła innego. O inne walczę zapamiętale, choć nie wiem nawet tak do końca, czy są tego warte.

Są  takie, które mnie niepokoją i dręczą tak w upalnym świetle słońca, jak i nocą, kiedy zza liści drzew uderza w moje okno światło latarni.

I są takie chwile, które pozwalają zapomnieć o wszystkim, co negatywne, chwile uśmiechu i ciepła, życzliwości i rozmów "o wszystkim i o niczym", ludzie, przy których żadne rzeczy nie są tak straszne, jak się wydają w samotności.

Niebo to cieniutka warstewka mieszaniny gazów, co przesłania wieczną próżnię. Bardzo stare wklęsłe lustro, w którym majaczą odbicia naszych wierzeń. Pewnie dlatego tak często spoglądamy w niebo.

Tadeusz Konwicki: Wniebowstąpienie

Cieszę się.



Z tego, że jesteś obok kiedy upadam, wątpię i nie wierzę w siebie. Z tego, że jesteś, kiedy w mojej głowie kłębi się masa pomysłów i nie wiem, które jako pierwsze zapisać, kiedy już mnie nosi, by działać, by starać się, dzielić się zapałem, energią i entuzjazmem.

Cieszę się jak szalona, kiedy mogę się podzielić tym wszystkim co mnie smuci, gryzie i martwi, a kiedy Ci o tym mówię albo piszę, to wszystko blednie jak stara fotografia, jak atrament na słońcu... traci na znaczeniu. I równie mocno się cieszę, kiedy dzielę się z Tobą tym, co nie niemalże unosi, że jeszcze chwila i nie będę szła a unosiła się nad chodnikiem, kiedy opowiadam Ci o pozytywach, o tym, co mnie cieszy, sprawia, że w zimny dzień wychodzę z domu i nucę coś wesołego.

Cieszę się, kiedy wracam pamięcią do czasu sprzed roku i widzę siebie pełną lęków i wiem, że dziś tych lęków i strachów o wiele mniej, że rozmyły się po drodze, uciekły, że z każdym dniem pewniej stawiam kolejne kroki i mniej się boję siebie, świata i ludzi.

Cieszę się, kiedy widzę ten błysk w oku i ten nieco szalony uśmiech, bo dobrze wiem, że zapowiada coś niesamowitego, że coś się kroi, coś się szykuje i że na pewno będzie to coś niesamowitego, bo takie miewasz pomysły :)

Cieszę się opętańczo wręcz,  kiedy snujesz szalone wizje, opowiadasz o swoich planach, pomysłach i o tym, co się snuje po głowie.

Cieszę się, że już tyle czasu minęło odkąd Ciebie poznałam... Normalnieję przy Tobie, tak to czasem odbieram.

Cieszę się, że jest tak, jak jest. Chcę by tak było.

Łukasz od zawsze był spokojnym i raczej zamkniętym w sobie chłopcem. Jako noworodek przeszedł poważną chorobę i przez wiele lat był dość słabowity. Jego ojciec, lekarz, zupełnie nie tak wyobrażał sobie syna. Czasem, nie mogąc już tego znieść, że syn nie jest silny i wysportowany, w złości do uderzył. Jego żona, cicha i najspokojniejsza na świecie osoba, niemalże ze wszystkim się zgadzała. Za to młodsza córka była wręcz ideałem: śliczna, inteligentna i zdolna.

Pod koniec liceum Łukasz pojechał na pierwszy w życiu obóz. Wrócił z niego zakochany z wzajemnością. Martyna była jego pierwszą miłością, oboje nie mogli od siebie oderwać oczu. Jak później sam o tym mówił, to Martyna nauczyła go się uśmiechać i patrzeć na życie optymistycznie. Była od niego rok młodsza, dlatego postanowił, że zrobi sobie rok przerwy, żeby pójść na studia w tym czasie co ona. Rodzice patrzyli na to dość niechętnie, ale w końcu się zgodzili, pod warunkiem, że ten rok spędzi na nauce. Tak też się stało, jednak zawsze znajdywali czas dla siebie z Martyną.

Oboje dostali się na studia na tym samym kierunku (ku smutkowi rodziców nie na medycynie), jednak w dość odległych od siebie miastach. Mieli nadzieję, że i tak się ułoży, że będzie OK. Było. Mimo dystansu. Do czasu, kiedy Martyna wylądowała w łóżku z kolegą a Łukasz się o tym dowiedział. Cierpiał, ona przepraszała, mówiła, że nigdy więcej. Było "więcej". Odchodzili od siebie i wracali. Odchodzili znów. W czasie, kiedy mieli poważny kryzys, Łukasz szukając profilu Martyny na pewnym portalu społecznościowym znalazł profil dziewczyny nazywającej się identycznie. Były niemal rówieśniczkami, w dodatku wiele je łączyło.

Nie bardzo wiedząc, czemu to robi, napisał do Martyny, która nie była jego Martyną. Odpisała. Po jakimś czasie wymieniali mnóstwo wiadomości. Pisało im się świetnie. Martyna studiowała w tym samym mieście co on, po jakimś czasie postanowili się spotkać. Od tamtej pory ich znajomość była coraz bardziej realna.

Z Martyną, byłą- a niekiedy- obecną dziewczyną układało mu się na przemian źle i super. Jak sam mówił, pierwsze dwa lata ich związku bylo super, kolejne dwa już tylko powolnym umieraniem. Z Martyną- internetową przyjaciółką mieli wspólne pasje, ale niepokoiło go że przy całej sympatii do niego, zaczyna pragnąć czegoś więcej. Opowiedział jej, że zraniła go pewna dziewczyna i że chce być sam. Martyna-poznana-przez-net mimo wszystko angażowała się w tą relację i w krótkim czasie postanowił z nią ograniczyć kontakty, bo była coraz bardziej zaborcza. Irytował go fakt, że dziewczyny sie poznały i sprawiały wrażenie dość zaprzyjaźnionych. Poczuł się osaczony.

Był czas, kiedy po czasie dystansu porozmawiali szczerze z Martyną-internetową-przyjaciółką. Było super jakiś czas. Nie był już wtedy z Martyną-pierwszą miłością, rozstali się tym razem definitywnie. Jednak krótko później poznał Alę.  Stwierdził, że skoro ona mogła dla niego zrezygnować z większości znajomych, on zrobi to samo.

Zerwał kontakt z obiema dziewczynami, zaczął być z Alą. Wrócił do rodzinnego miasta. Martynom oznajmił, że nie chce kontaktu z żadną z nich, jeśli którakolwiek się z nim skontaktuje, oskarży je o nękanie.